True love at first sight..รักแท้แรกพบ [Yuri][Fic:SNSD]

ลำดับตอนที่ #14 : 11 love >> Trouble is coming!

Chapter 11

 

งานแสดงละครของชมรมการแสดงประจำโรงเรียนก็ได้เสร็จสิ้นลงไปอย่างสวยงาม...ยูริยอมเข้าใจว่าที่เจสสิก้าพูดออกไปทั้งหมดบนเวทีเป็นเพียงแค่บทละคร และยอมนั่งดูอยู่ข้างล่างตรงแถวหน้าสุดเงียบๆ....แต่ก็ไม่ได้ดูอย่างอารมณ์ดีเท่าไหร่หรอกนะ ดูไปหน้าก็บูดไป ยิ่งบทสวีทหวานๆบนเวทีนี่อย่าให้พูดไป...ดีแล้วล่ะที่นั่งแถวหน้าสุด...อย่างน้อยก็อาจจะไม่มีใครหัวใจวายตายเพราะเห็นหน้าโหดๆของยูริ

 

ไม่สิ...มันก็ไม่แฮปปี้เอนดิ้งซะขนาดนั้น เกือบมีเลือดตกยางออกกันนิดหน่อย

 

เรื่องก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่พ่อตัวแทนแฟนคลับของเจสสิก้าดันโผล่หัวออกมายื่นดอกไม้ให้ต่อหน้าต่อตายูริเลยโดนพ่อขี้หึงดึงคอเสื้อเตรียมตัวตั๊นหน้าพ่อแฟนคลับคนนั้นไป โชคดีที่ยังไงยูริก็แพ้เจสสิก้า แค่สุดที่รักส่งสายตาห้ามมาวิเดียว มือที่ดึงคอเสื้ออยู่ก็คลายออกยิ่งกว่าถูกสะกดจิต

 

แต่ก็นะ..ถึงยูริจะทำหน้าโหดยังกะจะฆ่าคนยังไง พอเจสสิก้าแสดงเสร็จออกมาหาก็กลายเป็นลูกลิงเชื่องๆตัวนึง....ภาพพจน์ไม่เหลือ !

 

กลับมาปัจจุบันดีกว่า....

 

 

“อื้อ” ก็แค่เสียงบิดขี้เกียจของยูริ...ที่กำลังกอดคนที่นอนอยู่ข้างๆแน่นขึ้นตามแรงบิดขี้เกียจ

 

“อือออออ...ยูล” เจสสิก้าลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกอัดอัด ร่างบางพยายามดันอกคนตัวสูงออกแต่ยิ่งดันยูริก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นจนตอนนี้เจสสิก้าหน้าแดงเรื่อด้วยความเขินเพราะใบหน้าของยูริอยู่ใกล้ใบหน้าเธอซะเหลือเกิน

 

“เบาๆหน่อยสิ เจ็บนะ” ร่างบางบ่นอุบอิบเบาๆโดยไม่กล้าแม้แต่จะสบตาร่างสูง...ก็มันใกล้ซะขนาดนี้อ่ะ

 

“ฮ้าว~” ยูริหาวชุดใหญ่ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาสนใจเจสสิก้าที่กำลังบ่นอุบอิบอยู่

 

“นอนต่อสิ นานๆจะได้นอนตื่นสายที” ร่างสูงพูดเสียงงัวเงียๆพร้อมกับดึงเจสสิก้าเข้ามาแนบตัว...และในขณะที่ริมฝีปากของเจสสิก้ากำลังจะถูกครอบครองก็มีเสียงๆหนึ่งดังปรี๊ดขึ้นมา

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ท่านพี่ยูริ!! ท่านทำกับข้าแบบนี้ได้อย่างไร!!! ”

 

“โอยยยยยยยยย แก้วหูจะพัง” ร่างสูงผู้ถูกขัดจังหวะทึ้งผมตัวเองอย่างขัดใจก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อโดยไม่ลืมดึงตัวเจสสิก้าเข้ามากอดด้วย ร่างบางได้แต่ตะลึงกับการมาของเสียงกรี๊ดและพยายามที่จะเรียกยูริเพื่อถามหาคำตอบ

 

“เสียงใครน่ะยูล...เจสไม่เห็นมีคนอื่นอยู่ในห้องเลย”

 

“อ๊ายยยยยย นี่แกกล้าเปลี่ยนชื่อท่านพี่ยูริของข้าด้วยรึ!!”

