True love at first sight..รักแท้แรกพบ [Yuri][Fic:SNSD]

ลำดับตอนที่ #6 : 5 love >> "Who's that annoying girl??!!"

Chapter 5

 

“อื้ออออ....” เจสสิก้าส่งเสียงขัดใจเมื่อพลิกตัวไปทางไหนก็ควานหาตัวร่างสูงไม่เจอ ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นและขยี้ตาช้าๆ ก่อนจะรู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อไร้วี่แววคนที่เคยนอนกอดคืนก่อน..หายไปไหนกันนะ....ร่างบางค่อยๆนึกทบทวนความจำก่อนช่วงก่อนจะเผลอหลับไปเมื่อคืนทีละนิดๆจนนึกได้หมด

 

“ยูล...!” ร่างบางตะโกนเรียกชื่อคนตัวสูง...หากยูริอยู่...ก็ต้องมาหาเธอหรือไม่ก็ต้องตอบเธอทางโทรจิตแล้ว...เจสสิก้าพยายามติดต่อกับยูริหลายครั้งแต่ก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

กุ๊กกรู~ กุ๊กกรู~

 

“ตายแล้ว!!” เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นทำให้เจสสิก้าต้องรีบลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคาบเช้าวันนี้อาจารย์สุดโหดประจำมหาลัยเป็นผู้สอน

 

 

ซ่า~

 

สายน้ำที่ไหลลงผ่านตามร่างกาย...ยิ่งทำให้เจสสิก้านึกถึงยูริขึ้นมา...รอยแดงๆที่ถูกทำให้เกิดขึ้นตามร่างกายมันทำให้เธอหัวใจเต้นรัวขึ้นได้ทุกทีที่ได้เห็น...รอยแดงแห่งความปรารถนาที่บอกให้เธอรู้ตัวเองว่า..เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไป...รอยแดงที่ชวนให้เธอนึกถึงค่ำคืนที่เธอกับยูริมีความสุขด้วยกัน....

 

“ยูล...อย่าหายไปนานนักสิ...แค่ชั่วโมง...ไม่สิ...แค่สิบนาทีเจสก็จะแย่แล้วนะ....”  ร่างบางพึมพำพร้อมกับลูบไล้ไปตามสัมผัสจากคนตัวสูงที่ยังคงปรากฏอยู่ช้าๆไปพร้อมกับสายน้ำที่ไหลผ่านลงมาเป็นสายชำระล้างฟองสบู่ที่ยังอยู่ตามร่างกายออกไป...

 

 

เจสสิก้าวันนี้ไม่มีอารมณ์และเวลาพอที่จะเดินทอดน่องไปมหาลัยได้ เมื่อจิตใจยังคงกังวลหนักอยู่อย่างนี้จนเผลอใช้เวลาอาบน้ำไปเกือบชั่วโมงครึ่งทำให้เธอมีเวลาเพียงแค่ ครึ่งชั่วโมงในการเดินทางไปมหาลัยและหาอะไรทานรองท้องให้เรียบร้อยจึงเลือกนั่งรถเมล์แทน....นั่งไปก็คิดถึงตอนที่ยูริงอนเธอบนรถเมล์ก็อดอมยิ้มไม่ได้

 

“แฮ่กๆ ขอบคุณค่ะ” เสียงกระหืดกระหอบจากผู้โดยสารที่เพิ่งขึ้นมาใหม่ทำให้เจสสิก้าต้องรีบหุบยิ้มเมื่อกลัวโดนหาว่าบ้า...แล้วทำไมวันนี้คนขึ้นน้อยจังนะ...มีแค่เธอกับคนที่เพิ่งขึ้นมาใหม่เอง

 

