True love at first sight..รักแท้แรกพบ [Yuri][Fic:SNSD]

ลำดับตอนที่ #4 : 3 love >> "You're my heart"

Chapter 3

 

 

“หอม...” ยูริลุกขึ้นมาสวมกอดด้านหลังเจสสิก้าที่กำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจก ร่างบางจับแขนของคนตัวสูงที่กอดเธออยู่เบาๆและทิ้งน้ำหนักพิงคนข้างหลัง

 

“ทำไมยูลต้องเลือกเจสเป็นคู่ด้วยเมื่อคืน...” เจสสิก้าถามสิ่งที่เธอนึกขึ้นได้ตอนอาบน้ำ

 

“ข้าหลงใหลในตัวเจ้า...ตอนที่เจ้าเดินหลุดเข้ามาในมิติที่ข้าเปิดไว้อยู่พอดี....” ร่างสูงตอบอย่างไม่ปิดบัง จมูกโด่งสันก็ซุกไซร้ตามซอกคอขาวไปพลาง

 

“โดนอีรอสแกล้งด้วย....”

 

“อะไรนะคะ?”

 

“เปล่าๆ....” ขืนเจสสิก้าได้ยิน เดี๋ยวก็ได้น้อยใจกันยกใหญ่....

 

“ว่าแต่เจ้าไม่กลัวข้าหรือไง” ยูริถามกลับบ้าง เจสสิก้ายิ้มน้อยๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

 

“ไม่กลัว...ตอนแรกเจสนึกหงุดหงิดด้วยซ้ำ...คนอะไรดูกวนชะมัด...” คำตอบของเจสสิก้าทำให้ยูริหน้าเสียไปวูบหนึ่ง...นี่ข้าดูกวนในสายตาเจ้างั้นรึเนี่ย....   ร่างสูงทำเสียงฟึดฟัดก่อนจะจับเจสสิก้าหันหลังชนกระจกและประสานมือล๊อคไว้เหนือศีรษะทันที

 

“หาว่าข้ากวน...ทำโทษซะดีมั้ยเนี่ย...” ยูริพูดไม่พูดเปล่า ร่างสูงเบียดตัวเข้าไปแนบชิดเจสสิก้าที่ตอนนี้หน้าแดงแปร๊ด

 

“ก็ตอนนั้นยูลเป็นงั้นจริงๆนี่...อื้อออออ...” สิ้นสุดคำพูดของร่างบาง ยูริแนบริมฝีปากชิดกับริมฝีปากเจสสิก้าทันที ร่างสูงพยายามมอบความหวานปนความร้อนแรงที่แฝงไปในรสจูบให้แก่เจสสิก้าอย่างเต็มที่จนร่างบางเคลิ้มไปกับรสจูบนั้นโดยง่าย...ยูริเห็นเจสสิก้าเริ่มจะหายใจไม่ทันจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง...

 

“ข้าจะไปส่งเจ้านะ....”

 

“หา!?!”

 

 

 

 

ไม่ใช่อะไรหรอกนะ...ถ้ายูริมาส่งตัวเอง...ยูริก็ต้องโดนจ้องน่ะสิ ยิ่งดูมีเสน่ห์ขนาดนี้ จะมีใครที่ไม่มองคนตัวสูงคนนี้มั่ง...ไม่ได้อยากทำตัวเป็นเจ้าของนะ..แต่มันก็อดหวงไม่ได้...

 

“จะไปจริงเหรอ..” เจสสิก้าถามเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ทำให้ร่างสูงหัวเราะออกมาน้อยๆ ก่อนจะลูบศีรษะคนตรงหน้าเบาๆ

 

“ไปจริง...ข้าจะไปส่งหัวใจของข้า...ข้าทำมิได้รึ...” ตอนนี้ยูริเปลี่ยนชุดตัวเองให้ดูเข้ากับสมัยนี้มากขึ้น ร่างสูงเปลี่ยนเสื้อตัวเองเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำ ผูกเน็คไทค์สีเทาหลวมๆ กางเกงใช้เป็นกางเกงแสล็คสีดำขลับ...เธอไม่ชอบสีขาวเท่าไหร่นัก...ยกเว้นผิวสีขาวของเจสสิก้า...นั่นเป็นกรณียกเว้น

 

“ฮื่อออ....” อยู่ดีๆร่างสูงก็ผลุบเข้ามาในบ้านต่อ เมื่อเห็นแสงแดดจ้าจากนอกบ้าน...อะไรที่มันสว่างๆขาวๆเธอไม่ถูกกับมันหรอกนะ...ยิ่งอยู่ในร่างเนื้อแบบนี้ยิ่งเสียพลังเยอะ...

