คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ▲ grocery 6 . Lie detector (Part 3.)
Lie Detector
ปล. มีปริศนาซ่อนอยู่ในภาพนะจ๊ะ
TITLE ; เครื่องจับโกหก ( LIE DETECTOR 3 )
PAIRING ; KRISLAY / SULAY / TAO / CHENMIN / HUNHAN / KAIDO / KRISYEOL / CHANBAEK
AUTHOR ; NIDNAD (นิดนัด)
WARNING ; ใครยังไม่อ่านสองภาคแรก กลับไปอ่านก่อนเน้อ ชุ้บๆ
“เป็นอะไรวะเซฮุน นั่งมองตาขวางเชียว ?”
“…” ไม่มีสัญญาณใดๆตอบกลับ นอกจากความเงียบ
“ไอ้เซฮุน … ฮาโหล”
“…”
“ไอ้เชี่ยเซฮุน !!!!!!!!!”
ชานยอลตัดสินใจตะโกนใส่หูเซฮุนไป ส่วนคนถูกกระทำก็หันมามองด้วยสายตาเฉยชา หากใครนึกไม่ออก ก็มโนเอาละกันว่าเด็กชายโอกำลังนั่งควานหายานแม่ในกาแล็กซีแมกเจลแลนใหญ่
“ตะโกนทำหอกอะไรวะ กูก็นั่งอยู่ข้างๆมึงเนี่ย ปากมึงก็แทบจะกัดหูกูอยู่แล้ว”
“แล้วตอนที่กูเรียกมึงแบบปกติชนมึงหันมั้ยล่ะไอ้บ้า !!”
“อ๊ะ ! นึกออกแล้ว นั่นมัน… รุ่นพี่ชเวมินโฮ ประธานชมรมดนตรีคลาสสิคนี่นา !” เสียงของแบคฮยอนดังขึ้นมา ก่อนจะชี้ไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆลู่หาน
ที่ตอนนี้ … ได้ตกเป็นเป้าสายตาของ ‘โอเซฮุน’ ไปซะแล้ว
“เหมาะกันดีเนอะ”
ชานยอลพูดขึ้นมา ใครว่าไม่เหมาะล่ะ คนนึงก็เป็นดาวมหาลัยของสายศิลป์ อีกคนก็เป็นประธานชมรมดนตรีคลาสสิคที่สาวๆใฝ่ฝันจะควง
“ไอ้ชานยอล นี่แกอยากจะตัดเพื่อนกับฉันใช่มะ !” เซฮุนขมวดคิ้วก่อนจะจับที่คอเสื้อของชานยอล
“เฮ้ย ใจเย็นๆน่าเซฮุน” แบคฮยอนปราม
“ถ้ามึงชอบพี่เขามาก ก็ไปบอกพี่เขาไป๊ มัวแต่มานั่งงุงิๆแล้วมาวุ่นวายกับพวกกูอยู่ได้ โคตรน่ารำคาญ” จงแดโผล่หัวขึ้นมาจากการฟุบหมอบ ก่อนจะบ่นๆใส่เซฮุน
“โดนแฟนทิ้งแล้วยังปากหมาอีกไอ้ห่านี่”
“พูดงี้ต่อยกับกูมั้ย !” จงแดลุกขึ้นพร้อมกำหมัด
“จงแด พอ อย่าไปวุ่นวาย นั่งลง” คราวนี้ก็ต้องลำบากแบคฮยอนอีกที่ต้องดึงให้จงแดนั่งลง โว้ย ! นี่มันวันอะไรเนี่ย !
เซฮุนเลิกสนใจเพื่อนแล้วหันมานั่งมองลู่หานกับมินโฮตลอดเวลา จะว่าไปดูจากท่าทางการกระทำแล้ว ทำให้รู้ว่าสนิทกันใช่ย่อย เซฮุนนั่งจ้องมองจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ก่อนที่ลู่หานจะเดินแยกตัวออกไปจากมินโฮ
ชิ ! ก็แค่ประธานชมรมดนตรี ไม่เห็นจะเท่ตรงไหน คอยดูเถอะ -______-+ !
XXXXXXXXXX
“เฮ้ย นี่แกทำรายงานจนเสร็จจริงเหรอเนี่ย !”
คริสเปิดรายงานเล่มเบ้อเร่อดูไปมา ก่อนจะมองเล่มรายงานสลับกับหน้าของซูโฮ แล้วก็ส่งเล่มรายงานคืนให้ซูโฮ
“อื้อ ว่าแต่อี้ชิงมารึยังอ่ะ ?”