“พี่สาว แฮ่กๆ นั่งด้วยได้ปะ?” คนที่เพิ่งขึ้นรถมาขอเธอนั่งด้วยพร้อมหอบหนัก ดูท่าคงรีบวิ่งมาจากป้ายสักป้าย..เจสสิก้าไม่ได้ตอบอะไรในเมื่อไม่จำเป็น...รถนี่มันรถสาธารณะใครจะนั่งตรงไหนก็ไม่เห็นเกี่ยวไรกับเธอ....ร่างบางทำท่าไม่ใส่ใจพร้อมกับเบนสายตาไปมองวิวรอบนอกรถแทน

 

“อ่า...ร้อนจัง” หญิงสาวท่าทางดูห้าวๆกวนๆเห็นเจสสิก้าไม่ตอบอะไรก็เลยนั่งลงเบาะข้างๆเอาซะเลย...ยิ่งเห็นเจสสิก้าดูเครียดๆแถมยังเป็นสาวสวยหุ่นดีขนาดนี้...มันน่าจีบฉะมัดเลย ให้ตายเหอะ~

 

“พี่สาว...พี่เป็นคนสวยมากเลยรู้ป่าวอ่ะ วิ้งมากเลยอ่ะ ออร่าเปร่งประกาย~” เจสสิก้าได้แต่ยิ้มน้อยๆให้กับผู้ที่ชมเธอแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจรับมันเข้าไปในหัวซักเท่าไหร่...เมื่อตอนนี้ในหัวของเธอเก็บคำชมของยูริที่ให้เธอไว้คนเดียวก็เกินพอแล้ว...เจสสิก้ามองดูสร้อยข้อมือที่ยูริให้สร้อยข้อมือที่ห้อยจี้รูปดาวรูปหัวใจเล็กๆไว้...

 

“ฉันชื่อ ยุนอานะ อิมยุนอา” เด็กสาวแนะนำตัวเองพร้อมยิ้มกว้างและตบอกตัวเองป้าบใหญ่

“อือ...” ร่างบางพยักหน้าเหมือนจะรับรู้ แต่ในใจกลับคิดว่า เด็กคนนี้พูดมากเสียจริง....

 

“อ๊ะ พี่สาวดูนั่นดิ เขาเปิดพิพิธภัณฑ์ใหม่แล้วอ่ะ” 

 

“โอ๊ะ คุณลุงร้านซุปตรงนั้น วันนี้มาเปิดร้านช้าจัง”

 

“โอ้ว เซ็กซี่เกิร์ลตรงนั้น หุ่นสุดยอดเลยอ่ะ~”

 

“ขอโทษนะคะ...จะลงแล้ว” เจสสิก้าขอทางพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นั่งไปที่ประตูรถทันที...ในใจก็โล่งที่ว่าจะหลุดพ้นจากเด็กพูดมากคนนี้ได้ซักที…คนอะไรชี้ให้ดูโน่นดูนี่ได้ตลอดทางทั้งๆที่น่าจะเห็นอยู่ว่าเธอไม่ได้อยากจะมองสักนิด

 

 

 

“แฮ่กๆๆ พี่สาวเดินเร็วจริง...พี่ทำยุนทึ่งในความสวยจนลืมลงป้ายเลยรู้มั้ย....” ผ่านมาจากตอนที่เธอลงรถ 5 นาที ก็มีเจ้าเด็กพูดมากตามมารังควานเธอต่อ...อะไรกันเนี่ย...อีกนิดเดียวก็พ้นประตูมหาลัยไปแล้วเชียว

 

“พี่สาวเรียนที่นี่เหรอ....ยุนก็เรียนที่นี่ อยู่วิศวะ   ปี 1” ยุนอาบอกเจสสิก้าอย่างภาคภูมิใจ...ใครๆก็รู้วิศวะที่นี่เข้าได้ยากที่สุดในเกาหลี...แต่ร่างบางนี่สิ กลับคิดว่า

 

‘...จะไปทำบ้านใครพังหรือเปล่านะ...เด็กคนนี้...’

