คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6 CHANGE | Cola & Mentos + Special thing :)
DEAD,ALIVE or UNDEAD ?
JUST CHOOSE
6 | โคล่าปะทะเมนทอส (ชื่อตอนสิ้นคิด)
*เนื้อหาของตอนนี้ตื่นเต้นมาก กรุณาเข้าห้องน้ำก่อนอ่าน
ผู้อ่านควรใช้จักรยานในการอ่าน
“นี่นายบ้าไปแล้วรึไง ?” แบคฮยอนขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“ฉันเคยเล่นนะ แต่ถามจริง ? กะอีแค่น้ำอัดลม กับเมนทอสเนี่ยมันจะล่อไอ้เจ้าพวกนั้นได้หรอ ?” เขายังพูดต่อพร้อมกับหยิบน้ำอัดลมกับเมนทอสมาถือประกอบ
แน่นอน. . .ผมคิดเหมือนแบคฮยอน
“พี่เห็นด้วยกับแบคฮยอนนะ” ผมพยักหน้าพร้อมกับหยิบขวดน้ำอัดลมในมือแบคฮยอนมาดู
ขวดแก้ว ?
“ผมไม่บ้านะครับพี่แบคฮยอน แต่ผมคิดว่ามันจะได้ผลแน่ ๆ” เซฮุนพยักหน้ารัว ๆ ก่อนที่จะพูดต่อ “พนันกันมั้ยละ ?”
“ได้. . .ฉันรับคำท้า” แบคฮยอนยักไหล่ก่อนที่จะรับคำท้าของเซฮุน
นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นกันนะ
“พอเลยทั้งสองคน จริงจังกันหน่อย”
ผมเขกหัวทั้งสองคน ก่อนที่จะจิ้มนิ้วลงไปที่กระดาษ
“โอเค. . .เอาเป็นว่าพวกเราจะใช้ไอ้นี่ล่อมันนะโอเคมั้ย ?” เซฮุนยกขวดน้ำอัดลมกับเมนทอสขึ้นมา พวกผมพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ก่อนที่เขาจะวางมันลงไว้แบบเดิม
“แล้ว ?”
“ฉันคิดว่าเราควรจะเริ่มตอนสายเกือบเที่ยง ยิ่งแดดจัดมากเท่าไหร่พวกมันจะยิ่งน้อย. . .” แบคฮยอนเอ่ยเสริมขึ้นมา เขายังคงรู้ลึกเกี่ยวกับพฤติกรรมแทบทุกอย่างของพวกมัน
“ตอนนี้เวลา 7.48 นาฬิกา. . .” เซฮุนแหงนหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนัง ก่อนที่จะลากเสียงยาว
“ผมคิดว่าเราควรจะออกไปดูก่อนด้วยว่าข้างนอกตอนนี้เป็นยังไง” เขาหันกลับมา ก่อนที่จะหันมามองหน้าผม สายตาที่ดูจริงจังของเขาทำใจผมเต้นแรง
“โอเค งั้นพี่กับนายเราจะออกไปดูสถานการณ์ข้างนอกกัน ส่วนแบคฮยอนกับลู่หานก็ช่วยเตรียมตัวเก็บข้าวของที่คิดว่าจำเป็นติดตัวมาด้วยนะ”
ผมพยักหน้ารับกับสายตาของเซฮุน ก่อนที่จะหันไปนัดแนะแบคฮยอน กับลู่หาน. . .เขานิ่งมาได้พักใหญ่แล้ว
“ลู่หาน ?” ผมเอ่ยเรียกเขาเบาๆ เจ้าตัวสะดุ้งก่อนที่สายตาเหม่อลอยจะเบนความสนใจมาที่ผม
“ห. ..หืม ?”
