คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หวาน?
บนรถของกัน
Rit part
“ทำเรื่องให้ยุ่ง”ผมพูดเรียบๆไปให้คนข้างๆที่กำลังอารมณ์เดาไม่ถูกตอนนี้ให้รู้สึกตัว
“เปล่านี่”ดาร์กปริ้นท์พูดพร้อมทำหน้ากวนประสาท
“อยากให้สาวๆมาเห็นนายมาดนี้จริง”ผมพูดพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายของผมแล้วหันหน้าออกไปมองที่นอกหน้าต่าง
“มันก็แค่สร้างภาพพวกนั้นแค่เล่นๆ”ดาร์กปริ้นท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับรถที่จอดถึงร้านอาหารที่ผมมาประจำเพราะอากาศดีแต่ไหงทำไมเขาถึงรู้ล่ะว่าผมมาที่นี่เป็นประจำ
“หึๆงงล่ะสิ”ดาร์กปริ้นท์เอ่ยขึ้น
“ไม่หรอก”ผมพูดพร้อมกับก้าวออกมาจากรถแล้วเดินไปนั่งที่ร้านอาหารโดยไม่รออีกคนหนึ่ง
5นาทีผ่านไป
ผมสั่งอาหารเสร็จแล้วแต่อีคนหนึ่งไปไหนล่ะเนี่ยอาหารเริ่มนำมาเสิร์ฟแล้ว ผมไม่ได้ห่วงเขาหรอกนะ
“มาแล้วๆโทษทีมีธุระเล็กน้อยไปจัดการนิดหน่อยน่ะ”เขาพูดขึ้นพร้อมกับนั่งลงแถมด้วยดอกกุหลาบขาวอีกหนึ่งดอกยื่นมาให้ผม“สำหรับว่าที่ภรรยา”ป้ายที่แนบมากับดอกไม้ดอกนี้น่าปาทิ้งจริงๆ
“ทานข้าวเถอะ”ผมเอ่ยขึ้นก่อนที่จะทานข้าว
15 นาทีผ่านไป
“อิ่มจังแต่เงินไม่อยู่ครบ”ดาร์กปริ้นท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มเหมือนเดิมยิ้มที่ไม่มีความจริงใจ
“ผมเกลียดรอยยิ้มแบบนี้”ผมพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มแต่รอยยิ้มของผมเป็นการบ่งบอกว่าอารมณ์ผมตอนนี้เป็นอย่างไร
“โอเคไม่กวนแล้วๆ”เขายกมือพร้อมทำท่ายอมแพ้แต่ตานี่พราวระยับจริงๆน่าควักออกไปขายจริงๆได้หลายตังค์อยู่
“กลับเถอะ”ผมพูดขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ใครอีกคนพูดขึ้น
“พี่กันคะฟ้าคิดถึงพี่กันจังเลย”พูดไม่พอเอามือมาเกาะแขนแล้วเบียดอกเข้าเต็มที่ เธอเป็นคนเดียวกับที่มาหาเรื่องผมที่โรงอาหารมากันครบองค์ประชุม นี่คงตามมาสินะแล้วหาจังหวะ
“ฟ้ามาได้ยังไงแล้วพี่บอกว่าอย่ามาเรียกชื่อเล่นชื่อนี้มีให้คนสำคัญเรียกเท่านั้น”ประโยคแรกเขาพูดกับฟ้าประโยคหลังนี่เขาจ้องหน้าผมอยู่
ฟ้าหันมามองตามที่กันจ้องอยู่แล้วเห็นหน้าผมเธอจิกหน้าใส่น่าจะเปลื่ยนชื่อเป็นไก่จริงๆ
“ไอ้แว่นเฉิ่มๆเชยๆนี่น่ะหรอค่ะพี่กันที่ว่าเป็นคนสำคัญของพี่มันไมจริงใช่ไหมค่ะฟ้าไม่เชื่อ”เธอพูดพร้อมบีบน้ำตาเต็มที่ผมล่ะเบื่อแล้วก็เกลียดพวกแสดงละครจริงๆ