 

“โอยยยยย หุบปากน่ะซึงฮยอน” ยูริตะโกนขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทางหัวเสีย เจสสิก้ารีบลุกขึ้นตามมาถามหาคำตอบต่อทันที

 

“ซึงฮยอน? ใครเหรอยูล คนที่พูดอยู่เนี่ยเหรอ”

 

“งั้นแหล่ะ...อย่าไปสนเขาเลย ฮ้าวววววว”

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ท่านพี่เมินข้าได้เยี่ยงไร!! ข้าคือคู่หมั้นของท่านพี่นะ”

 

“โว้ยยยย จะกรี๊ดอีกกี่รอบซึงฮยอน! ข้าเกลียดเสียงกรี๊ดกร๊าดของเจ้ามากที่สุดเลยนะ!!”

 

เจสสิก้าอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นยูริหัวเสีย ตั้งแต่อยู่กับเธอมา ไม่เคยสักครั้งที่จะเห็นยูริอารมณ์เสียได้มากขนาดนี้ เธอไม่เคยเห็นยูริตะโกนหรือทึ้งหัวตัวเองเป็นบ้าเป็นหลังมาก่อน...แต่เสียงกรี๊ดกร๊าดที่เธอได้ยินมันก็น่าทำให้คนรักของเธอปวดหัวอยู่หรอก...แต่เอ๊ะ...คู่หมั้นเหรอ?

 

“ค..คู่หมั้นอะไรกันยูล”

“คู่หมั้นในนามเองซูยอนของข้า...เฮ้อ...ซึงฮยอนโผล่ตัวเจ้าออกมาเถอะ ข้าขี้เกียจใช้พลังมองหาเจ้า แล้วมีอะไรก็ว่ามา ขี้เกียจจะคุย” ทันทีที่ยูริพูดจบ เสียงจิ๊จ๊ะก็ดังขึ้นพร้อมกับควันลอยคลุ้งขึ้นตามสไตล์การปรากฏตัวของสายพันธุ์พวกเธอ เจสสิก้าได้แต่มองร่างที่กำลังจะปรากฏขึ้นอย่างไม่กระพริบตา...เธอแค่อึ้ง แต่ไม่ได้กลัว ถ้ากลัวคงผวาตั้งแต่คราวยูริแล้วล่ะ

 

ในที่สุดควันหมอกในห้องเริ่มจางลงปรากฏให้เห็นผู้หญิงตัวประมาณเท่าเจสสิก้าหน้าตาน่ารัก แต่บนใบหน้ากลับแสดงความไม่พอใจออกมาสุดชีวิต มือทั้งสองข้างเท้าสะเอวตัวเอง ส่วนขาก็อยู่ไม่สุข ซอยเท้าถี่ยิบตึงตังราวกับกำลังเตรียมตัวเดินสวนสนาม

 

“เอ่าๆ ซอยเข้าไปน่ะเท้า ซึงฮยอน...ระวัง...หน้า....เดิน!!” ยูริพูดแซวซึงฮยอนเล่นอย่างขำๆก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง

 

“เดี๋ยวสิยูล...มาเคลียร์ให้มันจบๆไปก่อน” คำพูดของคนรักเหมือนดั่งประกาศิต ร่างสูงลูบใบหน้าตัวเองสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นมานั่งตัวตรงใหม่และเริ่มออเซาะเจสสิก้าที่นั่งอยู่ข้างกายอย่างไม่แคร์สายตาอีกคู่หนึ่งของซึงฮยอน...ที่กำลังจะกรี๊ดอีกครั้ง

 

“ก..กรี๊...../ ไม่กรี๊ดสักครั้งจะอึดอัดตายมั้ยคะ?” ซึงฮยอนยังไม่ทันจะกรี๊ดกลับถูกเจสสิก้าตอกใส่ครั้งเดียวอึ้งสนิท 

 

“อ๊ายยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แกกล้ามากนะ!!”