ทำเสียงสูงในลำคอก่อนที่จะเบิกตากว้าง
“เปล่า” ผมส่ายหน้าพร้อมกับเอ่ยปฏิเสธ
“เอาเป็นว่าไปกันเถอะครับพี่ชานยอล,แล้วก็พี่แบคฮยอนกับ. . .ลู่หาน ช่วยเตรียมน้ำอัดลมกับเมนทอสให้หน่อยนะ มันเก็บอยู่ที่ระเบียงริมอพาร์ทเมนต์เลยมีอยู่ประมาณ 2 3 ลังได้” เซฮุนลุกขึ้นพร้อมกับจัดแจงนัดแนะแบคฮยอนกับลู่หานอีกครั้งหนึ่ง
“ระวังตัวด้วยล่ะ” แบคฮยอนพูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้ผมกับเซฮุนที่กำลังจะปีนออกจากห้องทางหน้าต่างบานเดิม
“นายก็เหมือนกันนะ ดูแลลู่หานเขาให้ดีด้วยล่ะ” ผมก้าวขาออกไปนอกหน้าต่างก่อนที่จะหันกลับไปบอกคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ในห้อง
ผมก้าวขาลงไปเหยียบบนบันไดเชือกเส้นเดิมที่ใช้ปีนขึ้นมา ใช้มือหนาทั้งสองข้างจับท่อน้ำที่พาดผ่านตึก ก่อนที่จะค่อย ๆ เขยิบทีละนิดทีละนิด
“. . .” ปีนมาได้ระยะที่ตรงกับฐานแทงค์น้ำแล้ว ก็จัดการทิ้งตัวลง ก่อนที่จะพบว่าเซฮุนยืนรอผมอยู่ที่ตรงนั้นแล้ว
ปีนเก่งเหมือนลิงเลยแฮะเด็กคนนี้...
“ขายาวไปก็ไม่ดีเนอะ” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงซุกซน ก่อนที่จะหัวเราะ
“เก่งอย่างกับลิง” ผมเอื้อมมือไปขยี้ผมสีควันบุหรี่ของเขาจนฟูฟ่อง
จะว่าไป. . .ผมกับเขาเราสนิทกัน ตั้งแต่ตอนไหน ?
คิดไปแล้วก็เผลอคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆก็เลยใช้สายตามองผมอย่างจับผิด แต่ก็ไม่ได้ปริปากถามอะไรมากไปกว่านั้น
ตอนนี้ผมกับเซฮุนเรายืนอยู่บนอาคารอีกอาคารหนึ่งซึ่งติดกับอพาร์ทเมนต์ของเซฮุน
มันมองเห็นแทบจะทั่วเมือง. . .
โรงพยาบาลที่ผมเพิ่งจะออกมา
คอนโดของผมกับคริสฮยอง
ป้อมตำรวจนั่น
เห็นแทบทุกอย่างจริง ๆ
“นั่นใช่มั้ย ? สถานีตำรวจที่ลู่หานพูดถึงน่ะ” ผมชี้ไปที่หัวมุมสถานีตำรวจที่ตั้งอยู่ข้างๆร้านสะดวกซื้อกับร้านปะยาง
ปะยาง. . .?
“เยสเซอร์” เซฮุนพยักหน้า
“ผมว่าเราเดินดูรอบ ๆ นี่หน่อยดีมั้ย ?” เซฮุนเอ่ยชวนผมก่อนที่จะปืนขึ้นไปบนดาดฟ้าของอาคาร
“นายนี่ดูชำนาญพื้นที่แฮะ”
“แหงล่ะ. . .ผมปีนขึ้นมานอนตากลมที่นี่บ่อย ๆน่ะครับ”
สายลมอ่อนพัดเอาความเย็นช่ำมา นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ยืนรับลมอย่างสบายใจแบบนี้ ?
2 ปีได้มั้ง. . .
“แล้วก็อีกอย่างนึงนะ ที่ผมค่อนข้างชำนาญพื้นที่เนี่ยเพราะผมเป็นเด็กส่งหนังสือพิมพ์ด้วยแหละ”
“เห ?”
“อาชีพเสริมน่ะครับ กะจะเก็บตังค์ซื้อ Nintendo Wii มาเล่นซักหน่อย”
“แต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้วแหละ” เซฮุนพูดติดตลกก่อนที่จะหัวเราะออกมา
ผมกับเซฮุนเราเดินกันไปรอบดาดฟ้าอาคาร ก่อนที่จะกระโดดข้ามไปยังอาคารอื่น เซฮุนเป็นคนนำผมไปที่ต่าง ๆ เขาแนะว่า เดินบนฟ้าปลอดภัยกว่าเดินบนดินซะอีก ซึ่งมันก็จริง เราเดินทางกันแบบปราศจากผีดิบหิวโซ แต่ก็ต้องระวังไม่ให้ตัวตกลงไปเช่นกัน
“วันนี้แปลกๆนะ” เราทั้งคู่หยุดยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของตึกที่ตั้งตระหง่านตรงข้ามกับป้อมตำรวจ ก่อนที่เซฮุนจะโผล่งขึ้นมา
“ยังไงหรอ ?”