 

“พี่สิก้าคะ เดี๋ยวเย็นนี้เข้าชมรมด้วยนะคะ”

 

“จ้ะ...” เด็กปี 1 ที่ทำหน้าที่เป็นฝ่ายประสานงานในชมรมที่เธออยู่ เดินเข้ามาบอกเจสสิก้าให้เข้าชมรม ก่อนจะเดินออกไปอย่างโล่งอกที่ทำงานบรรลุแล้ว หลังจากต้องดักรอเจ้าหญิงเกือบสายเสมอมา 1 ชั่วโมงเต็ม ยุนอามองดวงตาผ่านแว่นของเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นอย่างสำรวจก่อนจะกลับไปสนใจเจสสิก้า...แค่เด็กท่าทางเฉิ่มๆคนนั้นเป็นใครกันนะ...ไม่ได้สนใจหรอกนะ...แค่รู้สึกดีด้วยแปลกๆ

 

“พี่สาวชื่อ สิก้า เหรอ”

 

“อือ เจสสิก้า...” ร่างบางต้องบอกชื่ออย่างเสียมิได้ เมื่อคำว่ามารยาทยังคงค้ำคออยู่บ้าง

 

“เรียกพี่เจสได้ปะ เรียกพี่สิก้ายาวไปอ่ะ” เด็กสาวพูดอย่างเป็นกันเอง แต่กลับไปกระตุกหัวใจเจสสิก้าขึ้นมาแว๊บหนึ่ง....

 

“ไม่ได้...เรียกสิก้าล่ะดีแล้ว..” เสียงที่ดูหม่นหมองลงไปอีกทำให้ยุนอารู้แล้วว่าคงไปสะกิดโดนอะไรเข้าแน่ๆ

 

“เจส แฟนพี่คงเรียกได้คนเดียวล่ะสิ~ ว้า~”

 

แฟน...เหรอ...ยูริอาจจะไม่รู้จักคำนี้...ถึงไม่เคยขอเธอเป็นแฟน...ยูริอาจจะคิดว่าที่ทำอยู่เป็นการบอกรักแล้ว...ถึงไม่เคยบอกเธอว่ารัก...แต่รู้บ้างมั้ย...ว่าบางทีผู้หญิงบางคนก็อยากจะได้ยินคำเหล่านี้นะ...

 

“พี่สิก้า พี่มีแฟนแล้วเหรอ?”

 

“ไม่รู้!!! เธอเลิกยุ่งกับฉันสักทีได้มั้ย!!!” เจสสิก้าที่กำลังเกิดความน้อยใจเผลอตะคอกใส่ยุนอาเข้าไปเต็มๆ ทำเอาหญิงสาวหน้าเหวอไปทันที

 

“อ...เอ่อ...ยุนขอโทษ...เอ่อ...”

 

“ขอตัวก่อน..!” ร่างบางขอตัวอย่างลวกๆและรีบเดินไปทางคณะที่เธออยู่ทันที โดยไม่สนใจรุ่นน้องที่กำลังทำอะไรไม่ถูกอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

 

 

เจสสิก้านั่งเรียนคาบเช้าด้วยสภาพที่ไร้สมาธิสุดๆ ในหัวของเธอมีนึกถึงแต่คนตัวสูงที่หายไป...ถึงแม้จะแค่คืนเดียวก็เถอะ...ทำไมหัวใจเธอมันถึงทรมานแบบนี้นะ….มันทั้งปวด...ทั้งกระวนกระวาย เมื่อรู้ว่าคนที่รักได้หายไปโดยที่ก่อนหน้าที่เขาจะไปเธอมีโอกาสคุยด้วยดีๆแล้วแท้ๆ...แต่เธอกลับไม่ทำ..และยังปล่อยให้เขาหายไปง่ายๆ...เธอมันทั้งโง่ทั้งบ้าเลย...

