ห้องเก็บของใหม่

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

APPLICATION

 

“ หา อ๋อ..ครับ...อืม..ได้ครับ.. ”

บท :: กลุ่มที่2

ชื่อ-นามสกุล :: เรเวน ไนเจล ฟาโวเนียส [Raven Nigel Favonius]

ชื่อเล่น :: เรฟ [Rave]

ความหมาย :: เรเวน : อีกา

ไนเจล : สีดำ

ฟาโวเนียส : เทพเจ้าแห่งสายลมตะวันตก สายลมอันอ่อนโยนที่นำพาฤดูใบไม้ผลิ

คลาส :: E

ตำแหน่ง :: ฟิชเชอร์แมน

รูปร่างลักษณะภายนอก :: ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งมีกล้ามเนื้อเล็กน้อย ผิวขาวนวลเนียนใสเหมือนสีของน้ำนม เรือนผมซอยสั้นสีน้ำทะเลสดใส ดวงตาสีเขียวราวกับมรกตน่าเอ็นดูเหมือนตากวาง จมูกเชิดรั้นอย่างคนเอาแต่ใจ เรียวปากค่อนข้างบางสีพีชสวย แม้จะเรียบนิ่งอยู่ตลอดแต่เขาเป็นคนที่ยิ้มสวยมากๆ

น้ำหนัก/ส่วนสูง :: 183/70

ลักษณะนิสัย :: เรฟเป็นชายหนุ่มที่ภายนอกค่อนข้างจะนิ่งๆไม่สนใจโลก โลกส่วนตัวสูงลิบลิ่วจนบางคนไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้ มักจะสวมเฮดโฟนฟังเพลงเอาไว้ตลอดเวลาเพราะเขาเป็นคนที่ชอบเสียงเพลงมากๆ จนบางครั้งมันทำให้เขาคุยกับคนอื่นไม่ค่อยจะรู้เรื่องเสียเท่าไหร่ได้แต่ตอบ อ๋อ อืม ครับ สั้นๆแล้วก็กลับไปยืนฟังเพลงทำเอ็มวีต่อ... หากใครพยายามที่จะรุกล้ำเข้าไปในโลกส่วนตัวของเขา โปรดรู้ไว้ก่อนเลยว่า เขาหวงขอบเขตส่วนตัวมากๆ ขี้รำคาญมากๆ และถือเรื่องไม่ควรไปแส่เรื่องของคนอื่นเขามากๆ เพราะฉะนั้นใครพยายามจะไปดึงเขาออกมาจากโลกนั้นเขาจะหงุดหงิดมากๆ อาจจะโดนอาละวาดใส่หรือโดนคำก่นด่าสารพัดกระแทกหน้า เขาเป็นคนสุภาพมากๆ แต่ถึงกระนั้น ทักษะการเข้าสังคมของเขากลับติดลบ เขาเป็นคนที่มีความเป็นผู้นำที่ดีมาก แต่ถ้าถึงเวลาตาม เขาก็พร้อมทำตามคำสั่งทุกเมื่อ เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะเจ้าเล่ห์ เมื่อถึงเวลาต่อสู้ เขาจะเป็นคนดี(?)ให้เกียรติเสคาท์นำหน้าไปเลยค่ะ ขาเป็นคนที่ชอบเอาชนะ จึงมีความหงุดหงิดเล็กน้อยหากได้รับความพ่ายแพ้กลับมาเขาเป็นคนชอบวางแผนและรอบคอบมากๆทำให้แผนของเขาจะเป็นอะไรที่ค่อนข้างรัดกุมและซับซ้อนค่ะ บางคนอาจไม่เข้าใจถึงแผนของเขาแต่เขาก็สามารถอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้นะคะ! เวลาต่อสู้เขาจะถอดเฮดโฟนออกค่ะ ด้วยความที่เขามีประสาทรับเสียงที่ดีโคตรๆจนต้องใช้เฮดโฟนปิดไว้ มันทำให้เขาสามารถรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของฝ่ายศัตรู ถึงเขาดูเป็นคนเงียบๆโหดๆแต่ความจริงๆแล้วเขาชอบช่วยเหลือนะ หากใครมาขอให้เขาช่วยเหลืออะไร เขายินดีช่วยเหลือเสมอแม้จะแสดงออกไปทางรำคาญ แต่นั่นเป็นเพราะ เขาซึนค่ะ!

ประวัติ :: เขาเคยเป็นนักผจญภัยธรรมดาๆมาก่อนทำให้เขาชินกับการบุกน้ำลุยไฟเป็นอย่างมาก เขาเคยคิดว่า เขาทำความปรารถนาของเขาเป็นจริงอยู่แล้วนั่นคือการผจญภัยไปยังที่ต่างๆ แต่เขากลับลืมบางสิ่งไป สิ่งที่ทำให้จิตใจของเขายังไม่ถูกเติมเต็ม เขาอยากมีชีวิตที่มีความสุข มีเพื่อนพ้องน้องพี่ มีวงศาคณาญาติที่รักใคร่กัน ทั้งที่ความเป็นจริง เขาไม่มีเพื่อนเลยซักคนเพราะเขาเป็นคนปากร้าย ญาติพี่น้องของเขาแตกคอกันด้วยเรื่องของธุรกิจเงินตรา มันทำให้เขาหนีออกจากบ้านมาใช้ชีวิตสงบๆ แต่มันกลับทำให้เขามีความสุขได้แค่ชั่วคราว จนวันหนึ่งที่เขาไปปีนหน้าผา มันเกิดเหตุบ้าบออะไรขึ้นก็ไม่อาจทราบได้ คือมือเขาลื่นแล้วตกจากยอดผา แฟลชแบ็คก็ไหลย้ยอนเข้ามาในหัวเรื่อยๆห้อนสติของเขาจะดับวูบลงไป เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองยังไม่ตาย และเขาได้เข้ามาสู่หอคอยเอลิเพลล์ในฐานะพวกปกติแล้ว

อาวุธ :: มีดสั้นคู่ทรงโบราณ

ชอบ :: ความสงบ เสียงเพลง เสียงหัวเราะของคนอื่นๆ

ไม่ชอบ :: การทะเลาะ คนที่เซ้าซี้น่ารำคาญ คนที่ยุ่งเรื่องของคนอื่น

 กลัว :: การเหลือตัวคนเดียว

ความสามารถพิเศษ :: มีความคล่องตัวสูง

งานอดิเรก :: เที่ยว ฟังเพลง

ความปรารถนา :: เขาอยากให้ครอบครัวเลิกทะเลาะกันเรื่องเงิน อยากมีเพื่อน ไม่อยากเหงาและเหลืออยู่ตัวคนเดียว

ลักษณะการพูด :: แทนตัวเองว่าผม/ฉัน แทนคนอื่นว่าคุณ แกหรือชื่อคนๆนั้น พูดด้วยน้ำเรียงราบเรียบแต่ฟังสบายรื่นหูสุภาพ

“ ฉันชื่อเรฟ.. ”

“ เพราะฉันคืออีกาสีดำไงล่ะ ”

“ แกเลิกพล่ามให้มันเปลืองน้ำลายจะดีกว่านะ ”

เสปค :: ผู้หญิงที่อ่อนโยน เข้าใจในตัวเขา ไม่เห็นแก่เงิน จริงใจ 

 

  CR.SQW