ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ไม่นะ หนีดีกว่า
" เป็นไงบ้าง ทำไมวันนี้ลงมาทานข้าวช้าจังล่ะลูกพ่อ "
" ท่านพ่อ ? ทำไมวันนี้.. " มาเรียหันไปมองเสด็จพ่อที่นั่งเสวยพระกระยาหารเช้าอยู่ตรงหัวโต๊ ตอนนี้ เสด็จพ่อ คาออส ลูกัสต้า และ มาเรีย กำลังร่วมกันทานอาหารเช้า
เสด็จแม่เสวยอาหารในห้องนอนเพราะช่วงเช้า ร่างกายยังไม่แข็งแรงพอที่จะมาร่วมทานอาหารเช้าด้วยได้
" ท่านพ่อ ทำไม.....หมอนี่ เอ้ย คาออส เขามาที่นี่ด้วยล่ะคะท่านพ่อ " มาเรียหันไปถาม
" ก็..พ่อคิดว่า เราน่าจะจัดงานแต่งที่เชียงใหม่ซะเลยไงล่ะลูกรักของพ่อ ท่านพ่อกับท่านแม่ของคาออสเค้าก็รออยู่ที่นู่นแล้วด้วย " เสด็จพ่อพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีแบบสุดสุด คาออสก็พอพอกันเลย
" ท่านพ่อ...หนูอิ่มแล้ว " มาเรียลุกพรวดแล้วเดินตรงออกไปจากห้องอาหาร
" งั้น ลาล่ะเพคะ " ลูกัสต้าลุกขึ้นตาม แล้วเดินตามไป
" กระหม่อมทำอะไรผิดรึพะยะคะ " เจ้าชายคาออสหันไปถามเสด็จพ่อของมาเรียด้วยน้ำเสียงเรียบเรียบ
" เขาคงเขินน่ะ "
(ภาพดูด เจ้าชายคาออสขอรับ แม้จะไม่เหมือนก็ ใกล้เคียงแล้วล่ะ พยายามหาสุดแล้ว ที่จริงเป็นคนมาดเท่ สุขุม สมาร์ท เผลอๆอาจจะดูเย็นชาเสียด้วยซ้ำ เป็นที่หมายปองของเหล่าเจ้าหญิงจากหลายเมือง สูง 182ซม. หนัก50กก. แต่เวลาอยู่กับมาเรียจะเป็นอีกบุคลิกหนึ่ง)ทางด้านมาเรีย
มาเรียวิ่งไปคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอแล้ววิ่งตรงไปยังทางออกเรื่อนรับรอง
" จะไปไหนรึเพคะ " ลูกัสต้าวิ่งไปคว้ามือไว้
" ฉันจะหนี ใครอยากแต่งกับหมอนั่นกันเล่า " มาเรียพูดแล้วพยายามดึงมือตัวเองออกจากมือลูกัสต้า
" ไม่ได้นะเพคะ "
" ต้องได้ "
" ไม่ได้ "
" ได้ "
มาเรียหันไปเห็นกระถางต้นไม้เซรามิกตั้งอยู่เลยคว้าด้วยมือที่เหลืออยู่ จับมันขว้างใส่ลูกัสต้า แน่ล่ะ ผลเป็นไปตามอย่างที่คาดไว้ มาเรียวิ่งออกไปจากเรือนรับรอง วิ่งไปได้ครึ่งทาง
" ลูกัสต้า จะเป็นไรไหม ไม่นะ ลูกัสต้า " มาเรียรีบวิ่งย้อนกลับเข้าไป แล้วพยายามปลุกร่างลูกัสต้าที่นอนอยู่บนพื้นในมือเธอถือกระถางเซรามิกเอาไว้ สงสัยกลัวกระถางแตก เลยรีบรับไว้ แล้วล้มหัวกระแทกพื้น(อุ้บส์)
" ลูกัสต้า ลูกัสต้า "
" องค์หญิง..." ลูกัสต้าพึมพำ
" ลูกัสต้า....ไม่เป็นไรใช่ไหม..งั้น ฉันไปล่ะนะ " มาเรียค่อยๆวางลูกัสต้าลงแล้วยืนขึ้น
" เดี๋ยว ไปด้วยสิ " ลูกัสต้าพูดขึ้นมา ทำเอามาเรียงงไปพักหนึ่ง
" ได้สิ..แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหน "
" งั้น ที่นี่ที่ไหนล่ะ " ลูกัสต้าถาม
" ...หัวหิน มั้ง "
" ประเทศไทยล่ะสิ....ดีเลย...เดี๋ยวพาเที่ยวเองนะ " ลูกัสต้าค่อยๆพยุงตัวขึ้น
" ว่าแต่ เรามาที่นี่ได้ยังไงกัน แล้ว เสด็จพ่อล่ะ " ลูกัสต้าถาม ทำเอามาเรียงง
...... รึว่า สูญเสียความทรงจำ โอ้ว แต่มันก็ ไม่เลว......มาเรียคิดในใจ
