Bogy bogy

ฉันลืมตาตื่นขึ้นพร้อมฝันร้ายที่กำลังจะเกิดในทุกๆวัน ทุกๆวันไม่มีวันจบ ฉันไม่เริ่มชินกับมันสักที หรือฉันไม่ปกติ?

วันนี้ก็เหมือนเคย ฉันตื่นมาล้างหน้าแปรงฟัง และแต่งตัวแบบนี้ทุกวัน เสื้อยืดสีเทามีลายกลางเสื้อเป็นรูป B ตัวใหญ่สีม่วงเข้ม กางเกงยีนส์เซอร์ๆสีดำธรรมดาและทรงผมก็เหมือนเดิม ฉันเป็นผู้หญิงผมสั้นที่ไม่คิดจะไว้ผมยาว ฉันรำคาญผมมากที่สุด ฉันเลยต้องมัดผมซึ่งทำแบบนั้นต้องใช้ความพยายาม ฉันพยายามมัดมัน 5 นาทีพอตัว มันชี้ขึ้นเป็นปลายแหลมๆ 3 โด่ ซึ่งมันเป็นแบบนี้ทุกวัน ฉันมีหน้าม้ามาปิดหน้าเอาไว้และคนส่วนใหญ่จะเห็นแค่ปากของฉัน ฉันเดินลงบันไดพร้อมเป้ที่สะพายหลังอยู่ มันเป็นสีดำมีชื่อแบรนติดไว้ว่า Bogy ฉันได้มันตอนอายุครบ 10 ปี แม่ของฉันและพ่อไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไหร่ พวกเขาต้องไปทำงานต่างประเทศจนฉันชินกับการได้อยู่คนเดียว พวกเขาส่งของและเงินมามากมายทำให้ชีวิตฉันสุขสบายแต่ก็ขาดซึ่งความอบอุ่นในครอบครัว ตอนนี้ที่บ้านไม่มีใครเลย แค่ฉันคนเดียวในบ้านหลังใหญ่โตที่ปลูกบนเนินซึ่งเพื่อนๆคิดว่าเป็นบ้านปีศาจ ฉันเดินมาที่ห้องครัวเปิดตู้เย็นหยิบสปาเก็ตตี้มานั่งกินกับช็อคโกแลคร้อนหนึ่งแก้ว ก่อนที่ฉันจะหยิบรีโมทมาเปิดทีวี ฉันกดรีโมทไปที่ช่อง 0 มันมีโฆษณาเกี่ยวกับเพื่อน และมันเริ่มพูดว่า “ถ้าคุณรู้สึกเหงา รู้สึกเดียวดายในโลกอันกว้างใหญ่ ซื้อSecret ของเราสิ่ ดูรายละเอียดที่ www.screaming.com” ฉันสนใจมากนะเพราะฉันเหงาเหลือเกิน นาฬิกาเข็มสั้นชี้ไปที่เลข 7 และเข็มยาวชี้ไปที่เลข 4 มันเป็นเวลาที่ฉันต้องเดินไปขึ้นรถบัสแล้ว ถ้าสายไปซัก 5 นาทีฉันต้องไม่มีที่นั่งแน่ๆเลย ฉันปิดทีวีและเก็บจานและแก้วไว้ในซิ้งค์ล้างจาน ฉันเดินออกมาสวมรองเท้าคู่เดิม มันเป็นรองเท้าสีเทาแซมดำ เป็นลายของแบรนที่ฉันใส่อย่างเห็นได้ชัด ฉันเดินออกมาจากบ้านพร้อมทั้งล็อคกุญแจอย่างแน่นหนา ฉันเดินไปตามทางลงจากเนินและตรงไปยังถนนที่โล่งแบบปกติ ผ่านร้านช็อคโกแลคร้านประจำ แต่ครั้งนี้คงซื้อไม่ได้แล้วสิ่นะ ฉันเดินไปเรื่อยๆ ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างรีบ เวลาผ่านไปซึ่งรถบัสมาจอดพอดี ฉันก้าวขึ้นไปโดยคนขับพูดกับฉันว่า    “ว่าไง บรูคกี้ มาเช้าทุกวันเลยนะ” ฉันยิ้มให้เขานิดหน่อยก่อนจะเดินไปที่นั่งสุดท้าย ฉันนั่งคนเดียวทุกวัน ไม่มีใครมานั่งกับฉันเลย ฉันนั่งบนเก้าอีกและหยิบช็อคโกแลคออกมาจากกระเป๋า ช็อคโกแลคอันนี้ฉันได้มากจากแม่ แม่เพิ่งส่งมันมาจาก สวิซฯ มันมาถึงเมื่อวาน ฉันนั่งกินไปและรู้สึกว่ามันอร่อยดี ตอนนี้มีคนเริ่มขึ้นรถมากันแล้วฉันต้องนั่งนิ่งๆและก้มหน้าเข้าไว้ “นี่!แกยังกล้าดียังไงมาซื้อช็อคโกแลคบ้านฉันห้ะ ยัยโบกี้ ยัยปีศาจ” ฉันกลัว ฉันได้แต่นิ่ง “ทำไมแกไม่ตอบ” เธอคนนั้นโมโหมากและแย่งช็อคโกแลคของฉันไป เธอซุบซิบกับเพื่อนและพูดกับฉันว่า “หนอย แสบนักนะ เอาช็อคโกแลคของแกคืนไป แกจะไปซื้อที่ไหนก็เชิญ อย่าแม้แต่จะก้าวเข้ามาในร้านของฉันนะยะ ยังปีศาจ!” ฉันกลัวมากเลย เธอปาช็อคโกแลคใส่ฉัน ฉันได้แต่ก้มหน้าจนเธอหันกลับไปและไปนั่นกับเพื่อนของเธอ ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอด้วยซ้ำ ฉันรู้แต่ว่าเธอเกลัยดฉันเข้าใส้ ลทุกๆคนในรถบัสคนนี้ต่างหัวเราะและถ่ายรูปฉัน