[จบแล้ว/มี E-BOOK] ฮองเฮาตัวร้าย จอมใจจักรพรรดิ

ลำดับตอนที่ #5 : คุณธรรมข้อ 4 : นางช่างเป็นสตรีน่าชัง

ทันทีที่บุรุษรูปร่างใหญ่โตโถมเข้ามาหาซือเย่วก็ใช้เคล็ดวิชาฝ่าเท้าล่องเมฆาทะยานขึ้นบนอากาศก่อนจะตวัดส้นเท้าฟาดเข้าที่ท้ายทอยพวกมันจนหน้าคว่ำไปตามๆกัน จากนั้นก็ถีบตัวกลางอากาศพุ่งเข้าหาคนที่เหลืออย่างรวดเร็ว ปล่อยพลังจากฝ่ามือกระแทกเข้าหาจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง แต่ทว่าไม่น่าเชื่อแม้รูปร่างของพวกมันจะดูเทอะทะใหญ่โตเช่นนั้น แต่การเคลื่อนไหวกลับคล่องแคล่วอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่รับมือนางได้ยังโต้กลับได้อย่างสูสีเช่นกัน

ไม่ได้การแล้ว พวกมันมีจำนวนมากเกินไปมีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะเอาตัวเข้าแลก แล้วนางก็มีแค่มือเปล่าเท่านั้น หากมีกระบี่สักเล่มด้วยจำนวนคนมากเพียงนี้นางย่อมรับมือไหว แต่ยามนี้นางต้องหนีไปก่อน

“คิดหนีหรือ!! ตามไป!!”

‘ข้าไม่ได้หนีโว้ย แต่ข้าไม่ใช่คนโง่ที่จะอยู่เป็นกระสอบทรายให้พวกเจ้ารุมซ้อมต่างหากเล่าเจ้าพวกวัวหนิว[1]ทั้งหลายเอ๊ย!!’

ซือเย่วรวบรวมพลังไปที่ฝ่าเท้าเพื่อให้วิ่งหนีได้เร็วขึ้น นางเองก็ไม่คาดคิดว่าหัวหน้าพรรคผู้มีเกียรติจะทำตัวต่ำช้าเรียกพวกมารุมเอาคืนนางเช่นนี้

ทว่านางวิ่งไปได้ไม่ไกลกลับต้องเจอสิ่งที่ไม่คาดคิด นี่สินะเขาเรียกว่าหนีเสือปะจระเข้ที่แท้จริง เมื่อจู่ๆถังซือกุ่ยและพวกในพรรคราวสามสิบสี่สิบคนกรูกันเข้ามาขวางหน้านางไว้เช่นกัน

บัดซบ!! ไอ้พวกหมาหมู่!!

“จะไปไหน มาให้ข้าจัดการเสียดีๆ เสียทั้งเงินเสียทั้งหน้า หากจัดการเจ้าให้ลงไปกองกับพื้นไม่ได้ข้าไม่มีทางกลับ!!”

ซือเย่วถึงกับกลอกตามองฟ้าด้วยความเหนื่อยใจ ‘ถามจริงๆเถิด หากพวกเจ้ารู้ว่าข้าเป็นเพียงสตรีแต่ดันล้มหัวหน้าพรรคผู้เลื่องชื่อทั้งสองได้จะไม่ยิ่งขายขี้หน้ามากกว่าหรือ!’

“เรื่องอันใดข้าจะอยู่ให้พวกเจ้ารุมรังแกเล่า ฝันไปเถอะ!!”

นางจัดการคนที่ขวางหน้าให้พ้นทางก่อนจะวิ่งหนีไป ขึ้นชื่อว่าจอมยุทธ์มิใช่เพียงแต่ยึดมั่นในศักดิ์ศรียอมสู้จนตัวตาย แต่ในสถานการณ์เช่นนี้นางขอทิ้งศักดิ์ศรีลงชั่วคราวเพราะไม่อยากถูกท่านพ่อดุว่าก่อแต่เรื่องแต่ราวให้ปวดเศียร ทำร้ายคนไม่ดีไปสักคนสองคนยังพอแก้ตัวได้ แต่นี่มากันร่วมร้อยนางจะแก้ตัวว่าอันใดเล่า

