ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : 18 love >> "Now or Never"
Chapter 18
ยามค่ำคืนของกลางดึกคืนนั้น ยูริค่อยๆพยุงร่างตัวเองขึ้นจากแท่นหินใหญ่ก่อนจะมองไปรอบกายเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบบริเวณนี้...แสงไฟจากเชิงเทียนคงไม่ทำให้คนที่อยู่ภายนอกเห็นว่าเธอกำลังจะหนีออกจากที่นี่หรอกนะ...
หลังจากที่นอนพักอยู่บนนี้หลายชั่วโมง มันทำให้เรี่ยวแรงเธอกลับมาพอสมควร...แต่เธอก็ไม่มั่นใจว่ามันจะสักกี่วัน...จะให้เธอเลือกนอนพักฟื้นอยู่ที่นี่ถึงสิบปี ถึงจะยื่นขอเสนอน่าสนใจแค่ไหน เธอก็ไม่สนหรอก...ในเมื่อบนโลกมนุษย์...มีคนที่เธอรักและคงจะรอคอยเธออยู่ซึ่งยูริก็อยากเจอคนๆนั้นมากเหมือนกัน
สายลมยามค่ำคืนที่แสนจะเย็นสบายกลับเป็นอุปสรรคขั้นรุนแรงสำหรับยูริ ที่ร่างสูงจะต้องผ่านมันไปให้ได้เพื่อจะลงไปยังโลกมนุษย์...ลมเย็นๆมันบาดผิวเธอจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จมันก็ต้องอยู่ที่นั่น ในที่สุดยูริก็มาถึงบ้านของเจสสิก้าและทิ้งตัวลงนั่งพิงกำแพงข้างประตูทันที โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีใครบางคนกำลังมองทุกการกระทำของตัวเองอยู่ที่หลังคาบ้านกับนกไนติงเกลสีดำตัวหนึ่ง
“จนได้สินะ...คิดแล้วไม่ผิด...ยูริเอย...ข้าจะต้องเหนื่อยกับเจ้าไปอีกถึงเมื่อใด...”
[Yuri talks]
ทั้งๆที่ข้ามาถึงแล้ว..ทั้งๆที่คนที่ข้าต้องการที่จะพบหน้าอยู่ข้างในบ้านหลังนี้แล้ว...แต่ทำไมข้าถึงไม่กล้าที่จะเข้าไปหาเธอ...ความรู้สึกบางอย่างมันปฏิเสธการกระทำของข้า สั่งให้ข้าคิดถึงอนาคต สั่งให้ข้าคิดถึงวันที่ข้าจะต้องจากคนรักของข้าไปอีกครา สั่งให้ข้าเลิกทำให้เธอเสียใจอีก...
ทำไมซูยอนของข้ายังไม่หลับนะ...ไฟบนห้องนอนดับอยู่และไฟข้างล่างก็ยังไม่ปิด...หรือเธอกำลังรอข้ากลับมาอยู่...หรือเกิดอะไรขึ้นกับเธอ..ข้าควรจะเข้าไปดีหรือเปล่า
หรือข้าควรจะกลับไปยังที่ๆข้ามาดี...
[Finish talks]
“เที่ยงคืนแล้วเหรอ...” เจสสิก้าพูดกับตัวเองเบาๆหลังจากมองเห็นเข็มนาฬิกาบอกเวลาเลยเที่ยงคืนมาแล้ว ร่างบางเอนหลังพิงโซฟาอย่างเศร้าๆพร้อมกับคนกาแฟที่อยู่ในแก้วและมองไปยังประตูบ้านเป็นระยะๆ รอเวลาที่มันจะเปิดออกและมีคนที่เธอกำลังรอคอยอยู่ตรงหน้านั้น...เธอร้องไห้จนแทบจะไม่มีน้ำตาเหลือไว้อีกแล้ว ร้องจนสลบไปกี่รอบก็ไม่รู้ แต่ยูริก็ยังไม่กลับมา...เจสสิก้าออกตามหายูริทุกที่ที่คิดว่าตัวเองเคยพายูริไป ทุกที่ที่คิดว่ายูริอาจจะอยู่ที่นั่น...เธอไปทุกที่ด้วยความหวังลมๆแล้งๆว่าจะเจอคนรักยืนรอเธอและยิ้มให้เธออยู่ตรงนั้น
หรือบางทีเธอน่าจะลองเดินไปเปิดประตูเล่นดู...