“อีกซักพักแหละ วันนี้พวกฉันเรียนสิบโมง กว่าอี้ชิงจะเข้าก็คงเก้าโมงครึ่ง” คริสว่า พร้อมทั้งก้มลงมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ ที่ตอนนี้ชี้เวลาประมาณเก้าโมงเศษๆ
“นั่งคุยกับฉันรอก่อนก็ได้น่า”
“นี่ เมื่อวาน อี้ชิงเขาโกรธมากมั้ย ?”
“เฮ้ย ฉันว่า ถ้าหมอนั่นมาเห็นรายงานเล่มนี้ คงหายโกรธอยู่แล้ว ฉันเป็นเพื่อนหมอนั่นมานาน รู้นิสัยดี”
“นั่นไง มาแล้ว ไอ้อี้ชิง !!!!!”
คริสชี้ไปที่เป้าหมาย ก่อนจะตะโกนสุดเสียง พลางยกมือขึ้นเพื่อบอกพิกัดของตัวเองให้คนที่กำลังเดินมารับรู้
อี้ชิงเดินเข้ามาที่โต๊ะ ก่อนจะวางสัมภาระด้วยอากัปกิริยาแบบกระแทกกระทั้นเหมือนไม่พอใจ เมื่อเห็นหน้าของซูโฮ ชิ ! จะให้ฉันเดินเข้ามายิ้มให้คนที่มันทำรายงานของฉันพังน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ !
“เฮ้ย วางเบาๆก็ได้” คริสบ่น
“…”
“แล้วก็เลิกทำหน้าหงิกได้แล้ว”
“คริส มานี่ !” อี้ชิงลุกขึ้น พร้อมลากคริสออกมาจากโต๊ะที่เขานั่งอยู่กับซูโฮในตอนแรก
อี้ชิงลากคริสมาให้ไกลจากโต๊ะ พร้อมจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง ให้ตายเหอะ ! อะไรของมันวะ งี่เง่าชิบเป้ง ประจำเดือนแกไม่มาเหรอไอ้อี้ชิง !
“อะไรเล่าอี้ชิง ลากฉันมาทำไม มีไรก็คุยที่โต๊ะสิ”
“ไม่อยากนั่งตรงนั้น”
“นี่ เลิกทิฐิซักที ซูโฮเขาไม่ได้ตั้งใจทำรายงานนายพังซักหน่อย”
“ฉัน – ไม่ – สน !”
“นายนี่งี่เง่าเป็นบ้า”
“แกสิงี่เง่า ไอ้คริส ไอ้เงิง ไอ้เหยิน !”
“โว้ย ! ไอ้อี้ชิง ฟังฉันก่อนสิวะ บ่นอยู่ได้ ทำตัวเป็นคนแก่ขาดหมากอยู่นั่นแหละ แกฟังฉันนะ ที่ซูโฮเขามานั่งที่โต๊ะเนี่ย แกรู้มั้ยว่าเขามาทำไม”
“จะไปรู้เหรอ !!”
“งั้นก็ฟังซะนะไอ้เพื่อนบ้า ซูโฮเขารู้สึกผิดที่ทำรายงานนายพัง เขาก็เลยใช้เวลาเมื่อคืนทั้งคืนนั่งปั่นรายงานเพื่อนาย ชัดมั้ย ไอ้อี้ชิง !!!”
“…”
“อึ้ง อึ้ง…”
พอคริสพูดจบ อี้ชิงไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากหันกลับไปมองซูโฮที่นั่งก้มหน้าก้มตาถือเล่มรายงานไว้แน่น
“คริส นายจะไปไหนก็ไป ฉันขอเข้าไปคุยกับนายซูโฮอะไรนั่นก่อน”
“เออ แล้วอย่าไปเหวี่ยงไปวีนใส่เขาล่ะ เขาอุตส่าห์อดนอนเพื่อแก” คริสเตือนทิ้งท้าย ก่อนจะเดินไปที่สนามบาส
อี้ชิงเดินกลับไปที่โต๊ะที่ตอนนี้มีเพียงแค่ซูโฮกับเล่มรายงานอยู่ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับซูโฮ แล้วนั่งกอดอก
“…มีอะไรจะพูดมั้ย ?”
“คือ…”
“ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว เอาเป็นว่า นายอุตส่าห์ทำรายงานมาคืนฉัน ฉันก็จะรับมันไว้ก็แล้วกัน”
“จริงเหรอ !”