ไอ้เรื่องที่อยากเป็นหนึ่งในใต้หล้านั้นก็มิใช่ว่าไม่อยากเป็น แต่มันยังไม่ใช่ยามนี้ โทษที่หนีออกจากจวนมารบยังไม่สะสางหากต้องมาเพิ่มโทษทำร้ายผู้คนนับร้อยเข้าไปอีกนางคงถูกจับขังในหอบรรพชนไปครึ่งปีเป็นแน่แท้ ฉะนั้นทางที่ดีที่สุดก็คือนางต้องหนีเอาตัวให้รอดก่อน

เสียงอื้ออึงยังดังไล่หลังมาติดๆ ซือเย่วก็วิ่งหนีจนเหงื่อท่วม แต่พวกมันก็ยังทำตัวเป็นเงาตามมาไม่ลดละ

ทำเช่นไรจึงจะสะบัดมันหลุดได้นะ!!

ว่าแล้วนางก็พุ่งขึ้นกลางอากาศคิดจะซ่อนตัวบนต้นไม้สูง อย่างน้อยความมืดมิดในรัตติกาลคงจะพอบดบังร่างเล็กๆของนางได้ แต่ก็ไม่คาดว่าฉางมู่กังหัวหน้าพรรคอินทรีทองกลับคว้าข้อเท้าของนางเอาไว้แล้วดึงกระชากตัวนางลงมาจนกระแทกกับพื้นจนจุก

“อูย...ไอ้พวกหมาหมู่ แน่จริงสู้กันตัวต่อตัวกับข้าสิ” นางโอดครวญสีหน้าเหยเกเป็นที่สุด แรงกระชากอันมหาศาลเมื่อครู่คงทำให้ข้อเท้าของนางระบมเป็นแน่ นี่คนในร่างยักษ์หรืออย่างไรกันแรงเยอะปานนี้

“คิดจะหนีคนอย่างข้ารึไม่ง่ายปานนั้นหรอก ไหนว่าเก่งนักเก่งหนาไยจึงได้หนีหัวซุกหัวซุนเช่นนี้ได้เล่า”

‘ไม่หนีก็ม้วยน่ะสิ มากันมากมายปานนี้กะจะฆ่ากันให้ตายหรือไง!’

“ฮึ เป็นถึงหัวหน้าพรรคกันทั้งนั้นแต่กลับมารุมรังแกข้าเพียงคนเดียว นี่ยังยืนยันไม่ได้อีกหรือว่าพวกเจ้ามันกระจอก”

หัวหน้าพรรคทั้งสามได้ยินเช่นนั้นก็เลือดขึ้นหน้า ลุแก่โทสะจนหน้ามืด ชักทั้งกระบี่และดาบออกมาหมายจะสังหารคนตรงหน้าให้สิ้นชื่อ

“หนอยเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม หากวันนี้เลือดไม่กลบปากก็คงไม่เลิกจองหอง เตรียมตัวตาย!”

ซือเย่วรีบม้วนกายกลับหลังพลิกตัวลุกขึ้นยืนเพื่อหลบการปะทะ พลันนั้นข้อเท้าซ้ายข้างที่ถูกกระชากก็ปวดแปลบขึ้นมา หรือนางจะจัดการให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดี

เอาล่ะ ในเมื่อหนีไม่ได้แล้วก็สู้ไปเลยก็แล้วกัน หางตาเหลือบไปเห็นท่อนไม้ขนาดเหมาะมือยังคว้าขึ้นมาแทนอาวุธ ซือเย่วรวบรวมปราณเอาไว้ที่จุดเดียว พยายามลงน้ำหนักที่ข้อเท้าซ้ายให้น้อยที่สุด ทั้งตั้งรับและโต้กลับ แต่ไม่ว่านางจะจัดการพวกมันไปเท่าใดก็ดูเหมือนจะไม่จบไม่สิ้น ฝีมือของฉางมู่กังและคนในพรรคไม่ธรรมดาอย่างที่คิด ซ้ำร้ายยังมีคนเล่นขี้โกงโปรยพิษบางอย่างใส่ดวงตานางจนตอนนี้ดวงตาพร่ามัวมองไม่เห็น

