คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part..2 : คู่หูนรก
++โรงเรียนจังมี++
"อาจารย์คังอินคับ!!! แย่แล้วคับ..." ร่างบึกบึน(?) หันมาตามเสียงเรียก
"มีอะไรคับอาจารย์ลีทึก มีเรื่องอะไร??" คังอินอาจารย์ฝ่ายปกครองของรร.แห่งนี้ถามขึ้นแล้วจ้องร่างตรงหน้าที่หอบเหนื่อยอยู่ ท่าทางคงวิ่งมาไกลนะเนี่ย
"แฮ่กๆๆ ... นักเรียนคับ ..นักเรียนรร.เราตีกับนักเรียนรร.ข้างๆ..อยู่หน้ารร. ..." ร่างบางตอบไปหอบไป
พร้อมกับชี้นิ้วไปทางประตู
ร่างสูงไม่รอให้เสียเวลารีบวิ่งไปที่เกิดเหตุ(?) ทันที ยังไม่ทันถึงหน้าประตูรร. เค้าก็เห็นว่ามีนร.จำนวนมากยืนมุงเต็มไปหมด (ทำไมมันชอบมุงกันจังฟร้ะ?)
"ถอยๆๆ ขึ้นไปเรียนให้หมด!!" คังอินไล่เด็กนร. จนในที่สุดตรงนั้นก็เหลือเพียงเค้า อาจานลีทึก ที่วิ่งตามมา และนร.ที่ตีกันอยู่ประมาณ 8 คน
"เอ่อ...อะ เอาไงดีคับจาน" ลีทึกพูด แต่ร่างสูงคล้ายกับไม่สนใจในเสียงของคนข้างๆ
"พวกนาย!!!!" คังอินตะโกนลั่น ทำเอาไอ้พวกที่ตีกันถึงกับหยุดตี ตอนนี้คังอินในสายตาของกลุ่มนร.ตรงหน้า เหมือนกับหมีควายตกมันมากกว่า คงไม่ดีท่าจะเสียงตีกันต่อไป
"ฝากไว้ก่อนเหอะเมิง!!!" นร.รร.ข้างๆ หันมาชี้นิ้ว จ้องด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะหันไปสบตากับหมีควาย(?) แล้ววิ่งหนีไปแทบไม่ทัน
"เอิ่มมม...อะไรกันเนี่ย ทำไมนร.เรามีแค่ 2 เองหรอ??" ลีทึกหันไปมองนร.ที่ยังยืนอยู่กับที่อย่างงงๆ
ก็เมื่อกี๊มันมีนร.ตีกันเป็นสิบเลยไม่ใช่หรอวะ??? นี่นร. รร. กรุเก่งช่ายม๊ายย โฮะๆๆๆ >O<
"พวกนาย 2 คน ตามชั้นมา" คังอินสั่งตัวแสบ 2 คนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนลง จากหมีควายตกมันเป็นหมีแพนด้าตกมันแทน (เอิ่มมมม....= =*)
"ครับ" ทั้ง 2 ได้แต่รับคำอ่อยๆ ก่อนจะเดินตามร่างบึกของหมีแพนด้าตรงหน้าไป โดยลีทึกไม่ลืมที่จะวิ่งตามไปสมทบอีกคน (ทุกงานอ่าเทอ..)
.
.
.
.
"ทำไมพวกนายถึงยังมีเรื่องกับชาวบ้านเค้าไปทั่วอีก ห๊า!!!!!" คังอินตวาดลั่น พร้อมกับทุบโต๊ะ จนนร.ตัวแสบที่ตอนนี้เหลือแต่คราบนั่งหน้าจ๋อย
"........"
"........"
.
.
"โห่ จารย์ ก็ไอ้พวกนั้นมันมาหาเรื่องก่อนนี่" จียงพูดออกมาจนได้ หลังจากที่รวบรวมความกล้าอยู่นาน โดยที่มีคนข้างๆ มองสายตาอึ้งๆ โหยย เมิงกล้าเนอะ ขนาดกรุยังไม่กล้าเลย
"แล้วทำไมไม่มาบอกชั้น?" คังอินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง คงเพราะคิดได้ว่าอย่างน้อยไอ้ 2 คนข้างหน้าก็ไม่ได้ไปหาเรื่องเค้าก่อนหล่ะวะ
"หือออออออ บอกพ่อไป แล้วได้ประโยชน์ไรขึ้นมาอ่ะ พ่อก็ไม่ช่วยไรผมอยู่ดีอ่ะ" ไอ้เด็กทีหน้าเหมือนร่างบึกอย่างกับแกะ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
"นี่แกประชดพ่อแกเรอะ?"
