คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : lll Part 2* lll เอ๋?? โคจิ?อาชิยะ?
เมื่อฉันเดินออกจากประตูผู้โดยสาร เดินไปไม่ไกลก็เห็นป้าโยชิโกะแต่ไกล ด้วยมาดนักธุรกิจแฟชั่นชั้นนำของญี่ปุ่น ป้าจึงดูเป็นหญิงสาวสวย สง่า ซึ่งสังเกตเห็นได้ไม่ยาก แม้ว่าอายุของป้าโยชิโกะจะเข้าใกล้ 4 แล้วก็ตาม เอ๊ะ นี่ฉันบอกไปหรือยังว่าแม่เองก็เป็นนักธุรกิจในวงการแฟชั่นด้วยเหมือนกัน??
“พ้อยท์ ทางนี้จ้ะ” ป้าโยชิโกะเรียกฉันด้วยภาษาไทยเสียงใส ทำให้ญี่ปุ่นข้างๆมองหน้าตาเหลอหลา ทำอย่างกับไม่เคยได้ยินภาษาอื่นงั้นแหล่ะ (ป้าโยชิโกะถึงจะเป็นคนญี่ปุ่นแต่มาเรียนที่ไทยนานจนพูดภาษาไทยได้คล่องเหมือนเจ้าของภาษาเลย)
“สวัสดีค่ะป้า ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย” ฉันยกมือไหว้ป้าโยชิโกะ โดยที่ไม่ลืมที่จะหยอดคำชมเข้าไปอีก นี่ๆๆ ไม่ได้ยอนะ แต่พูดความจริง ^^
“อ้ะ จริงด้วย นี่โคจิลูกชายป้าไง จำได้มั้ยลูก เคยเจอกันแล้วนี่” ป้าโยชิโกะพูดพร้อมกับแขนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างมาแนะนำให้ฉันรู้จัก ตอนแรกฉันนึกว่าคนอื่นแถวๆนั้นซะอีก =_______=lll
อืม...โคจิๆๆๆ ชื่อคุ้นๆแฮะ ว่าแต่เราเคยเจอลูกชายป้าโยชิโกะด้วยหรอเนี่ย? งั้น...แล้วเราไปคุ้นชื่อนี้จากไหนฟร้ะ -_-a แต่คนญี่ปุ่นก็ชื่อเหมือนๆกันหมดแหล่ะน้ะ อื้มๆ
“นี่ เธอจะยืนพึมพำอยู่คนเดียวอีกนานมั้ย?” ผู้ชายตรงหน้าพูดขึ้นเสียงเย็น ฉันที่มัวแต่คิดอยู่คนเดียวเงยหน้ามองคนตรงหน้าทันที โห!!! แม่เจ้าสูงกี่เซ็นต์(วะ)เนี่ย??? เอ้ยๆๆ ต้องพูดว่า...สูงเท่าฉันเลยนี่หว่า พอเงยหน้าปุ๊ป ตาของเรา 2 คนก็ป๊ะกันทันที นายโคจินี่รีบหันไปมองทางอื่นเชียว
“อะไรกัน นี่พ้อยท์จำน้องไม่ได้งั้นหรอเนี่ย?? ขนาดโคจิน่ะ ยังพูดถึงหนูอยู่บ่อยๆเลย...” ป้าโยชิโกะพูดยังไม่ทันจบ น้อง(?)โคจิก็รีบหันไปโพล่งใส่
“ก้าจัง(แม่) พอซะทีน่า” ว่าเสร็จพ่อคุณก็เดินนำหน้าไป ตามด้วยเสียงหัวเราะของป้าโยชิโกะ ฉันที่ยังคงงงกับสถานการณ์จึงยืนหน้าเอ๋ออยู่ซักพักก่อนที่ป้าโยชิโกะจะเร่งให้ลากกระเป๋าตามโคจิไปที่รถ
ว่าแต่นี่เราเข้าใจภาษาญี่ปุ่นที่นายนั่นพูดได้ไงหว่า?? ฉันเองก็ไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นมาก่อนเลยนะ ได้แค่ศัพท์พื้นฐานเท่านั้นแหล่ะ อืมๆๆ ทำไมนะๆๆ ... 10 วินาทีผ่านไป
“เอ๋!!!!!~ นะ นะ นายพูดภาษาไทยกับฉันนี่!”
โคจิที่นั่งอยู่ข้างๆฉันบนรถสะดุ้งตัวโยนเพราะเสียงของฉัน แต่ฉันก็ไม่สนใจกับการตอบสนองนั้น แต่หันไปจ้องหน้าโคจิทันที
“นี่ เมื่อกี๊นายพูดภาษาไทยกับฉันหรอ?”
“เฮ้อ แม่ครับ ยัยนี่ใช่อาชิยะจังของผมจริงๆหรอเนี่ย? ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ” โคจิไม่ตอบฉันแต่กลับหันไปถามป้าที่กำลังขับรถอยู่ พร้อมกับหัวเราะด้วยความขบขัน
“อาชิยะ?? อ๊ะ จริงสิ รู้สึกเหมือนจะเคยมีชื่อญี่ปุ่นด้วยนี่นะ” ฉันที่รู้สึกแค่คุ้นกับชื่อ “อาชิยะ” คนข้างๆกลับหันขวับมามองฉันด้วยสายตาตกใจ แล้วหันออกไปมองข้างนอก ไม่สนใจฉันอีกเลย
“พ้อยท์จำไม่ได้เลยหรอลูก” ป้าโยชิโกะเองก็ยังหยุดหัวเราะ แล้วถามฉันจริงจัง
“ค่ะ ขอโทษนะคะ หนูจำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่หน่ะค่ะ” ฉันได้แต่ตอบเสียงอ่อย ป้าโยชิโกะแค่พยักหน้ารับเบาๆก่อนหันไปมองถนนข้างหน้า หลังจากนั้นการเดินทางไปบ้านป้าก็ไม่มีเสียงพูดคุยอีกเลย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น