 

ออด~

 

“จบสักที...” ร่างบางพึมพำเบาๆก่อนจะเก็บอุปกรณ์การเรียนที่เอามาตั้งกองไว้บนโต๊ะเฉยๆเข้ากระเป๋าถือและค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ...เป็นครั้งแรกในรอบ 5 ปี ที่นักเรียนนักศึกษาดีเด่นอย่างเธอรู้สึกเบื่อการเรียนขนาดนี้...เจสสิก้าคลึงขมับตัวเองเบาๆไปพร้อมกับเดินโซเซออกจากห้องเลชเชอร์

 

“เอ่อ....” เจสสิก้าออกจากห้องมาก็เจอยุนอายืนอ้ำๆอึ้งๆอยู่หน้าห้อง ร่างบางปลายตามองหน้ารุ่นน้องเธอนิดนึงก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง...อย่ามาตามจอแจเธอได้มั้ย....

 

“เดี๋ยวสิ พี่สิก้า!” ยุนอาวิ่งมาตัดหน้าเจสสิก้าไว้ ทำให้ร่างบางเริ่มขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ

 

“เมื่อเช้า...ยุนขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่โมโห...ขอโทษนะ” เจสสิก้าพยักหน้ารับน้อยๆอย่างไม่ใส่ใจและเดินเลี่ยงไปข้างๆผ่านตัวร่างสูงไปทันที ทำเอายุนอากัดริมฝีปากแน่นด้วยความเครียดก่อนจะรีบเดินมาขนาบข้างและชี้ที่หนังสือเรียนสองสามเล่มที่เจสสิก้าถืออยู่

 

“หนักมั้ย ยุนช่วยถือ?” แน่นอน...เจสสิก้าส่ายหน้า

 

“พี่จะไปทานข้าวใช่มั้ย...เดี๋ยวยุนเลี้ยงเองนะ” และเจสสิก้าก็ส่ายหน้าอีกครั้งพร้อมกับลอบถอนหายใจ

 

“นะ...ถือว่าไถ่โทษที่ปากไม่ดี ไปโรงอาหารกันเถอะ~!!” ยุนอาพูดพร้อมกับเกี่ยวแขนเจสสิก้าเดินทันที ร่างบางปลายหางตามองแขนที่โดนล๊อคไว้เล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆดึงออกอย่างมีมารยาท ทำให้ยุนอาต้องโค้งขอโทษรุ่นพี่ตัวเองน้อยๆ

 

ตอนนี้เธอพยายามหวังว่าจะเจอคนที่เธอพอจะรู้จักนั่ง อยู่ในโรงอาหารจะได้เข้าไปขอนั่งด้วย...เผื่อเจ้ารุ่นน้องคนนี้จะไม่กล้าเข้ามายุ่ง แต่ก็ผิดหวัง เมื่อโรงอาหารวันนี้ว่างซะจนแทบจะนอนกลิ้งไปมาได้

 

“ทีวันนี้คนน้อย....” เจสสิก้าบ่นอุบอิบเบาๆ แต่เพราะเสียงใสๆที่ลอดออกมาทำให้ยุนอารีบหันขวับมามองหน้าผู้พูดทันที....เสียงแรกในรอบสิบนาทีที่เดินมา!!!

 

“เนอะ คนน้อย...พี่สิก้ายอมพูดแล้ว สุดยอดเลยอ่ะ!” ยุนอายิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะรีบเดินไปเลื่อนเก้าอี้ให้เจสสิก้า ซึ่งก็ต้องหน้าแตกอีกครั้งเมื่อเจสสิก้าเลือกที่จะนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ยุนอาเลื่อน...คนตัวสูงได้แต่หัวเราะแห้งๆและนั่งเก้าอี้นั้นแทน

 

เจสสิก้ามองตามร้านค้าดูว่าวันนี้เธอจะทานอะไรดี แต่สายตาก็ไปสะดุดกับโถใส่ลูกอมหลากสีที่ร้านขายของชำเล็กๆท้ายโรงอาหาร...หากยูริเห็นว่าร้านนี้มีลูกอมเยอะขนาดนี้จะดีใจแค่ไหนนะ...ว่าแล้วร่างบางก็ค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปที่ร้านนั้นราวกับต้องมนต์สะกด...หัวใจสั่งสมองให้ค่อยๆเปิดโถลูกอมและหยิบขึ้นมากำใหญ่

