คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำอันว่างเปล่า
ผมลืมาื่นึ้นมา พร้อมทั้วามว่าเปล่าในสมอ ำไ้เพียว่าสถานที่นีู้ล้ายับสถานีำรว พอผมยี้าและลุึ้นนั่ ึ่มัน็ใ่ มันือสถานีำรวแ่ผมอยู่ในห้อๆหนึ่ ึ่มีผู้ายผมหอ ำลันั่หันหลัและอ่านหนัสือพิมพ์
“เอ่อ อโทษนะรับ” ผมเอ่ยึ้น เพื่อเรียายนนั้นให้หันมา และไม่นานเา็หันหลัมาและพูว่า “สวัสี เ้าหนู ื่นแล้วหรอ เธอหลับไปนานมาเลยนะ นี่ยัไม่นับที่…” ายนนั้นมีหน้าายิ้มแย้ม แ่เาูแ่แล้วพูึ้น เายัพูไม่ทันบ็มีเสียหนึ่พูแทรออมา “นี่ เ้าหนู เธอำอะไรไ้ไหม เธอื่ออะไร” ายอีนเินออมาาห้อน้ำและถามผม “ผะ…ผม ำอะไรไม่ไ้รับ แ่ผมื่อ หัวเียนรับ” ผมอบ้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลที่สุออไป แ่เาับมวิ้วมาว่าเิม เามีรูปร่าสมส่วน มีล้ามให่แ่หน้าาเาเป็นนเร่เรียมา เาเหมือนิอะไรที่หนัมาๆ “ั้นหรือ…”เาอบ และส่สัามือให้ับายแ่อีน “เอาหล่ะเ้าหนูน้อย มาับันสิ่ ันะพาเธอไปหารอบรัวใหม่อเธอนะ”ายอีนที่ท่าทาใีพูับผม แล้วเินออาประูไป ผมลุึ้นและามเาไปแ่ ่อนที่ผมะอออาห้อนี้ ำรวอีนาย็ถามผมึ้นมาว่า “นี่เธอหน่ะ ำอะไรไม่ไ้ริๆหน่ะหรือ” ผมอบลับเาไปว่า”ะ…รับ ผมำอะไรไม่ไ้ริๆ มีอะไรหรือรับ” เาลับอบผมมาว่า”เรื่อบาเรื่อ ไม่รู้ ็เป็นอันีว่า” และเา็ผลัผมออมา ภายนอูวุ่นวายไปหม ผมเินามำรวแ่ใีนนั้นไปถึประูทาออ เาพาผมึ้นไปนั่บนรถเ่าๆ และเรา็เริ่มออเินทา “ือ มัน เิอะไรึ้นหรอรับ แล้วเราำลัะไปไหน แล้วุื่ออะไร”ผมถามเาระหว่าทา “เาอบผมมาว่า เธอหน่ะ อยาะรู้ริๆหน่ะหรือ หรือว่าเธออยาะเริ่ม้นใหม่ับรอบรัวใหม่ๆ” ผมรู้สึ มาแ่ผมอยารู้ว่าผมเป็นใร แล้วทำไมผมไม่มีพ่อและแม่ “รับ ผมอยารู้ริๆว่าเิอะไรึ้น” ผมอบเาไป เายิ้มและอบลับมาว่า “เมื่อืนอนเือบๆเที่ยืน สายรวและสายไ้ออเวรสำรวพื้นที่ เห็นเธอนอนอยู่ใ้้นไม้ให่ เธอหลับสนิทแ่ไม่มีใรแถวนั้นเลย มีหมายบับหนึ่เียนไว้ว่า สำหรับนที่พบเ็นนี้ ไ้โปรอย่าอ่านให้เ็นนี้ฟัเป็นอันา แ่โปรเ็บไว้เป็นวามลับแทน พอมาถึรนี้ เธอยัอยารู้อีไหมหล่ะ ว่าเิอะไรึ้นอี” ผมึอบลับไปว่า “รับ ผมอยารู้” เายิ้มอีรั้ แ่ราวนี้เาเียบ พอับรถมาไ้ระยะหนึ่ ระยะทาเป็นสถานที่ทีู่ทันสมัย มีร้ายอาหารมามาย และห้าสรรพสิน้า อนโ เาอรถที่บ้านหลัหนึ่ ึ่เป็นบ้านหลัให่มา เาเรียผม ผมสะุ้เพราะเลิ้มับบรรยาาศรอบัว ผมหันไปหาเาแล้วถาม”อะไรหรือรับ” เาอบมาว่า “นี่ือบ้านใหม่อเธอ นในบ้านหลันี้ะูแลเธออย่าี อ้อแล้ว็ ันะถามเธออีรั้ เธออยาเริ่ม้นีวิใหม่ หรออยาลับไปามหาวามทรำในอีอัวเธอเอหล่ะ ผมอบอย่าไม่ลัเลเลยว่า “ผม้อรู้ให้ไ้รับ ว่าผมเป็นใร และมันเิอะไรึ้น” เายิ้ม และมีนหลายนเินเ้ามาที่รถอเรา เาึรีบพูว่า”เอาหล่ะ เบาะหลัมี็อโแลิ้นสุท้ายในเมือนี้ เธออยาไ้ใ่ไหมหล่ะ เอาไปสิ่แ่สัาับันนะ ว่าอย่าินเลอะเทอะ ฮ่าๆๆๆๆ ไปไ้แล้ว มีนรออยู่้านอนะ” ผมหันไปเอหมายอหนึ่ หน้าอเียนไว้ว่า”สำหรับนที่พบเ็นนี้…”
ความคิดเห็น