ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6 love >> "Cuz of the mist..."
Chapter 6
1 อาทิตย์ต่อมา.....
[Jessica Talk!!!]
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เจ้าเด็กอิมยุนอาคอยตามเทคแคร์ฉันตลอดจริงๆ..ทำเอาฉันเผลอลืมกังวลเรื่องยูริไปตั้งหลายครั้ง...บ้าจริง...แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันฮะ ยูริ....
ตอนนี้ฉันก็กำลังเดินไปโรงเรียนกับยุนอา ยุนอามารับส่งฉันถึงบ้านทุกเช้าเย็น...แต่ก็นะ...ไม่รู้จะเดินสะดุดอะไรนักหนาตลอดทางทำให้ฉันต้องอดไม่ได้ที่จะจับมือเด็กซุ่มซ่ามนี้ไว้ไม่ให้สะดุดหกล้มที่ไหนอีก...ถ้าเด็กตัวสูงคนนี้ขาแพลงขึ้นมาฉันก็ไม่ต้องให้เด็กนี้เอาแขนพาดบ่าเดินหรอกเหรอ...ดูเตี้ยฉะมัด....
อย่าคิดเชียว...อย่าฉันจะรู้สึกกับยุนอาเกินพี่น้องน่ะ...ในใจฉันมีแค่ บุคคลไม่ทราบเผ่าพันธุ์ชื่อ ยูริ คนเดียวเท่านั้น! ....แล้วก็อีกแล้วสินะ....คิดถึงเธอทีไรมันชวนให้กังวลทุกทีว่าเธอหายไปไหนกัน...แต่ทำไมวันนี้หมอกลงหนาจังเลยนะ....หนาเหมือนตอนวันวาเลนไทน์ตอนนั้นเลย....หรือว่าเธอจะกลับมาหาฉันแล้วยูริ
“พี่สิก้า คิดอะไรอยู่เหรอ?” ยุนอากระตุกมือฉันที่จับมือเธอไว้ให้รู้สึกตัว...บ้าจริง...คนอุตส่าห์กำลังคิดดี...คิดว่ายูริจะกลับมาหาแล้ว
“นี่ยุน...ถ้ายูลกลับมาเมื่อไหร่ พี่จะแนะนำให้ยุนรู้จักนะ...”
“เปลี่ยนจากยูล...เป็นยุนไม่ได้เหรอ...หัวใจของพี่น่ะ....”
“อะไรนะ” ยุนอาพูดเบามากจนฉันฟังไม่รู้เรื่อง...ไม่ใช่แค่ไม่รู้เรื่องนะ ไม่ได้ยินด้วย...เธอพูดอะไรน่ะอิมยุนอา ทำไมต้องตทำหน้าเหมือนลูกหมากำลังจะโดนทิ้งแบบนี้ล่ะ
“เปล่า ไว้พี่แนะนำให้รู้จักด้วยละกัน....”
“แน่นอน....ยุนได้เห็นจะต้องทึ่งในบุคลิคของเขา...มันน่าหลงใหลมากเลยล่ะ...” ใช่...ฉันกำลังเพ้อ....หรือไม่จริงที่ยูริของฉันดูน่าหลงใหลมากขนาดไหน....สาวๆที่ไหนเห็นก็ต้องอยากเปลี่ยนขั้วมาชอบเธอ...แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ...ยูริเป็นของซูยอนคนเดียวเท่านั้น....
แต่ยุนอาเป็นอะไรกันนะ...ทำไมเธอซึมแบบนี้ล่ะเจ้าหนูยุน...เธอต้องเป็นคนที่ร่าเริงหลุดโลกเลยไม่ใช่หรือไง....ยุนอาที่ทำหน้าหมดอาลัยตายอยากแบบนี้มันไม่ใช่เธอเลยนี่....