 

“เป็นอะไรคะ?” เจสสิก้าถามพร้อมกับจับมือคนตัวสูงด้วยความเป็นห่วง

 

“ข้าจะไม่แสดงตัวนะ...ข้าไม่ค่อยชอบแดด...มันทำให้ข้าง่วงนอนชะมัด..” คนตัวสูงพูดอย่างงอแง ก่อนจะหายตัวไปทันที

 

“อ๊าว....” ร่างบางเกาศีรษะตัวเองด้วยความงง ก่อนจะรู้สึกว่ามีคนโอบเอวเธออยู่

 

“ข้าก็แค่ไม่เผยตัวเท่านั้นแหล่ะ...บอกจะไปส่งเจ้า ข้าก็จะต้องไปแน่นอน..ข้าอยู่ข้างๆเจ้าเนี่ยล่ะ” เสียงที่ดังขึ้นข้างหูทำเอาร่างบางขนลุกซู่ ...แต่แบบนี้ก็ดี...ไม่มีใครเห็นยูริ...คิกๆ

 

 

 

“เหนื่อยมั้ย...” เจสสิก้าถามคนที่หายตัวอยู่ด้วยความเป็นห่วง...ดูจากลักษณะแล้วยูริไม่น่าจะเป็นคนที่ชอบเดินนัก...นี่เดาทางที่ร่างสูงอยู่ได้ก็เพราะมือซุกซนที่ไต่ไปทั่วเนี่ยล่ะ...

 

“ไม่...ข้าว่านะ...เจ้าคุยกับข้าทางความคิดก็ได้...อย่างน้อยคนที่เดินอยู่ตรงนู้นจะได้ไม่เห็นว่าเจ้าสติไม่ครบ…ฮ่ะๆ” ยูริหัวเราะร่วน ก่อนจะพิงศีรษะลงบนไหล่ของร่างบาง เจสสิก้าจะตีคนช่างแกล้งก็ตีไม่ได้ เธอรู้ว่ายูริจับอะไรเธอบ้าง ทำอะไรกับเธอบ้าง แต่พอจะเอาคืนกลับสัมผัสไม่ได้ซะงั้น

 

จุ๊บ~

 

“อื้อ...เอาเปรียบ” เจสสิก้าค้อนน้อยๆเมื่อยูริเริ่มเปลี่ยนจากการใช้มือไต่ตามร่างกายเธอเป็นหอมแก้มนุ่มๆของเธอบ่อยๆแทน

 

‘..เจ้ารู้มั้ย...ข้าไม่ได้อ้อนใครแบบนี้มานานหลายร้อยปีแล้วนะ...’ ยูริเปลี่ยนไปคุยกับเจสสิก้าผ่านทางความคิด ก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากคนที่ทำหน้าไม่เชื่อเบาๆ

 

‘...ไม่เชื่อ...’

 

‘...จริงนะ...500ปีได้แล้วมั้ง ที่หัวใจดวงที่แล้วของข้าสลายไป...’ เจสสิก้าทำท่าไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินยูริพูดถึงคนรักเก่า ร่างบางเดินลิ่วๆๆๆทันที จนยูริแทบจะต้องวิ่งตาม ก่อนร่างสูงจะเปลี่ยนจากโอบเอวมาเป็นประสานมือแน่น

 

‘...หึงเหรอ...’

 

‘...เปล่า...’ ความคิดของเจสสิก้าที่แฝงมาด้วยความงอนเต็มเปี่ยมทำเอายูริหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าให้ยาวขึ้นเพื่อไปกอดหลังคนรักเบาๆ

 

‘...เจ้ารู้ใช่มั้ยว่าข้ากอดเจ้าอยู่...’