แกร่ก~ เพล้ง!!
ทันทีที่เจสสิก้าเปิดประตูเธอถึงกับตกใจและเผลอปล่อยถ้วยกาแฟที่ถืออยู่ตกทันทีเมื่อเจอยูรินั่งกอดเข่าอยู่หน้าบ้าน น้ำตาที่คิดว่าคงหมดไปหมดแล้วกลับค่อยๆรื้นขึ้นมาอยู่เต็มเบ้าตาของร่างบาง ยูริค่อยๆลุกขึ้นช้าๆก่อนจะปัดฝุ่นออกและเกาคอตัวเองอย่างเก้อๆ
“ตอนแรก...ก...ก็จะเข้าไป แต่...ม...ไม่กล้า...ก็เลย” ยูริพูดจาตะกุกตะกัก ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เจสสิก้าเข้าใจได้ง่ายๆดี ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องที่ตัวเองเกือบจะสลายยังไง แต่แล้วร่างสูงก็ต้องนิ่งไปเมื่อร่างบางจ้องมองหน้าของยูริด้วยแววตาที่แสนจะดีใจ ริมฝีปากที่ขบกันแน่นเพื่อหยุดตัวเองไม่ให้สะอื้น มันทำให้เธอ...พูดอะไรไม่ออก
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วยูล ..เจสเข้าใจแล้ว....” เจสสิก้าสวมกอดยูริแน่นทันที เธอไม่ต้องการคำอธิบายหรือคำแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น แค่ยูริอยู่ตรงนี้...แค่ยูริกลับมาหาเธออย่างนี้ มันก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรมาเฝ้าเสาะหาคำตอบว่า ‘หายไปไหนมา’ แล้วล่ะ
“ไม่ฟังคำแก้ตัวของข้าหน่อยหรือไง...” คนตัวสูงพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆและลูบศีรษะคนรักเบาๆ เจสสิก้าส่ายหน้าพร้อมกับกอดยูริแน่นขึ้นกว่าเดิม....เจสสิก้าไม่เคยทำให้เธอลำบากใจเวลาที่จะต้องตอบคำถาม...เจสสิก้าไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอยกเว้นแต่เธอจะเป็นคนเล่าให้ฟังเอง....เจสสิก้าแทบไม่เคยเรียกร้องขออะไรจากเธอ...ทั้งๆที่เธอสามารถหามาให้ได้แทบทุกอย่าง แต่หากเธอจะขอ เธอกลับขอเป็นการกระทำบางอย่างจากตัวข้าเอง...เช่น ให้เรียกชื่อเธอ...แทน ข้า กับ เจ้า
“เข้าบ้านเรากันนะ...ยูล” เธอเป็นคนเดียว...ในชั่วชีวิตที่ข้ามีลมหายใจมา...เธอเป็นคนเดียวที่พูดคำนี้กับข้า... ยูริ
“อื้ออออออออออ พอก่อนค่ะยูล” ร่างบางท้วงเล็กน้อยหลังจากที่โดนจูบจนแทบจะไม่ได้หายใจเป็นเวลานานสองนาน ยูริทำตามคำขอของคนรักแต่กลับซุกไซ้ซอกคอขาวแทน...สั่งให้พอก็พอแค่ตรงนั้นไงไม่ได้บอกว่าให้หยุดทุกอย่าง..
“อื๊อ ยูล” เจสสิก้าหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อทนความรู้สึกจั๊กจี๋ไม่ไหวทำให้ร่างสูงหลุดขำออกมาด้วยก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงโดยไม่ลืมดึงเจสสิก้าให้ลงมานอนด้วย
“ไม่ถามหน่อยเหรอ ว่ายูลหายไปไหนมา...”
“ไม่หรอกค่ะ...ยูลจะไปไหนมันก็เป็นสิทธิของยูล...เจสไม่ใช่จ้าวชีวิตยูล...และเจสพอใจแค่ในตอนนี้ยูลอยู่กับเจส...”