“พี่สิก้า...กอดหน่อย....” ยุนอาส่งสายตาน่าสงสารมาให้ฉัน ทำให้ฉันไม่กล้าขัดใจแววตาเศร้าๆของเขาเลยจริงๆ...ฉันรับยุนอาเข้ามาในอ้อมแขนช้าๆก่อนจะลูบหัวน้อยๆเหมือนกับปลอบเด็ก...อิมยุนอาถึงแม้เธอจะสูงกว่าฉันแค่ไหน...เธอก็ยังเป็นหนูยุนของฉันอยู่วันยังค่ำล่ะ....ยูริก็ด้วย...ถึงแม้เธอจะหล่อแค่ไหน เธอก็ต้องเป็นสามีของฉันคนเดียว....แล้วนี่มันเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย...รู้สึกจะไม่....
“ยิ้มกว้างๆ อิมยุนอา หนูยุนของฉัน!! น้องรักของพี่สิก้า...เหนื่อยเกินไปหรือไง ที่ต้องมาตามคอยดูแลพี่ตลอด 1 อาทิตย์”
“ไม่ใช่สักหน่อย....แล้วทำไมต้องทำเหมือนยุนเป็นเด็ก 5 ขวบด้วยเนี่ย...เฮ้อ...”
แต่วันนี้หมอกลงหนาจริงๆนะ....เดือนกุมภามันหมอกลงหนาขนาดนี้เชียวเหรอ...ไม่ยักจะหนาวสักนิดหน้าหนาวปีนี้....พูดถึงหมอกก็นึกถึงยูริ....เธอจะต้องให้ฉันมองสร้อยข้อมือที่เธอให้อีกนานเท่าไหร่...เธอจะต้องให้ฉันคิดถึงเธออีกนานเท่าไหร่...ตาบ้า!!
ฟึ่บ~
อะไรกัน...ว่าปุ๊บขนนกสีดำร่วงลงมาตรงหน้าทันทีเลยเหรอ....นี่อยู่แถวนี้ใช่มั้ย ตาบ้ายูล...ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!
“รหัสนักศึกษา 32703 เจสสิก้าจอง กรุณานั่งลงด้วยค่ะ...” เสียงอาจารย์สุดโหดดังขึ้นทำให้ฉันค่อยๆนั่งไปท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ....ก็แค่เมื่อกี๊เผลอลุกขึ้นเท่านั้นเอง....ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหนเนี่ย
‘...จะออกมามั้ยยูล...ไม่ออกเจสเคืองนะ....’ ฉันก็ได้แต่ส่งกระแสจิต ทำเหมือนตอนนี้คุยกับยูริตอนที่สุดที่รักหายตัวอยู่....แต่อะไรกันเนี่ย ทำไมเธอไม่ตอบฉันล่ะ....!!!
[Finish Jessica talk!!]
[Yoona Special Talk!!!]
“พี่สิก้า...มากับยุนหน่อยสิ....” ฉันเรียกพี่เจสสิก้าขณะที่พี่เขากำลังเดินออกจากห้อง พี่สิก้าพยักหน้าน้อยๆและเดินตามฉันว่าอย่างว่าง่าย...ทำไมวันนี้พี่สิก้าดูแปลกๆไปกว่าทุกวันนะ...ดูเหม่อๆ...ดูเบลอๆ...แถมชอบมองฟ้าบ่อยๆ
“โอ๊ะ!” และแล้วฉันก็สะดุดขาตัวเอง...รอบที่ล้านกว่าๆแล้วมั้งในสัปดาห์นี้
“ซุ่มซ่ามอีกแล้ว...” พี่สิก้าบ่นออกมาเบาๆพร้อมกับดึงมือฉันไปจับไว้ ถ้าเมื่อกี๊พี่เขาไม่คว้าขอเสื้อฉันไว้ก่อน ป่านนี้ก็เห็นฉันนอนเล่นอยู่บนพื้นตรงนี้แล้วล่ะ....แต่ก็เพราะพี่ไม่ใช่เหรอไง ที่ทำให้ฉันเหม่อตามจนสะดุดทุกอย่างที่ขวางหน้าได้ตลอดอาทิตย์แบบนี้น่ะ!! สายตาของอิมยุนอาคนนี้เอาแต่มองพี่คนเดียว...ฉันมีแค่ตาคู่เดียวแล้วฉันจะเอาอะไรไปมองทางกันเล่า...ตาคู่เดียว..หัวใจดวงเดียวด้วย
