รักคือ...สิ่งไม่รู้ว่ามายังไง และเป็นแบบไหน

เนื้อเรื่อง

รักคือ...สิ่งไม่รู้ว่ามายังไง และเป็นแบบไหน

                ก่อนหน้านี้เคยคิดว่ารักนั้นมีไว้ให้กับแค่พ่อ-แม่ ผู้มีพระคุณ เพื่อน หรือคนรัก เพียงแค่นั้นเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้...คงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ซะแล้ว เพราะข้าพเจ้าได้มีความรักให้กับผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่เคยพูดคุยกัน ไม่เคยเห็นหน้า แต่ถึงอย่างนั้นข้าพเจ้าก็ได้รักพวกเขาไปแล้ว คนรอบๆข้างมักจะคิดว่าข้าพเจ้าเพ้อไปบ้าง บ้าไปบ้าง แต่ข้าพเจ้าไม่เคยคิดเสียใจที่ได้รักพวกเขาเลยแม้แต่น้อย และนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้กับคำว่ารักในรูปแบบใหม่ ที่ไม่ใช่ความรักแบบรักพ่อ-แม่ ผู้มีพระคุณ เพื่อน หรือคนรัก ข้าพเจ้าเองก็ไม่ทราบดีว่า...ข้าพเจ้ารักผู้ชายกลุ่มนี้แบบไหน เพราะมันไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดหรือข้อความได้ ไม่มีคำนิยามจำกัดความใดๆได้ รู้แค่ว่า...ข้าพเจ้ารักผู้ชาย 13 คน หรือ Super Junior

                เมื่อวันที่ 16 มกราคม พ.ศ.2554 วันนี้เป็นวันแรกที่ข้าพเจ้าได้รับรู้ความรักจากพวกเขาแบบจังๆ และเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้รู้ว่าใจถึงใจเป็นเช่นไร พอคอนเสิร์ตเริ่ม ใจของข้าพเจ้าสั่นระรัวอย่างมากแต่ก็ไม่ทราบสาเหตุว่าเพราะเหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น และพอมาถึงช่วงVTRของพี่คังอิน ข้าพเจ้านึกในใจว่าอย่าร้องไห้ๆ แต่ว่าข้าพเจ้าก็เก็บความรู้สึกนั้นไม่อยู่จริงๆ เพราะข้าพเจ้ารักเขามากๆและไม่อยากจะเจอเขาที่เป็นเพียงแค่แสงไฟที่สาดส่องมาบนจอขนาดใหญ่เท่านั้น ข้าพเจ้าปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างนั้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และข้าพเจ้าก็ได้สังเกตไปรอบๆบริเวณที่ข้าพเจ้ายืน ไม่ได้มีเพียงแต่ข้าพเจ้าเท่านั้นที่รู้สึกแบบนั้นหลายๆคนก็เป็นเช่นเดียวกับข้าพเจ้า ถ้าคนที่ไม่ชอบมาเห็นภาพแบบนี้คงมองเป็นเพียงแค่ชุมนุมคนบ้าเท่านั้น มีเพียงแค่เขาและพวกเราด้วยกันเท่านั้นที่เข้าใจถึงความรู้สึกนั่นดี และพอมาในช่างใกล้จบๆ พวกพี่ๆเขาจะเดินรอบเวทีและไปเล่นกับแฟนคลับตามจุดต่างๆมีเพียงแต่พี่เยซองเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงกลางเวที ข้าพเจ้านั้นคอยแต่จ้องมองพี่เยซองเขาตลอดเพราะข้าพเจ้าชอบพี่เยซองมากๆ และในขณะนั้นในจุดที่ข้าพเจ้ายืนอยู่ก็ได้มีพี่ทงเฮและพี่ชีวอนมายืนเล่นอยู่ใกล้คนส่วนใหญ่ก็เลยให้ความสนใจพี่ทั้งสองมากกว่า แต่ข้าพเจ้าก็ยังไม่ละสายตาออกจากพี่เยซองอยู่ดี และมีช่วงหนึ่งที่พี่เยซองได้หันมาแล้วสบตาเข้ากับข้าพเจ้าพอดีข้าพเจ้าดีใจมากๆจนพูดไม่ออกและก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้าข้าพเจ้าหันหน้ามาหาข้าพเจ้าแล้วชูผ้าเชียร์พี่ทงเฮซึ่งอยู่ข้างหลังข้าพเจ้าบังมิดจนข้าพเจ้ามองไม่เห็นพี่เยซองเลย แต่ว่า...พี่เยซองก็ได้ขยับตัวเองมาอีกทางหนึ่งที่ไม่มีผ้าบังทำให้ข้าพเจ้ามองเห็นพี่เขาอีกครั้ง และสายตาของพี่เขายังคงจ้องมาที่ข้าพเจ้าเช่นเดิม ข้าพเจ้ายิ้มให้และพี่เขาก็ยิ้มตอบ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าข้าพเจ้าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ว่า...ข้าพเจ้ารู้สึกได้ว่า...ความรักของข้าพเจ้าได้ส่งไปถึงเขาแล้ว และเขาก็ได้มอบความรักตอมแทนมาเช่นกัน ข้าพเจ้าเดาได้เลยว่าทุกๆคนที่ได้อยู่ ณ สถานที่แห่งนั้นก็รู้สึกถึงเรื่องนี้เช่นเดียวกับข้าพเจ้า

และนี้เป็นเรื่องราวความรักของข้าพเจ้ากับศิลปินที่ข้าพเจ้ารักมากๆ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเป็นความรักแบบไหนก็ตามที แต่ข้าพเจ้าก็คิดว่าความรักที่หาความหมายไม่ได้แบบนี้ยังจะมีคุณค่ามากเสียกว่าความรักจอมปลอมที่มีแต่พูดว่า “รักนะ” ทั้งวันแบบที่ข้าพเจ้าเจอทุกๆวันกับคนรอบข้าง