 

ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...

 

‘...และเจ้าได้ยินเสียงหัวใจของข้ามั้ย...มันเต้นแรงแค่ไหน...มันเต้นแรงจนข้าจะบ้าตายเพราะต้องเป็นแบบนี้ทุกทีเพียงแค่ข้านึกถึงเจ้า...เจ้าเป็นคนทำให้หัวใจของข้าเต้นแรงได้...แค่นี้พอรู้หรือยัง...ว่าเจ้าสำคัญกับข้ามากแค่ไหน...’ 

 

“หนู! อย่ายืนขวางทางสิลูก! เดินชิดขวาหน่อยๆ” เสียงคนขับรถจักรยานส่งนมทำให้ยูริรีบกระชากตัวเจสสิก้าให้หลบไปข้างหลัง...

 

‘...เจ้าคือหัวใจของข้า...’ คำพูดที่แสดงถึงความจริงใจ ตามมาด้วยรสจูบและลิ้นร้อนๆที่เธอสัมผัสได้แม้มองไม่เห็นทำให้เจสสิก้าเริ่มทรุดลงกับพื้นช้าๆ...โชคดีนะ...ที่ถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน....

“อยู่ไหนของเค้ากันนะ...” เจสสิก้าพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะจิบชามะนาวถ้วยที่สามช้าๆ ทั้งๆที่เธอก็บอกยูริแล้วนะว่าเธอพักตอนกี่โมง...และจะมานั่งรอที่นี่ ทำไมเธอยังไม่รู้สึกถึงการมาของร่างสูงเลยนะ...จะเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย...

 

“น้องสิก้าครับ...นั่งคนเดียวเหรอครับ” เสียงทุ้มๆของผู้ชายดังขึ้นบนศีรษะทำให้เจสสิก้าเงยหน้าขึ้นมาดูผู้พูดอย่างตกใจ...ส่วนใหญ่คนที่มหาลัยเรียกเธอว่า สิก้า และปกติเธอก็แทนตัวเองว่าสิก้ากับคนอื่นเหมือนกัน...แต่พออยู่กับยูริแล้วก็รู้สึกอย่างใช้อะไรที่ดูพิเศษขึ้นไป....

 

“เดี๋ยวมีคนมานั่งด้วยค่ะ....” เจสสิก้าพูดเชิงไล่คนตรงหน้า...ถ้ายูริมาเห็นมีผู้ชายมีคุยกับเธอแบบนี้จะเป็นยังไงนะ...เจสสิก้าอยู่ดีๆก็คิดขึ้นมาอย่างขำๆ ผู้มาใหม่เห็นเจสสิก้ายิ้มก็นึกว่าเปิดทางให้ตัวเองจึงทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามทันที

 

ภายในร้านคอฟฟี่ช็อปหน้ามหาลัย เก้าอี้แต่ละตัวถูกตกแต่งให้เป็นเหมือนโซฟา...คือมีที่นั่งเป็นเบาะยาว สำหรับนั่งได้สองคน โต๊ะเป็นโต๊ะเล็กๆดูไม่ใหญ่เกะกะสายตา ตอนนี้เจสสิก้าเลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ในมุมที่อับที่สุดของร้าน..แต่ชายหนุ่มคนนี้ก็ยังอุตส่าห์หาเจอ...หรือสีผมทองของเธอเด่นไปกันนะ...

 

“ชอบดื่มชามะนาวเหรอครับ” ชายหนุ่มถามพร้อมกับมอบยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดให้กับเจสสิก้า...แต่ในสายตาร่างบาง กลับคิดว่าสู้ยูริที่ยิ้มแค่นิดเดียวก็ดูดีหลุดโลกก็ไม่ได้....เทียบไม่ติดเลยเถอะ...

 

ฟุ่บ...

 

เสียงเบาะข้างๆยุบพร้อมกับริมฝีปากที่แตะบนแก้มทำให้รู้ว่า คนที่ตัวเองรอได้มาถึงแล้ว ยูริโอบไหล่เจสสิก้าไว้ พร้อมกับมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก...

 

‘...มันเป็นใคร?...’