สุดท้ายนางก็พลาดท่าล้มลงไปนอนกับพื้นเพราะอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าและมองไม่เห็น มู่กังยกยิ้มเหี้ยมโหดพลางว่า “นับว่าฝีมือเจ้าดีจริงดังที่น้องชายของข้าว่าไว้ ล้มลูกศิษย์ข้าไปได้เกินครึ่ง แต่ก็มาได้เท่านี้แหละนะ” มู่กังเงื้อมือข้างที่ถือดาบขึ้นหมายจะฟันอีกฝ่ายให้ตาย

ซือเย่วนึกโกรธตนเองนัก รู้เช่นนี้ไม่หนีให้เสียเวลาหรอก นางน่าจะรู้ว่าคนพวกนี้ไม่เคยทำสิ่งใดนอกจากความชั่วช้า วันหนึ่งเถิดหากนางได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้าเมื่อใดนางจะจัดการล้มพรรคกระจอกทั้งหลายเสียให้สิ้นซาก คนเลวพวกนี้จะได้ไม่ไปรังแกคนบริสุทธิ์คนใดได้อีก

พวกชอบเล่นสกปรกอย่างนี้ต้องจับมัดขึงกับไม้กระดานแล้วใช้อีโต้สับๆๆให้หมื่นๆท่อน!

ทว่าในจังหวะที่มู่กังกำลังจะสังหารคนตรงหน้าเงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นราวกับสายลมวูบหนึ่งก่อนจะโอบร่างของซือเย่วขึ้นมาจากพื้นดิน ปลายดาบของมู่กังตวัดโดนผ้ารัดผมของนางจนเส้นผมที่รวบตึงสยายคลอเคลียเต็มหลัง

เงาร่างนั้นพยุงนางหายวับไปในความมืดมิดราวกับเงา พวกมู่กัง รุ่ยหานและซือกุ่ยพยายามจะตามไปแต่ยังไม่ทันก้าวขาก็ถูกคนผู้หนึ่งที่สวมหมวกฟางจัดการอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิดเสียงร้องโหยหวนดังไปสะเทือนไปทั่วผืนป่าราวกับปีศาจร้ายที่กำลังคำราม

เดิมทีต้าเจิงไม่ได้คิดจะตามมาช่วยคนในอ้อมกอดเพื่อผดุงความยุติธรรมเยี่ยงวีรบุรุษแต่อย่างใด ความตั้งใจก็เพียงแต่คิดว่าจะแอบไปดูหน้าหญิงที่กำลังจะเป็นฮองเฮาของตนที่กองทัพของแม่ทัพใหญ่หลิวซือหยางสักหน่อยก่อนจะกลับเมืองหลวง ก็ไม่คาดว่าจะผ่านมาพบแม่นางขวัญกล้าผู้นี้ถูกรุมทำร้ายอย่างไร้ซึ่งความยุติธรรม เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่อาจอยู่เฉยได้จึงตัดสินใจเข้าช่วยโดยไม่ลืมจะใช้ผ้าปิดบังหน้าตาเอาไว้เพื่อป้องกันเรื่องวุ่นวายในภายหลัง

และภาพที่เห็นยามนี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่านางเป็นหญิงไม่ใช่บุรุษอย่างที่เขาเข้าใจจริงๆ

รูปร่างบอบบางไม่พอยังมีนิสัยวู่วามใจร้อน ไม่แปลกเลยที่จะถูกตามมาราวีเช่นนี้ ตัวอย่างก็ดูเรื่องที่เกิดขึ้นในหอลี่จวี๋นั่นเป็นไรมีอย่างหรือขวัญกล้าไปมีเรื่องกับบุรุษเช่นนั้น ดูท่าคงแสบพอตัวเลยสินะ

“เป็นหญิงแท้ๆแต่ชอบหาเรื่องใส่ตัว เจ้าชื่นชอบความเจ็บปวดนักหรือ” เขาถามขณะปล่อยให้นางได้นั่งพักข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง รูปร่างหน้าตาหรือก็งดงามชวนมองไม่แพ้บุตรสาวคนนางในเมืองหลวง ดีไม่ดีอาจจะงามกว่าด้วยซ้ำแล้วเหตุใดจึงได้ทำตัวราวกับบุรุษผู้ชื่นชอบเรื่องต่อยตีไปได้

“บ้าแล้ว ผู้ใดจะชื่นชอบความเจ็บปวดกัน พวกมันแค่แค้นที่ข้าทำให้พวกมันขายหน้าผู้คนจึงได้ตามมาดักทำร้ายเอาต่างหาก” นางแย้งกลับแม้จะมองไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายแต่ก็พอรู้ว่าคงไม่ได้มาร้าย ส่วนมือก็คอยนวดเฟ้นข้อเท้าที่บวมช้ำของตนไปมา