 

“ขอโทษค่ะ แต่เคลียร์กันไปก่อนละกันนะคะ” เจสสิก้าพูดตัดบทก่อนจะผลักยูริที่นัวเนียเธออยู่ออกทิ้งให้เผชิญหน้ากับเครื่องขยายเสียงตัวนี้คนเดียวตามลำพัง

 

 

“มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย....” ร่างบางบ่นขึ้นมาทันทีที่ปิดประตูห้องสนิท เธอค่อยๆพาร่างกายตัวเองเดินไปนอนโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขกข้างล่าง

 

คู่หมั้น...คู่หมั้นงั้นเหรอ...แล้วเธอคือตัวอะไร ถึงยูริจะหมั้นแค่ในนามอย่างที่ยูริว่า...แต่ เธอจะเข้าใจความรู้สึกของฉันบ้างมั้ย...เคลียร์ให้มันจบๆไปซะยูริ...มีฉัน ต้องไม่มี เครื่องขยายเสียงตัวนั้น

 

และระวัง...อย่าให้ฉันวีนแตกบ้างละกัน บทนางองนางเอกแม่จะโยนทิ้งให้เรียบวุธ

 

 

 

“ชิ...นังบ้านี่” ซึงฮยอนสบถตามหลังเจสสิก้าไป ทำให้ยูริมองซึงฮยอนตาขวางทันที

 

“เจ้าไม่มีสิทธิเรียกเจสสิก้าว่านังบ้า...ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิพูดจาล่วงเกินเธอ!” ร่างสูงลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับพุ่งเข้าไปบีบข้อมือซึงฮยอนแน่นทันที

 

“นี่ท่านพี่เข้าข้างมันเหรอ!!” ร่างบางไม่ยอมอ่อนข้อ ถึงแม้ว่ามือจะต้องเจ็บ แต่ทนให้หัวใจเจ็บไม่ไหวหรอก...

 

“ใช่! ก็นางคือคนที่ข้ารัก...ข้าย่อมเข้าข้างเธอ...”

 

“แต่ข้าคือคนที่รักท่าน!!”

 

“แต่ข้าไม่ได้รักเจ้า!! ซึงฮยอน!...แต่ถ้าหากเจ้ารักในตัวข้าจริง เจ้าควรจะร่วมยินดีและปล่อยให้ข้ามีความสุขกับนางอันเป็นที่รักของข้ามากกว่า!”

 

“ไม่...ท่านพี่...หากข้าไม่มีความสุข ท่านก็อย่าหวัง” ซึงฮยอนสะบัดมือออกจากยูริและถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

 

“เจ้า!...ข้าจะไปพบท่านพ่อเจ้าและทูลขอยกเลิกการหมั้นหมายระหว่างข้ากับเจ้า!!”

 

“ข้าไม่ยอมให้ท่านไป...” ร่างบางพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดคนตัวสูงข้างหน้าอย่างอ้อนวอน

 

“ท่านก็รู้ไม่ใช่รึ..สักวันร่างของท่านต้องสลายเป็นเถ้าธุลี หากท่านมิยอมกลับไปที่แห่งเรา....”