 

‘...ไม่รู้เหมือนกัน...อยู่ดีๆก็มานั่ง...’ ยูริได้ฟังก็ฉุนกึก...อย่างนี้ต้องมาจีบเจสสิก้าแน่นอน...ร่างสูงจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากบางก่อนจะลุกขึ้น

 

‘…รอก่อนนะ....’

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดด นั่นใครอ่า!!!”

“ว้ายยย!! หล่อสุดๆไปเลยอ่า~”

“เดือนนิเทศชิดซ้ายไปเลยล่ะเธอ~ อ๊ายยยยย”

 

เสียงที่ดังอึกทึกครึกโครมภายในร้านทำให้เจสสิก้าต้องมองถามไปอย่างแปลกใจ ก่อนจะชักสีหน้ากึกเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาคือ ยูริ

 

“ทำไมต้องทำหล่อโชว์คนอื่นเค้าด้วยนะ....” เจสสิก้าบ่นอุบอิบๆ ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มมะนาวที่อยู่บนโต๊ะเล่น

 

“น้องสิก้าพูดอะไรนะครับ...” 

 

“พูดว่าแกควรลุกออกไปได้แล้วไงล่ะ!” ยูริเดินมายืนโอบไหล่เจสสิก้าที่นั่งทำหน้าหงิก พร้อมกับพูดไล่ชายหนุ่มที่นั่งเอ๋ออย่างไม่พอใจ

 

“ใครกันครับน้องสิก้า?”

 

“แฟน...” เจสสิก้าพูดออกมาช้าๆ ชายหนุ่มทำหน้าเหลอหลาทันที

 

“ไม่จริงอ่ะ! พี่ไม่เชื่อ~!!!”

 

“ไม่ใช่แฟนก็ได้ค่ะ...” คำพูดของเจสสิก้าทำเอายูริหันขวับ ก่อนจะหันไปอีกทางหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินคำตอบ

 

“ไม่ใช่แฟน...แต่เป็นสามีค่ะ...เชิญค่ะ ลุกออกไปได้แล้ว”

 

“ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” ชายหนุ่มผู้อกหักวิ่งออกไปจากค๊อฟฟี่ช็อปอย่างจิตตก...ช่างน่าสงสาร

 

“Ενοχλητικός....(หมั่นไส้)”

 

 

 

“ไม่ต้องมาพูดเลยนะคะยูล....หายไปไหนมา” เจสสิก้าทำหน้าดุใส่สามีตัวเองทันที ยูริไม่ตอบแต่กลับเสยผมและเบือนหน้าหนีแทน

 

“ไม่ตอบก็ไม่ตอบ...” ร่างบางพูดอย่างงอนๆและลุกขึ้นทันที ยูริเลยต้องรวบตัวให้มานั่งตักตัวเองและหยิบสร้อยข้อมือมีดาวดวงเล็กๆกับหัวใจห้อยอยู่จากกระเป๋าเสื้อออกมา เจสสิก้ามองอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะโดนยูริเอาสร้อยข้อมือนั่นสวมให้ทันที

 

“ไปเลือกมา...แต่เลือกไม่ถูก เลยใช้เวลานานไปหน่อย...” ร่างสูงพูดพึมพำๆอย่างน้อยใจ ทำให้เจสสิก้ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที

 

“เจสขอโทษนะคะ...ไม่รู้นี่ว่ายูลไปซื้อสร้อยข้อมือนี้มา...ไม่งอนนะ” เจสสิก้าอ้อนพร้อมกับนั่งพิงคนข้างล่างเอาแก้มขาวๆแนบกับแก้มของยูริอย่างเอาใจ และจับมือของคนตัวสูงมากอดเอวตัวเองไว้ ทำเอาคนที่น้อยใจอยู่หัวใจเต้นโครมครามขึ้นมาทันที

 

“ถ้าเจ้าอ้อนใครแบบที่ทำกับข้า ข้าโกรธเจ้าแน่....” ยูริพูดและดันให้เจสสิก้าเอนตัวลงไปกับโซฟายาวทันที โชคดีที่ร้านนี้มีฉากกั้นระหว่างโต๊ะจึงปิดบังสายตาชาวบ้านได้หน่อย หน้าอกที่กระเพื่อมและเสียงหายใจหอบถี่ของเจสสิก้ายิ่งทำเอาคนตัวสูงสติกระเจิง....ยิ่งใกล้ก็ยิ่งรัก...ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งหลง....

