คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ใกล้เเล้ว
“แค่ชื่ออยากเรียกก็เรียกแค่นั้นอีกอย่างพวกกลุ่มนั้นเซนเองก็รู้จักไปหาเอาเองแล้วกัน”ผมพูดประโยคที่ยาวออกมาเซนเห็นท่าว่าคงไม่ได้จึงงัดลูกอ้อนมาใช้
“นะๆๆแค่ลองขอดาร์กปริ้นท์เองริททำได้อยู่แล้วนะๆๆๆ”ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับบรรยากาศรอบข้างที่เย็น
ลงอย่างกะทันหัน
“ทำอะไรกัน”เสียงเย็นๆอย่างนี้มีคนเดียวกันแน่นอน
ผมหันไปมองหน้ากันแล้วมองตัวเองก็ไม่อะไรแค่เซนนั่งจนเกยตักผมลายเป็นนั่งตักแล้วก็แค่นั้น
พริบตาเดียวเซนถูกดึงโดยไวท์ปริ้นท์แล้วลากไปเลย
ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วหลับตาลงสักพักได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาพร้อมคำถามเดิม
“เมื่อครู่ทำอะไรกัน”เสียงแบบนี้ทำไมผมอยากร้องไห้นะ หึ น่าชินสักที
“ไม่มีอะไร”ผมพูดทั้งๆที่หลับตา
“งั้นหรอแต่สิ่งที่เห็นมันดูเหมือนว่าจะไม่ใช่”กับพูดพลางบีบแขนผมแน่นโครตเจ็บแรงคนหรือ...อะไร
“ต้องการอะไรอีก”ผมพูดพลางยิ้มบางๆในครั้งนั้นผมให้เขาไปทุกอย่างแต่ผลที่กลับมาคงเดิมหึ
“หยุด!!!!!!!!!!แกทำอะไรเหมือนฉันห๊ะ”เซนเดินมาพลางจากแขนผมที่มือกันจับไว้แต่กันสะบัดออก
ไวท์ปริ้นท์รับไว้ทันแล้วดึงเซนออกไปนั่งหลบมุม
“ไอกันแกฟังฉันนะเซนแค่มาขอให้ริทมาขอแกเรื่องร้องเพลงแค่นั้นเอง บลาๆๆๆๆ”ไวท์ปริ้นท์เล่าจนจบ
กันหันมามองผมที่เหม่อออกไปพร้องกับน้ำตาที่ไหลลงมา กันปล่อยมือที่จับแขนผมไว้ราวต้องของร้อง
“เจ็บไหม”กันถามพลางลูบแขนผมที่ตอนนี้ต้องแดงแล้วแน่ๆ
ผมหันมามองกันพร้อมยิ้มบางๆแล้วส่ายหน้า ผมควรจะชินได้แล้ว
“มันคงไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกถ้าเทียบกับครั้งในอดีต”ผมพูดพลางลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
“ขอโทษ..กันขอโทษ”กันพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ผมแต่ผมเดินหนี
มันคงถึงเวลาที่ผมต้องยอมรับความจริงว่าเป็นแค่ตัวแทนของคนที่เขารักเขาจึงทำเหมือนว่าผมเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขา
ความคิดเห็น