Writer part
บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ฟ้าพูดจบสาเหตุมาจากตัวของเธอเองที่ทำให้กันโกรธแต่คงไม่เท่าริทที่ตอนนี้แววตาภายใต้แว่นดูเย็นยะเยือกโดยที่กันเองก็สามารถสัมผัสได้และรู้สาเหตุดีเลยพูดทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้
“แค่มารยามันทำอะไรผมไม่ได้หรอกนะและอีกอย่างเธอเข้าใจถูกแล้วแล้วก็อย่าเรียกริทว่าไอ้แว่นอีกไม่งั้นอย่าหวังว่าฉันไม่เตือน”หลังจากที่กันพูดจบฟ้ากริ๊ดลั่นจนเริ่มเป็นที่สนใจมากขึ้ของคนทั่วไป
“ฟ้าไม่ยอมฟ้าเป็นเมียกันแล้วกันต้องรับผิดชอบฟ้าสิค่ะอีกอย่างกันไม่ใช่เกย์ไม่ใช่หรอค่ะกันไม่มีทางรักมันได้หรอกใช่ไหมค่ะ”ฟ้าพูดจบพลางกอดแขนกันแน่น
“ผมไม่ใช่เกย์แต่ผมรักริทและอีกอย่างผมว่าคุณคงเป็นเมียใครหลายคนแล้วล่ะเพราะผมไม่ใช่คนแรกของคุณ”หลังจากที่กันพูดจบฟ้ากริ๊ดลั่นพราะคำพูดที่ไม่ไว้หน้าของชายหนุ่มแต่ฟ้าไม่จบเธอถลาเข้าไปหาริทแล้วตบริท
เพียะ!!
ริทหน้าหันไปตามแรงตบกันรีบเข้ามาห้ามสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเพราะกันตบหน้าฟ้าจนฟ้าล้มลงไปกองกับพื้นแล้วเข้ามาประคองริทที่กำลังมึนเพราะแรงตบ
Rit part
ผมมึนแรงตบผู้หญิงนี่อันตรายจริงๆแต่ผมไม่คิดว่ากันจะตบผู้หญิงได้
“ฟ้าไม่คิดว่าเพราะมันจะทำให้กันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้มันมีดีอะไรทำไมกันเข้าข้างมันทำไมกันปกป้องมันฟ้าไม่ดีตรงไหนทำไมๆๆๆๆ”ฟ้าที่เพื่อนประคองจนลุกขึ้นมาได้แล้วเธอยังถลาเข้ามาจะตบผมอีกแต่กันกอดผมไว้พร้อมกับดึงฟ้าไปด้านหลังร้าน
เจ้าหน้าที่จึงเคลียร์ร้าน
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับเพื่อนของฟ้าอีกสองคน
“ฟ้าเสียใจมากเลยนะถ้าริทไม่รักกันน่ะขอกันให้ฟ้าได้ไหมฟ้าเป็นเด็กน่าสงสารนะ”น่าสงสารหึ!ร่านไม่เลือกน่ะหรอน่าสงสาร
“ใช่ๆฟ้ารักกันมากเลยนะถ้าไม่รักกันปล่อยกันไปเถอะ”เพื่อนของฟ้าอีกคนหนึ่ของฟ้าเอ่ยขึ้น
“ผมตอบไม่ได้”ผมเอ่ยขึ้นพวกเธอทำหน้าไม่เข้าใจพร้อมกับไม่พอใจ
“ทำไมล่ะ!!!/หึ!!!กันน่ะรักฟ้านะคงไปเคลียร์กันแล้วล่ะ”ตกลงนี่พวกเขามาหาเรื่องผมใช่ไหม
พวกเขาลุกขึ้นพร้อมกับแก้วน้ำแต่ยังไม่ทันที่จะอะไรกันก็โดนมาจะบมือพวกนั้นแล้วบิดจนแก้วน้ำแตก
“ฉันรักริทหวังว่าคงเข้าใจแล้วหวังว่าจะไม่มายุ่งกับริทอีก”กันพูดขึ้นพร้อมกับแววตาที่ยิ้มแต่ยิ้มอย่างนี้แสดงว่าโกรธสุดว่าแต่โกรธอะไรนะ