“ไม่ใช่สักหน่อย...ขามันยาวเกินเหอะ เลยเกะกะ” ฉันเถียงข้างๆคูๆเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหน้าและอยากให้พี่สิก้าสนใจฉันมากกว่าท้องฟ้ามืดๆครึมๆนี่ด้วย...เวลาฉันเล่นมุกแบบนี้ทีไรพี่สิก้าเป็นต้องหันมาแขวะฉันตลอดล่ะ...ไม่เชื่อรอดู...3...2...1
“ย่ะ พ่อขายาว น่าจับตัดแจกแบ่งความสูงให้ชาวบ้าน...” พี่สิก้าแขวะพร้อมกับหันกลับไปสนใจท้องฟ้าต่อ...อะไรกัน คนอย่างอิมยุนอาจะโดนฟ้าดึงความสนใจเหรอ!! แต่เอาเถอะ...ให้อภัยวันนึง เพราะวันนี้ฉันต้องขอพี่สิก้าคบให้ได้ ไม่อยากอารมณ์เสีย ชิ!
“ พี่สิก้า...คนรักพี่ที่หายไป...เขาจะกลับมาหาพี่มั้ย...?” ฉันถามขึ้นเมื่อพาพี่สิก้าเดินมาถึงสวนหย่อมเล็กๆที่คิดว่าเงียบที่สุดแล้วในมหาลัย พี่สิก้ามองหน้าฉันอย่างงงๆเล็กน้อย พร้อมกับยิ้มออกมาแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน...รอยยิ้มที่ดูเชื่อมั่นในความรักของเธอ...
“กลับมาสิ...เขาไม่ทิ้งดวงดาวกับหัวใจของเขาไปหรอก...” ฉันกำมือข้างที่พี่สิก้าไม่ได้จับไว้แน่นจนเส้นเลือดแทบแตกเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วตัวจนแทบจะยืนไม่ไหว...
“ทำไมพี่ถึงมั่นใจขนาดนั้นล่ะ...นี่ก็ 1 อาทิตย์แล้วนะ เขาไม่เห็นกลับมา...”
“เขาจะมาวันนี้ล่ะ....พี่มั่นใจ....” เสียงพี่สิก้าเริ่มหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับสายตาที่ไม่ได้มองมาทางฉันอีกต่อไป สายตาของเธอมองไปภายในหมอกที่ลงหนา แล้วทำไมอยู่ดีๆหมอกลงหนาขนาดนี้ล่ะ !!! เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกัน!!
“ทำไมพี่ถึงมั่นใจ!! พี่ต้องตอบยุนด้วย แต่ตอนนี้เข้าไปในตึกก่อนดีกว่า หมอกมันลงหนาจนน่ากลัวเกินไปแล้ว!!” ฉันต้องตะโกนสู้เสียงกับลมที่พัดโหมกระหน่ำกับหมอกที่ลงหนาทึบจนแทบจะมองหน้าพี่สิก้าไม่เห็น
“ก็เพราะหมอกลงยังไงล่ะยุน....” พูดจบพี่สิก้าก็เดินเข้าไปในสายหมอกทันที ฉันพยายามจะไขว่คว้าดึงมือพี่เขาไว้แต่ยิ่งเอื้อมลมก็ยิ่งกระหน่ำซัดใส่จนแสบผิวไปหมด ฉันได้แต่ตะโกนเรียกพี่สิก้าให้เดินกลับมา แต่แล้วพี่เจสสิก้าก็หยุดเดินต่อพร้อมกับหมอกที่เริ่มบางลง...เผยให้เห็นอะไรบางอย่างดำๆที่อยู่ข้างหน้าพี่สิก้า ฉันพยายามจะเดินเข้าไปดูว่าสิ่งนั้นคืออะไร แต่เพียงแค่สบตากับสิ่งนั้น ขาฉันก็แข็งทื่อ....
