คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หัวใจที่ด้านชา
กัน พาร์ท
"ริท!!!!!!"ผมพูดพร้อมกับวิ่งตามริทไปเเต่ผมตามไม่ทันริทหายไปอีกเเล้ว
ผมยังไม่ทันบอกเยว่าผมไม่เคยเห็นริทเป็นตัวเเทนอีกเเล้ว
.
.
.
.
.
2 สัปดาห์ผ่านไป
"กัน
เเกเมื่อไหร่จะเลิกบ้าเนี่ยเเกตามหาริจนไม่ได้ผักผ่อนบลาๆๆๆๆๆ"เสียงเก่งบ่น
ดังขึ้นอย่าต่อเนื่องเเต่ผมไม่สนใจตอนนี้ผมคิดถึงเเต่ริทๆๆๆๆๆๆ
ริท พาร์ท
ตอนนี้ผมคงน่าสมเพชมากผมร้องไห้หนักมากจริงๆ
ตอนนี้ผมยู่ที่หลุมศพของพี่รัน
"พี่
รันผมจะทำอย่างไงดีผมอยากหยุดรักพี่กันผมเหนื่อยกับความรักที่ไม่เคยได้อะไร
ตอบเเทนผมเหนื่อยผมเจ็บผมอยากพักผมจะทำอย่าไงผมเหนื่อยฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ"น้ำตาผม
ไหลออกมาเรื่อยๆทำไมพี่กันไม่เคยเห็นใจผมเลยเขาเห็นผมเป็นได้เเค่ตัวเเทน
เท่านั้นเขาเห็นผมเป็นตัวเเทนของพี่รัน.
.
..
หรือผมควรตัดใจจากพี่กันซะทีไม่อย่างนั้นหัวใจของผมคงต้องถูกทำร้ายจากผู้ชายคนนั้นอีกแล้วผมเหนื่อยจริงๆผมหลับตาลงช้าๆพร้องซึมซับความรู้สึกที่เจ็บปวดเอาไว้ผมต้องเป็นคนใหม่เพื่อตัวผมเองและเพื่อเซน
กริ้งๆๆๆๆๆ
“สวัสดีครับริทพูดกลับ”เสียงหวานกรอกเสียง
“ริทนี่พี่เก่งนะกันไม่สบายมาดูกันที่เถอะนะมันเพ้อถึงริทเนี่ยไม่ไม่รู้จะทำอย่างไร”ผมใจกระตุกวูบพี่กันไม่สายหรอทำไมผมถึงเป็นห่วงพี่เขากันนะ
“ครับ”เกินกว่าสมองสั่งผมตอบไปแล้ว
.
.
.
.
ณ คอนโดกัน
ออดๆๆๆ
“ครับๆมาเล้ว”เสียงพี่เก่งเดินออกมาทันทีที่เห็นผมเขาบอกเลยว่าโทรม
“ครับพี่กัน...”
“เพิ่งหลับนะ”พี่เก่งพูดกับผมอีกสองสามประโยคพร้อมเดินออกไป
ผมเดินเข้าไปหาพี่กันในห้อง พี่กันดูโทรมมากตัวพี่กันร้อนมากขนาดผมยืนข้างเตียงพี่กันยังรู้สึกเลย
ผมเลยเดินไปเอากะละมังใบเล็กพร้อมกับผ้าผืนเล็กไปเช็ดตัวให้พี่กันแต่พี่กันกลับลืมตาขึ้นมาคำพูดที่เปล่งออกมาคือ
“รัน.....”พร้อมหลับลงไปอีกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหายใจไม่ออกแม้กระทั่งตอนนี้เขายังรักพี่รันไม่ไหวผมรับมันไม่ไหวผมเหนื่อยผมไม่ไหว
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ผมยืนเฉยๆบนริมระเบียงปล่อยความรู้สึกออกไปก่อนที่ผมจะทนมันไม่ไหวผมอุ่นกับข้าวให้พี่เขาแล้วล่ะเดี๋ยวพี่เก่งคงกลับมา
ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปเหมือนมีมือมากอดที่เอว...พี่กัน
.
.
.
"พี่ยังไม่หายเข้าไปพักเถอะ"ผมพูดพร้อมเเกะมือพี่กันออกเเล้วเดินออกไปเเต่พี่กันกลับจับไหล่ผมไว้พร้อมเชิดคางผมขึ้นไปจ้องตาเขา
"ริท...ริทจริงๆด้วยพี่คิดถึงริทพี่ขอโทษ"คำเเรกที่เขาพูดกับผมผมคงคาดหวังมากเกินไปสินะ
ถึงเวลาที่ต้องตัดใจสักที
"ครับผมเอง"ผมพูดพร้อมสะบัดตัวออกเเล้วตัดสินใจจูงมือพี่กันไปทานข้าว
หลังจากทานเข้าเสร็จผมตัดสินใจเเล้วผมจะเป็นคนเดินออกจากชีวิตพี่กันเอง
ผมเดินมาส่งพี่กันที่ห้อง
"นอนเถอะ"ผมพูดพร้อมกับเดินออกไป
"นอนกับพี่นะ"พี่กันพูดพร้อมจับข้อมือผมเเล้วลากลงเตียงพร้อมกอดไว้
เอาเถอะมันเป็นครั้งสุดท้าย
..
.
.
.
.
กัน พาร์ท
ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาผมจำได้ว่าริทนอนข้างๆผมจำทุกอย่างได้ดีเมื่อคืนนี้ผมจำได้ทุกอย่างเเละการกระทำเเล้วริทล่ะ
ผมเดินออกไปพร้อมกับเจอจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่
"ถึงพี่กัน
ถ้าพี่เห็นจดหมายนี้ผมคงไม่ได้อยู่กับพี่เเล้วนะผมบอกเเล้วไงว่าผมไม่เคยเสียใจที่ได้รักพี่ผมดีใจที่ได้รักพี่นะผมรู้นะว่าพี่รักพี่รันที่ผ่านมาพี่คงอึดอัดมากที่ผมมาคอยบอกให้ทำนั่นนี่สินะครับเเต่ไม่ต้องห่วงนะผมจะไม่ทำให้พี่อึดอัดกับการกระทำของผมอีกต่อไปผมบอกเเล้วไงครับถ้าพี่ต้องการอะไรผมทำให้ได้ทุกอย่างเพื่อพี่กัน...ผมจะเป็นคนออกจากชีวิตพี่เอง เเต่อย่างไรก็ตามได้โปรดจำไว้นะครับผมรักพี่นะ
ลาก่อนหัวใจของผม
ริท
หัวใจผมกระตุกวูบผมรีบออกเดินไปหาริททันทีเเต่เดินไปทางไหนก็ไม่เห็นริท ริทหายไปไหนผมบอกเขาช้าไปหรอผมทำอะไรลงไปผมทำร้ายคนที่รักผมขนาดนี้ มันจะทันไหมถ้าผมอยากบอกรักริทเด็กน้อยของผมทนไม่ไหวเสียเเล้วทำไมกันล่ะริททำไมไม่อยู่ฟังพี่ก่อนเเล้วพี่จะบอกริทพี่รักริทพี่ไม่ได้รักรันเเล้วริท
ทำไมริทไม่อยู่รอฟังผม ผมรักริท
จริงสิริทชอบไปที่นั้น...
.
.
หลุมศพของอดีตคนรักผมพี่ของริท
รัน.....
ความคิดเห็น