“นั่นเจ้าบาดเจ็บรึ”

นางไหวไหล่อย่างไม่แยแส “เล็กน้อย คงระบมตอนที่ถูกเจ้ายักษ์นั่นกระชาก”

ไม่รู้นึกอย่างไรคนที่ปกติหาได้สนใจผู้ใดนอกจากตนเองอย่างต้าเจิงฮ่องเต้กลับนั่งชันเข่าลงข้างหนึ่งพร้อมกับจะช่วยนางถอดรองเท้าออกเพื่อดูอาการ

“ให้ข้าดูหน่อย”

“มะ...ไม่ต้อง!!” นางปัดมือของอีกฝ่ายออก ในชาตินี้นอกจากหลี่ลู่เหอแล้วนางก็ไม่เคยให้บุรุษคนใดใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน ขนาดหยางจิวหลางเองอย่างมากก็จับมือบ้างเล็กน้อย คงเพราะเขาจำใจทำด้วยความฝืนทนจึงไม่เคยคิดล่วงเกินนางไปมากกว่านั้น พูดถึงขึ้นมาแล้วก็เจ็บแปลบในอกจี๊ดๆ

“จะดื้อไปไยกัน ตารึก็มองไม่เห็น เจ็บขนาดนี้แล้วยังอวดเก่ง หากข้าไม่ช่วยป่านนี้คงได้นอนคุยกับรากต้นไผ่แล้วกระมัง”

ซือเย่วหันไปทางบุรุษตรงหน้า เบ้ปากใส่ด้วยความไม่พอใจ น่าเสียดายนักที่นางมองไม่เห็น นอกจากซุ่มเสียงที่เผยถึงความเย่อหยิ่งทะนงตนของเขาแล้วนางก็ไม่อาจเห็นโครงหน้าชัดๆของอีกฝ่ายได้ ไม่อย่างนั้นนางจะได้จดจำบัญชีความหมั่นไส้นี้เอาไว้ในใจให้แม่นๆ

“ถ้าจะมาทับถมกันเช่นนี้ แล้วมาช่วยข้าทำไมเล่า ไม่ได้ขอเสียหน่อย!”

หางคิ้วของต้าเจิงกระตุกหงึกๆ หมดอารมณ์จะช่วยดูอาการให้จึงลุกขึ้นยืนตัวตรงตามวิสัยของผู้เป็นใหญ่ในแคว้น ก่อนจะหันหลังให้อย่างหงุดหงิด

“เหอะ อวดดี!”

หญิงผู้นี้ช่างเป็นสตรีที่น่าชังนัก! แค่เขายอมลดตัวมาช่วยก็ดีเท่าใดแล้วผู้ใดได้เป็นคู่ครองคงได้เสียใจไปชั่วชีวิต!

“ท่านช่วยข้าไว้ข้าย่อมตอบแทนแน่ ข้าไม่ใช่คนเนรคุณผู้ใดขอเพียงบอกข้ามาข้ายินดีทำทั้งนั้น แต่อย่างไรเรื่องวันนี้ขอบคุณท่านมาก หากข้าไม่บาดเจ็บเสียก่อนคงไม่ต้องลำบากให้ท่านช่วย”

ต้าเจิงเหลือบมามองนางแค่นหัวเราะคำหนึ่งก่อนจะล้วงขวดยาเล็กๆออกมาจากแขนเสื้อแล้วยัดใส่มือนาง

“ข้าช่วยไม่ได้หวังผลตอบแทน เพียงแค่ไม่อยากเฉยเมย ยานี้จะช่วยบรรเทาอาการปวดได้เก็บไว้ใช้เสีย ส่วนดวงตาเจ้าเพียงโดนพิษอ่อนๆเท่านั้นอีกไม่นานคงกลับมาเป็นปกติ ถึงยามนั้นหาทางกลับเรือนเอาเองก็แล้วกันข้ามีธุระต้องไปแล้ว”

“ขอบ...” ไม่ทันได้พูดจนจบต้าเจิงก็พุ่งกายหายไปเสียแล้ว “อะไรกัน คนอุตส่าห์จะขอบคุณอย่างจริงใจสักหน่อยกลับไม่อยู่ฟัง พิลึกคนนัก”

