~[ช็อคโกแล็ตของหัวใจฉันให้เธอ]~

ลำดับตอนที่ #7 : อดีตของเราสามคน

ตอน 10 ขวบ

"ยูจิน" เสียงเด็กผู้ชายคนนึงดังขึ้นที่สนามเด็กเล่น

"มีอะไรเหรอมินซุง^_^"ฉันยิ้มให้มินซุง

"ยูจิน!!ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ"มินซุงพูดแล้วทำหน้าซีเรียส

"อะไรเหรอ...แล้วทำไมซองเทไม่มาหล่ะ" ฉันถามพลางมองเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ยูจิน...เธอสัญญาได้มั้ยว่าถ้าพวกเราโตขึ้น เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...นะ"มินซุงพูดอย่างซีเรียส

"มินซุง...ทำไมเหรอ มีอะไร" ฉันถาม

"ยูจิน...ฉันต้อง...ย้ายไปอยู่ที่อื่น"มินซุงพูดแล้วน้ำตาคลอ..

[กึก...มึนจัง...หัวหมุนไปหมดนายพูดอะไรหน่ะมินซุงฉันไม่ได้ยินเลย มินซุง...ฉันไม่ได้ยินที่นายพูด]

แล้วฉันก็ล้มลง

"ยูจิน!!!"มินซุงตะโกนเรียกชื่อฉันดังลั่นแต่ฉันก็ไม่ได้ยิน

....โรงพยาบาล....

"แม่คะหนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ แค่วูบเท่านั้นเองค่ะ"ฉันพูดกับแม่

"...อื้มดีขึ้นแล้วก็ดี พรุ่งนี้แม่จะมารับนะ"

"ค่ะ...กลับดีๆนะค่ะ"

พอแม่ออกไปฉันก็เริ่มร้องไห้....ทำไมนะถึงได้เจ๊บขนาดนี้ เพราะอะไรกัน ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย รู้สึกเหมือนโลกกำลังจะแตกอย่างงั้นอ่ะ

"ยูจิน!!!"มินซุงตะโกนพร้อมกับเปิดประตูเข้ามา

"มะ...มินซุง"พอฉันเห็นมินซุงน้ำตาก็ไหลมากกว่าเดิมซะอีก

"ยูจิน.."ซองเทเดินมาทีหลังแล้วเรียกฉัน

"เธอเป็นไงบ้าง"ซองเทถามฉัน

"จ๊ะ  ดีขึ้นแล้วเออ..ซองเทฉันของคุยกับมินซุงหน่อยได้มั้ย" ฉันพูดแล้วมองไปที่มินซุง

"อื้ม...ได้ซิ"[สีหน้าของซองเทเปลี่ยนไป...กลายเป็นเศร้า]

"นายไปไม่เป็นไรนะ"ฉันพูดกับซองเท

"อื้ม...งั้นฉันรอข้างนอกนะ" แล้วเค้าก็เดินออกไปจากห้อง

 “มินซุง!” ฉันเรียกชื่อเค้าเบาๆ

“ยูจิน...ฉัน...”

“นายจะไปเมื่อไหร่”ฉันถามเค้าเบาๆ

“วันจันทร์หน้า....”

“งั้นฉันก็ยังมีเวลา....ไปเที่ยวกันหน่อยมั้ยก่อนที่พวกนายจะไป” ฉันพูดแล้วยิ้มบางๆให้มินซุง

“ยูจิน...ฉันขอโทด...” มินซุงพูดแล้วทำหน้าเศร้าT_T

“มินซุง...เรียกซองเทเข้ามาซิ”ฉันพูดแล้วมองไปที่ประตูห้องของฉัน

“อื้ม...แปปนึงนะ”มินซุงพูดแล้วรีบลุกไปที่ประตู

“ซองเท.....ยูจินเรียก”มินซุงตะโกนอยู่หน้าประตู

แล้วซองเทก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มนิดๆๆๆๆ

“คุยกันเสร็จแล้วใช่มะ”ซองเทถามพร้อมยิ้มบางๆให้ฉัน

“จ๊ะ...เออซองเท”ฉันเรียกซองเท

“หืมมมม”