“แล้วถ้ายูลบอกว่ายูลไปหาผู้หญิงคนอื่นมาล่ะ”
“เจสก็จะรู้เลย ว่ายูลของเจสกำลังโกหกอยู่...ยูลอยู่กับเจสทั้งวันทั้งคืนจะเอาเวลาไปหาใครได้คะ อย่ามาขี้จุ๊นา...โธ่ เค้ารู้ทันตัวเองหรอกกก~” เจสสิก้ายิ้มหวานให้ยูริจนตาปิดพร้อมกับเอานิ้วจิ้มริมฝีปากของยูริเบาๆเป็นการหยอกล้อ ร่างสูงเลยจับมือข้างนั้นมาหอมซะเลย...
“ก็เจสทำตัวน่ารักซะขนาดนี้ แล้วยูลจะอยากหนีไปไหนล่ะ”
“นี่..ยูล เจสถามยูลจริงๆนะ ยูลไม่สบายอยู่หรือเปล่า”
“ไม่สักหน่อย...”
“มองตาเจสแล้วตอบเดี๋ยวนี้นะ” เจสสิก้าทำปากแบะเล็กน้อยพร้อมกับประคองใบหน้าคนรักให้จ้องตาตัวเอง ร่างบางดูก็รู้ว่ายูริโกหกตัวเองอยู่ ยังไงวันนี้เธอก็ต้องรู้ความจริงให้ได้ว่ายูริป่วยหรือเปล่า เรื่องสุขภาพของยูริจะเป็นเรื่องเดียวที่เธอขอก้าวก่าย
จุ๊บ~
“อื้ออ ยูล ไม่เอา ไม่ตอบไม่ให้จูบแล้วนะ” เจสสิก้าเม้มปากตัวเองแน่นก่อนจะมองยูริด้วยสายตาดุๆที่นอกเรื่องมาจุ๊บเธอเฉย อย่าคิดว่าทำตัวน่ารักๆแล้วเธอจะยอมให้รอดพ้นคำถามนี้ไปได้นะ...ไม่รู้หรือไงว่าเค้าเป็นห่วงน่ะ
“ตอบก็ได้...ไม่สบาย นิดนึง”
“นิดนึงจริงเหรอ...”
“อื้อ เดี๋ยวนี้หัวใจของยูลไม่เชื่อใจยูลแล้วเหรอ...ยูลเสียใจนะ....” ยังไงซะลูกอ้อนของยูริก็ชนะทุกอย่าง เจสสิก้าพยักหน้ารับอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ก็ไม่อยากคาดคั้นต่อ...แค่เพราะประโยค ยูลเสียใจนะ เนี่ยล่ะ ร่างสูงยิ้มให้คนรักน้อยๆก่อนจะพลิกให้คนรักนอนลงบนเตียงแทนตัวเองและจูบอีกครั้งอย่างนุ่มนวลพร้อมกับมือที่กำลังลูบไล้ต้นขาเจสสิก้าอย่างแผ่วเบา...
“เจสเชื่อใจยูลนะ...”
ยูริถึงกับชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคอันหนักแน่นของเจสสิก้า ร่างสูงพยายามกลืนก้อนที่จุกอยู่ที่คอให้หายไปเพื่อที่จะตอบรับประโยคนั้นของคนรัก แต่พอเอาเข้าจริงก็ทำได้แค่นิ่งงันและตอกย้ำตัวเองซ้ำๆว่า เจสสิก้าเชื่อใจเธอนะ...เจสสิก้าเชื่อใจเธอนะ ทางเจสสิก้าที่เห็นยูรินิ่งไปอย่างนั้นก็พอจะเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว...ว่าความจริงเป็นยังไง แต่เพื่อไม่ให้คนรักต้องคิดหนักจนเกินไป ร่างบางค่อยๆเลื่อนฝ่ามือขึ้นไปวางเบาๆบนแก้มของยูริ
“ยิ้มหน่อยสิคะคนดี ไม่เห็นต้องมีอะไรคิดมากเลยนี่...หรือว่ายูลของเจสจะไปแอบติดผู้หญิงอื่นมาจริงน้า ถึงไม่อยากจะแตะต้องเจสแล้ว...ว่าไงคะ”
