นิทานเจ้าหญิงนิทรา

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าหญิงนิทรา1

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่เมืองใหญ่อันเป็นมหาราชอาณาจักรแห่งหนึ่งนั้น มีพระราชาและพระราชินี ที่ปกครองบ้านเมืองของพระองค์อย่างทรงเป็นธรรมเป็นอย่างมาก ดังนั้นประชากรทุกคนจึงอยู่กันอย่าง ร่มเย็นเป็นสุขโดยทุกถ้วนหน้า.....ครั้งนั้น....มันเป็นงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ และหรูหราที่สุดในประวัติศาสตร์ ของเมืองแห่งนี้ เพราะมันเป็นงานเลี้ยงต้อนรับการประสูติพระธิดาองค์แรกของพระราชาและพระราชินี ซึ่งมีนามว่าเจ้าหญิงออโรร่า ด้วยหลังจากการรอคอยมาอย่างเนิ่นนานกับการให้กำเนิดรัชทายาท ดังนั้น ประชาชนทุกคนจึงถูกเชิญให้เข้ามาร่วมในงาน อาหารคุณภาพดีแสนอร่อยถูกจัดวางไว้ต้อนรับแขก น้ำดื่มน้ำ หวาน ดนตรีถูกคัดสรรมาอย่างดี เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังขึ้นเกือบตลอดเวลา เหล่าประชาชีต่างก็มี ความสุข และเบิกบานใจกันทุกถ้วนหน้า ยิ่งองค์พระราชาด้วยแล้ว ทรงพระสรวลอยู่ตลอดเวลาอย่างมี ความสุขเลยทีเดียว........

และในงานนี้ นอกจากประชาชน และแขกบ้านแขกเมืองแล้ว พระราชาก็ทรงอนุญาติและได้เชิญบรรดา แม่มดที่คงด้วยคาถาอาคมประจำเมืองให้เข้ามาร่วมอวยพรให้กับเจ้าหญิงองค์น้อยด้วย ซึ่งมีจำนวนทั้งหมด 7 นาง แต่เป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างมากที่เมื่อคราวที่ไปเชิญนั้น พระราชาไม่พบแม่มดนางที่ 7 เนื่องด้วย นางชรามากแล้ว และไม่มีใครได้เห็นนางมานานแล้วด้วย พระราชาก็เลยคิดว่าบางทีนางอาจจะเสียชีวิต ไปแล้วก็อาจเป็นได้ จึงไม่ได้ตามหาและเชิญนางให้มาร่วมงานนี้ด้วย....และแล้วก็ถึงเวลาที่แม่มดแต่ละนาง จะต้องมาอวยพรพระธิดาองค์น้อย... แม่มดนางแรก ได้เข้ามาจุมพิตที่หน้าผากของพระธิดาน้อยแล้วกล่าวว่า " ขอให้เจ้าจงมีหน้าตาที่สวยสดงดงามมากกว่านางใดในหล้า " แม่มดนางที่สอง ก็เข้ามาให้พรเช่นกันว่า " ขอให้พระธิดาของหม่อมฉันจงมีน้ำเสียงที่ไพเราะดุจระฆังแก้วก็ไม่ปานเลยทีเดียว "

หลังจากนั้นก็เป็นแม่มดนางที่สาม ได้เข้ามาอวยพรว่า " ขอให้เจ้าจงมีสุขภาพที่แข็งแรงปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ทั้งปวง " แม่มดนางที่สี่ ก็ไม่ยอมน้อยหน้าได้เข้ามาอวยพรเช่นกันว่า " ขอให้เจ้าจงเป็นผู้ที่สามารถเต้นรำได้เก่ง ที่สุดหาผู้ใดเสมอเหมือนมิได้ เลยทีเดียว" แม่มดนางที่ห้า ก็อวยพรว่า " ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดนตรีชนิดไหน ขอให้เจ้าจงเล่นมันได้อย่างคร่องแคร่วว่องไวจนไม่มีใครสามารถที่จะเทียบเทียมได้ " ต่างก็อวยพรสิ่งที่ดี ๆ ต่าง ๆ นานาให้พระธิดาองค์น้อยจนมาถึงแม่มดคนที่หกก็ได้อวยพรให้อีกว่า " ขอให้เจ้าจงมีจิตใจที่ผ่องใสสวยสดงดงาม เสมือนกับร่างกายของเจ้านั่นเลยทีเดียว... "