ตอนนี้ซูโฮเริ่มคลี่ยิ้มออกมา หลังจากที่นั่งกลุ้มใจมาพักใหญ่ เหมือนก้อนหินที่ทับตัวเขาอยู่ถูกคลื่นซัดออกไป ตามมาด้วยรอยยิ้มน้อยๆของอี้ชิง
น่ารัก…
น่ารักเป็นบ้า…
“ทำเล่มเรียบร้อยใช้ได้เหมือนกันแฮะ” อี้ชิงนั่งเปิดเล่มรายงานดูเพื่อเช็คความเรียบร้อย ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดแล้ว
“…”
“เห็นคริสบอกว่า นายเพิ่งกลับมาจากอเมริกาเหรอ ?”
“ค…ครับ”
“อืม…”
“เอาเป็นว่า ระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ นี่ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ฉันไปล่ะนะ บ๊ายบาย…”
อี้ชิงค่อยๆหยิบสัมภาระยัดลงกระเป๋า พร้อมทั้งถือเล่มรายงานไว้ ก่อนจะเดินออกไป เขาไม่ลืมที่จะหันกลับมาโบกมือน้อยๆให้ซูโฮ พร้อมด้วยรอยยิ้ม
ดูเป็นคนละคนกับเมื่อวานไปเลย…
XXXXXXXXXX
“ทำไมสอบงวดนี้มันยากจังวะ !” เสียงร้องโอดโอยของชานยอลดังขึ้นมาหลังจากออกจากห้องสอบ
“ฉันว่าเฉยๆนะ”
“นายก็พูดได้ดิแบคฮยอน นายมันท็อปของห้องตลอดเลยนี่”
“ใครบอก ท็อปของห้องอยู่นู่น !” แบคฮยอนส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก ก่อนจะชี้ไปที่จงแด ที่ตอนนี้ กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะหินอ่อนกับเซฮุนไปซะแล้ว
“ช…ช่างมันเถอะ…”
ชานยอลได้ส่ายหัวแบบปลงๆ ถ้าฟ้าจะยุติธรรมได้ขนาดนี้อ่ะนะ ไอ้ห่านี่หนังสือหนังหาไม่แตะ วันๆแม่งนั่งขลุกอยู่กับมินซอก หรือไม่ก็เที่ยวมีเรื่องชกต่อยกับชาวบ้านชาวช่องไปทั่ว มันได้ท็อปได้ไงวะ !!!
“หิวยัง ?” ชานยอลเลิกสนใจสองหน่อที่กำลังหลับ ก่อนจะหันมาถามอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อื้อ เมื่อเช้ายังไม่ได้กินข้าวน่ะ”
“ออกไปกินข้างนอกมั้ย วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว กินเสร็จก็กลับหอเลย”
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันง่วงๆอยู่ กินเสร็จจะได้ไปนอนเลย เมื่อคืนอ่านหนังสือถึงตีสองครึ่งแน่ะ”
“งั้นกินร้านหน้ามหา’ลัยก็แล้วกัน ถูกดี…”
“ยังไงก็ได้” แบคฮยอนตอบพร้อมยิ้มๆให้ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ไปกินข้าวกับชานยอลแค่สองคน …
นั่นสินะ นานเท่าไหร่แล้ว…
“เอาเซ็ตนี้สองชุดครับ นี่ กินน้ำอะไร ?”
“อยากกินชานม…”
“เอานมกล้วยสองขวดครับ…”
ชานยอลสั่งของปิดท้าย ก่อนจะปิดสมุดเมนู แล้วส่งกลับให้พนักงาน ปล่อยให้แบคฮยอนนั่งหน้าหงิก ในเมื่อแกอยากกินนมกล้วย แล้วแกจะถามฉันทำไม !!!
“หึหึ หน้าหงิกทั้งปี”
“อยากกินชานม …”
“นมกล้วยอร่อยกว่าน่า”
“ชิ…”
“เลิกหน้าหงิกได้แล้ว หน้าหงิกเป็นพวกคุณย่าคุณยายอยู่ได้”
ชานยอลพูดแล้วหัวเราะ แต่เขาไม่ได้แค่พูดเปล่า แต่ค่อยๆเอื้อมมือมาหยิกแก้มทั้งสองข้างของแบคฮยอนให้ฉีกยิ้มไปตามแรงดึงของเขา
มีความสุขเป็นบ้า…
…
บ้าชะมัด …
อย่าทำกับฉันแบบนี้…
พอซักที… !