 

“แต่ข้าไม่อาจทิ้งหัวใจของข้าไปได้....” ร่างสูงส่ายหน้าพร้อมกับพยายามดันตัวซึงฮยอนออก

 

“"ท่านก็รักข้าสิท่านพี่...ให้ข้าได้เป็นหัวใจของท่านพี่ ให้ข้าได้เป็นเพชรที่ท่านพี่ตามหา...ให้ข้าได้เป็นดวงดาวที่ท่านพี่ต้องการแสงนำทาง...ให้ข้าได้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของท่านพี่..แล้วเราจะได้อยู่เพื่อครองรักกันชั่วกัลปวสาน...ได้โปรดเถอะ...ท่านพี่..." ซึงฮยอนพยายามอ้อนวอนยูริให้เลิกรักเจสสิก้าแล้วมาอยู่กับเธอซะ...คนตัวสูงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆและแกะมือของร่างบางที่กอดเธออยู่ออกให้พ้นจากตัว

 

"ไม่...ซึงฮยอน..ข้าให้เจ้าไม่ได้..เพราะข้าได้ให้สิ่งเหล่านั้นแก่เธอผู้นั้นไปหมดทุกสิ่งแล้ว...แม้แต่ลมหายใจของข้า ข้าก็มอบให้เธอไปหมดแล้ว...."

 

“ข้า...ข้าจะไปตามท่านพี่แทยอนมาพาท่านกลับ!!!”

 

“คงไม่ได้..แทยอนก็กำลังศึกษาเรื่องความรักอยู่บนโลกแห่งนี้...”

 

“น...นี่พวกท่านเป็นอะไรกันไปหมด!! ทำไมพวกท่านคิดริอาจมอบความรักให้แก่พวกมนุษย์ที่มีวันหมดสิ้นอายุขัย!!! พวกท่านเป็นบ้าอะไรกัน”

 

“ความรักไม่มีกฎเกณฑ์หรอกซึงฮยอน...เจ้าเป็นได้แค่น้องรักแห่งข้านี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่ข้าจะมอบให้เจ้าได้...เจ้ากลับไปเสียเถอะ...แล้วข้าจะตามไปคุยกับท่านพ่อเจ้าคราวหลัง...”

 

“ข้าไม่ยอมแค่นี้แน่...ท่านพี่ยูริ....”

 

 

 

“เหนื่อยจัง....” ยูริเดินเข้าไปสวมกอดเจสสิก้าที่ยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียงบ้านอย่างออดอ้อน ร่างสูงจรดปลายจมูกลงไปสูดดมกลิ่นหอมที่แก้มของเจสสิก้าพร้อมกับวางศีรษะลงบนไหล่เล็กๆของร่างบาง

 

“ก็ขึ้นบนไปนอนพักสิ” เจสสิก้าตอบอย่างเรียบๆและค่อยๆบิดตัวออกเดินเข้าบ้านไป

 

“เจ้าโกรธข้าหรือ....” ร่างสูงเดินตามมาดักหน้าก่อนจะเลื่อนมือไปกุมมือของเจสสิก้าไว้ ร่างบางส่ายหน้าเล็กน้อยแต่กลับแกะมือของยูริออกและเดินขึ้นบันไดบ้าน ร่างสูงขมวดคิ้วพร้อมกับนวดขมับตัวเองก่อนจะเดินตามเจสสิก้าขึ้นไปและยกร่างเบาๆของเจสสิก้าขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนทันที

 

“ปล่อยนะยูล” ร่างบางท้วงแต่พอประสานสายตากับร่างสูงปุ๊บก็หันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบสายตาเครียดๆของยูริ

 

“ก็เจ้าไม่ยอมคุยกับข้า....เจสไม่ยอมคุยกับยูล...”

 

“ปล่อยเจสลงก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน”

 

“ไม่..” ยูริปฏิเสธก่อนจะนั่งลงที่บันไดตรงนั้นทั้งๆที่ยังอุ้มเจสสิก้าอยู่ เพราะว่ายูริอยู่ดีๆก็นั่งลงทำให้ร่างบางผวากลัวว่าจะตกจึงรีบเอื้อมแขนไปคล้องคอร่างสูงไว้ทันที

 

“อื้อออออ...ทุกอย่างอธิบายได้นะ” เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป...หากยูริได้อยู่กับเจสสิก้า มาดเข้มๆถูกกลบด้วยมาดลูกแมวเชื่องๆช่างอ้อนตัวนึง ลูกแมวตาดำๆที่กำลังส่งสายตาอ้อนวอนให้เจ้านายสาวยกโทษให้ แต่เจ้านายของมันดูท่าจะไม่ยอมคุยง่ายๆล่ะสิ

 

เจสสิก้าเบือนหน้าหนีออกอีกครั้ง แต่มือยังคงรั้งคอยูริไว้ป้องกันตัวเองตกอยู่ ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะไม่ยอมแพ้เริ่มง้อใหม่อีกครั้ง

 

“ฟังกันก่อนสิ...ข้ารักเจ้าคนเดียวนะ ข้ามีแต่เจ้าเท่านั้น....”