“ยูล....” ชื่อที่พี่สิก้าเรียกออกมามันทำให้ฉันมั่นใจแล้วว่าคนที่อยู่ตรงหน้าพี่สิก้านั้นคือใคร....
“นั่นเหรอ...หัวใจของพี่....” พอหมอกเริ่มหายไปจนมองสภาพแวดล้อมได้ชัดเจน ฉันก็เห็นคนๆนั้นเต็มตาๆ ผู้หญิงร่างสูง...ผิวสีน้ำผึ้ง...สวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงแสล็คดำขลับ...ท่าทางที่ดูน่าเกรงขามแบบนั้นมันทำให้ฉันรู้ตัวเองได้ทันทีเลย...ว่าฉันไม่มีทางสู้เขาได้....ถึงแม้เขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา...หรือตัวอะไรก็ช่าง...แต่อิมยุนอาแพ้แล้ว...
“อ่า...วันหลังหัดรักคนโสดซะบ้างนะอิมยุนอา...เจ้างั่ง....” เจ็บจริงๆเลยนะ...ไอรักเขาข้างเดียวเนี่ย...ตอนนี้ตัวจริงของเขากลับมาแล้ว...แล้วเขาจะยังต้องการให้เราเสนอหน้าไปรับไปส่งอีกเหรอ...เขายังจะมีที่ให้เราไปนั่งทานข้าวด้วยเหรอ...ไม่มีแล้วล่ะที่ของตัวสำรองข้างๆพี่เจสสิก้า...
“พี่อยากจะรู้มั้ย...ว่าวันนี้ฉันเรียกพี่มาที่นี่เพราะอะไร....” ฉันได้แต่พูดคนเดียว...และหวังว่าเสียงของฉันคงจะดังไปถึงหัวใจของพี่สิก้าที่กำลังยืนกอดกับคนของพี่...พี่จะรู้บ้างมั้ย...เพียงแค่หนึ่งอาทิตย์พี่กลับทำให้หัวใจของฉันมีแต่คำๆนี้ดังก้องอยู่ในหัวใจและสมองตลอดเวลา
“ฉันแค่อยากจะขอดูแลพี่จนกว่าคนๆนั้นของพี่จะกลับมาหา...แต่ดูเหมือนไม่จำเป็นซะแล้วล่ะ...ยูลของพี่กลับมาแล้วนี่...ยุนจะมีความหมายอะไร....” หากฉันตัดพ้อสักพันครั้ง...หากฉันเรียกชื่อพี่สักหมื่นครั้ง...หากฉันคิดถึงพี่สักล้านครั้ง...มันจะทำให้พี่รักฉันหรือเปล่า
“ยุนอา...อิมยุนอาคนนี้...รักพี่ที่สุดเลยรู้มั้ย....” และถ้าหากฉันบอกรักพี่สักพันหมื่นล้านหน....บอกรักพี่ทุกวินาที...บอกรักพี่ทุกลมหายใจ...มันจะมีค่าพอเขาคนนั้นบอกรักพี่เพียงครั้งเดียวหรือเปล่า....
“คงไม่...” ก็ฉัน...รู้ตัวเองดี....ว่าเป็นได้อย่างมากก็แค่น้องที่รัก...มากกว่านี้คงไม่มีให้...กลับไปที่ของแกเถอะ...อิมยุนอา
[Finish Yoona talk!!!]
“แป๊ปนะยูล...” เจสสิก้าบอกกับร่างสูงที่เธอกอดไว้ ก่อนจะคลายอ้อมแขนและวิ่งไปหายุนอาที่กำลังเดินจากไป ยูริได้แต่จ้องยุนอาเขม็ง...