“เฮ้ย ! อย่าจับ !” แบคฮยอนสะบัดหน้าออกพร้อมถอยห่าง ปล่อยให้ชานยอลนั่งงง
“เฮ้ย เป็นอะไร ?”
“อ…เอ่อ… เปล่าๆ แค่ไม่อยากให้จับ เดี๋ยวสิวขึ้นหน้า เพิ่งรักษาเม็ดสุดท้ายไปหมาดๆ”
“ฮ่าๆ นายนี่ตลกชะมัด”
“เลิกทะเล้นซักที นมกล้วยที่นายอยากกินมันมาละ เอ้า !”
‘ อ้าว คริสฮยอง ! ’
ดูเหมือนชานยอลจะเลิกสนใจขวดนมที่ถูกแบคฮยอนเอามาตั้งตรงหน้า เพราะดูเหมือนชานยอลจะเจอคนที่น่าสนใจกว่า
รุ่นพี่คริส
“หือ ?”
แบคฮยอนรีบหันกลับไปด้านหลังของเขา ก็พบว่าผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มให้ทั้งสองคน ก่อนที่เขาจะลากเก้าอี้เข้ามานั่งร่วมวงด้วย
“ไฮ มาไม่ชวนพี่เลยนะ”
“คิดว่าพี่ติดเรียนอยู่น่ะฮะ”
“เพื่อนนายนั่งเงียบจังอ่ะชานยอล ?” คริสเริ่มหันไปทักแบคฮยอนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตา
“เครียดเรื่องผลสอบน่ะครับ” แบคฮยอนตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ
นายต้องออกไปสิแบคฮยอน นี่ไม่ใช่ที่ที่นายควรจะอยู่นะ
ออกไปซะ !!
“เฮ้ ข้าวของนายมาแล้ว !” ชานยอลรับข้าวมาจากพนักงานเสิร์ฟ ก่อนจะวางมันไว้ตรงหน้าแบคฮยอน
“อื้อ…”
ทันทีที่ได้ข้าวมา ร่างเล็กรีบก้มหน้าก้มตากินข้าว หวังแค่ว่ากินเสร็จ จะได้ออกไปซักที ไปให้พ้นจากตรงนี้ ไปให้พ้นระหว่างคนสองคน
ไปให้พ้น…
ตอนนี้บรรยากาศในโต๊ะเหมือนมีแค่คริสกับชานยอล ถึงแม้ชานยอลจะพยายามหันมาชวนเขาคุยเป็นระยะๆ แต่สัญชาตญาณของ ‘มือที่สาม’ มันบอกอยู่แล้วว่า ควรจะรีบๆกินแล้วไปให้พ้นๆจากตรงนี้
“ฉันกินหมดแล้ว ฝากจ่ายตังค์ทีนะ ฉันจะรีบกลับไปทำงานต่อ”
“ไปแล้วเหรอ นั่งคุยด้วยกันก่อนดิ” ชานยอลว่าแบบนั้น
“น้องโอเครึเปล่า ? หน้าดูไม่ดีเลย”
“โอเคครับ ฉันฝากจ่ายตังค์ทีนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาไปคืนให้ ฉันไปล่ะนะ”
แบคฮยอนรีบสะพายกระเป๋าแล้วเดินจ้ำอ้าวออกจากร้านไป ก่อนจะวิ่งไปหามุมที่ไม่มีคน แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
คนใจร้าย… !
XXXXXXXXXX
“จงอินยา~”
“นี่ คยองซู เลิกเพ้อได้แล้วน่า !”
“ถ้าวันนั้นนายไม่ผลักฉัน ฉันจะเพ้อมั้ยเล่า !”
“อ้อ ตกลงฉันผิดใช่มะ !”
“ใช่ ! แบร่ !” คยองซูหันไปเอ็ดลู่หาน เพื่อนรักตัวแสบ พร้อมทั้งแลบลิ้นใส่ แล้วหันกลับไปที่สนามบาสเหมือนเดิม
“ให้มันได้อย่างนี้สิ…”
‘ เฮ้ย ! จงอิน มีคนมาแอบดูแกอีกแล้วว่ะ ! ’
เสียงของผู้ชายคนหนึ่งในสนามบาสดังขึ้นมา ก่อนจะชี้นิ้วมาทางที่คยองซูกับลู่หานยืนอยู่ แน่นอนว่าจงอินต้องหันมามองตาม
“หลบๆๆๆ !!” คยองซูรีบย่อตัวลงเพื่อให้พุ่มไม้บังตัวเขา
“อะไรของนายอีกเนี่ย !”
