กุหลาบงามแห่งเวียงภูพิงค์

ลำดับตอนที่ #1 : นักปกครองคนต่อไป

ณ แคว้นอโณทัย  เป็นแคว้นเล็กๆ  ที่อยู่ติดทะเล  แต่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติที่หลากหลาย  เช่น ป่าไม้  น้ำ  และแนวปะการังที่ยังคงความสมบูรณ์และสวยงาม  ถึงแม้พื้นที่จะน้อยกว่าแคว้นใกล้เคียง  แต่เนื่องด้วยมีความอุดมสมบูรณ์เหล่านี้  ทำให้มีประชากรที่เข้ามาทำมาหากินเป็นจำนวนมาก  ยิ่งไปกว่านั้น  แคว้นอโณทัยยังมีกษัตริย์ที่ปกครองอย่างเรียบง่าย  แต่ยุติธรรมและเข้าใจนามว่า “ราชินทร์”  อาจเป็นเพราะนิสัยของพระองค์กระมัง  ทำให้ประชาชนในแคว้นนี้ต่างศรัทธากันอย่างมาก 

ราชินทร์  บัดนี้ได้มีพระชนมพรรษา 46 พรรษาแล้ว  พระองค์มีพระธิดานามว่า  “ดาริกา”  ตอนที่ดาริกามีพระชันษาได้ 11  ปีนั้น  พระชนนีของเธอได้สวรรคต  ต่อมา  3 ปีให้หลัง  ราชินทร์ได้อภิเษกสมรสใหม่กับ  “กณิกา”  ชาวอโณทัยผู้มีอาชีพเป็นแม่ค้าธรรมดาทั่วไป  อีกทั้งเธอยังมีลูกติด 2 คนที่อายุไล่เลี่ยกับดาริกา  ชื่อว่า  “หรรษธร”  และ  “กรรณิการ์”  อีกด้วย  แต่ราชินทร์ก็มิได้รังเกียจ  ตรงกันข้าม  กลับรู้สึกดีพระทัยเสียอีกที่พระธิดาของตนจะได้มีเพื่อนเล่น

                ตอนนี้เป็นหน้าหนาว   ในตอนกลางคืนอุณหภูมิจะติดลบ  ทำให้ชาวอโณทัยส่วนใหญ่นั่งผิงไฟอุ่นๆ  อยู่แต่ในบ้านเรือนของตน  เพราะฉะนั้นในช่วงนี้จะเห็นแสงไฟสีส้มสลัวๆ  ส่องสว่างเต็มเมืองไปหมด  ดูสวยงามตระการตา  ผู้คนในวังแห่งแคว้นอโณทัยก็เช่นกัน

“หนาว!  ได้ยินมั๊ยว่าเราหนาว  น้ำอุ่นหรือยัง?”  หญิงสาวนางหนึ่งตะโกนขึ้นเสียงดังพร้อมกับชะเง้อคอมองไปยังห้องน้ำที่ประตูบานสีทองถูกเปิดอ้าเอาไว้  ทำให้เห็นไอน้ำในห้องน้ำได้อย่างชัดเจน  นางกำนัลคนหนึ่งได้โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ  “รออีกเดี๋ยวนะเพคะเจ้าหญิง  น้ำใกล้จะอุ่นได้ที่แล้วเพคะ” 

“เร็วๆ  เข้าล่ะ  เราหนาวจนจะแข็งตายอยู่แล้วนะ!  เร็วเข้า!  เร็วเข้า!”

