~[ช็อคโกแล็ตของหัวใจฉันให้เธอ]~

ลำดับตอนที่ #6 : งง...

ทางด้าน คิมมินซุง กะ คิมซองเท

"นายมีอะไรจะพูดกับพี่เหรอ" มินซุงถามน้องชายตัวดี

"พี่..." ซองเทเรียก

"หืมไรเหรอ" มินซุงถาม

"เธอจำพี่ไม่ได้ใช่มั้ย"ซองเทถามด้วยสีหน้าเครียด

ทันใดนั้นสีหน้าของมินซุงจากสีหน้าสงสัยกลายเป็นสีหน้าที่เศร้าหมองทันที

"อะ...อืม"

"แล้วทำไมพี่ไม่บอกเธอ"

"ยังไม่ถึงเวลาหน่ะ"มินซุงพูดแล้วหันหลังเดินกลับเข้าในห้อง

"พี่ฉันก็รัก ลียูจินเหมือนกันนะ" ซองเทพูดทิ้งท้ายไว้เบาๆหลังจากมินซุงเดินไปแล้ว          ..............................................................................................................

  ทางด้านมินซุงที่เดินเข้าห้องไป

เค้าเดินตรงไปที่เก้าอี้ของเค้าที่ตอนนี้มีจุงฮีนั่งอยู่

"....."

"........."

มินซุงกับฉันจ้องหน้ากันแล้วไม่พูดอะไร

"อ่ะ ขอโทดนะ" จุงฮีพูดอล้วลุกจากเก้าอี้

"ไม่เป็นไรเธอนั่งเถอะ ฉันจะไม่เข้าเรียนคาบบ่าย"มินซุงพูดแล้วเดินออกจากห้องไป

[ตาบ้าเนี่ยเป็นไรของเค้านะ แค่เนี๊ยต้องโกรธด้วยบ้าจริง] ฉันพูดกับตัวเองในใจ

แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่นายมินซุงไม่ได้เข้าเรียนคาบบ่าย...แล้วฉันในฐานะคนที่นั่งข้างๆจะต้องเอาการบ้านไปให้นายนั่น อ๊ากกกกกกกบ้าจริง!!!!!!

เลิกเรียน

ฉันเดินไปที่บ้านตามทางที่อาจารย์ได้เขียนไว้ที่เศษกระดาษเน่าๆและขาดของอาจารย์

ณ.บ้านของนายมินซุงตัวแสบ

“ว้าว...ใหญ่ชะมัดเลยแต่ดูเหมือนจะไม่มีคนเลยนะ” ฉันพูดกับตัวเองแล้วฉันก็เดินไปกดออด

“กริ๊ง...” เสียงออดดัง

“ใครค่ะ...”เสียงจากคนในบ้านพูดขึ้น

“อ่า....คือฉันเป็นเพื่อนของคิมมินซุงค่ะ”ฉันพูด

“เพื่อนคุณชายมินซุง? ผู้หญิงเหรอ....”คนในบ้านถาม

“ค่ะ”ฉันตอบคนในบ้านนั้นแล้วประตูก็เปิดออก

.......ในบ้าน.......

‘ว้าว...ใหญ่จัง’ฉันคิดในใจ

“รอซักครู่นะค่ะ....เดี๋ยวอิฉันตามคุณชายให้ค่ะ” แม่บ้านคนที่คุยกับฉันเมื่อกี้พูดขึ้นเมื่อพาฉันมาที่

ห้องนั่งเล่นกลางบ้านที่หย๊ายใหญ่

“ค่ะ” ฉันรับคำแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวใหญ่

......10 นาทีต่อมา.....

“เธอมาทำอะไรที่นี่” นายซองเทที่อยู่ห้องจุงฮีเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วถามอย่างตกใจ

“เออ....คืออาจารย์ให้ฉันเอาการบ้านมาให้มินซุง ^^ ”ฉันพูดแล้วยิ้มให้ซองเท ^^

[เค้าหล่อนะเนี่ย ผมเค้าก็สวย แต่ฉันว่าผมของมินซุงสวยกว่าอีก [นี่ๆฉันคิดไรเนี่ย บ้าไปแล้วเรา]]

“อือ..งั้นเหรอ” เค้าพูดแล้วเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฉัน

“เธอ..เคยมาที่บ้านนี้มั้ย”นายซองเทถามฉันขึ้น

“ที่นี่หน่ะเหรอ.?” ฉันถามอย่างสงสัย

“อื้ม..ที่นี่”

“ไม่เคยหรอก ฉันพึ่งมาที่นี่ครั้งแรก”

“งั้นเหรอ”เค้าพูดแล้วทำหน้าผิดหวังนิดๆ

“ทำไมเหรอ”ฉันถามเค้าบ้าง

“เธอจำฉันกับมินซุงไม่ได้เหรอ” ซองเทถามด้วยสีหน้าเครียด

“หมายความว่าไง? ก็ฉันคุยก่านายอยู่นี่ไง”ฉันถาม

“ใครมาหน่ะ”..เสียงนายมินซุงตะโกนมาจากบนบันได

“พี่...ยูจิน...มาหาหน่ะ” ซองเทตะโกนไปทางบันได

“เธอมาทำไม”มินซุงถามฉัน

“ฉันเอาการบ้านมาให้” ฉันพูดแล้วยื่นการบ้านให้มินซุงแล้วหันหลังกำลังจะเดินไปที่ประตูบานใหญ่

“เดี๋ยว....เธอจำที่นี่ได้มั้ย” มินซุงถามฉัน

[บ้าหรือเปล่ายะ ฉันจะเคยมาที่ๆหรู่ขนาดนี้เหรอไง บ้าจริง นายพวกคิดว่าฉันเป็นโจรที่ชอบปีนเข้าบ้านคนรวยหรือไงยะ ถามไรบ้าๆ]

“หึ...พวกนายมีอะไรเหรอ ทำไมฉันถึงต้องมาที่นี่ด้วยหล่ะ ฉันมาที่นี่ครั้งแรกนะ พอใจมั้ย แล้วก็เลิกถามอะไรบ้าๆซักที่ ฉันกลับหล่ะ” ฉันพูดแล้วหันหลังไปหยิบกระเป๋าทันที

“บาย แล้วเจอกัน” ฉันพูดแล้วรีบเดินออกจากบ้านหลังนั้นทันที

[งง อ่ะ งง....อย่างรุนแรง ทำไม2พี่น้องถึงถามคำถามเดียวกันกับฉันนะ มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย]