คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EX - WARD
‘ ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าคิดจะหนี !!! ’
ประโยคสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่ประตูห้องที่ทำด้วยเหล็กจะถูกปิดอย่างแรง พร้อมด้วยแม่กุญแจที่คล้องประตูทั้งสองด้านเข้าด้วยกันเพื่อให้มั่นใจว่ามันหนาแน่นมากพอที่ประตูจะไม่ถูกเปิด
“จงอิน ฉันขอโทษ ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว !”
“คยองซูอยู่ในนั้นไปจนกว่าจะสำนึกได้ก็แล้วกัน…”
“จงอิน ไม่เอา !! ฉันกลัวแล้ว ปล่อยฉันออกไปเถอะนะ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย !”
ร่างเล็กที่ถูกกักขังไว้ในห้องๆหนึ่งของโรงพยาบาลพยายามทุบประตูห้อง หวังให้ใครสักคนเดินผ่านมาพร้อมช่วยเขาออกไปจากห้องนี้
เป็นเวลาสามเดือนแล้วที่จงอินและคยองซูอยู่ด้วยกัน ณ โรงพยาบาลแห่งนี้ ณ ที่ที่มีพวกเขาเพียงแค่สองคน ไม่สิ… สามคนต่างหาก เพราะยังมีคนไข้อีก 1 คนที่อยู่ห้อง 403
คิมจงแด อดีตจิตแพทย์ของโรงพยาบาลแห่งนี้
“จงอิน ฉันขอโทษ ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮึก…”
เสียงเพรียกร้องที่มาพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นไม่ได้ทำให้จงอินใจอ่อนลงแม้แต่น้อย ตลอดเวลา 3 เดือนที่อยู่ด้วยกัน คยองซูมักจะพยายามหาทางหนีออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ ทั้งที่เคยสัญญากับเขาไว้ว่าจะอยู่ด้วยกัน ‘ตลอดไป’…
ทำไมถึงได้อยากหนีไปนักล่ะ…!?!
และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำโทษคยองซูด้วยการขังเขาไว้ที่ห้องห้องหนึ่งที่อยู่หลังโรงพยาบาล ห้องขนาดใหญ่ที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน มีเพียงตู้ล็อกเกอร์ขนาดใหญ่หลายๆตู้วางเรียงต่อกันจนแทบจะกลายเป็นกำแพง และที่สำคัญ มีกลิ่นน้ำยาฟอร์มาลีนที่ใช้สำหรับแช่ศพคละคลุ้งเต็มไปหมด ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกต่อไปว่าที่ที่คยองซูถูกจับไปกักขังไว้คือที่ไหน
มันคือ ห้องดับจิต…
“จง…อิน… ฉ…ฉันผิดไปแล้ว…”
“อยู่ในนั้นไปจนกว่าผมจะมาปล่อย…”
จงอินพูดเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความโกรธเหมือนทุกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินออกไป ทิ้งผู้ป่วยรายล่าสุดที่พยายามทุบตีประตูห้องเพื่อหวังให้อีกคนสนใจ แต่ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์
ร่างเล็กค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นทั้งน้ำตา อากาศเย็นหนักไปทางหนาวเหน็บกับกลิ่นฟอร์มาลีน รวมไปถึงบรรยากาศมืดๆอับๆ ทำให้คยองซูรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา น้ำตาที่ไหลลงมาบ่งบอกถึงความหวาดกลัว มือทั้งสองข้างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อค่อยๆจิกลงไปบนเนื้อของตัวเองราวกับต้องการปลดปล่อยความกดดันที่สภาวะจิตใจกำลังแบกรับอยู่
‘ จงอิน…ฉันกลัวแล้ว… ’
‘ ปล่อยฉันออกไปเถอะนะ ’
‘ ฉันสัญญาว่าจะไม่หนีจงอินอีกแล้ว ’
ประโยคเพียงแค่สามสี่ประโยคที่ถูกพูดซ้ำไปซ้ำมาของคนไข้จิตเวชที่นั่งตัวสั่นพร้อมคลำไปรอบๆเพราะความมืดของห้องดับจิตทำให้คนไข้ผู้เคราะห์ร้ายไม่สามารถมองเห็นบรรยากาศรอบๆได้
กึ่ก !