“น้ำอุ่นแล้วเพคะ”  นางกำนัลปาดน้ำที่อยู่บนหน้าของตนและโค้งให้หญิงสาวตรงหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไปยังห้องฝั่งตรงข้าม  “เจ้าหญิงดาริกา  เดี๋ยวนมจะทำน้ำอุ่นให้นะเพคะ”

หญิงสาวผู้ซึ่งถูกเรียกชื่อ  ได้เงยหน้าขึ้นขณะกำลังจัดดอกไม้บนโต๊ะพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ  “ไม่ต้องหรอก  เดี๋ยวเราทำเองได้  นมไปเถอะ  ขอบใจนะ” 

“โถ  เจ้าหญิงของนมช่างดีแสนดี”  เธอหยุดเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะปรายตาหันไปมองยังห้องที่เธอเพิ่งจะเดินออกมาและพูดด้วยเสียงดังฟังชัดราวกับว่าจะให้คนที่อยู่ใกล้ๆ  ได้ยิน  “แตกต่างกับใครบางคน...ที่ทำอะไรไม่เป็นเลย”

“นมจ๋า”  เจ้าหญิงดาริกาทำท่าเอานิ้วชี้จุ๊ปาก  แต่ก็มิวายแย้มพระโอษฐ์เล็กน้อย  เธอลุกขึ้นจากการจัดดอกไม้และค่อยๆ เดินไปปิดประตูห้องเพื่อกันไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปมากกว่านี้  “เราอยากจะบอกนมก็คือ  เวลาจะนินทาใครให้ปิดประตูก่อน  ถ้ากรรณิการ์ได้ยินคงจะไม่พอใจแน่ๆ”

“ก็จริงนิเพคะ  เจ้าหญิงกรรณิการ์ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง  แค่การจัดดอกไม้แบบเจ้าหญิงของนม  ยังไม่คิดจะแตะเลย  นอกจากฝ่าพระบาทจะรับสั่งให้จัด  ยิ่งไปกว่านั้นนะเพคะ...”  เธอเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งของเจ้าหญิงสุดรักของเธอและทำท่าทางจัดตกแต่งทรงผมไปมา  เจ้าหญิงดาริกามองก่อนจะดีดนิ้ว  “ชั้นสวยมั๊ย  วันนี้ชั้นสวยหรือยัง?” 

ทั้งคู่พูดประโยคเด็ดของเจ้าหญิงผู้นั้นและหัวเราะพร้อมกัน 

“ถูกต้องเลย   เรานะ  ได้ยินประโยคนี้บ่อยมาก  แทบจะทุกวันเลย  เฮ้อ...เราอยากจะรู้จริงๆ  ว่าถ้ากรรณิการ์ไม่พูดประโยคนี้ซักวัน  ใบหน้าของนางจะเปลี่ยนไปมั๊ย”

“นั่นน่ะสิเพคะ  ถ้าไปตอบไปว่า สวยแล้ว มีหวัง... ”  นางกำนัลทำท่าทางเอานิ้วมาปาดคอตัวเอง  “เจ้าชายหรรษธรก็อีกคน”

“ทำไมหรอนม?”  เจ้าหญิงดาริกาหันมามองอีกฝ่าย  เธอเขยิบมาใกล้ๆ  หญิงสาวพร้อมกับกระซิบข้างหูเบาๆ

“ภาษาบ้านๆ ของชาวอโณทัยเขาเรียก  ขี้เก๊ก เพคะ  ชอบโปยเสน่ห์ให้สาวใช้ในวังอยู่เรื่อย  แถมยังเย่อหยิ่ง  จองหองด้วยนะเพคะ  นมว่าถ้าหากวันใดวันหนึ่งเมื่อถึงคราวเจ้าชายหรรษธรครองบัลลังก์ล่ะก็...โอ๊ย  นมแทบไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ”

ภายในห้องโถงใหญ่ซึ่งอยู่อีกมุมหนึ่งของวัง   ในตอนนี้มีคน  3  คนอยู่ในห้องนั้นและกำลังพูดเรื่องบางอย่างด้วยบรรยากาศที่ไม่สู้ดีนัก  นั่นคือ  ราชินทร์  กณิกาและหรรษธร 

“ทำไมพระองค์ถึงตรัสเช่นนี้เพคะ  ที่ว่าจะสละบัลลังก์  แล้ว...ให้ดาริกาขึ้นปกครองแคว้นอโณทัยแทน  แล้วหรรษธรล่ะเพคะ?  ทั้งๆ ที่หรรษธรเป็นพระโอรสเพียงองค์เดียวของพระองค์  ทำไมถึงไม่ให้ขึ้นปกครองแทน  หม่อมฉันไม่เข้าใจ  ใช่มั๊ย  หรรษธร”   กณิกาปั้นหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้ากล่าว

