~[ช็อคโกแล็ตของหัวใจฉันให้เธอ]~

ลำดับตอนที่ #8 : อดีต

หลังจากนั้น 1 วันก่อนมินซุงกับซองเทจะเดินทาง

"ยูจิน"เสียงตะโกนของซองเทดังอยู่ข้างหน้าต่าง

"ยูจิน..เปิดซิขอฉันเข้าไปหน่อย"

"ไม่!...นายมาเพื่อจะบอกเราฉันใช่มั้ยหล่ะ..ถ้าฉันไม่เปิดพวกนายก็ไม่ต้องบอกลาแล้วก็ไม่ต้องจากฉันไป"ฉันพูดพลางกอดเข่าหันหลังให้หน้าต่าง

"ยูจิน..พวกเราไม่ได้ไปไหนนะ...แค่จะไปอยู่ที่อื่นซักพักนึง แปปเดียว..เดี๋ยวพวกเราก็กลับมา"ซองเทพูดพลางยิ้มให้หลังของฉันที่สั่นเพราะกานร้องไห้

"จิงเหรอ..พวกนายจะกลับมาใช่มั้ย"ฉันรีบหันหน้าไปหาซองเท

"อื้มจริงซิ ^.^ "ซองเทยิ้มบางๆให้ฉัน

....แกร๊ก... //สุดท้ายฉันก็ยอมเปิดหน้าต่างให้ซองเทเข้ามา

"อ๊า..พื้นนิ้มๆต้นไม้บ้านเธอสูงชะมัดฉันปีนตั้งนานกว่าจะถึง"ซองเทบ่นอุบอิบ

"แล้วทำไมไม่เข้าทางประตูหล่ะ"

"ฉันว่าอย่างนี้/เท่/กว่านะอิอิอิ"ซองเทพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

"แล้วซองเทมาหาฉันทำไมเหรอ"

"อื้มก็ฮยองบอกว่าให้ฉันพาเธอไปหาเค้าหน่ะ"ซองเทพูดแล้วจับมือฉันเดินไปที่ประตูห้อง

"เดี๋ยว...นายไปรอข้างล่างนะ ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊ปนึง"

"อื้ม.."

5 นาทีผ่านไป

"ซองเทไปกันเถอะ"ฉันร้องเรียกซองเท

"ยูจินลูกจะไปไหนหน่ะ...พึ่งอายุ10ขวบเองนะลูกจะออกไปข้างนอกไกลๆไม่ได้นะ"แม่เตือนฉัน

"ค่ะ....เดี๋ยวหนูจะรีบกลับนะค่ะ"ฉันพูดแล้วดึงมือซองเทออกจากบ้าน

บ้านตระกูลคิม

แกร็ก.../เสียงเปิดประตูของซองเท

"ฮยองพวกเรามาแล้ว"ซองเทตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

"อ่ะ....นี่มันอะไรกัน...0_0 ยูจินหลับตาเดี๋ยวนี้ ยูจิน!" ซองเทตะโกนออกมาด้วยความตกใจจนทำให้ฉันต้องขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ

".............."[ภาพมินซุงเดินจับมือกับซูจินน.ร.หญิงที่ร.ร. แล้วก็กินไอติมด้วยกัน แล้วก็ส่งเธอกลับบ้าน แลวก็ซื้อของด้วยกัน เดินห้างด้วยกัน ไปทะเลด้วยกัน นี่มันอ่ะไรกันปวดหัว..../หัวจะระเบิดออกมาแล้ว]

ฉันเอามือข้างหนึ่งกุมขมับแล้วอีกข้างก็รีบดึงเสื้อซองเททันทีเพื่อไม่ให้ล้ม

"ยูจิน....."