 

“เท่าไหร่คะ?” ร่างบางถามป้าที่นั่งอยู่พร้อมกับยื่นเงินให้ ก่อนจะเก็บลูกอมเหล่านั้นใส่ไว้ในช่องหน้าของกระเป๋าถือตัวเองอย่างดี

 

“พี่ชอบอมลูกอมเหรอ...” ยุนอาที่เดินตามมาและยืนมองอยู่นานถามขึ้นเมื่อเจสสิก้าเก็บลูกอมเสร็จ ซึ่งก็ได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าเบาๆ แต่การส่ายหน้าครั้งนี้ต่างจากครั้งที่แล้วตรงที่ ร่างบางอมยิ้มน้อยๆ....ยุนอาถอนหายใจเบาๆและเลิกคิดที่จะถามอะไรเกี่ยวกับลูกอมนี้ต่อ

 

“ยุนสั่งสปาเก็ตตี้ไว้ให้แล้ว...อยู่บนโต๊ะนะ”

 

“สปาเก็ตตี้...” เจสสิก้าพึมพำเบาๆ ก่อนจะนึกถึงสปาเก็ตตี้ครีมซอสที่ยูริทำไว้ให้เธอก่อนที่จะหาย...คิดแล้วหัวใจก็กระตุกวูบอีกครั้ง...ใบหน้าที่อมยิ้มอยู่เมื่อครู่ได้หายไปอีกครา

 

“ม..ไม่ชอบเหรอ...อย่างอื่นก็ได้นะ เดี๋ยวไปสั่งให้ใหม่...” ยุนอาอึ้งไปทันทีเมื่อรอยยิ้มที่เคยมีน้อยๆเมื่อกี๊หายไป ร่างสูงกระวนกระวายที่จะเปลี่ยนอาหารจานนั้นมากจนเจสสิก้าที่เริ่มได้สติส่ายหน้าเบาๆไม่ให้ยุนอาเปลี่ยน

 

“ไม่เป็นไร...นี่ล่ะดีแล้ว..ขอบคุณนะ”  ร่างบางตอบพร้อมมองหน้ายุนอาชัดๆก็นิ่งไปเล็กน้อย...เมื่อรู้สึกว่าใบหน้าของยุนอาคล้ายกับยูริบ้าง...ยุน...ยูล..งั้นเหรอ

 

“ยุน..พูดภาษากรีกได้มั้ย....”

 

“ไม่อ่ะ...ยุนอยู่วิศวะนะ เรื่องภาษาอย่าให้พูด...” ยุนอาทำหน้าบรึ๊ย เจสสิก้าเห็นแล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมาอีกครั้ง...คงเพราะเริ่มเห็นว่าหน้าตาเหมือนยูริล่ะมั้ง...รอยยิ้มเลยออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

“อือ...ขอบคุณนะสำหรับอาหาร...” เจสสิก้าขอบคุณพร้อมกับเริ่มทานสปาเก็ตตี้จานนั้น...ยุนอาเห็นเจสสิก้าเริ่มทานก็ดีใจยิ้มร่าและค่อยๆเล่าเรื่องต่างๆให้รุ่นพี่คนนี้ฟังหลากหลายเรื่อง...ตั้งแต่ชีวิตส่วนตัวยันนินทาชาวบ้าน...

 

“อิ่มแล้วล่ะ...ไปก่อนนะใกล้คาบต่อไปแล้ว” เวลาผ่านไปสักพักเจสสิก้าก็ทานไปได้เกือบหมดและรวบช้อนส้อมพร้อมกับโค้งขอบคุณยุนอา ซึ่งร่างสูงก็รีบโค้งตอบแทบไม่ทัน

 

“ยุนไปส่งที่ห้องนะ!”  