“วันเสาร์หน้าไปเที่ยวกันหน่อยได้มั้ย...ก่อนที่พวกนายจะไป”ฉันพูดแล้วยิ้มให้มินซุง

“อื้ม!!ได้ซิ  ฉันกำลังจะชวนเธออยู่พอดีเลย” ซองเทพูดแล้วยิ้มแป้นเลย [นายนี่มันเปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด]

วันเสาร์ที่เราเที่ยวกัน

“ซองเทเร็วๆซิ นายช้าอยู่คนเดี่ยวเลยนะ ^๐^”ฉันพูดแล้วยิ้มให้ซองเท

“ช่ายๆเร็วๆซิ” มินซุงช่วยเสริมฉัน

“...อ่ามาแล้วๆๆๆพวกนายเร่งอยู่ได้” ซองเทพูดแล้ววิ่งออกมาจากบ้าน

“คุณลุง-คุณป้า.นายไม่อยู่เหรอ”ฉันหันไปถามมินซุง

“อื้ม...ไม่อยู่หรอก พ่อกะแม่ไปทำเรื่องที่สนามบินอ่ะ” ซองเทพูดแทรกขึ้นมาแทนมินซุง

ตอนนี้เราอยู่บนรถคันหรูของบ้านตระกูลคิม พวกเรากำลังจะไปสวนสนุกกัน +5555 วันนี้ฉันต้องกอบโกยความสุขไว้มากๆจะได้ไม่เศร้าอีกเพราะพวกนายอีก

“มินซุงไปเล่นไวกิ้งกันนะๆๆๆ”ฉันเรียกมินซุงที่ยืนหันหลังให้ไวกิ้ง

“อ่ะ..ไม่เป็นไรฉันไม่เล่นอะ”

“ซองเทไปกัน”ฉันเริ่มหันไปชวนซองเท

“อื้มไปซิ”

“กรี๊ทททททททททททททททททท+55555” ตอนนี้ฉันอยู่บนไวกิ้งแล้ว+5555สูงจังแต่ฉันก็ชอบ

มินซุงยังยืนอยู่ที่เดินตอนนี้ซองเทเริ่มเมาความสูงซะแล้วซิ+5555นายมันยังอ่อนอยู่ยะ เพิ่ม10 ขวบ 5เดือนสู้ฉันก็ไม่ได้หรอกฉัน 10 ขวบ7เดือน+555

“นี่ๆซองเทดูมินซุงซิ ตัวเล็กนิดเดียวเอง”+555น่ารักจัง

“อื้ม...”ฉันรู้สึกว่าตอนนี้นายซองเทจะไม่รู้อะไรอีกแล้วอ่ะ[ทนหน่อยนะอีกแปปนึงมันก็จะหยุดแล้วหล่ะ]

“นี่ๆซองเทตื่นๆไวกิ้งหยุดแล้วลงไปกันเถอะ” ฉันลากซองเทไปที่รถแล้วให้คนขับรถเฝ้าไว้เพราะเค้าไม่ตื่นซักดี แล้วฉันกับมินซุงก็ไปเที่ยวกัน 2 คน +5555สุดท้ายเราก็ได้อยู่กัน 2 คน

“ยูจิน...ไปขึ้นกระเช้ากัน”มินซุงเอ่ยชวนฉันหลังจากที่เล่นร่องแก่งเสร็จ

“อื้ม...ไปซิ”  แล้วเราก็ขึ้นไปบนกระเช้าแต่บรรยากาศมันแปลกๆแฮะ พวกเราพึ่ง10ขวบนะนายอย่าทำไรบ้าๆ

“ยูจิน..ฉันอยากจะบอกเธอตั้งนานแล้วหล่ะว่าฉันชอบเธอนะ..”

“หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!”นายมาพูดอะไรตอนนี้หล่ะยะนายกำลังจะไปแล้วนะ

“ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉันนะ ฉันแค่อยากให้เธอรอฉัน หลังจากนี้อีก5หรือ6ปีฉันจะกลับมารับเธอ”

“มินซุง....”เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในคอ พูดไม่ออกจิงๆนะฉันอยากจะบอกเธอด้วยนะมินซุงแต่มันพูดไม่ออก

“เอี๊ยด เอาหล่ะเด็กๆลงมาได้แล้ว เราจะได้กลับบ้านกัน”ลุงคนขับรถพูดพร้อมเปิดประตูกระเช้า

“ค่ะ/คับ”