“ก็มันดูน้อยแปลก ๆ” เซฮุนกอดอก คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างนึกสงสัย ผมทอดสายตามองไปรอบ ๆ ป้อมตำรวจเดิมที่เคยหลบอยู่
มันเป็นอย่างที่เซฮุนพูดจริง ๆ มันน้อย
น้อยเกินไป น้อยกว่าตอนนั้นมาก จากประมาณยี่สิบถึงสามสิบตัว ตอนนี้เหลือเพียงแค่แปดตัวเท่านั้น
“จริงด้วยแฮะ”
“แต่ผมว่ามันก็ดีแล้วล่ะ น้อยๆแบบนี้ ก็เข้าทางพวกเราพอดี” เซฮุนกระตุกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับหันมากระพริบตาใส่ผม
“นายดูเหมือนพวกคนชั่วร้ายยังไงไม่รู้ว่ะเซฮุน” ผมพูดติดตลกตอกกลับไป
“พี่ว่าเรากลับกันเถอะเซฮุน นี่ก็น่าจะเก้าโมงกว่าแล้ว อีกอย่างพี่รู้สึกห่วงแบคฮยอนกับลู่หานด้วย”
ผมเอ่ยชวนเซฮุนให้กลับไปที่ห้องของเขา ไม่รู้สิ. . .ผมรู้สึกใจไม่ดีแปลก ๆ เป็นห่วงแบคฮยอนกับลู่หานยังไงชอบกล
แค่รู้สึกนะ
“กลับมาแล้วคร้าบ” เซฮุนก้าวขาเข้าไปในห้องของเขา ก่อนที่ผมจะตามไปติด ๆ ภายในห้องของเซฮุนว่างเปล่า.. .แบคฮยอนกับลู่หานไม่ได้อยู่ในห้อง
กระเป๋าสะพายของแบคฮยอนวางอยู่บนเก้าอี้ที่เขานั่ง แต่ไม่มีปืนอยู่
หายไปไหนกันนะ ?
“แบค. . .” ผมเอ่ยเรียกแบคฮยอน ก่อนที่จะเดินออกไปนอกระเบียง
ตรงนี้ที่ผมยืนอยู่ ไม่มีใครเลยซักคน
“ลู่หาน. . .แบคฮยอน” ผมหันไปที่ห้องริมสุดของอพาร์ทเมนต์
ห้องของลู่หาน ประตูมันเปิดอยู่
ใจของผมเต้นรัว พร้อมกับขาที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างเป็นจังหวะ เหงื่อสีใสผุดขึ้นมาตามใบหน้าและฝ่ามือ อาจเพราะผมกลัวว่าความรู้สึกของผม. . .
จะเป็นจริง
“. . .”
“อ้าว ! ชานยอลกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
แบคฮยอน. . . .
“อยู่ที่นี่กันเองหรอกหรอ ผมตกใจแทบแย่แหน่ะ” เซฮุนที่ตามผมมา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเอ็ดเล็กน้อย
“ขอโทษทีนะ พอดีฉันให้แบคฮยอนมาช่วยหาของในห้องน่ะ” ลู่หานเอ่ยขอโทษพร้อมกับยิ้มนิด ๆ ก่อนที่จะหันไปมองที่แบคฮยอน
“แต่ตอนนี้หาเจอแล้วล่ะ แล้วพวกนายล่ะ ? สถานการณ์ข้างนอกเป็นไงบ้าง ?”
แบคฮยอนเดินเข้ามาหาพวกผม ก่อนที่จะเอ่ยถามน้ำเสียงของเขาดูอยากรู้อยากเห็น สายตาของเขาที่มองผมมาก็ดู. . .
“น้อย. . .น้อยดี” ผมตอบกลับไปสั้น ๆ
“ใช่ครับ พวกหิวโซนั่นน้อยประมาณ 8 ตัวที่ป้อมตำรวจ แล้วก็ประมาณ 2 3 ตัวตรงหน้าตรอก”
“จะไปกันเลยมั้ยล่ะ ? น้ำอัดลมกับเมนทอสน่ะ ฉันเตรียมไว้แล้วนะ” พวกเราทั้ง 4 คนคุยกันขณะที่กำลังจะเดินกลับมาที่ห้องของเซฮุน ลู่หานเป็นคนที่เดินรั้งท้าย
ผมหันหลังกลับไปมองเจ้าตัว
“ลู่หาน เป็นอะไรรึเปล่า ?”