“ก็ไม่อยากให้เขารู้นี่ว่าฉันมาแอบดู”
“แล้วมาแอบดูทุกวัน เขาจะรู้มั้ยว่านายชอบเขา หา !!!” ลู่หานโวยวายใส่คยองซู
‘ ไม่ต้องให้เขารู้หรอก แค่แอบดูฝ่ายเดียวก็พอใจแล้ว ’
คยองซูตอบลู่หานด้วยคำตอบแนวนางเอก (?) แต่นั่นกลับทำให้ลู่หานถอนหายใจกับความปอดแหกของเพื่อนตัวเอง ให้มันได้แบบนี้สิคยองซู !!
“อ๊ะ !! อาลู่ !! ทำไงดี กระเป๋าตังค์หาย !”
“ฮะ ว่าไงนะ !!”
“กระเป๋าตังค์หาย ทำไงดี ! ในนั้นมีบัตรเข้าสอบของอาทิตย์หน้าด้วย ทำไงดี !”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ลืมไว้ที่บ้านน่ะ”
“ไม่หรอก ก็เมื่อกี๊ฉันยังถืออยู่เลย ทำไงดี !!”
“ฉันว่ามันต้องตกอยู่ข้างสนามบาสนั่นแหละ ออกไปดูเหอะ”
“แต่ว่า…”
“ยังจะห่วงอะไรอีกเล่า !! นายคิดดูนะ ระหว่างแค่ต้องสบตากับนายจงอิน กับ กระเป๋าสตางค์ทั้งใบที่มีบัตรประจำตัวเข้าสอบ บัตรประชาชน เงิน แล้วก็พวกบัตรอะไรของนายอีก”
“ฮื่อ…” คยองซูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะต้องจำใจเดินออกมาตามหากระเป๋สตางค์ข้างๆสนามบาส
แต่ผลก็คือ … ไม่มี !
“ทำไงดีอาลู่ !!”
R R R R ~
“ครับหม่าม้า อ๊ะ หม่าม้ามาแล้วเหรอ โอเคครับ ครับ…”
“แม่นายมารับแล้วเหรอ ?”
“ขอโทษนะคยองซู วันนี้ฉันต้องไปจัดการพาสปอร์ตน่ะ ขอให้นายหาเจอนะ”
“ไม่เป็นไร โชคดีนะ” คยองซูทำหน้าหงอยเล็กน้อย ก่อนจะโบกมือให้เพื่อนที่วิ่งออกนอกมหาวิทยาลัยไป
ร่างเล็กเดินตามหากระเป๋าสตางค์อยู่ครึ่งชั่วโมง เขาหวังแค่ว่าจะมีคนเก็บมันไว้ แล้วเอามันมาส่งคืนให้เขา
“หากระเป๋าตังค์อยู่ใช่มั้ย ??”
“ครับ…” คยองซูตอบแบบไม่ได้มองหน้าคนถามที่อยู่ข้างหลังเขา เพราะตอนนี้เขากำลังมุดต้นไม้หามันอยู่
“ใช่ใบนี้รึเปล่า ?”
“หือ ?” คยองซูรีบหันกลับไปตามต้นเสียง ก็พบผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนถือกระเป๋าสตางค์สีดำของเขาอยู่ แต่ทว่า…
ผู้ชายคนนั้น กลับเป็นคนๆนั้นอีกแล้ว…
คิมจงอิน !!
“เฮือก !!” คยองซูได้แต่สะดุ้งกับคนที่พบกระเป๋าของเขา นี่เขาต้องเสียฟอร์มเป็นครั้งที่สองให้จงอินอีกแล้วใช่มั้ย
“ฉันเห็นนายก้มๆมุดๆมาพักใหญ่แล้วน่ะ ฉันก็เลยถือวิสาสะเปิดมันดู เห็นมีบัตรประชาชนของนาย ก็เลยคิดว่า…”
“ขอบคุณนะ คืนมันให้ฉันเถอะ”
“เอ้า…” จงอินยื่นกระเป๋าคืนให้ ก่อนที่คยองซูจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นโดยไม่มีแม้แต่คำว่า ‘ขอบคุณ’
ขอโทษนะจงอิน ไว้มีโอกาสฉันจะขอบคุณทีหลังนะ
เพราะว่า…
ตอนนี้ นายคงเห็นรูปของนายในกระเป๋าตังค์ของฉันแล้ว
จะให้ฉันอยู่คุยกับนายก็คงไม่ไหวมั้ง
ยังไงก็ขอบคุณนะ !