 

 

ตลอดทางเดินยาวที่ทอดไปทางตึกใหญ่ของคณะนิเทศน์ ยุนอาถามนู่นถามนี่เจสสิก้าตลอดเวลา...ร่างบางตอบบ้างไม่ตอบบ้างแล้วแต่จะตอบ...บางคำถามก็ดูจะล้วงลึกชีวิตเธอเกินไปก็จะหัวเราะแห้งๆตอบแทน...บางคำถามที่ไม่ค่อยล่วงเกินชีวิตเธอมากก็จะตอบๆไป...อย่างเช่น

 

“พี่สิก้ามีชื่อเกาหลีเปล่าอ่ะ”

“ก็จองซูยอน...”

 

“ปีนี้พี่อายุเท่าไหร่เหรอ”

“ก็ 21”

 

“บ้านพี่อยู่แถวไหนอ่ะ”

“สองแยกไฟแดงถัดจากป้ายโรงเรียน”

 

“พี่เข้าห้องก่อนนะ...” ในที่สุดทั้งสองก็เดินมาถึงหน้าห้องเลชเชอร์ของเจสสิก้า ขณะที่เจสสิก้ากำลังจะหันหลังกลับ ไม่รู้อะไรดลใจให้อิมยุนอาดึงตัวร่างบางไว้ พร้อมกับแตะริมฝีปากเบาๆที่ข้างแก้มเนียนใส

 

เพียะ!!

 

“ทำอะไรน่ะ อิมยุนอา!!” เจสสิก้าตกใจจนถึงขนาดตบรุ่นน้องเต็มฝ่ามือ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะโดนล่วงเกิน...ร่างบางแสดงสีหน้าผิดหวังพร้อมกับสายตาโมโหใส่ยุนอาที่ก้มหน้านิ่งอยู่ เมื่อเห็นว่ายุนอาไม่ตอบอะไรสักอย่าง เจสสิก้าก็ผลักอกคนตัวสูงออกไปและวิ่งเข้าห้องทันที ยุนอาที่เพิ่งได้สติโครงศีรษะตัวเองพร้อมกับจับแก้มที่โดนตบเบาๆและเปิดประตูห้องออกอย่างรวดเร็ว

 

พลั่ก!!!

 

“อย่ามาเสียมารยาทกับพี่อีก!!! อิมยุนอา!!!” กล่องแว่นอันขนาดประมาณฝ่ามือถูกโยนใส่หน้าเธอพร้อมกับใบหน้าโกรธเกรี้ยวของเจสสิก้าทำให้ร่างสูงต้องถอยกลับออกไปอย่างช่วยไม่ได้

 

“เมื่อกี๊แกทำบ้าอะไรลงไปวะ อิมยุนอา ไอบ้าเอ้ยยยย!!!!”

 

 

“เฮ้อ...” เจสสิก้าถอดแว่นออกอย่างอ่อนแรงพร้อมกับฟุบลงบนโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน...ในที่สุดก็เลิกเรียน...ร่างบางยกข้อมือตัวเองขึ้นมาดูสร้อยข้อมือรอบที่ล้านพร้อมกับเอามันมาแนบริมฝีปากตัวเองเบาๆ

 

“อยู่ไหนเหรอยูล...คิดถึงจนแทบบ้าอยู่แล้วนะ....”

 

แปะ!

 

แล้วความคิดทุกอย่างก็ต้องหยุดลงเมื่อนมรสจืดเย็นเจี๊ยบกล่องเล็กๆถูกแปะลงบนหน้าผาก ตามด้วยแซนวิชไส้ทูน่าที่ยัดใส่มาเต็มที่ภายในถุงพลาสติกที่ห่อไว้วางลงข้างหน้า เจสสิก้ามองหน้าผู้มาใหม่ช้าๆก่อนจะรู้สึกแย่หน่อยๆเมื่อเห็นรอย 4 นิ้วบนแก้มขาวใสของคนตัวสูง

 

