อุ่นหัวใจ กลิ่นอายรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

          บทนำ

ทำไมวันนี้มิกกี้ตื่นแต่เช้าจังนะ…

            ปกติเช้าวันอาทิตย์แบบนี้เจ้าตัวร้ายมักจะนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มชนิดที่แซะแล้วแซะอีกก็ยังไม่ยอมเปิดเปลือกตาซะทีแท้ๆ แล้วทำไมวันนี้ถึงยอมสลัดคราบตัวขี้เกียจ ลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันลงมาทานอาหารเช้าได้นะ พีรญาคิดไปมองแก้มป่องๆที่เคี้ยวขนมปังตุ้ยๆไป คิดเท่าไหร่ก็หาคำตอบไม่ได้ จึงตัดสินใจถามในที่สุด

            “วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรรึเปล่ามิกกี้?”

            “เปล่านี่ฮะ ทำไมเหรอ?” เด็กชายเงยหน้าจากจานอาหารมองน้าสาวงงๆ

            “ก็ปกติมิกไม่ตื่นแต่เช้าวันอาทิตย์นี่นา”

            “อ๋อ วันนี้มิกอยากไปออกกำลังกายกับน้าน้ำตาล แล้วก็ไปซื้อของนิดหน่อยฮะ” ใบหน้ากลมยิ้มแฉ่งอย่างเอาใจ พลางยกแก้วนมสดขึ้นดื่มพรวดเดียวหมด “เดี๋ยวมิกไปเตรียมของแปปนึงนะฮะ” ว่าแล้วร่างกลมก็วิ่งเข้าห้องนอนของตัวเอง ทิ้งให้น้าสาวมองตามยิ้มๆ

            มิกกี้…หลานชายสุดที่รักคนเดียวของพีรญา เด็กชายที่น่ารักน่าหยิก มีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขสดใสเท่าที่เด็กคนหนึ่งควรจะมี ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่าเด็กที่ร่าเริงอย่างนี้จะขาดทั้งผู้เป็นพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน แต่ในตอนนั้นเขาเองก็ยังเด็กมากเกินกว่าจะจำความได้ หรือถ้าจะให้พูดกันตามตรง ความทรงจำตลอดระยะเวลาเจ็ดปีของมิกกี้ไม่มีเรื่องราวของพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดเขาอยู่เลย ถ้าจะมีก็มีเพียงพีรญาที่เป็นทุกๆอย่างของเขา และอีกคนก็คือคุณภาพิชญ์ มารดาของพีรญาเท่านั้น

ตระกูลนี้มีกิจการรีสอร์ทตากอากาศขนาดใหญ่ที่ต่างจังหวัด แต่ด้วยปัญหาชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ทำให้คุณนิพนธ์ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวเสียชีวิตอย่างกะทันหัน ภาระการดูแลกิจการจึงตกเป็นหน้าที่ของคุณภาพิชญ์และพีรญาผู้ซึ่งเพิ่งจะเริ่มทำงานในสายอาชีพที่ใฝ่ฝัน  แม้ระยะแรกๆจะติดขัดบ้าง เพราะหญิงสาวจะต้องช่วยมารดาบริหารกิจการของครอบครัว ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากจะทิ้งความฝันของตัวเอง จึงต้องขับรถเทียวไปเทียวมาตลอด แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทางเมื่อประมาณสามปีก่อน ทำให้ตอนนี้เธอมีเจ้าปีศาจตัวน้อยมาอยู่เป็นเพื่อนในคอนโดสวยใจกลางเมือง แทนที่จะวิ่งไล่จับแมลงปอดูผีเสื้อตามป่าเขาที่ต่างจังหวัด

หลังจากวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะใกล้คอนโดที่ทั้งสองพักอยู่เสร็จ พีรญาก็เข้าไปเอาแฟ้มงานที่บริษัทสักครู่ โดยมีมิกกี้หลับรออยู่ในรถ และทันทีที่เจ้าปิศาจน้อยตื่น ก็เอาแต่บ่นหิวๆตลอดทาง ทั้งยังรบเร้าให้เธอพาไปห้างสรรพสินค้าเพื่อเอารูปที่สั่งอัดไว้เมื่อวันก่อน

“น้าน้ำตาลครับ… มิกอยากกินไอติมอ่ะ” เสียงอ่อนเสียงหวานเอ่ยขณะที่ทั้งสองกำลังเดินจูงมือกันผ่านร้านไอศกรีมไป พีรญาหันมายิ้มให้หลานชายสุดที่รัก ก่อนจะหยิกแก้มขวาทีหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว

“ไหนเมื่อกี้มิกบอกน้าว่ารีบนักรีบหนา ต้องรีบไปเอารูปไงจ้ะ” เตือนสติหลานชายอย่างอดไม่ได้ ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะนายเด็กอ้วน เพิ่งจะทานข้าวกลางวันมาแท้ๆนะ