“ลูกเห็นด้วยกับสเด็จแม่พระเจ้าค่ะ”  พระเนตรของเจ้าชายแข็งกร้าวตรงข้ามกับความหมายของชื่อโดยสิ้นเชิง  “ลูกเป็นผู้ชาย  แถมอายุยังมากกว่าดาริกาเสียด้วยซ้ำ”

ราชินทร์ฟังคำพูดของพระโอรสก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่  “หรรษธร  ลูกออกไปก่อนก็แล้วกัน  เรื่องนี้  พ่อจะคุยกับแม่แค่ 2 คน”

“แต่เสด็จพ่อ...”

“พ่อบอกให้ไปก็ไปสิ!” 

ราชินทร์ขึ้นเสียง  ทำให้คนที่อยู่ในห้องทั้ง 2 คนต่างพากันตกใจเล็กน้อย  เจ้าชายหรรษธรมองพ่อของเขาก่อนจะโค้งหัว  “พระเจ้าค่ะ”

เจ้าชายหรรษธรเดินออกจากห้องโถงใหญ่  เขามองไปที่แจกันดอกไม้ใบยาวที่ตั้งไว้ข้างห้อง  จึงเตะมันด้วยอารมณ์หงุดหงิดจนแจกันใบนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ  พร้อมกับสบถออกมาเบาๆ  “บ้าชิบ!” 

หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกตัวว่ามีสายตาหลายคู่ของสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดทางเดินแถวนั้นหันมามองเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก   มันยิ่งทำให้เขาโมโหเข้าไปใหญ่

“มองอะไรวะ!  มีปัญหาอะไร!”  เจ้าชายหรรษธรตะโกนและเดินออกไปจากตรงนั้น  เขาหันหลังมาเตะเศษแจกันที่กระจัดกระจายอยู่บนพรมยาวสีแดงกุหลาบ  “แล้วก็เก็บเศษแจกันด้วยนะ”

แม้ราชินทร์จะไม่ได้ออกไปเห็นเหตุการณ์ข้างนอกห้อง  แต่เขาก็พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ราชินทร์ได้แต่ส่ายหน้าและถอนหายใจพร้อมกับมองมเหสีของตนที่มีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด

ไม่ใช่ว่าตกใจเพราะการกระทำของพระโอรสของตัวเองหรอก...

แต่ที่ตกใจเป็นเพราะเกรงว่าเมื่อราชินทร์ได้รับรู้การกระทำของพระโอรสแล้ว  ทั้งตนและหรรษธรจะมีปัญหา...

“นี่อย่างไรล่ะกณิกา  เพราะหรรษธรมีนิสัยที่ไม่เหมาะกับการเป็นกษัตริย์เลยสักนิด  เขาทั้งวู่วาม  ใจร้อน  ขี้โมโห...”

“แต่ถึงอย่างนั้น  หรรษธรเป็นคนที่มีฝีมือในด้านการรบไม่เป็นสองรองใครนะเพคะ  เข้าสู้กับใครก็ไม่เคยแพ้”

“เรื่องนั้นพี่รู้  แต่การที่จะมาเป็นนักปกครองแคว้นที่ดีนั้น  การที่มีฝีมือในเรื่องรบอย่างเดียวไม่พอหรอกนะ  มันจะต้องมีอย่างอื่นด้วย  ถึงจะเป็นนักปกครองที่สมบูรณ์แบบได้  แต่สิ่งที่นักปกครองที่ดีต้องมี  หรรษธรนั้น...ไม่เคยมี ”  ราชินทร์ตรัสออกมาอย่างเด็ดขาดทำให้คนตรงหน้าหาคำแก้ตัวออกมาไม่ได้