“ยุน!! เดี๋ยวสิ!!” ร่างบางวิ่งมาตัดหน้ารุ่นน้องได้สำเร็จ เจสสิก้าหอบแฮ่กๆเพราะยิ่งเธอเรียกยุนอาดังเท่าไหร่ก็ดูเหมือนยุนอาจะเดินเร็วมากขึ้นเท่านั้น ร่างบางมองหันกลับไปทางด้านหลังกวักมือให้ยูริเดินมาหาเธอไวๆ ร่างสูงไม่อยากเดินมาแต่ก็ไม่อยากขัดใจคนๆนี้เอาซะเลย
“เดี๋ยวยุนต้องไปเรียนแล้วล่ะ....พี่สิก้าหลบไปเถอะ” ยุนอาพูดเสียงเรียบๆทำให้เจสสิก้าชะงักกึก ก่อนจะขมวดคิ้วและจับมือรุ่นน้องตัวเองไว้
“พี่บอกแล้วไงว่าถ้ายูลกลับมาจะพามาให้รู้จัก...ให้เขารู้ซะบ้างว่าใครเป็นคนดูแลพี่ตอนที่เขาหายไปไหนก็ไม่รู้...อีกอย่างนะ อิมยุนอา เธอกำลังโกหกพี่..เธอให้ตารางสอนเธอกับพี่มาแล้วไม่ใช่หรือไงหนูยุน...พี่ดูแล้วคาบบ่ายเธอไม่มีเรียน” คำพูดพร้อมกับตารางสอนที่อยู่ในมืออีกข้างของเจสสิก้าทำให้ยุนอาเถียงอะไรไม่ออกเลยได้แต่ยืนนิ่งๆรอให้ร่างสูงอีกคนเดินมาถึง
“ยูล...นี่ยุน...รุ่นน้องเจส...เขาคอยเทคแคร์เจสตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา...” เจสสิก้านำเสนอยุนอาเต็มที่ ยุนอาโค้งให้ยูริเป็นมารยาท แต่ร่างสูงกลับยืนทำหน้าหงุดหงิดไม่รับคำทักทายนั่น
“แล้วไง...ไม่เห็นต้องบอก...แต่ต่อจากนี้ไปไม่ต้องตามเทคแคร์แล้วนะ...ข้า...ไม่สิ...ฉันมาแล้ว” ยูริพูดพร้อมกับแสดงความเป็นเจ้าของโดยการดึงเจสสิก้าให้มาอยู่ข้างตัวและโอบเอวไว้หลวมๆ ร่างบางได้แต่ตีแขนคนตัวสูงเบาๆเป็นเชิงห้าม...พร้อมกระซิบ
“ต่อหน้ายุนนะ...ปล่อย มันดูไม่ดี”
“แล้วไงล่ะ...เจสเป็นของยูล...แค่อยากจะกอดผิดตรงไหน” สรรพนามที่เคยใช้ถูกเปลี่ยนไปเป็นชื่อเล่นที่เจสสิก้าไว้ใช้เรียกแทนตัวเองกับยูริ...เจสสิก้าอึ้งไปกับการเปลี่ยนแปลงของคนตัวสูง ก่อนจะกลับมาดุยูริต่อ
“แต่ยูลต้องมีมารยาท....” เสียงโหดๆของร่างบางทำให้ยูริต้องถอนหายใจเบาๆพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้าให้ยุนอา
“ยินดีที่ได้รู้จัก...และขอบคุณที่ดูแลเจส...” ยุนอาฝืนยิ้มน้อยๆและค่อยๆยื่นมือมาจับ
“ไม่เป็นไร...พี่สิก้ายุนขอตัวก่อนนะ...หิว” ร่างสูงตอบยูริก่อนจะหันมาบอกเจสสิก้าต่ออย่างรวดเร็วและหันหลังเดินไปทันที โดยไม่รอคำตอบรับของเจสสิก้าแม้แต่นิดเดียว
“เดี๋ยวสิยุน!! เป็นอะไรไปเนี่ย....”
“หึงมั้ง....”