“หิวมั้ย? หิวก็ทานละกัน...แล้วก็ขอโทษสำหรับเมื่อตอนกลางวัน...” ยุนอาพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าเจสสิก้า...เธอไม่มีหน้าไปมองหน้าคนๆนี้หรอก...ก็เธอเสียมารยาทขนาดนั้น...ใครจะกล้ามอง...ร่างสูงเลื่อนเก้าอี้แถวหน้าออกและนั่งหันหน้ามาทางร่างบางที่นอนเอาคางเกยแขนตัวเองอยู่

 

“มาใกล้ๆซิ” ยุนอาส่ายหน้าดิ๊กไม่ยอมเข้าไปใกล้ ทำให้เจสสิก้าต้องตวัดสายตาใส่จึงยอมเขยิบเข้ามาใกล้โต๊ะของเจสสิก้ามากขึ้น ร่างบางใช้นิ้วจิ้มเบาๆที่แก้มเนียนๆที่ตอนนี้มีรอยแดงๆ 4 นิ้วประทับอยู่ ยุนอากระตุกไปเล็กน้อยเมื่อยังคงรู้สึกแสบอยู่

 

“เจ็บล่ะสิ...ใครใช้ให้ทะลึ่ง...” ร่างบางเกลี่ยนิ้วตรงรอยแดงเบาๆพร้อมกับถอนหายใจ

 

“ขอโทษ...” เสียงอ่อยๆของคนตัวสูงทำให้เจสสิก้าต้องแกล้งจิ้มไปแรงๆที่แก้มของยุนอาจนเจ้าตัวสะดุ้งตัวโยนจนเกือบจะล้มหัวฟาดฟื้น

 

“ไปเอาอิมยุนอาที่ร่าเริงกลับมาเดี๋ยวนี้...แล้วถ้าหากกลับมาเมื่อไหร่บอกเจ้าเด็กบ้านั่นด้วยว่า พี่สิก้าคนนี้รอเลี้ยงไอติมเด็กทะลึ่งอยู่ที่ร้านข้างมหาลัย!!!” เจสสิก้าพูดเสียงดังพร้อมกับหิ้วกระเป๋าเดินตรงไปที่ประตูทันที

 

“เอ๋...เดี๋ยวบอกให้...เฮ้ยยย!! ไม่ใช่ เดี๋ยวสิพี่สิก้า!! เลี้ยงจริงอ่ะ!!! รอก่อนดิ!!! อ๊ากกกกก”

 

“บอกตานั่นด้วยให้เอากล่องแว่นพี่คืนมา~!!!” และแล้วก็จบด้วยการทวงกล่องแว่นคืน...ชีวิต

 

ยุนอายิ้มกว้างพร้อมกับวิ่งตามเจสสิก้าที่เดินลิ่วไปก่อนแล้วอย่างมีความหวัง...ดูท่าทางของพี่สิก้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเธอ งานนี้อิมยุนอาคงจะพอหวังได้ล่ะ....ใครมันจะไปรู้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น...ตราบใดที่พี่สิก้ายังไม่มีคนรักหรือคนรักของพี่สิก้ายังไม่ปรากฏตัว...เธอก็ยังมีสิทธิ โลกนี้ยังมีความหวังอยู่เสมอล่ะในชีวิตของอิมยุนอา

 

---------------------------------------------
SoShi comeback  28 Jan 10  >>>>> OH!!!  full album

โซชิกลับมาแล้ว แต่ไรท์เตอร์กำลังจะไป - -*
รีดเดอร์หายไปเยอะ..+..ไรท์เตอร์แขนเจ็บหนัก..+..งานหนัก..+..ใกล้สอบ ส่งผลให้

จะมาอัพช้าลงมากค่ะ...ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย    

บอกไว้ตอนที่แล้วๆ แล้วว่า ฟิคเรื่องนี้อาจจะไม่สนุก ทำให้ทุกคนผิดหวัง...ไม่งั้นรีดเดอร์คงไม่หายไปครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว

เฮ้...ยิ้มไม่ออกละนะ  แต่ก็จะพยายาม  ^______^ "