ซือเย่วบ่นพึมพำอยู่เพียงลำพังพลางลูบคลำขวดยาในมือด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจที่นางเองก็ไม่รู้ว่าคืออันใด

นางนั่งอยู่เช่นนั้นราวครึ่งเค่อดวงตาของนางก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ พลันนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกของลู่เหอ นางจึงร้องตอบไป ไม่นานลู่เหอและทหารราวๆเจ็ดแปดคนก็วิ่งตรงมาหานางด้วยความเป็นห่วง

หลังจากกลับไปที่หอลี่จวี๋เขาก็ไม่พบนางอยู่ที่นั่นทั้งยังได้ฟังวีรกรรมอันเลื่องลือไปทั่วอีกด้วย เพราะเหตุนี้เขาจึงได้เร่งตามนางมา ก่อนจะได้เห็นกองมนุษย์ครึ่งร้อยนอนร้องโอดโอยอยู่ห่างจากตรงนี้ไปราวสองหลี่ ใจของเขาหายวาบด้วยคิดว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับนางจึงเร่งให้คนช่วยกันออกตามหาจนมาพบ

“เย่วเอ๋อร์!!” ลู่เหอรีบโผเข้าไปดูน้องสาวต่างแซ่ของตนด้วยความห่วงใยสุดแสน สีหน้าของเขาย่ำแย่อย่างที่สุด

“ท่านพี่”

“คนที่นอนเจ็บมากมายนั่นฝีมือเจ้าหรือ”

“หา”

นอนเจ็บมากมายงั้นหรือ? อย่างนั้นเขาก็ไม่ได้มาผู้เดียวน่ะสิแล้วการที่จัดการคนมีวรยุทธ์ร่วมร้อยลงได้ต้องเป็นคนที่เก่งกาจมากๆในระดับหนึ่ง ตกลงเขาเป็นผู้ใดกันแน่

“ว่าอย่างไร ใช่ฝีมือเจ้าหรือไม่”

“แฮะๆ ก็...นิดหน่อย” ซือเย่วไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ จะบอกว่าไม่ใช่เขาก็คงไม่เชื่อ แต่จะบอกว่าใช่เขาก็คงไม่เชื่ออีกเพราะจากสภาพนางที่เป็นอยู่ดูก็รู้ว่าไปมีเรื่องมา อีกอย่างนางไม่ต้องการให้ลู่เหอรู้เรื่องบุรุษกวนโมโหผู้นั้น

“ยังจะมาตีหน้าทะเล้นใส่ข้าอีกหรือ รู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าทำลงไปมันมีผลมากมายเพียงไรกัน”

“ท่านพี่ อย่าดุข้านักเลยเจ้าค่ะ ข้าสำนึกผิดไม่ทันแล้ว ดูสิข้าบาดเจ็บอยู่นะ” ซือเย่วพยักเพยิดให้พี่ชายดูที่ข้อเท้าอันบวมเป่งของตน

คราแรกตั้งใจจะดุนางให้หลาบจำแต่พอเห็นว่าซือเย่วบาดเจ็บจริงจึงถอนใจออกมาคำหนึ่ง “เจ้านี่นะ จริงๆเลย”

หญิงสาวยิ้มหวานพลางนึกในใจว่า ‘รอดแล้ว’

ใช่ นางรอดที่ลู่เหอเลิกตำหนินางแล้ววุ่นวายอยู่กับการหายามาประคบให้มือเป็นระวิง แต่บิดาของนางกลับเป็นฝ่ายสั่งลงโทษให้นางคุกเข่าสำนึกผิดหนึ่งชั่วยามแทน เพราะถึงแม้ลู่เหอจะไม่ได้เล่าเรื่องที่คนของสามพรรคมาดักรุมทำร้ายนางกลางทาง แต่นางก็ยังมีความผิดที่ไปก่อเรื่องวุ่นวายในหอลี่จวี๋อยู่ดี

เฮ้อ หนีก็โดน ไม่หนีก็โดน รู้อย่างนี้นางจัดการสามพรรคนั่นให้สาแก่ใจเสียยังจะดีกว่า เรื่องครานี้นางขาดทุนย่อยยับจริงๆ โธ่เอ้ย เซ็ง...

---

[1] วัวหนิว คือ หอยทาก