“ใครว่าล่ะ ยูลก็ติดเจสคนเดียวนี่ล่ะ” คำพูดหยอกล้อของคนรักทำให้ยูริกลับมายิ้มได้อีกครั้งหนึ่ง ร่างสูงประทับริมฝีปากอย่างแผ่วเบาลงบนหน้าผากมนของเจสสิก้าก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของร่างบางออก หากแต่ครั้งนี้แปลกไปกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเมื่อร่างบางหยุดมือของคนตัวสูงไว้และส่ายหน้าเบาๆ
“นอนเฉยๆก็พอค่ะคนดี...วันนี้เจสจะดูแลยูลเป็นพิเศษเอง”
ยูรินิ่งไปเล็กน้อยที่ได้ยินเจสสิก้าพูดแบบนี้ ร่างบางเห็นหน้าคนรักดูงงๆเลยดันให้ยูริเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างและหอมแก้มร่างสูงเบาๆ เจสสิก้าค่อยๆถอดเสื้อของยูริออกอย่างบรรจงก่อนจะลูบไล้ผิวสีแทนของคนรักไปมาเป็นการหยอกล้อพลางถอดกางเกงของร่างสูงออกไปด้วย เจสสิก้าไม่เคยลองทำอะไรแบบนี้..แต่วันนี้จะลองเอาสิ่งที่ยูริเคยทำมาใช้กับเจ้าตัวดูบ้าง...น่าจะสนุกดี
เข่าเล็กๆของร่างบางถูกแทรกเข้าไประหว่างขาของยูริพร้อมกับเบียดเข้าไปจนแนบชิด ในที่แรกยูริเขยิบหนีเล็กน้อยก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆและมองหน้าคนรักที่ดูจะจริงจังกับการแกล้งเธอกลับครั้งนี้มาก ริมฝีปากของเจสสิก้าเริ่มไล่ลงมาตามร่างกายของยูริเรื่อยๆตั้งแต่สันจมูกลงมายังหน้าท้องก่อนที่ลิ้นของร่างบางจะเริ่มชิมรสหน้าท้องผิวสีน้ำผึ้งของคนรัก
“อ่า...ซูยอน เจ้ากำลังทำให้ข้าจะเป็นบ้า...” เจสสิก้าไม่สนใจคำพูดของยูริ ร่างบางบรรจงกวาดลิ้นเลียรอบเอวของร่างสูงและมือน้อยๆก็เริ่มค่อยๆวางบนหน้าอกของยูริ เจสสิก้าใช้นิ้วไล่วนรอบยอดอกของคนรักก่อนจะกัดลงไปเบาๆและใช้ลิ้นวนต่อ ทำเอายูริต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อที่จะไม่เปล่งเสียงร้องออกมา...เจ้าต้องอดทนเอาไว้ยูริ อย่าหลุดเสียหน้าออกมาเชียวล่ะ...อดทน...อดทน...ไม่ไหว!!
“อื้อออออ...อา...”
“ไหวมั้ยคะยูล...” เจสสิก้าถามเสียงแผ่ว เมื่อเห็นยูริครางออกมา เธอไม่รู้ว่าที่เธอทำไปมันถูกหรือเปล่า หรือมันอาจจะทำให้ยูริเหนื่อยเกินไป...เธอไม่รู้หรอกว่าคนทำเหนื่อยหรือเปล่า แต่เท่าที่โดนมาคนถูกกระทำเหนื่อยนะ
“ต่อสิ...ไม่ต้องหยุด...ไม่ต้องห่วงข้า...”
