คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro ( Started 14/07/1 )
'อีกปีนึง ถ้ายังเรียนไม่ดีก็ไม่ต้องกลับบ้าน'
เสียงของคุณแม่สุดที่รักดังก้องในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาเหมือนมีคนเปิดเทปกรออยู่ในสมอง
โถถังกะละมังครอบหัว ทำไมแม่ผู้สุดแสนใจดีราวนางฟ้าถึงทำกับผมอย่างนี้ ยังดีที่นางฟ้าที่เริ่มจะกลายเป็นนางมารในความคิดผมยังหาที่อยู่ไว้ให้
ไม่ลำบากลูกชายตัวน้อยอย่างผมให้มาหาที่อยู่เอง ผมผิดอะไรกันเนี่ย ถถถถถ
แค่เกรด 3.5 ของผมตกเหลือ 2.9 ตัวเองทำไมทำกับเค้าอย่างนี้หล่ะครับ
เกรดเค้าตกแค่เทอมเดียวตัวเองถึงกับไล่เค้าออกจากบ้าน ฮรึกกก
ณ จุดนี้ผมยืนอยู่หน้าคอนโดกับคุณแม่บังเกิดเกล้าฯ พร้อมกับสัมภาระต่างๆนาๆอาทิเช่น หนังเรทR (จุ๊ๆไว้ครับ) และอีกมากมายที่ผมจับยัดลงมาได้ภายในเวลาสามชั่วโมง
ก่อนที่แม่จะเอาผมมาปล่อยโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
ชั้น 13 ห้อง 32 สภาพคอนโดนี้ทำเอาผมใจสั่น แอ้กกกก หรูอิ๊บอ๊าย กลัวทำของเค้าพัง
แสดงว่าคนที่แม่เอาผมมาฝากคงมีฐานะพอตัวเลยทีเดียว บางทีนี่อาจเป็นโอกาสดีที่ผมจะศึกษาเกี่ยวกับอนาคตว่าทำยังไงให้รวย
หลังจากกด ปิ้งป่องๆ ไปไม่ถึงสองนาทีคุณน้าที่แลดูรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ผมแต่อาจจะหน้าเด็กกว่าก็ออกมาเปิดประตูให้เข้าไปข้างใน
"คิดยังไงถึงให้ลูกเธอมาขอแชร์ห้องกับลูกชายชั้นหล่ะ" เสียงของคุณน้าที่น่าจะเป็นเพื่อนแม่ผมถามขึ้น
"เกรดตกน่ะสิ ติดเกมส์อีก ไหนจะหนีเที่ยวก็ไล่ออกมาอยู่นอกบ้านแทนละกัน หมั้นไส้"
โถถ แม่ครับ หมั้นไส้แม้กระทั่งลูกตัวเอง
"ก็ดีจ้ะ จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนลูกชายน้าเนอะ อีกเดี๋ยวก็คงออกมาแล้ว น้ากับแม่หนูคงขอตัวก่อนนะจ้ะ จะไปช้อปปิ้งกันต่อ"
ผมที่นั่งไร้บทอยู่นาน ยกมือไหว้แ่กับคุณน้าอย่างรวดเร็วก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปแล้วทิ้งผมไว้คนเดียว
เอ้า! แล้วผมนั่งทำอะไรคนเดียววะ ลูกเพื่อนแม่ไปไหน??
"แม่ไปแล้วหรอ" เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ผมหันไปหาต้นเสียง
เด็กวัยรุ่นที่คงรุ่นเดียกับผมนี่แหละเดินออกมาจากห้องห้องหนึ่ง
ใส่เสื้อเชิร์ตแขนยาว ติดกระดุมถึงคอ แว่นหนาเตอะประมาณสองนิ้วได้(เว่อร์) พร้อมหนังสือสูตรลับพิชิตฟิสิกส์เคมีชีวะในมืออีกหนึ่งเล่มขนาดทีปาหัวหมาแตก
ผมรู้และว่าทำไมแม่ให้ผมมายู่นี่... ส่งผมมาอยู่กับเด็กเนิร์ดนี่เอง
"ครับ เพิ่งออกไปเมื่อกี้" ผมตอบอย่างเกรงใจเจ้าของห้อง
แถมยังเนิร์ดซะขนาดนี้.. ถ้าหลุดหยาบไปสักคำมันจะไล่ผมออกจากห้องมั้ย?