 

“แล้วผู้หญิงที่มาวี๊ดว้ายเมื่อเช้าล่ะ...คู่หมั้นไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงเย็นชานิดๆทำเอาคนตัวสูงสะอึกไปทันที จากที่ตั้งใจว่าจะอธิบายทีเดียวยาว กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกทีคอทำเอาพูดไม่ออกเลยทีเดียว

 

“ก็ใช่...แต่ก็แค่ในนามไง....”

 

“แต่ก็หมั้นแล้วไม่ใช่เหรอยูล...ยูลก็ต้องไปอยู่กับคู่หมั้นของยูลสิ...จะมางอนง้อเจสทำไมล่ะ....” กระแสจิตความงอนเต็มเปี่ยมถูกส่งออกมาผ่านคำพูดอีกรอบ ถ้าไม่ติดว่านี่คือเจสสิก้า เป็นคนที่เธอรัก ป่านนี้คงโดนเหมือนซึงฮยอนไปแล้วมั้ง

 

“ก็ข้ารักเจ้า...ขอแค่ให้เจ้าฟังข้า....” ร่างบางยังคงหันหน้าหนีเหมือนเดิม...

 

“ข้ารักเจ้า...”

 

“รัก...”

 

“รัก...”

 

“รัก...”

 

“รักนะ...”

 

“รักจริงๆ...”

 

“รั.../ พอแล้ว...” เจสสิก้าในที่สุดก็ยอมหันหน้ามาสบตากับยูริ

 

“รู้แล้วค่ะ ว่ารัก...”

 

“แล้วหายโกรธหรือยัง....”

 

“เล่ามาก่อน แล้วเจสจะพิจารณาข้อหาอีกที”

 

“ได้เลยที่รักของข้า...ฮ่ะๆ”

 

ยูริก็เริ่มเล่าความเป็นมาของตำแหน่งคู่หมั้นนี้ว่าได้มาได้ยังไง เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อประมาณร้อยปีก่อนเธอได้ไปบังเอิญช่วยซึงฮยอนไว้จากหน้าผาได้ ซึงฮยอนมัวแต่เดินมองชมนกชมไม้จนเกือบพลาดไป พอเธอช่วยไว้เสร็จซึงฮยอนก็เกิดอาการปิ๊งเธอขึ้นมา เจ้าตัวเลยวิ่งโร่ไปขอท่านพ่อของเธอให้ประทานงานอภิเษก ยูริไม่สามารถขัดได้เพราะอีกฝ่ายหนึ่งคือเทพชั้นผู้ใหญ่ พ่อของซึงฮยอนได้ขอให้ยูริยอมหมั้นกับซึงฮยอนไปก่อนก็ได้ หากยูริยังไม่มีใครในหัวใจ ด้วยเหตุผลที่ว่า

 

“หากเจ้าไม่ยอมตามใจเจ้าลูกคนนี้ของข้า...คราวนี้ไม่ว่าข้าหรือเจ้าก็ได้เดือดร้อนหูแตกกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ...ขอร้องล่ะ ยูริ แล้วเมื่อเจ้าค้นพบความรักของเจ้าเมื่อไหร่ ข้าจะส่งฮาร่าลงไปหาเจ้าเพื่อประกาศยกเลิกการหมั้นหมาย...”