“เอ้อ! ใช่เลย งั้นมิกวิ่งนำไปก่อนนะฮะ อัดรูปเสร็จแล้วเราค่อยมากินไอติมกัน” ร่างกลมวิ่งถลาตรงไปที่ร้านถ่ายรูปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงสาวมองตามพร้อมกับรอยยิ้มละไมตามเคย ไม่ว่าใครที่เห็นท่าทางและพฤติกรรมน่ารักๆของหญิงสาวสวยกับเด็กชายตัวอ้วนน่ารักคู่นี้ คงไม่แคล้วคิดกันไปว่าทั้งคู่เป็นแม่ลูกครอบครัวสุขสรรค์แน่นอน

“พี่ฮะ รูปที่อัดมันหายไปใบนึงน่ะฮะ” มือเล็กส่งซองรูปภาพคืนให้พนักงานตรวจสอบจำนวน

“จริงด้วยจ้ะ จากทั้งหมดยี่สิบห้าใบ หลงไปกับลูกค้าคนอื่นหรือเปล่านะ?” พนักงานสาวทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะดีดนิ้ว เป๊าะ! เหมือนจะคิดอะไรออก “ใช่แล้ว ต้องหลงไปกับผู้ชายคนนั้นแน่เลย”

“คนไหนฮะ หน้าตามันเป็นยังไง?” สัญชาตญาณนักสืบรุ่นจิ๋วเริ่มแล้ว รู้สึกเหมือนกำลังเล่นเกมตามล่าฆาตกรโฉดยังไงชอบกล ต้องรีบหาเบาะแสซะแล้วสิ

“หน้าตาเหรอ? อืม… หล่อมาก หล่อมากๆเลยจ้ะ” พนักงานสาวทำหน้าเคลิบเคลิ้มกับควาทรงจำล่าสุด “ตัวก็สูง ผิวก็ขาว บุคลิกก็ดี หล่อกว่าพระเอกซีรี่ส์เกาหลีอีกค่ะน้อง” 

คิ้วบางของเด็กชายขมวดเข้าหากัน เบาะแสที่ว่ามีแต่ ‘หล่อ หล่อ แล้วก็หล่อ’ แล้วเขาจะหาตัวคนร้ายเจอไหมเนี่ย!

“การแต่งตัวล่ะฮะ ใส่เสื้อสีอะไร?” มิกกี้ถามรัวเร็ว ในขณะที่พี่พนักงานนักเพ้อยังทำท่าคิด คิด แล้วก็คิด…

“เสื้อกราวด์จ้ะ พี่ว่าสุดหล่อเค้าต้องเป็นคุณหมอแน่เลย รูปภาพที่อัดไปก็เอ่อ… อ้าว! นั่นน้องจะไปไหนน่ะ!” ไม่ต้องรอให้จบประโยค เด็กชายก็พุ่งพรวดไปที่ประตู สวนทางกับพีรญาที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่พอดี เธอยังไม่รู้เรื่องรู้ราวจึงรีบเข้าไปสอบถามจากพนักงานสาวคนนั้น

นั่นไงล่ะ! คนร้าย!

            ขาทั้งสองข้างเพิ่มความเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อมองเห็นแผ่นหลังของผู้ชายร่างสูงสวมเสื้อกราวด์อยู่ข้างหน้าไม่ไกล ช่างเป็นคำใบ้ที่ดีเสียจริง จะมีใครสักกี่คนกันที่จะสวมเสื้อกราวด์มาเดินห้างสรรพสินค้าในวันอาทิตย์อย่างนี้ ต้องใช่แน่ๆ คนร้ายขโมยรูป!

            “นี่นาย!” มือเล็กเอื้อมไปดึงชายเสื้อกราวด์ทันทีที่วิ่งถึงตัวคนร้าย

“นายเป็นโจรขโมยรูปถ่ายใช่ไหมล่ะ!” นิ้วชี้อ้วนๆชี้ตรงไปที่ใบหน้า ‘หล่อเหลา’ เรียบเฉยของคนตรงหน้า เด็กชายชะงักไปนิดหนึ่ง ปกติคนร้ายในการ์ตูนมักจะหน้าตาห่วยๆเห่ยๆ แล้วก็ต้องแสดงพิรุจตอนโดนจับได้ไม่ใช่เหรอ แต่มันไม่ใช่เลยกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้ หรือเขาจับผิดตัว?