 

“จะไปทำกับใครได้ล่ะ....” ร่างบางพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะเกร็งหน้าท้องแน่นเมื่อยูริใช้ฝ่ามือลูบเบาๆที่ส่วนอ่อนไหวของเธอ...ถึงแม้จะใส่กางเกงยีนอยู่แต่เหมือนจะไม่สามารถขัดขวางสัมผัสของร่างสูงได้เลย...

 

“ยูล...ป....ไปที่ห้องน้ำดีกว่า...”

 

 

 

“อึ้ก...” เจสสิก้าสะอึกเล็กน้อยเมื่อยูริเริ่มสัมผัสหน้าอกของเธอ ตอนนี้ร่างบางถูกยกขึ้นมานั่งบนที่ล้างมือ เสื้อที่ใส่มาถูกเลิกขึ้นมาถึงไหล่ และตอนนี้กางเกงก็หลุดไปอยู่ที่หัวเข่าแล้ว

 

“เจ้าทำให้ข้าหลงเจ้ามากขึ้นทุกวินาที...จนข้าแทบบ้า...” ร่างสูงพูดไปก็ซุกไซร้ซอกคอขาวๆของเจสสิก้าไป มือข้างหนึ่งกอบกุมหน้าอก อีกข้างซุกซนอยู่บริเวณทางเข้าสงวนของร่างบาง

 

“ยูลทำให้เจส...ทรมานจนแทบบ้าเหมือนกัน...” สิ้นสุดคำพูดของคนที่กำลังทรมาน ยูริก็สอดนิ้วเข้าไปรุกล้ำภายในร่างกายของเจสสิก้าทันที ก่อนจะค่อยๆเข้าไปลึกขึ้น...ลึกขึ้น

 

“อื๊กก....อื้ออออ....” เจสสิก้าครางเสียงกระเส่าในลำคอและค่อยๆอ้าขาให้กว้างออกเรื่อยๆ  ก่อนจะเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ติดอยู่ฝาผนังห้องน้ำ

 

“ย..ยูลเร็วหน่อย...จ..เจสต้องเข้าเรียนแล้ว...อื้ออ” พอเจสสิก้าพูดจบยูริก็ถอนนิ้วออกด้วยความขัดใจทันที ร่างสูงทำเสียงฟึดฟัดในลำคอก่อนจะยกตัวร่างบางลงมาบนพื้นและดันให้ติดผนังห้องน้ำ

 

“งั้นแบบนี้ละกัน” ว่าจบคนตัวสูงก็ปลดกระดุมกางเกงของตัวเองและรูดลงไปที่ข้อเท้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแนบส่วนนั้นให้ชิดติดกันและกันทันที ความร้อนที่แผ่ออกมาจากทั้งสองฝ่ายกระตุ้นอารมณ์ของยูริและเจสสิก้าได้เป็นอย่างดีทีเดียว

 

เจสสิก้าเกาะไหล่ร่างสูงแน่นและค่อยๆขยับสะโพกช้าๆเสียดสีกับคนตรงหน้าไป ยิ่งเจสสิก้ากระตุ้นอารมณ์ของยูริ คนตัวสูงก็ยิ่งดันตัวเองให้แนบชิดกับร่างบางมากขึ้นจนเมื่อถึงจุดที่เริ่มทนไม่ไหว ยูริก็เริ่มขยับสะโพกตัวเองบ้าง ร่างสูงใช้มือทั้งสองข้างรั้งสะโพกเจสสิก้าไว้แน่นพร้อมกับขยับสะโพกให้เสียดสีกับส่วนอ่อนไหวของร่างบางอย่างเร็วทันที

 

“อ๊ะ! อื๊อออ อ๊ะๆๆ...” เจสสิก้าร้องครางออกมาเสียงดังจนยูริต้องใช้ริมฝีปากตัวเองกดลงไปกลั้นเสียงของร่างบาง และเร่งความเร็วให้ถึงขีดสุดครั้งสุดท้าย

 

“อ๊า..”