"ยูจิน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ฉันได้ยินเสียงซองเทตะโกนลั่นแล้วฉันก็หลับไป

ที่โรงพยาบาล

ฉันล้มลงแล้วก็มาอยู่ที่นี่ ใครเป็นคนพาฉันมานะ...ฉันคิดในใจ  แล้วฉันก็พยายมคิดเรื่องต่างๆก่อนที่ฉันจะหลับไป

[ยูจินฉันขอโทด แต่ต้องไปแล้ว..ลาก่อน] "ทำไมฝันแปลกชะมัดเลย" ฉันบ่นกับตัวเอง

แกร๊ก/////เสียงเปิดประตูคนป่วย

"ยูจิน.....ลูกฟื้นแล้วเหรอ"แม่ร้องแล้วเข้ามากอดฉัน

"แม่ค่ะหนูเป็นอะไรไป...ทำไมจำอะไรไม่เลยหล่ะค่ะ"ฉันถามแม่

[ลูกสาวของคุณได้รับความกระทบกระเทือนใจอย่างแรกเลยหมดสติไปครับ บางทีแกอาจจะจำเรื่องก่อนที่จะหมดสติไม่ได้....หรืออาจจะลืมหมดทุกอย่างก็ได้ครับ //หญิงวัยกลางคนนึกถึงเรื่องที่หมอบอกกับเธอ]

"คงไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ....ลูกพึ่งตื่นหน่ะเลยจำอะไรไม่ได้ละมั้ง....อย่าคิดมากนะ"

"ค่ะ..แล้วทำไมหนูถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลหล่ะค่ะ"ฉันถามอย่างสงสัย

"คือ....."

[คุณป้าครับผมขอโทดครับที่ทำให้ยูจินเป็นแบบนี้]

[ช่างมันเถอะจ๊ะ  ป้ารู้ว่ามินซุงไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเช่นนี้  ซองเทเล่าให้ป้าฟังเรื่องทั้งหมดที่เกิดในบ้านแล้วหล่ะจ๊ะ]

[แต่ผมก็ผิดครับ...ผมไม่น่าคิดอะไรโง่ๆเลยนะครับ...ผมไม่น่าคิดว่าทำให้เธอลืมผมซะได้จะได้ไม่เจ๊บตอนที่ผมไม่อยู่.....ผมขอโทดนะครับคุณป้า]

[จ๊ะ..แล้วเธอจะทำยังไงต่อหล่ะจ๊ะมินซุงพรุ่งนี้เธอต้องไปแล้วนี่หน่า]

[ครับคือผมจะให้คุณป้าช่วยปิดเรื่องผมกับซองเทเอาไว้นะครับ...ผมไม่อยากให้เธอกระเทือนใจเรื่องผมอีกครับ ..ผมอยากให้คุณป้าทำเหมือนไม่รู้จักผมกับซองเท..พวกเราไม่มีตัวตนครับ/อย่าพูดถึงเรานะครับ..แล้วซักวันนึงผมจะเป็นคนบอกเธอเองครับผมจะมารับเธอเองนะครับคุณป้า]

[เอางั้นก็ได้จ๊ะ]

[ลาก่อนนะครับ]

{เอาไงดีหล่ะฉันยูจินอยากรู้ซะด้วยซิ....คงต้องโกหกอีกครั้งนะ}

"แม่ค่ะ...ทำไมเหรอค่ะ"

"อ๋อๆคือลูกหน่ะ....เอ่อวิ่งเล่นที่สนามหน่ะแล้วลื่นล้มหัวฟาดพื้นเลยต้องมานอนโรงพยาบาลหน่ะ.....จ๊ะ"แม่พูดแปลกๆแล้วก็ยิ้มให้ฉัน

"ค่ะจริงๆเหรอค่ะ"ฉันถามเพื่อความแน่ใจ

"จ๊ะๆๆจริงๆซิจ๊ะ"

"ค่ะ..แม่ค่ะหนูขอพักผ่อนนะค่ะ"

"จ๊ะแล้วพรุ่งนี้แม่จะมารับออกจากโรงพยาบาละจ๊ะ.."

"ค่ะ"

..............................///จบ\\\.........................................................................................