" ก็ ท่านพ่อส่งเรามา เอ่อ ส่งมาเรียนที่นี่ไง จำไม่ได้เหรอ " มาเรียพูดท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส
" งั้นเหรอ จำไม่ได้เลย " ลูกัสต้าทำหน้างง ( 0-0 )ประมาณนี้ไม่ก็ นี่ (= - =)
" งั้น...ลูกัสต้าจำอะไรได้บ้างล่ะ "
" จำได้ว่า...เราจะมาเมืองไทยกัน แล้ว เสด็จพ่อก็เรียก ข้าไปพบเป็นการส่วนตัวแล้ว ก็ ก็ จำไม่ได้อีกแล้วล่ะ " ลูกัสต้าพูดพลางกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด
" งั้น...ออกไปข้างนอกกันเถอะ " มาเรียจูงมือลูกัสต้าเดินออกไป
ทั้งคู่เดินออกไปจนถึงประตูทางออก ทหารยามเดินเข้ามาถาม
" เจ้าหญิงมาทำอะไรตรงนี้พะยะคะ " ทหารยากถามแล้วทำท่าทางเหมือนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาเรียกพรรคพวกของตนเพื่อมาคุ้มกันองค์หญิง (ตามเคย)
" ออกไปข้างนอกกับลูกัสต้า เดี๋ยว...เจ้าไม่ต้องเรียกคนมาคุ้มครองข้าก็ได้ มีลูกัสต้าคนเดียวก็พอแล้วล่ะ" มาเรียพูดกับทหารยาม พยายามทำน้ำเสียงเคร่งเครียด
" จะดีเหรอพะยะคะองค์หญิง น่าจะให้ติดตามไปสักสองสามคนเพื่อความปลอดภัย " ทหารยามพูดย้ำ
" เอ้ะ!! ยังไงกันเนี่ย เจ้า องค์หญิงสั่งให้ทำอย่างไร ก็ทำอย่างนั้นสิ อย่าขัดคำสั่ง ....ไปกันเถอะลูกัสต้า " มาเรียพูดคำขาดแล้วลากมาเรียเข้าไปใกล้ประตู
" กุญแจอยู่ไหน " มาเรียหันไปถามยามเฝ้าประตู
" ... " ยามในเครื่องแบบสองสามคนเดินเข้ามาใกล้องค์หญิง
" ขออภัยพะยะค่ะ องค์หญิง เราต้องทำอย่างนี้ เพราะเป็นคำสั่ง ของพระราชา " หัวหน้าทหารมาดเท่ในชุดอัศวินบ้าบอ(ก็ใครเขาจะมาใส่ชุดเกราะครบเซ็ตพร้อมเสื้อคลุมในที่แบบนี้กันเล่า)เดินออกมายืนประจันหน้ากับองค์หญิง
" เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้....ก็ทำตามแผนที่วางไว้ เปลี่ยนจากยามรักษาประตู เป็นทหารรักษาประตู แล้วห้ามไม่ให้ออกจากที่นี่โดยเฉพาะองค์หญิงถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น นี่คือคำสั่ง!!! " ทหารคนนั้นสั่งแล้ว เรียกให้ลูกน้องของเขามาเชิญลูกัสต้ากับองค์หญิงกลับไปที่เรือนรับรอง
แน่นอน ลูกัสต้าถูกส่งเข้าFirst-Aid room ของทางการไปตรวจดูอาการ
หลังเรือนรับรองจะมีสระบัวขนาดใหญ่ที่มีน้ำใสแจ๋วแม้จะมีบัวปลูกอยู่ หมู่ปลาแหวกว่ายไปมาในน้ำอย่างสนุกสนาน สายน้ำไหลเวียนด้วยน้ำตกขนาดเล็กที่สุดกำแพง ที่ทำให้ดูเหมือนตกลงมาจากโขดหินในป่าหิมพานต์
มาเรียนั่งเอาขาแช่น้ำอยู่ขอบสระ สีหน้าดูหม่นหมอง
" ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าจะต้องมาลงเอยแบบนี้ ถ้าเป็นไปได้ อยากหนีออกไปจากรั้ววังนี่ไปให้พ้นพ้น " มาเรียคิกในใจ
" ได้เวลาแล้วแล้วนะ เราต้องไปเชียงใหม่กันแล้วนะลูกแม่ " เสียงดังมาจากข้างหลังทำให้มาเรียหันไป ท่านแม่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเธอ
" แม่รู้ ขอแม่นั่งด้วยคนสิลูก "
" ม...ไม่ต้องก็ได้ค่ะ หนูยืนเองค่ะ " มาเรียยิ้มแล้วเข้าไปสวมกอดเสด็จแม่
" ลูกยังเป็นเจ้าตัวเล็กของแม่ แม่ไม่อยากให้ลูกแต่งงานเลย...."