ร่างบางกัดริมฝีปากน้อยๆเป็นการขบคิดก่อนจะโน้มตัวลงไปหอมแก้มคนรักเบาๆและเริ่มเปลี่ยนเป้าหมายจากหน้าอกเป็นที่อื่นแทน...เธอไม่อยากทำให้ยูริเหนื่อยเกินไป ยิ่งนานก็ยิ่งเหนื่อย เจสสิก้าประทับริมฝีปากแนบลงที่ต้นคอของร่างสูงพร้อมกับดูดเม้มแน่นและค่อยๆเลื่อนมือลงต่ำไปสัมผัสเบาๆที่ส่วนอ่อนไหวของคนรักหลังจากที่รู้สึกว่าเข่าของตัวเองที่แนบอยู่ตรงนั้นเริ่มชื้นแล้ว
“ฮึก...” ยูริสะอึกเล็กน้อยเมื่อเจสสิก้าเริ่มใช้นิ้วของเธอสอดเข้าไปส่วนนั้นของตัวเอง ร่างบางเห็นยูริดูเกร็งๆเลยใช้มืออีกข้างลูบไล้หัวไหล่ของร่างสูงไปมาเบาๆเป็นการเล้าโลมก่อนจะขยับนิ้วที่อยู่ภายในเข้าออกช้าๆและค่อยๆแทรกอีกนิ้วหนึ่งเข้าไปพร้อมกับเร่งให้ไวขึ้นตามเสียงกระเส่าของยูริ
“เร็วหน่อยที่รัก...” เจสสิก้าพยายามเร่งให้ไวขึ้นอีกนิดเพื่อให้คนรักรู้สึกดีที่สุดก่อนจะรู้สึกถึงการบีบรัดนิ้วมือของเธอและน้ำสีข่าวขุ่นก็ไหลเยิ้มออกมาเต็มฝ่ามือของเจสสิก้า ยูริหอบเบาๆพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของเจสสิก้าและพลิกให้เธออยู่ข้างล่างแทนทันที
“ย...ยูล อย่าบอกนะ...”
“ปิ๊งป่อง นี่คือช่วงเอาคืน...ซูยอนของข้า” ร่างบางร้องอื้อปฏิเสธเบาๆ พร้อมกับพยายามดึงผ้าห่มขึ้นมาเป็นเกราะป้องกัน แต่ก็โดนคนรักในคราบปีศาจจอมกระหายโยนผ้าห่มทิ้งไปอย่างไม่ใยดีและอุ้มเธอขึ้นเจสสิก้าเลยต้องรีบเอาแขนคล้องคอยูริไว้กันตัวเองตกทันที...ร่างบางย่นจมูกใส่ร่างสูงน้อยๆพร้อมกับตีไหล่ยูริเบาๆ...ใครว่ายูริเป็นเทวดากัน ปีศาจน้อยๆชัดๆ ยิ่งเรื่องแบบนี้นะเขากับเขี้ยวงอกขึ้นมาทันทีเลย
“ไม่เอาค่ะยูล ปล่อยนะ ดึกแล้ว นอนได้แล้วค่ะ”
“ได้ไง...ยังไม่อาบน้ำเลย ไปอาบน้ำกับยูลก่อนสิ”
“ฮืออ ยูลลล ไม่เอา เจสอาบแล้วววววววว”
ปึง! แน่นอนว่าเจสสิก้าไม่มีทางนี้พ้น...เพราะหลังจากเสียงปิดประตูห้องน้ำเงียบไป ก็มีเสียงบางอย่างดังออกมาแทน...ทั้งเสียงคราง...เสียงร้อง...เสียงน้ำ...และก็เสียงอาบน้ำ อันหลังใช่หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ
“อื้อ...อ๊ะ...ยูล อื้ออออ เจสอาบเองได้...”
“ยูลอ่ะ...จะตีสามแล้ว เจสยังไม่ได้นอนเลย” เจสสิก้าพูดเสียงงอแงเล็กน้อยในขณะที่ยูริกำลังเช็ดผมให้เธออยู่ ร่างสูงหัวเราะเบาๆกับน้ำเสียงเหมือนเด็กของคนรักก่อนจะลดตัวลงกอดเจสสิก้าจากด้านหลังพร้อมกับหอมแก้มคนรักฟอดใหญ่ซ้ายขวา
“ไปเที่ยวกันนะ...ไปเที่ยวเหมือนที่คนรักเขาไปกัน...ตั้งแต่คบกันมาเราแทบไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสองเลย....” ร่างบางนิ่งไปนิดนึงเมื่อได้ยินคำชวนของยูริ...ก็จริงอย่างที่ยูริว่า เธอกับยูริ ไม่ค่อยออกไปเที่ยวสักเท่าไหร่ ถ้าจะออกคือเพื่อนชวนเธอไปเที่ยว และยูริก็จะพ่วงมาด้วย...แต่นึกยังไงน้า ถึงมาชวนไปเที่ยวได้
“ก็ได้ค่ะ งั้นคืนนี้ยูลต้องปล่อยเจสไปนอนแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจสละเมอไปเดทไม่รู้ด้วยหรอก”
“อื้อ...งั้นนอนไปก่อนนะ เดี๋ยวยูลมา...”
