~[ช็อคโกแล็ตของหัวใจฉันให้เธอ]~

ลำดับตอนที่ #4 : ~~น้ำตาของชายแปลกหน้า~~

<อ่าทำไมกลิ่นของผู้ชายคนนี้ถึงได้คุ้นขนาดนี้นะ มันทำให้ฉันใจเต้นตึกๆเลย>ฉันคิดในใจขณธที่กำลังเต้นรำอยู่กับชายสวมหน้ากาก



**5 นาที ต่อมา**



<ตอนนี้พวกเราหยุดเต้นรำกันแล้ว แต่ฉันก็ยังใจเต้นตึกๆอยู่เพระกลิ่นของเค้า>



/เอาหล่ะครับ ขณะนี้ถึงเวลาที่จะให้ช็อกโกแล็ตฝ่ายหญิงแล้วนะครับ/ เสียงผู้ประกาศพูดผ่านลำโพงออกมา



\"ผมให้คุณครับ\"ชายสวมหน้ากากพูดกับฉันทำให้ฉันแข็งทื้อไปเลยยยย



<แล้วฉันต้องทำอะไรต่อไปหล่ะเนี่ย ทำตัวไม่ถุกแล้ว ถ้าฉันรับก็ต้องคบกับเค้า ถ้าไม่รับก็เหมือนจะใจร้ายเกินไป ..เอาไงดี >.< ....>



\"อ่าขอโทดค่ะ คือฉันไม่สามารถรับช็อกโกแล็ตของคุณได้ค่ะ คือไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอกนะค่ะคือ...\"



\"งั้นเหรอครับ ผมเข้าใจครับ\"



\"ไม่ใช่นะคือว่าฉันมีคนที่รอคอยมานานแล้วค่ะ ถึงฉันจะจำไม่ได้ว่าเค้าคนนั้นเป็นใครนะค่ะ แต่ฉันก็ยังรู้สึกได้ค่ะ อ่าฉันขอโทดน่ะค่ะแล้วก็ขอบคุณด้วยที่เอาช็อกโกแล๊ตมาให้คนอย่างฉันค่ะ\" ฉันพูดกับเค้าด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย



\"ไม่เป็นไรคับ ผมเข้าใจ\"สิ้นสุดเสียงชายคนนั้นน้ำใสๆไหลออกมาจากหน้ากากทีละน้อยๆ <โอ้วม่าย...ฉันเป็นคนบาปเหรอเนี่ย>



\".....\"



\"ผมขอตัวครับ\"ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นแล้วหันหลังเดินกลับไป



\"ฉะ...ฉันขอโทดนะ แต่ฉันมีเค้าคนเดียวในใจจริงๆค่ะ ขอโทด\"ฉันพูดสิ่งที่อยากพูดมานานกับใครก็ไม่รู้แต่มันก็ทำให้ฉันดีขึ้น(มันเป็นบาป พระเจ้าช่วยล้างบาปที่ลูกก่อขึ้นด้วยเถอะค่ะ ลูกเสียใจจริงๆ)



--วันต่อมา--ที่ร.ร.--



\"ยูจินGood MoRning นะจ๊ะ\"จุงฮีตะโกนมาอย่างร่าเริง



\"จ๊ะGood MoRning จ๊ะ\"ฉันตอบกลับไปอย่างเฉยๆ เพระบาปเมื่อคืนยังทำให้ฉันเสียใจอยู่เลยยยย !_!



\"เป็นอะไรไปวันนี้ไม่ร่าเริงเลย\"จุงฮีถามฉัน



\"เปล่าจ๊ะไม่มีอ่ะไร แล้วเธอหล่ะเมื่อวานได้แฟนมาใช่มะเนี่ยถึงได้ยิ้มน่าบานเลย\"ฉันถามจุงฮีแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์



\">.< อ๊ายอายนะอย่าพูดไรงี้ซิ\"จุงฮีพูดแล้วพยักหน้า งึกๆ แทนคำตอบว่าใช่แล้ว

“อ่าดีใจด้วยนะจ๊ะ (ยิ้ม)”ฉันพูดแล้วยิ้มให้จุงฮีสุดสวยของฉัน....