“เราไม่เข้าใจเพื่อนเราดีกว่าอีก”เพื่อนของฟ้าเอ่ยขึ้น
“ร่านไปทั่วน่ะหรอนี่เป็นเพื่อนกันจริงรึเปล่า”ผมเอ่ยขึ้นสีหน้าของพวกนั้นอึ้งแต่กันยิ้ม
“อย่ามาใส่ร้ายเพื่อนเรา/ฟ้านะ!!”พวกเธอเอ่ยจบพร้อมกับเดินเข้ามาจะรุมผมจนได้โดนตบอีกแล้วฮึ่ม!!!ถ้าไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ที่ต้องปิดบังตัวเองผู้หญิงก็ไม่เว้น
“ตอนแล้วว่าอย่าทำร้ายคนสำคัญของฉัน”กันพูดขึ้นพร้อมแววตาที่เย็นยะเยือกบรรยากาศที่ตรงนั้นเย็นขึ้นมาอย่ารวดเร็วพร้อมกับเดินไปหาพวกเธอที่เริ่มเดินถอยหลังไปเรื่อยๆพร้อมกับหน้าซีดๆและแววตาที่หวาดกลัวเพราะกันตอนนี้ไม่ต่างกับปีศาจที่พร้อมจะอาละวาดได้ทุกเมื่อผมรู้เพราะในอดีตผมเคยเห็นกันเป็นแบบนี้มาแล้วแย่แล้วไม่รอดแน่เฮ้อ!!เอาล่ะห้ามก่อนดีกว่า
“พอเถอะ”ผมเดินพร้อมไปหากันพร้อมกับแต่ที่แขนกันแต่กันสะบัดกลับมาผมที่ร่างกายบอบช้ำพอสมควรก็ล้มสิครับ
“โอ๊ย!!”เจ็บจริงครับแรงกันไม่ใช่น้อยๆนะพอกันได้ยินเสียงร้องผมเลยเลิกจ้องเหยื่อแล้วเดินมาหาผมทันที
“ริทครับกันขอโทษๆ”กันเอ่ยพร้อมกับโดนมาประคองผมให้ลุกขึ้นแต่ผมลุกไม่ได้ขาแพลงครับเจ็บคงต้องอาศัยช่วงนี้สินะ
“กันริทขอร้องปล่อยพวกเขาไปเถอะนะ”ผมพูดอ้อนพร้อมกับพูดแต่ยืนไม่ได้เลยโดนอุ้มไปตามระเบียบ
“ก็ได้เห็นแก่ริทขอนะ ป่ะกลับบ้าน”กันพูดพร้อมกับอุ้มผมไปรถ
บนรถกัน
“เจ็บไหมกันขอโทษนะริท”กันพูดพร้อมกับแววตาที่เศร้าผิดจากกันในเวลาปรกติเพราะในอดีตนั้นสินะ
“ไม่หรอกริทไม่เป็นไรไม่เป็นไรริทไม่เป็นไร”ผมพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆกันยิ้มตามแล้วโน้มหน้ามาหาผมพร้อมกับจูบผมลิ้นอุ่นสอดเข้ามาในโพรงปากผมก่อนจะถอนไปไม่วายขบที่ริมฝีปากเบาๆพร้อมกับหอมแก้มไปอีกตะหากเปลืองตัวจริงๆ
“เชื่อแล้ว่าไม่เป็นไนหน้าแดงขนาดนี้”กันยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ผม
“หน้าแดงเพราะโดนตบตะหาก”ผมพูดหร้อมกับหันหน้าหนีแอบเห็นกันยิ้มแล้วขโมยหอมแก้มผมอีกที
“นอนเถอะถึงแล้วเดี๋ยวปลุกนะคะนอนนะคะคนดีของกัน”ผมเปล่าหน้าแดงนะใครให้มาพูดใกล้หูล่ะไม่วายหอมแก้มอีก
“แก้มช้ำหมดแล้ว”ผมพูดพร้อมหลับตาลง
“ค่ะๆนอนนะคะ”กันพูดหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลากเลือดฮือๆกว่าจะเเต่งจบ
เป็นกำลังให้ผมด้วยนะครับ
ความคิดเห็น