“ไปไหนคะยูล?”
“มีญาติมาหาน่ะ....”
“รู้ด้วยหรือไง ว่าข้าอยู่ที่นี่น่ะ....”
“ก็เพราะรู้ไง ถึงหลบไปสวีทในห้องน้ำแทน...” ร่างสูงตอบหลังจากที่นั่งบนหลังคาข้างๆแทยอนแล้ว ยูริเริ่มรู้สึกได้กลิ่นคุ้นๆตั้งแต่ตอนเพิ่งถึงบ้าน และก็ยิ่งแน่ใจเข้าไปอีกเมื่ออยู่ในห้องของเจสสิก้าแล้ว กลิ่นของแทยอนกับนกไนติงเกลสีดำ เป็นกลิ่นที่ยูริไม่เคยลืม...เพราะลืมทีไร เป็นได้มีเรื่องทุกที
ตั้งแต่เด็กที่เธอแอบหนีเที่ยวไปตามที่ต่างๆ...แทยอนก็จะตามมาลากเธอกลับ ตอนย่างเข้าวัยรุ่นที่แอบหนีออกจากวังของท่านเทพเพราะทนเสียงซึงฮยอนไม่ไหว...แทยอนก็ตามมาฉุดเธอกลับไปฟังเสียงกรี๊ดต่อ ตอนวัยรุ่นที่แอบหนีไปนอนบนพระจันทร์...แทยอนก็ตามมาเตะและลากเธอกลับ ยิ่งเธอโตขึ้น...แทยอนก็ยิ่งใช้กำลังสอนเธอมากขึ้น...หรือเพราะว่า แทยอนพูดดีๆแล้วเธอไม่ฟังเองก็ไม่รู้...
แต่เพราะแทยอนเป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ความผูกพันมันก็มากตามกาลเวลาและความใกล้ชิด
“ข้าน่ะ...ห่วงเจ้ามากนะ ยูริ”
“อื้อ...”
“และข้าก็รักเจ้ามาก...จนทนเห็นเจ้าทุรนทุรายเหมือนตอนที่ข้าจับเจ้าขึ้นไปหาท่านอาจารย์ไม่ได้....”
“....แล้วไง...”
“ข้าจะปล่อยให้เจ้าอยู่กับคนรักของเจ้า...ตราบเท่าที่...เจ้าจะยื้อชีวิตของเจ้าได้...”
--------------ขอบคุณคุณ^อิง^ ค่ะ ^ ^------------
เดี๋ยวเรามาเล่นเกม หารีดเดอร์ยอดเยี่ยม แจกหนังสือฟรีดีมะ ฮ่ะๆๆๆ (ครั้ง Our Tempt' หมดกับการแจกฟรีทั้งซีดีและหนังสือไปเกือบ 2 พัน = =; เหงื่อตกเลย แจกหนักไปหน่อย 555555+)
เรื่องนั้นไว้ทีหลังละกัน (เผื่อไม่ได้ตีพิมพ์)
แต่ราคาจะกดไว้ให้ที่ 220 = =b ค่าส่งก็เหมือนเดิม แต่ไม่ได้พิมพ์ตอนนี้นะคะ (อย่าเพิ่งรีบ = =)
ขอบคุณสำหรับหลายท่านที่เขียนคำนิยมให้นะคะ ^ ^(เขียนได้เรื่อยๆนะ)
รีดเดอร์พนันเท่าไหร่!!! ไรท์เตอร์พนัน 3 วันโดนแบน - -
ถามนิด...แบบว่าไม่อยากเปิดหัวข้อใหม่ให้มันดูเกะกะหน้าสารบัญฟิค = =
อยากทราบจำนวนคนที่อยากสั่งฟิคเรื่องนี้ เม้นท์บอกในนี้ล่ะค่ะ
(แต่ไรท์เตอร์ไม่พิมพ์ตอนนี้ ให้รีดเดอร์หวาดหวั่นกับเงินในกระเป๋าเล่นหรอกค่ะ 5555+)
แค่อยากทราบจำนวนก่อน หากมันเกินกว่าที่คิดไว้ จะได้เตรียมตัวพิมพ์ แต่หากน้อยกว่า ก็ไม่รู้แฮะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น