แล้วฉันกับจุงฮีก็ขึ้นไปบนห้องเรียนจุงฮีขอแยกตัวไปที่ห้องตัวเองก่อนเพราะเธอบอกว่าจะไปทำงานที่ค้างไว้เช้านี้

\'เฮ้อเลยต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วหล่ะเรา\'คิดในใจ



ในห้อง2-5ของช้าน



\"อ่าหวัดดีจ๊ะยูจิน\"เพื่อนในห้องคนนึงร้องทักฉันเสียงดัง



\"จ๊ะหวัดดีจ๊ะ\"ฉันทักตอบ



แล้วทุกคนในห้องก็มองฉันแปลกๆ พอฉันมองไปที่โต๊ะที่นั่งของตัวเองก็



\"อารายเนี่ย\"ฉันพูดออกมาดังพอสมควร เพราะบนโต๊ะของฉันมีช่อดอกกุหลาบอยู่2ช่อแล้วก็ช็อกกาแล็ตอีกเป็น10

ทันใดนั้นประตูห้องก้เปิดออก \'โถ่นึกว่าใครตาเบื๊อกนี่เอง\'



\"เธอร้องอะไรของเธอเสียงเธอออกไปนอกห้องเลยนะ\"ตาเบื๊อกว่าฉัน



\"ไม่เกี่ยวกับนาย\"ฉันพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ



\"รกจิงจริ๊งเลยนะโต๊ะเธอหน่ะ\"เค้าพูดพลางมองหน้าฉันสลับกับของที่มีคนวางไว้บนโต๊ะ



\"งั้นขอโทดละกัน พรึบ\"ทันใดนั้นฉันก็ปัดของทั้งหมดลงพื้นอย่างอารมณ์เสียง



\"เฮ้ย!!!\"นายเบื๊อกนั่นร้องเสียงหลง



\"....\"



\"เธอทำอย่างงี้กับของได้ยังไงกัน แล้วคนที่ให้เธอเค้าจะรู้สึกยังไงเนี่ย\"นายนั่นตวาดใส่ฉันดังลั่น



\"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย นายบอกว่ามันรกไม่ใช่เหรอฉันก็ช่วยแล้วไง แล้วอีกอย่างนายรู้ได้ไงว่ามีคนให้ฉัน ฉันอาจจะเอามาให้คนอื่นก็ได้\"ฉันเถียงกลับ



\"อย่างเธอหรือจะเอาของแบบนี้ไปให้คนอื่น ไม่มีทางหรอก\"นายนั่นพูดดังลั่น



\"นายพูดอย่างกับรู้ว่านายรู้จักฉันดีงั้นแหละ\"ฉันเถียง



\".......\"



ตอนนี้เพื่อนๆในห้องต่างมองพวกเราเป็นตาเดียวกันเลย น่าอายชะมัดแต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้ตาบ้านี่หรอกนะ สู้ตาย +5555 (เว้อร์จังเรา)

ทันใดนั้นก็มีเพื่อนคนนึงเดินเข้ามาแทรกระหว่างเรา



\"อ้าวมินซุงนายไปไหนมาหน่ะ ฉันเห็นนายเดินออกไปจาก ร.ร.เมื่อเช้าแล้วนี่ แล้วทำไมมาเอาตอนนี้หล่ะ\"เพื่อนคนนั้นพูดขึ้นมาแทรกระหว่างเรา



“บ้าชิบ เห็นด้วยเหรอวะ” นายมินซุงสถบออกมาเบาๆ



“นายว่าอะไรนะ”เพื่อนคนนั้นถามขึ้น



“ไม่มีอะไร ฉันไปหล่ะ ไม่อยากทะเลาะกับยัยนี่แล้ว” นายมินซุงพูดแล้วเดินไป



‘ฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับนายเหมือนกันยะ’ นึกในใจ