"เฮ้อออ~~~ กูก็อุตส่าห์แต่งตัวซะนาน แม่ง" เจ้าของห้องพึมพำเบาๆ
แต่ผมได้ยินเต็มสองหู เด็กเนิร์ดหลุดอ่ะๆๆๆ หยาบๆๆ
หลังจากนั้นไม่ถึงสองนาที...
เสื้อเชิร์ตแขนยาวก็ถูกพับขึ้นไปเท่าศอก กระดุมถูกปลดออกไม่ต่ำกว่าสามเม็ด ผมที่เซ็ทมาเรียบๆถูกขยี้ให้ฟู แว่นก็ถูกเขวี้ยงไปไหนไม่รู้ แต่หนังสือสูตรลับขนาดปาหัวหมาแตกนี่มันโยนใส่หัวผมเต็มๆ
ไอเลวววว เจ็บนะเนี่ย ดีนะกูเป็นคนไม่ใช่หมา ปาใส่หัวเลยไม่แตก ฮ่าๆๆๆๆ (แป้กมั้ย)
"มึงชื่อไร" เสียงของเจ้าของห้องที่ยังทำผมตะลึงไม่หาย เพียงแต่ตอนนี้มันเลิกแอ๊บเนิร์ดแล้ว
"ปอนด์" ผมตอยสั้นๆ มองหน้ามันไม่วางตา.. คุ้นมาก
"ก็ดี กูชื่อพีท ไม่ต้องสุภาพกับกูมากหรอก กูขนลุก ที่โยนใส่เมื่อกี้เจ็บป่ะวะ? โทษทีมึงก็หายาทาเอา กูไปและเดี๋ยวเปิดเทอมกูค่อยกลับมา มึงก็ตามสบายเลย"
พีทเดินมาลูบหัวผมสองสามทีแล้วเดินออกไป
ไอสัส! กูไม่ใช่หมานะ แต่ก่อนที่มันจะได้เดินออกไปผมที่เพิ่งนึกะไรออกก็ตะโกนเรียกมันไว้ก่อน "ไอพีททท"
"หือ ขึ้นไอ้แล้วหรอ" พีทหันตัวกลับมาแล้วมองผมไล่จากหัวลงไปยันเท้า แม่ง ดูถูกผมนี่หว่า
"กูเรียนห้องเดียวกะมึง มึงจำกูไม่ได้หรอ"
ผมถามอย่างสงสัย ตั้งแต่ขึ้นม.ปลายมา 2 ปีจนเข้าปีที่ 3 ก็อยู่ห้องเดียวกัน
ถึงตอนแรกๆผมจะจำมันไม่ได้เหมืนกันแต่ผมก็ยังคุ้นๆหน้ามันอยู่นะ แต่พีทนี่สิ.. เหมือนไม่เคยเห็นหน้าผมซะอย่างนั้น
"งั้นหรอ... อืมม" พีทเดินเข้ามาจ้องหน้าผมระยะประชิด ใกล้มากจนผมจะกระเถิบหนีติดที่มือมันกดไหล่ผมไว้
"งั้นมึงก็เกิดมาเป็นรูมเมทกูชัดๆเลยสินะ ทั้งเพื่อนร่วมห้องเรียนและเพื่อนร่วมห้องนอน หึหึ"
พีทบีบแก้มผมทีนึงแล้วหันหลังเดินออกไปพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
อ้ากกกกก ไอบ้า สียงหัวเราะมันทำผมหลอน มะ..เมื่อกี้มันยิ้มด้วยอ่ะ งืดดดด
แม่งงงงง แล้วทำไมหน้าผมร้อนขนาดนี้ ใช่ ผมไม่สบาย ว้ากกกกก
[100%]
Happy Birth Day My main ~ ~
영원히 사랑합니다
#HappyLeeteukDay
14/07/1
ความคิดเห็น