“หึหึ…”
จงอินได้แต่ยืนขบหัวเราะกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้า ที่ตอนนี้ได้วิ่งออกไปจากรัศมีของเขาเรียบร้อย ดูแล้วตลกชะมัด
คงรู้แล้วล่ะสิ ว่าฉันเห็นรูปตัวเองในกระเป๋าสตางค์แล้ว
เออ ตลกดี น่ารักแบบแปลกๆ ให้ตายเถอะ…
XXXXXXXXXX
“ย้า ปากนายยังไม่ดีขึ้นเลยนะเทา”
“เอาน่า แผลโดนต่อย จะให้หายวันสองวันได้ไง”
“จงแดนี่ร้ายกาจชะมัด ดูสิ นายยังไม่ได้ทำอะไรให้ ก็ต่อยนายซะงั้น นิสัยแย่จริงๆ”
“ช่างมันเหอะ มันคงเครียดๆละมั้ง”
“เครียดแล้วลงกับคนอื่น ใช้ได้ที่ไหนกัน !”
ติ๊ง !
“เสียงโทรศัพท์นายแน่ะมินซอก”
“ข้อความเข้าน่ะ…”
มินซอกเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเป้ ก่อนจะกดเข้าไปอ่าน ก็พบว่าถูกส่งมาจากจงแด เขาคิดจะทำอะไรของเขา ร้อยวันพันปีไม่เคยส่งข้อความทางโทรศัพท์ เพราะจงแดบอกเองกับปากว่าไม่ชอบส่งข้อความ แต่ชอบโทรมากกว่า
‘ ออกมาหาที่หอพักของฉันหน่อยนะ แล้วฉันจะรอ หวังว่านายคงจะมา… ’
“…”
“ใครส่งอะไรมาเหรอ ?”
“ไม่มีอะไรหรอก อ่า ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ ฉันไปก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้จะแวะมาทำแผลให้ใหม่นะ” มินซอกรีบเก็บสัมภาระที่เขาคนมาเพื่อทำแผลให้เทา แล้วรีบใส่รองเท้าเตรียมจะออกไปข้างนอก
“อื้ม กลับดีๆนะ”
“อื้อ…บ๊ายบาย”
มินซอกโบกมือให้เทาเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินลงมาจากอพาร์ทเมนต์ของเทา แล้วรีบตรงไปยังที่ที่จงแดนัดเจอไว้
เขาคิดจะทำอะไรของเขา
ก็ในเมื่อเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว จะมายุ่งกับฉันทำไม !
หลังจากที่มินซอกออกไปแล้ว เทาก็ได้แต่ยืนมองตามจากชั้นบนของอพาร์ทเมนต์ในห้องของเขา เขาคิดว่าเขารู้ดีว่ามินซอกกำลังจะไปที่ไหน แล้วเขาก็รู้ด้วย ว่าใครส่งข้อความนั่นมา
ไอ้โง่คิมจงแด !!
XXXXXXXXXX
(ใครเม้น ขอให้จงแดกับมินซอกไปเต้นถึงข้างเตียง !)
เย้ยยยย !!
ในที่สุดก็เดินทางมาถึงภาค 3 #เหนื่อยโฮก
บางทีก็เสียฟีลนะเนี่ย ยอดดูเยอะ แต่ยอดเม้น...
บางทีรีดเดอร์ก็ใจร้ายกับไรท์เตอร์ไปนะ
#งอนนะขอบอก
ภาคสี่จะมารึไม่มา อยู่ที่ยอดเม้นนะจ๊ะ
#ไม่ได้ขู่นะ #ทำมาแล้ว #หึหึ
ถ้าอยากอ่านต่อก็เม้นหน่อยเถอะ
ซักสามคำก็ยังดี
'ขอบคุณค่ะ'
ปล. ปล่อยให้นังแม่ค้าโอนลี่แขวะเรื่องความกันดารมานาน
รอบนี้แม่ค้านิดนัดมาลงด้วยตัวเอง
ถือว่าสำรวจเรตติ้งไปด้วย คึคึคึ
ยังไงก็รักรีดเดอร์ทุกคนนะจิ๊บๆ <3
ความคิดเห็น