เมื่อการอวยพรให้พระธิดาองค์น้อยเสร็จสิ้นลงแล้ว พวกแม่มดที่มีคาถาอาคมทั้งหกก็ลงนั่งที่โต๊ะตัวใหญ่ ที่เป็นประทานของงานครั้งนี้ ร่วมกับพระราชาและพระราชินี เก้าอี้ทุกตัวประดับประดาด้วยแก้วเพชรเงิน ทองที่มีค่าสวยงามมาก พวกจาน,ช้อนและมีดที่วางเรียงรายอยู่ที่บนโต๊ะก็ล้วนทำมาจากทองคำแท้ ๆทั้งสิ้น แต่ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งลงและเตรียมตัวเริ่มที่รับประทานอาหารที่ประดิษฐ์ประดอยทำเอาไว้อย่างเลิศหรูอยู่นั้น ในทันใดนั้นเอง...แม่มดนางที่เจ็ดที่พระราชาทรงคิดว่านางได้ตายไปแล้วนั้น ก็ออกมาปรากฏกายขึ้นต่อหน้า สีหน้าของนางดูเหมือนกำลังโกรธจัด พระราชาทรงตกพระทัยเป็นอย่างมาก เพราะพระองค์ไม่ได้ ตระเตรียมเก้าอี้เอาไว้ให้เฉพาะสำหรับนางนั่นเอง

นางถลึงตาไปที่พระราชาและพระราชินีแล้วกล่าวว่า "เจ้า...พวกเจ้าจะต้องได้ผลจากการกระทำของพวกเจ้า ที่ไม่ยอมเชิญข้าให้เข้ามาร่วมในงานนี้ด้วย " พระราชาทรงพยายามชี้แจงว่า ว่าพระองค์ทรงหานางไม่พบ แต่ แม่มดนางที่ 7 ไม่ฟังเสียง นางยังคงมีสีหน้าที่โกรธจัด แล้วเปล่งคำสาปร่ายเวทย์มนต์แช่งใส่พระธิดาองค์น้อย ว่า " เมื่อเด็กคนนี้อายุได้ 15 ปี นางจะต้องตายด้วยเข็มปั่นด้าย จำเอาไว้ให้ดี ฮ่า ๆๆๆๆ " พูดจบนางก็กระโดด ขึ้นขี่ไม้กวาดยานคู่ชีพของนาง แล้วบินหายลับไปท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน บรรยากาศของงานเลี้ยง เงียบสงบลงทันที เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย ก็เงียบหายไป มีเหลือไว้ก็แต่แค่ความตื่นตะลึง ความตกใจรวมทั้ง ความเศร้าสลด ต่อชะตากรรมของพระธิดาองค์น้อยของพวกเขา

ขณะที่พระราชาทรงตระหนก และไม่สบายพระทัยเป็นอย่างมากกับชะตากรรมที่พระธิดาองค์น้อยจะต้อง ได้รับต่อจากนี้ไปนั้น พวกแม่มดทั้งหกนางซึ่งในจำนวนนั้นก็ได้มีแม่มดนางที่ใจดีเป็นที่สุดอยู่นางหนึ่ง นางได้บอกกับ พระราชาว่า " เวทย์มนต์คาถาของแม่มดนางที่เจ็ดนั้น ขลังมากคงไม่มีใครที่จะล้างหรือลบมันได้หรอก แต่ว่าเรา จะเป็นผู้ทำให้มันบรรเทาเบาบางลงได้ ไม่ต้องให้พระธิดาถึงกับต้องตายลงไปเสียอย่างน่าเสียดายอย่างนั้น " แล้วแม่มด ผู้ใจดีก็ตรงเข้าไปที่เตียงของพระธิดาองค์น้อย แล้วร่ายเวทย์มนต์ของนางใส่พระธิดาองค์น้อยว่า " เจ้าจะยังไม่ตาย ตอนอายุ 15 ชันสา แต่จะแค่หลับไปเท่านั้น และเมื่อครบร้อยปีมาถึง เจ้าจะฟื้นขึ้นมาได้ โดยจะมี เจ้าชายองค์หนึ่งจากเมืองไกล จะมาช่วยล้างเวทย์มนต์ให้กับเจ้า และแต่นั้นเจ้าจะมีชีวิตที่มีแต่ความสุข ตลอดไป..." แต่ถึงกระนั้นพระราชาก็ถึงกับทรงพระรำพึงออกมาว่า " จะต้องหลับไหลไปจนถึงร้อยปีเลยทีเดียวหรือนี่.. ลูกน้อยของพ่อ..โธ่..ช่างน่าสงสารเสียเหลือเกิน "