"ก้อเออดิ ไม่ประชดพ่อจะให้ประชดจียงมันหรอไงเล่า?"
จียงมองทั้ง 2 คนด้วยสายตาเวทนา (?)
"เอ่อ... นี่จะทะเลาะกันอีกนานมั้ยคับ?" จียงถามอย่างเกรงจัย
"นานโว้ย!!!" ทั้ง 2 เสียงพูดขึ้นพร้อมกัน จียงได้แต่กระพริบตาปริบๆ *-*
แล้วลุกออกจากห้องไป เค้าจะอยู่ทำไมหล่ะ ตอนแรกก็เรื่องจารย์กะนักเรียนอยู่หรอก ไหงกลายเป็นเรื่องของพ่อลูกไปได้ฟร้ะ เฮ้อ จียงคิดไม่ตก ร่างสูงจึงเดินไปนั่งรอเพื่อนที่เดิมของพวกเค้า ซึ่งก้อคือ ม้านั่งในสวน หน้าตึกเนี้ยแหล่ะ
.
.
.
.
"เอ่อ พี่จียงคะ?" เสียงเล็กๆดังขึ้น ปลุกให้คนที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะรู้สึกตัว สะดุ้งตื่นขึ้นมา
"อ่า...=_+ คับ?" ร่างสูงถามเสียงงัวเงีย
เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้ เทอมายืนเรียกร่างสูงนานและหล่ะ แต่ไม่ยอมตื่นซักที - -* จนเทอเกือบจะเปลี่ยนใจ เดินไปแล้วนะเนี่ย คนอะไรขี้เซาชะมัด - -*
"คือ...หนูชื่อ ยูรินะคะ"
"คับ?" เออ แล้วไงวะ มาบอกชื่อกะกรุทะมัยเนี่ย????
"....."
"..... น้องเงียบทะมัยคับ? จบและหรอ?"
"..หนูชอบพี่ค่ะ >_<" ร่างบางว่า หน้าแดงเป็นเชอร์รี่ อืมมม ก้อน่ารักดีแฮะ ลองคบหน่อยจะเป็นไรไป ฮึๆๆ (ไอ้นี่เลวแล้วไง)
"ขอบจัยนะ ^___^" ร่างสูงยิ้มอย่างจิงใจ (ไม่จิงจัง) แล้วลุกขึ้นยืน หอมแก้มคนตรงหน้าเข้าไปหนึ่งฟอด
">/////<" ทำเอาคนตรงหน้าทำอะไรถูก อืมม น่ารักดีจิงๆด้วย 555+
"เบอร์เทอหล่ะ?"
"เอ๋???" ร่างบางหน้าเหว๋อ นี่เราไม่ได้ฟังผิดไปใช่มั้ยเนี่ยยย พี่จียงขอเบอร์กรุว้อยยยย อยากตะโกนใจจะขาด แต่ต้องเก็กหน้าไว้ ยิ้มตาแป๋ว ใสซื่อบริสุทธิ์
"เบอร์ไง เบอร์มือถือหน่ะ จะคบกันมั้ยหล่ะสรุป?"
"ค่ะๆ ..ดะ ได้ค่ะ 010324xxx"
"เฮ้ย จี กรุมาและ!!" ฮงกีตะโกนลั่นพร้อมกับวิ่งมากอดคอเพื่อนรัก
"เอ่อ หวัดดีคับ " ยังไม่ลืมที่ทักร่างตรงหน้า
"ค่ะ"
"ใครวะ จี?"
"ยูริ แฟนกรุเอง"
"เฮ้ย เมิงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?" ฮงกีถามอย่างแปลกใจ พร้อมกับลากเพื่อนรักเดินกลับบ้าน
(นี่คือเมิงลืมผู้ ญ คนน้านแล้วช่ายม๊ายยย)
"เมื่อกี๊ 555+ กุว่าคงสนุกดีหว่ะ" จียงว่าอย่างมีความสุข โดยลืมผู้ ญ ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเปนแฟนมันไปซะสนิท
"เอ่อ....พี่คะ แล้วหนู๋หล่ะ?? T^T"
++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น