 

เธอเลยจำต้องยอมเข้าพิธีหมั้นไปท่ามกลางความดี๊ด๊าของซึงฮยอน และความเซ็งสุดขีดของยูริ ตั้งแต่หมั้นกันเธอก็ไม่เห็นว่าหูเธอจะได้พักตรงไหน เจอกันที่ไหน มีอันเป็นต้อง

 

“กรี๊ดดดดดดด ท่านพี่ยูริขา”

 

พอเธอถามว่าทำไมต้องกรี๊ดด้วยเล่า

 

“อ๊ายยยยยยยยยยยย ท่านพี่พูดกับข้าแบบนี้ได้เยี่ยงไรกัน”

 

เธอเลยเลิกหวังที่จะให้ซึงฮยอนหยุดโวยวาย...

 

หลังจากที่ชีวิตต้องมีซึงฮยอนคอยตามติดเป็นเงา ยูริเลยเลือกที่จะออกมาเที่ยวเตร่บนโลกมนุษย์มากขึ้นเมื่อรู้ว่าซึงฮยอนไม่โปรดที่จะมาสูดอากาศบนโลกมนุษย์ จนวันนั้นที่เธอเซ็งๆอยู่ก็ได้พบกับเจสสิก้านี่แหล่ะ....

 

 

“ตอนนี้ข้าว่าเบื้องบนคงจะรู้เรื่องของข้ากับเจ้าแล้ว...อีกไม่นานฮาร่าคงจะลงมา...” ร่างสูงพูดไปก็คิดถึงสภาพความวุ่นวายของวิมานแห่งท่านพ่อของซึงฮยอนไป ตอนนี้คงจะน่ากลัวน่าดู...

 

“....ยูลจะเป็นของเจส คนเดียว ใช่มั้ย...” เจสสิก้าถามด้วยแววตาไม่มั่นใจ...เธอไม่รู้ว่ายูริจะได้รับการถอนหมั้นจริงๆหรือเปล่า...ความรู้สึกตอนนี้จะบอกว่าเธอรู้สึกหวงยูริมากก็ว่าได้ ความรู้สึกที่ไม่อยากให้คนที่เธอรักเป็นของใคร...ความรู้สึกที่อยากให้เธอได้เป็นเจ้าของยูริเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

“ข้ายอมให้เจ้าเป็นเจ้าชีวิตข้าได้เพียงผู้เดียวเท่านั้น....หากหัวใจข้าเปรียบเสมือนสิ่งที่ตีตราความเป็นเจ้าของได้...ข้าก็ได้ให้เจ้าไปหมดทั้งดวงตั้งแต่วันแรกที่พบกันแล้ว...”

 

“แล้วยูลจะอยู่กับเจสตลอดไปหรือเปล่า...” มันเป็นคำถามที่ตอบได้...แต่ไม่อยากจะตอบ...ไม่อยากทำให้คนบางคนเสียใจ...ไม่อยากทำให้ตัวเองหดหู่...แต่มันก็ต้องทำเหมือนเดิม...เพื่อให้คนที่ตัวเองรักสบายใจ ยูริเอื้อมมือไปกุมมือของเจสสิก้าไว้พร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปแตะริมฝีปากเบาๆที่หน้าผากมนของร่างบาง

 

“ยูลอยากอยู่กับเจสตลอดไป...” คำพูดของร่างสูงทำให้เจสสิก้ารู้สึกประหลาดใจและได้ส่งสายตาสงสัยกลับมา ยูริได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธน้อยๆก่อนจะเปลี่ยนคำพูดใหม่ ให้เจสสิก้าได้ยิ้มออกมาอีกครั้ง

 

“ยูลจะอยู่กับเจสตลอดไป....”   ข้าขอโทษ...ที่โกหกเจ้า...ซูยอนของข้า....

-----------------------------

ข้าขอโทษที่โกหกเจ้าซูยอนของข้า....อ๊า~ 

ตอนแรกคิดว่าจะไม่มี NC ละนะ แต่มาสักหน่อยละกัน  ตอนหน้า!!!

เม้นท์ไม่แรง NC ไม่มานะค้าบบบรีดเดอร์ที่รัก 55555555555+