“เพราะดาริกาเป็นสายเลือดแท้ๆ  ของพระองค์ใช่มั๊ยเพคะ?”  กณิกาตรัสออกมาด้วยน้ำเสียงแบะใบหน้าที่แสนเยือกเย็น  พร้อมรอฟังคำตอบจากคนตรงหน้า  แต่คนตรงหน้าเงียบไปก่อนจะหยิบเหยือกชาขึ้นมาเทน้ำชาใส่ถ้วย

“วันนี้เราคุยกันแค่นี้ก่อนแล้วกัน...กณิกา”

ใช่! ต้องใช่แน่แท้  เพราะดาริกาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของราชินทร์  ถึงมีสิทธิ์มากกว่าหรรษธรและกรรณิการ์ในทุกๆ  เรื่องมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  ปากก็บอกว่ารักลูกเท่ากันหมดทุกคน  ทุกคนเท่าเทียมกันหมด  หึ!  ก็เห็นกันอยู่  ว่ามันไม่ใช่อย่างที่พระองค์เคยตรัสไว้เลย  คำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันอย่างลิบลับ  ไม่ยุติธรรม! 

กณิกาเร่งฝีเท้าไปตามระเบียงทางเดิน  สุดท้าย  นางก็หยุดเดินพร้อมกับเงยหน้ามองกรอบรูปกรอบใหญ่ที่ถูกติดไว้กับผนังระหว่างทางเดิน  เป็นกรอบรูปรูปเจ้าหญิงดาริกาในชุดราตรีสีแดงระยิบระยับ  ดาริกา...พระธิดาผู้มีสิริโฉมงดงามของทุกๆ  คนแห่งแคว้นอโณทัย  ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก  ขนาดพระธิดาแท้ๆ  ของนางยังเทียบกับเจ้าหญิงดาริกาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“ลูกไม่ยอมนะเพคะเสด็จแม่  หากดาริกาได้ปกครองแคว้นนี้  พวกเราซึ่งไม่ใช่สายเลือดเดียวกับนาง  จะเป็นอย่างไร  ลูกไม่ยอมนะเพคะ!  ไม่ยอม!  ไม่ยอม!  ไม่ยอม!  แล้วสิ่งที่ลูกแสร้งทำดีต่อหน้าเสด็จพ่อ  ก็ไม่มีความหมายอะไรเลยน่ะสิเพคะ”  เจ้าหญิงกรรณิการ์โวยวายพลางหยิบหมอนมาตบเพื่อระบายอารมณ์  โดยมีแม่ของเธอนั่งอยู่ข้างๆ  และพี่ชายที่ไม่เอาไหนอย่างหรรษธรยืนกอดอกอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง

“พอได้แล้วกรรณิการ์!  อย่าไปทำตัวแบบนี้ให้เสด็จพ่อเห็นล่ะ  ไม่งั้น...พวกเราอาจเดือดร้อนกว่านี้นะ”  กณิกาหันมาดุกรรณิการ์  หรรษธรขยี้หัวตัวเองและเดินเตะพรมห้องไปมา

“ลูกน่ะสิที่จะเดือดร้อนที่สุด  เป็นผู้ชายแท้ๆ  แต่กลับถูกผู้หญิงขึ้นปกครองแคว้นอโณทัยแทน  รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!”

“มีอยู่ทางเดียวเท่านั้น..”  กณิกาหันมามองหน้าลูกๆ ทั้งสองของตน  “ต้องไม่มีดาริกาอยู่ที่นี่”

“เพล้ง!”

กรอบรูปจากโต๊ะเครื่องแป้งในห้องของเจ้าหญิงดาริกาได้หล่นลงมาขณะที่องค์หญิงกำลังทำความสะอาดโต๊ะของตัวเอง

“แตกหมดเลย  เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้นมเอาไปเปลี่ยนให้ล่ะกัน”  ดาริกาว่าพลางเก็บเศษกระจกที่แตก  ซึ่งกรอบรูปนั้นเป็นรูปของเธอเอง...