มือเล็กคลำไปสัมผัสวัตถุบางอย่างที่อยู่ติดกับกำแพง เป็นโลหะขนาดใหญ่ที่ถูกวางต่อกันเป็นตู้ขนาดใหญ่และมีที่ดึงสำหรับเปิดตู้เหล่านั้น
ร่างเล็กค่อยๆดึงเพื่อเลื่อนดูสิ่งของในลิ้นชักขนาดใหญ่มหึมา หวังจะหาวัตถุบางอย่างที่สามารถทำให้เขาหนีออกจากห้องนี้ได้ โดยที่มองไม่เห็นอะไรแม้แต่น้อย
“ใครก็ได้…ช่วยด้วย…”
เสียงพึมพำของชายหนุ่มที่ขาดสติควบคุมจิตใต้สำนึกพูดซ้ำไปซ้ำมาราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกติดตั้งระบบเอาไว้อัตโนมัติ ลิ้นชักที่ถูกมือของเขาดึงออกมาเรื่อยๆก็สะดุดราวกับถึงจุดสิ้นสุดที่ลิ้นชักสามารถดึงออกมาได้
ร่างเล็กค่อยๆคลำมือเข้าไปในตู้ เพียงเพราะอยากรู้อยากเห็นว่าในตู้ขนาดใหญ่แห่งนี้มีอะไรอยู่ สิ่งแรกที่เขาคลำได้คือ ผ้าผืนใหญ่ที่ยึดติดแน่นอยู่ในตู้ราวกับมีอะไรบางอย่างยึดมันไว้ ก่อนที่มือของเขาจะไปสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่ถูกผ้าคลุมไว้อีกทีหนึ่ง
“ไฟ…”
คนไข้ตัวเล็กยังคงคลำหาสิ่งที่เขาพูดถึงในลิ้นชัก ทว่า เขากลับสัมผัสอะไรไม่ได้เลยนอกจากผ้า และวัตถุอีกอย่างหนึ่งที่อยู่ด้านใต้ผ้า สัมผัสที่รู้สึกได้ทำให้รู้ว่า สิ่งที่อยู่ด้านใต้ของผ้าคลุมน่าจะเป็นอะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มและรู้สึกคุ้นเคยราวกับว่าเคยสัมผัสมันอยู่ทุกวัน
“อ…อะ…ไร…”
โครม !!!
ลิ้นชักขนาดใหญ่ที่คยองซูดึงออกมาไม่สามารถรักษาสมดุลของมันได้อีกต่อไป กล่องสี่เหลี่ยมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของลิ้นชักก็หล่นลงมาตามแรงดึงของคยองซู ส่งผลให้วัตถุในห่อผ้าสีขาวในกล่องทรงสี่เหลี่ยมที่หลุดมาจากลิ้นชักกระเด็นออกมา
คยองซูค่อยๆคลานเข้าไปดูห่อผ้าสีขาวขนาดใหญ่ที่ร่วงลงมาจากลิ้นชักนั้น ก่อนจะพยายามคลำหาสวิทช์ไฟ เหมือนพระเจ้าบันดาลให้เขาได้พบกับสิ่งที่เขาตามหา ในที่สุดชายหนุ่มในชุดคนไข้ก็สามารถหาสวิทช์ไฟเจอก่อนจะกดเปิด ทำให้บรรยากาศรอบๆเริ่มดีขึ้น ก่อนที่ดวงตากลมโตจะหันมามองที่ห่อผ้าสีขาวตรงหน้าอีกครั้ง
แต่ภาพตรงหน้า กลับทำให้เขากรีดร้องออกมาอย่างเสียสติ…
‘ ม…ไม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!’
ยินดีต้อนรับสู่โรงพยาบาลแห่งนี้อีกครั้ง
สามารถเจอกันได้ที่แท็ก #ดฮปท2 นะคะ
เงื่อนไขแรก : ครบ 10 คอมเม้นท์ ลงตอนที่ 1 ค่ะ
ปล. สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านภาคแรก ตามได้ ที่นี่ เลยค่ะ
ความคิดเห็น