            “โจรขโมยรูปถ่ายงั้นหรือ?” ชายหนุ่มทวนคำอย่างนึกขำกับท่าทีของเด็กชาย “ไหนว่ามาซิ ว่าฉันเหมือนโจรขโมยรูปตรงไหน?” ท่าทางมั่นอกมั่นใจเพิ่มความหมั่นไส้ให้มิกกี้เป็นเท่าตัว หนอย! ผู้ร้ายปากแข็ง

            “ก็นั่นยังไงล่ะ ซองรูปถ่ายร้าน ‘ VK COLOUR ’ ” มิกกี้รีบชี้ไปที่ซองสีฟ้าสลับขาวในมือของอติยะ

            “มิกกี้!” เสียงหวานดุดังมาแต่ไกลพร้อมกับร่างเพรียวบางสมส่วนของหญิงสาววัยเบญจเพส พีรญาส่งสายตาปรามหลานชายเป็นอย่างแรก ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นกล่าวขอโทษผู้ชายตรงหน้าซึ่งหลานชายของเธอได้ล่วงเกินไป

“ฉันขอโทษแทนมิกกี้ด้วยนะคะ นี่คงเป็นการเข้าใจผิด” พูดรัวเร็ว พลางหลบตาคู่สวยของชายหนุ่ม แสร้งทำเป็นหันไปเอ็ดมิกกี้เบาๆ “อะไรกันมิก ปกติเราไม่ใจร้อนขนาดนี้นี่นา หัดใจเย็นแล้วค่อยๆคิดสิ ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนนะรู้หรือเปล่า?” เด็กชายหน้าเจื่อนลงทันทีที่ถูกดุ น้อยครั้งนักที่มิกกี้จะทำตัวเหลวไหลแบบนี้ อย่างน้อยก็ในสายตาของเธอ

            “อย่าไปดุแกเลยครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอก” อติยะบอกอย่างใจเย็น ยื่นซองรูปถ่ายของเขาให้มิกกี้ เพราะอย่างไรเขาก็บริสุทธิ์ใจอยู่แล้ว เด็กชายลังเลก่อนจะรับไปดู และ…

            “เฮ้ย! นี่มัน…แหวะ!” ใบหน้ากลมบิดเบี้ยวทันทีที่เปิดดูรูปถ่าย “นาย… นายเป็นพวกฆาตกรโรคจิตใช่ไหม ที่ชอบถ่ายรูปศพที่ตัวเองฆ่าน่ะ” เสียงพะอืดพะอมพอๆกับหน้าตาเหยเก

            “เหลวไหลน่ามิกกี้ ไม่เห็นเหรอว่าคุณเขาใส่เสื้อกราวด์ แล้วรูปพวกนี้ก็ไม่ใช่ศพหรอกนะตาเด็กบ๊อง” เป็นครั้งแรกที่พีรญาอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเพราะความใสซื่อที่เกือบจะเกินลิมิตไปเป็นซื่อบื้อของมิกกี้ หญิงสาวปั้นยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้อติยะ ซึ่งเขาก็น้อมรับมันไว้ด้วยรอยยิ้มบางๆเช่นกัน

            “ตกลงผมพ้นจากข้อหาขโมยรูปแล้วใช่ไหมครับ?” ประโยคนี้เขาตั้งใจพูดกับพีรญา แต่ไม่วายกระทบกระทั่งเด็กชายที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ

            “ค่ะ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ” โค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษชายหนุ่ม คว้ามือมิกกี้มากำไว้หลวมๆ “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน” ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มอ่อนโยนเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาสีน้ำตาลหวานมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างเต็มตาอีกครั้ง ขณะหันหลังกลับโดยมีหลานชายเดินตาม

            อติยะยืนมองคนทั้งคู่กลืนหายไปท่ามกลางผู้คนในห้างสรรพสินค้า ก่อนจะหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมาจากเสื้อตัวใน หัวเราะในลำคอ นี่หรือภาพที่เด็กชายมิกกี้อยากจะได้คืน รูปของผู้หญิงคนนั้น เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย อย่างนี้ก็แสดงว่าเขาก็ไม่ต่างอะไรจากผู้ใหญ่ที่ชอบแย่งของเด็กเล่นสิ เดิมทีที่เขาเช็ครูปถ่ายที่สั่ง ก็รู้อยู่แล้วว่ามีรูปใบนี้เกินมา แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้เขาเลือกที่จะเก็บมันไว้แทนที่จะคืนให้ทางร้าน จนกระทั่งตอนนี้เขารู้แล้วว่าอะไรบางอย่างนั่นก็คือ ความรู้สึกคุ้นเคย กับดวงตาสีน้ำตาลคู่นี้อย่างน่าประหลาด!

 __________________________________________________________________________________________

 บทนำจ้าาา^^
นิยายเรื่องแรก อาจจะยังติดๆขัดๆบ้าง ยังไงก็ช่วยติดตามกันหน่อยนะคะ
ขอบคุณค่า