“จะบ้าเหรอยูล...เราเป็นแค่พี่น้องกันนะ จะหึงได้ไง แต่บอกเจสมาเลยนะ หายไปไหนมา!!” เจสสิก้าเลิกสนใจยุนอาและกลับมาฉะกับร่างสูงข้างกาย ร่างบางกำลังจะเริ่มระบายความรู้สึกร่ายยาวเป็นชุดแต่ก็โดนยูริใช้ริมฝีปากปิดเอาซะก่อน...ริมฝีปากบางถูกประทับลงไปอย่างรุนแรงราวกับกำลังโดนใช้เป็นที่ระบายความไม่พอใจ เจสสิก้าพยายามขัดขืนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือมหาลัยไม่ใช่ที่บ้าน แต่พอเริ่มจะพูดอะไรก็กลับโดนยูริใช้ลิ้นร้อนๆแทรกเข้ามาสกัดทันที
ความหวานจากปากของยูริทำให้เจสสิก้ารู้ว่าร่างสูงคงกำลังอมลูกอมอยู่แน่ๆ รสสตอเบอร์รี่ที่เธอได้กลิ่นมันชวนให้นึกว่าริมฝีปากของยูริเป็นลูกอมเสียจริง....แต่ความคิดทุกอย่างก็สะดุดลงเมื่อยูริส่งลูกอมสีชมพูเข้มจากปากตัวเองให้เจสสิก้า ร่างบางผละออกจากร่างสูงทันที
“อื้ออออ...เอาของใหม่สิ…แล้วคนเราอ่ะ...อมไปจนเหลือเท่านี้แล้วต่างหาก” เจสสิก้าไม่ได้รังเกียจอะไรหากเพียงแต่ประท้วงที่ลูกอมที่ยูริส่งผ่านมาให้เธอมันเหลือเพียงนิดเดียว...ร่างบางทำหน้ามุ่ยใส่คนตัวสูงพร้อมกับตีไหล่เบาๆ
“ก็เบื่อแล้ว จะเปลี่ยนรส...ก็กินต่อให้ที....”
“บ้าเหรอ...มีที่ไหนกันอ่ะ”
“ที่นี่ล่ะ...แต่เลิกเรียนแล้วใช่มั้ย....คุยต่อกันที่บ้านเถอะ...ที่นี่คนเยอะฉะมัด มีแต่คนมอง...”
ยูริบ่นอุบอิบ เจสสิก้าเลยกวาดตามองไปรอบๆก็เห็นเป็นดังที่ร่างสูงว่า....มีนักศึกษาแอบมองพวกเธอกันเพียบเลย...
“ไม่บอกแต่แรกล่ะยูล!!! อ๊ายยยยยยยยยยย” จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ยยยยยย!!!!
-------------------------------------
Oh! Oh! Oh! Oh! ปารึลซารังแฮ
Ah! Ah! Ah! Ah! มานี มานี แฮ~
ในอัลบั้มนี้ไรท์เตอร์ชอบ Oh! กับ Star Star Star ที่สุดละอ่ะ T T Star ชอบตอน เชบัล พยอล พยอล พยอล~ ได้โปรด ดาว ดาว ดาว~ (แปลได้แค่นี้ล่ะ 5555+ ที่เหลือจำเนื้อไม่ได้)
อ่าๆ แขนเจ็บ T T พันแขนทั้งวันยังกะเข้าเฝือก แต่ก็อยากจะมาลงให้มันครบ 100
T_T (มีแววโดนหลายคนทุบหัว ข้อหาไม่เจียมสังขาร อ๋อย~)
Our Tempt's story เหลือ 2 เล่มแฮะ - -" จองได้เสมอ 2 เล่มนี้
P.S. ขอยารักษาโรค Oh! ซินโดรม อาการหนักแล้ว!!
P.S.2 เสื้อห้องจะคอวีลึกไปไหน - * - ไม่มีอะไรให้โชว์เว้ย!!!! (เก็บกดเรื่องเสื้อมาก - - )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น