" หนูก็เหมือนกันค่ะ " มาเรียเผลอพูดออกมา
" เจ้าหญิงตรัสแล้วไ่ม่คืนคำนะ " ท่านแม่พูดแล้วใช้มือลูบหัวมาเรียเบาเบา
" แม่มีบางอย่างจะให้ลูก " ท่านแม่ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าใบเล็กของท่านแม่
" อะไรเหรอคะแม่ " มาเรียถามบ้าง
" จำเรื่องนางฟ้าแม่ทูลหัวที่แม่เล่าให้หนูฟังทุกคืนได้ไหม " เสด็จแม่ถามขึ้นมา ทำเอามาเรียงงไปพักหนึ่ง
" จำได้สิคะ ก็ท่านแม่เล่าให้หนูฟังจนจำได้เม่นเลยล่ะค่ะ "
เสด็จแม่ยิ้ม ท่่านยัดอะไรบางอย่างลงในมือของมาเรีย
" จงเชื่อ...ในหัวใจตัวเอง " ท่านแม่ยิ้ม ในมือมาเรียคือหีบขนาดเล็กสีขาว เธอเปิดมันออก ข้างในคือ
ฟุ่บ!!!! ควันสีขาวพวยพุ่งออกมา
" แม่ไปก่อนนะ ขอให้ลูกมีความสุข " เสด็จแม่อยู่ๆก็รีบเดินออกไป ปล่อยใ้ห้มาเรียอยู่กับกลุ่มหมอกควันประหลาดนั่น
" ท่านแม่!!! " มาเรียตะโกนเรียก
" ตะโกนโหวกเหวกอะไรกัน คนกำลังตื่นนอน " เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มหมอกควันที่ค่อยค่อยจางลง ปรากฏเป็น
" เ่อ่อ เธอคือ "
" มาเรีย ใช่ไหม ลูกของเมวาเร่ สิท่า "
" รู้จักชื่อจริงของท่านแม่ด้วย!!! เธอเป็นตัวอะไร"
" ฉันชื่อ เจมาติน่า เป็น ผู้ที่จะมารับหน้าที่เป็น นางฟ้า เอ่อ ประมาณว่า การ์เดียนของท่านไง " คนตรงหน้ามาเรียพูดขึ้น ไหนท่านแม่ ว่าเป็นนางฟ้าแม่ทูลหัวไง ทำไมนางฟ้าแม่ทูลหัวไม่เห็นเหมือนที่แม่เล่าเลยล่ะ T T
" หึ...ฉันรู้นะ ว่าเธอไม่อยากแต่งงาน งั้น ฉันจะจัดการให้ แต่ว่ามีเงื่อนไขนะ " นางฟ้าตรงหน้า เสนอเงื่อนไข มาเรียพยักหน้า
" เธอต้อง เข้าโรงเรียน ตามบัญชาที่สวรรค์ให้ฉันมา นั่นก็หมายความว่า ฉันก็ทำให้เธอบรรลุความต้องการ ส่วนเธอก็ทำให้ฉันสอบผ่านระดับ9ซะที "
" อ่ะ...ก็ได้ แต่ว่า...ฉันก็มีเงื่อนไขอยู่เหมือนกันนะ เจมาติน่า" มาเรียพูดอย่างมีเลศนัยต์ แต่เจมาติน่า ก็ยังทำท่าทางว่าตอนยังถือไพ่เหนือกว่า
" ว่ามา..."
เม้นด้วยนะทุกคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น