แล้วตั้งแต่บัดนั้นด้วยมีคำสาปของแม่มดนางที่เจ็ดอยู่ พระราชาจึงมีคำสั่งให้ทำลายเครื่องปั่นด้ายทุกอันที่มี อยู่ในเมืองของพระองค์ โดยมีคำสั่งเฉียบขาดว่า " ถ้าใครฝ่าฝืน มีโทษถึงประหารชีวิต ! " ดังนั้น เมืองทั้ง เมืองจึงแทบไม่มีใครรู้จักวิธีปั่นด้าย จนดูราวกับว่า วิชานี้จะสูญสิ้นไป แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้อยู่อีกอย่าง ก็คือว่า แท้จริงแล้วพระราชาได้สั่งให้คนที่ทำหน้าที่ปั่นด้ายนั้น แอบปั่นด้ายในอุโมงค์ท้ายวังโดยไม่ให้ใครรู้ใคร เห็นทั้งสิ้น...เวลาผ่านไปเจ้าหญิงองค์น้อย เจริญพระวัยขึ้น และเป็นไปตามคำอวยพรของแม่มดทุกนาง ทุกประการ พระองค์ทรงเป็นเจ้าหญิงที่งดงาม อ่อนหวาน พระสุรเสียงกังวานไพเราะ ใครได้เห็นเป็นต้อง เคลิบเคริ้ม ทรงมีพระวรกายที่สมบูรณ์แข็งแรงงามสง่า และอื่น ๆ ตามที่เหล่าแม่มดทั้งหลายอำนวยพร ครั้นพระชนมายุครบ 15 ชันษา บังเอิญว่าวันนั้นพระราชาและพระราชินีต้องเสด็จไปเยี่ยมพระมารดาของ พระราชินีซึ่งประชวรหนักยังต่างเมืองปล่อยให้เจ้าหญิงอยู่ตามลำพังในปราสาท พระองค์จึงถือโอกาสนี้เดิน เล่นไปรอบ ๆ ปราสาทอย่างเพลิดเพลิน

เจ้าหญิงในขณะที่พระองค์กำลังเดินเล่นอยู่ที่ในสวนท้ายวังคนเดียวเพลิน ๆ อยู่นั้น พลันก็ทรงแว่วได้ยินเสียง ๆ หนึ่งซึ่งมันเป็นเสียงของเครื่องปั่นด้ายนั้นเอง แต่สำหรับเจ้าหญิงมันเป็นเสียงที่แปลกประหลาดสำหรับ พระองค์เป็นอย่างมาก เพราะพระองค์นั้นไม่เคยได้ยินและรู้จักกับมันมาก่อน " เอ๋..นั่นมันเสียงอะไรนะ ดังอยู่ที่ใกล้ ๆ กับตรงนี้นี่เอง " และด้วยความที่อยากรู้อยากเห็น พระองค์จึงเดินตามเสียงนั้นไป... สักพักพระองค์ก็ได้พบกับอุโมงเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่หลังปราสาทเข้า ซึ่งพระองค์ไม่เคยทราบมาก่อนว่า ที่นี่มีอุโมงค์อยู่ด้วย เจ้าหญิงจึงเดินเข้าไป และพระองค์ก็ต้องแปลกพระทัยเป็นอย่างมาก เมื่อทรงเห็น หญิงชรานางหนึ่งกำลังนั่งงก ๆ เงิ่น ๆ ทำการปั่นด้ายอยู่ แต่พระองค์ไม่รู้ว่า สิ่งนั้นคืออะไร ? จึงเอ่ย ถามหญิงชรานางนั้นว่า " ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ ? แม่เฒ่า "