~[ช็อคโกแล็ตของหัวใจฉันให้เธอ]~

ลำดับตอนที่ #5 : ...ทะเลาะกันอีกแล้ว...

แล้วอยู่ๆนายเบื๊อกนั่นก็เดินออกจาห้องไป



"นี่เธอ คิมมินซุงจะไปไหนหน่ะ เราจะเริ่มเรียนกันแล้วนะกลับเข้ามาเดี๋ยวนี้" เสียงอาจารย์ตะโกนไล่หลังของตาบ้านั่นแต่เค้าก็เดินออกไปจนได้



"ไอบ้าเอ้ย นึกว่าใหญ่นักเหรอไงวะ"อาจารย์สถบออกมาเบาๆ



แล้วตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ไม่เห็นเค้าเข้ามาเรียนในห้องเลย ไปไหนน่ะ [เวลาพัก]



"ยูจินจ๋า ไปกินข้าวกันเถอะ หิวจะตายอยู่แล้วนะ นะ" จุงฮีพูดแล้วจับแขนฉัน



"จ้าๆ ฉันก็หิวแล้ว" ฉันลุกเก็บเก้าอี้แต่สายตาก็ต้องสะดุดกับโต๊ะที่ว่างเปล่าของนายคิมมินซุงนั่น



[เค้าจะเป็นอะไรบ้างหรือเปล่านะ สงสัยเราจะพูดแรงไปจริงๆมั้ง แค่นี้ต้องโมโหด้วยบ้าหรือเปล่านะ] ฉันคิดในใจ[แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเค้านี่..สงสัยตานี่จะบ้า]ฉันคิดในใจอีกครั้ง



...โรงอาหาร...



"นี่ยูจินเมื่อเช้าฉันได้ยินเสียงอาจารย์ห้องเธอตะโกนเรียกใครก็ไม่รูอ่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ"จุงฮีถามฉันที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม



"ก็ไม่มีอะไรหรอกก็แค่.."แล้วฉันก็เริ่มสาธยายเรื่องเมื่อเช้ากับจุงฮีอย่างละเอียด



"อะไรนะ บ้ารึเปล่านายนั่นหน่ะ ไม่ใช่เรื่องของเค้าเลยแท้ๆนะ"จุงฮีพูดดังลั่นจนคนในโรงอาหารหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว



"ช่างเถอะน่า ฉันเองก็ทำไม่คิดถึงคนที่เค้าให้ของกับฉันเหมือนกันนะ" ฉันพูดแล้วลุกขึ้น



"จะไปไหนหน่ะ"



"ไปเดินเล่น แล้วเจอกันตอนเลิกเรียนนะ"ฉันพูดแล้วเดินออกไปจากโรงอาหาร แต่แล้วก็สายตาของฉันก็ต้องไปสะดุดกับชายคนนึง



"ตาบ้านี่เอง โถ่นึกว่าไปไหน ที่แท้ก็มาเหล่สาวที่นี่เองเหรอเนี่ย เชอะ" ฉันพูดแล้วก็เดินผ่านตาเบื๊อกนั่นไป



"อดีตก็คืออดีต ไม่ควรเอามาจดจำ แต่ฉันก็ไม่เคยลืมเธอเลย ฉันรักเธอคนเดียว เธอเท่านั้นที่ทำให้ใจของฉันหวั่นไหว เธอผู้เดียวที่ทำให้โลกทั้งใบของฉันมีสีสันขึ้นมา ฉันไม่มีวันลืมเธอที่รัก ฉันรักเธอ...ที่รักของฉัน"   ตาเบื๊อกตะโกนอะไรของเค้าก็ไม่รู้เน่าชะมัดลย แหวะจะซ้อมไปบอกรักสาวที่ไหน บ้าชะมัดแล้วทำไมต้องพูดให้ฉันได้ยินด้วยหล่ะ  



"ช่างเถอะ กลับห้องเรียนดีกว่าไม่ต้องไปสนใจตาบ้านั่นหรอก"ฉันพูดกับตัวเองเบาๆแล้วเดินไปที่ห้องเรียน



ที่ห้องเรียน



"นี่เธอทำไมมาช้าจังหะ" ฉันหันไปหาต้นเสียง



"นายมาเร็วกว่าฉันได้ไง ฉันเดินอกมาก่อนนายนี่หน่า"



"ก็เธอหน่ะ มัวแต่เดินเอ้อละเหยอยู่ได้ฉันเลยเดินนำมาเลย"



"แล้วนายมีอะไรอีกหล่ะหรือว่าจะทะเลาะกับฉันอีกหะ"ฉันทำท่ากวน



"ใครเค้าอยากจะทะเลาะกับเธอกันเล่ายัยบ้า"คิมมินซุงตะโกนใสหน้าฉัน



"นายว่าใครยัยบ้าหะ ตาบ้า"



"แล้วเธอว่าใครตาบ้าหะ ยัยบ้า"นายเบื๊อกนั่นพูดแล้วแลบลิ้นใส่ฉัน



"อ๊าย...นายนี่มันจริงๆเลยนะ"



"ฮยอง" ระหว่างที่ฉันกับตาบ้าทะเลาะกันอยู่นั้นก็มีเสียงเรียกใครซักคนดังมาจากข้างหลังฉัน



"ซองเทนาย..นายมาทำอะไรที่ห้องฉัน" นายเบื๊อกถามน้องชายตัวเองแล้วหันมาทางฉัน



"ฮยอง...ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"นายที่ชื่อซองเทพูดขึ้นแล้วก็หันมามองหน้าฉันเหมือนกัน

"พวกนายมองฉันทำไม"ฉันถาม



"อื้ม ไปพูดข้างนอกเถอะ ฉันไม่อยากให้ยัยบ้านี่ได้ยิน" คงรู้นะว่าใครพูด



"อี๋ ฉันก็ไม่อยากได้ยินเหมือนกันแหละยะ เชอะ"ฉันพูดแล้วลางเก้าอี้กระแทกแล้วนั่งลง



"ไปเถอะฮยอง"



"อื้ม"



แล้วพวกเค้าก็เดินออกไป เฮ้อทำไมตาบ้านั่นถึงได้เปลี่ยนอารมณ์เร็วขนาดนี้นะ ไม่เข้าใจนายจริงๆเลยนะนายคิมมินซุง