 

“สร้อยข้อมือข้า...อย่าทำหายล่ะ...” ยูริพูดเสียงหอบข้างหูเจสสิก้า ก่อนจะดึงเสื้อผ้าของร่างบางจัดให้เรียบร้อยถึงค่อยจัดการของตัวเอง เจสสิก้าหายใจกระเพื่อมและทิ้งน้ำหนักตัวลงไปที่คนตัวสูงอย่างเหนื่อยหอบ

 

“ไม่หายหรอก....” ร่างสูงแอบอมยิ้มออกมาเล็กน้อยและก้มลงไปหอมแก้มนุ่มๆของคนสวยตรงหน้าเบาๆ

 

“เดี๋ยวตอนเย็นข้ามารับนะ....เจสสิก้า....” คนตัวสูงกล่าวพร้อมกับใช้นิ้วลากสัมผัสไปตามซอกคอขาวที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆจากเมื่อคืนอย่างอารมณ์ดี เจสสิก้ามองตามนิ้วของยูริถึงจะนึกขึ้นได้ว่าตามตัวเธอมีรอยพวกนี้อยู่ทำเอาร่างบางหน้าแดงแปร๊ด ก่อนจะรีบหาผ้าพันคอมาพัน...ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาแล้วครึ่งวันก็เถอะ...หวังว่าไม่มีใครสังเกตุเห็นนะ

-----------------------จบ------------------

ถ้าหากโดนแบนอีกครั้ง จะไม่แต่งเอนซีแล้ว - * - ใครจะมานั่งฝากไฟล์ได้ตลอดกาลเนี่ย ไหนจะต้องมาคอยดูฟิคช้านวันนี้โดนแบนเรื่องอะรายยย เมื่อไหร่จะปลดแบนนนน โฮ่ยยย  ไม่ได้ว่างขนาดมาคอยจัดการแบบนั้นนะ -*-

NC  ของ Out Tempt's story  ขออนุญาต ไม่ส่งในช่วงนี้นะคะ ....ต้องเข้าใจว่า หากมีคนขอมา แล้วไรท์เตอร์ส่งไป ก็จะมีคนขอมาอีกเรื่อยๆ ซึ่งบางทีไม่สะดวกส่งมากๆค่ะ  แล้ว NC แททิฟ ยูลสิกช่วงหลังๆ ต้องขอโทษด้วยที่ลืมเปลี่ยนคำลงท้ายว่ามีการส่งอีเมลล์  มันจบเท่านั้นค่ะ  ไม่ต้องขอนะคะ T T (ไม่รู้จะเอาอะไรให้)

แจ้งไว้ล่วงหน้า....โดนแบนครั้งนี้ จะนอยด์แล้วนะเว้ยเห้ย - -*++  นอยด์เพราะว่ายุ่งเกินกว่าจะมาจัดการอะไรพวกนี้ T T  ถึงนักแบนทั้งหลาย   หากจะแบน ขอความกรุณาอีก 2 อาทิตย์แบนได้มะ!!! จะไม่ว่าเลย จะคอยตามเล่นเกมปลดแบนกับคุณให้ แต่ช่วงนี้ไรท์เตอร์ยุ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!  เวลานอนยังจะไม่มีเลย อ๊ากกกกกก!!!!

วันนี้ส่ง Our Tempt's ไปได้เพียงแค่ 7 เล่มเองค่ะ T T~ ส่งตามอันดับการโอนเงิน แบบว่าหิ้วไปส่งไม่ไหวจริงๆค่ะ แขนเดี้ยง (เพราะแบกเยอะเกินไปมาหลายวัน - -)  พรุ่งนี้ก็จะส่งไปอีก 10 เล่ม  ทยอยส่งไม่ว่ากันนะคะ T^T 

วันนี้...เหนื่อยได้โล่เลย....เฮ้อ~  

ป.ล. ขอนะคะ เหล่านักแบน  หากจะแบนอะไรก็ขออีก 2 อาทิตย์ -*- แง่ง!!!!!  แล้วจะแบนตอนต่อตอนไม่ว่าเลย (เฮ้ย ไรท์เตอร์แบบนี้ มีที่ไหนฟร่ะ)