“แค่รู้สึก. . .หายใจไม่ค่อยออกน่ะ,ไม่เป็นไรหรอก เรื่องปกติน่ะ” ลู่หานยิ้มก่อนที่จะโบกมือไปมา เขาพยายามพูดให้ผมรู้สึกสบายใจที่สุด ก่อนที่จะสาวเท้าให้ไวขึ้นจนเดินเสมอกับผม
“นายแน่ใจนะ ?”
“อื้อ ไม่ต้องห่วง” ตอบรับเสียงหนักแน่นพร้อมกับรอยยิ้มหวานตามเคย
“อา. . .เอาล่ะก่อนที่เราจะไปกันผมจะทำให้ดูก่อนดีมั้ย ?”
ทันทีที่พวกเราเตรียมตัวกันเสร็จเรียบร้อย น้ำและอาหารบางส่วนที่เซฮุนมีผมเป็นคนอาสาที่จะขนมันโดยใช้กระเป๋าเป้อีกใบของเซฮุน ส่วนน้ำอัดลมกับลูกอมคงจะใช้แค่ 1 ลังเท่านั้น
เพราะมันก็ค่อนข้างจะหนักพอสมควร
“เดี๋ยวผมจะทำให้ดูนะ”
เซฮุนหยิบขวดน้ำอัดลมมาถือ พร้อมกับหยิบลูกอมเมนทอสออกมาจากห่อประมาณ 3 เม็ด จัดการหมุนฝาให้เปิดออก แล้วดึงสก็อตเทปออกมา จัดการแปะที่ใต้ฝาแล้วเอาเมนทอสติดที่สก็อตเทปอีกทีหนึ่ง
“มันจะระเบิดใช่มั้ย ?” แบคฮยอนเอ่ยถาม เซฮุนพยักหน้าลงช้า ๆ
“ใช่แล้วครับ ระเบิดตูมเลยล่ะ”
“แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะล่อให้ไอ้เจ้าพวกนั้นได้หรอกนะ”
“คอยดูแล้วกัน” เซฮุนกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะหยิบขวดน้ำอัดลมมาถือไว้ เขากำลังจะเอาเมนทอสใส่เข้าไปในขวดพร้อมกับปิดฝา
“ตอนนี้พี่ต้องระวัง ถ้าปกติแล้วพี่อาจจะปิดฝามันได้แล้วเขย่ามันได้หลายครั้งก็จริง แต่ผมแนะนำว่าเขย่าสี่ห้าครั้งก็พอแล้ว” เซฮุนพูดพร้อมๆกับเดินไปที่หน้าประตูห้อง
“พี่ชานยอลครับ ถ้าผมเขย่าแล้วโยนออกไปข้างนอกห้องเมื่อไหร่ละก็. . .ขอให้พี่รีบปิดประตูเลยนะครับ”
“แล้วก็ทุกคนรีบหมอบเลยนะ”
สายตาของเซฮุนดูจริงจังมากขึ้น ก่อนที่เขาจะจัดการเปิดประตูห้อง ผมเดินตามเข้าไปสมทบก่อนที่จะจับที่ลูกบิดประตูไว้แน่น
รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
“เอาละนะ”
ว่าจบเขาก็จัดการปิดฝาขวด น้ำสีน้ำตาลเข้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อน ก่อนที่เซฮุนจะจัดการเขย่าขวดขึ้นลงอย่างรีบเร่ง
3
2
1
‘ฟิ้ว. . .ว’
ภาพตรงหน้าของผมเป็นภาพของขวดน้ำอัดลมที่ถูกปาออกไปนอกห้อง เซฮุนปาในระยะที่ต่ำจนดูเหมือนจะปาอัดพื้น ก่อนที่ผมจะรีบปิดประตูห้องอย่างรีบร้อน
‘ตุบ !’
เสียงขวดกระแทกพื้นดังขึ้น พวกผมรีบหมอบลงทันทีตามที่เซฮุนพูด
‘โป๊ะ !’
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นจากหลังประตู
‘ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก’
หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับประตู ผมหลับตาปี๋ ณ วินาทีนั้น มันน่าตื่นเต้นแต่ก็น่ากลัวในเวลาเดียวกัน
“เจ๋ง” จนเสียงของเซฮุนดังขึ้นมาอย่างดีใจ ผมค่อย ๆ ลืมตา ก่อนที่จะเห็นใบหน้าของแบคฮยอนกับลู่หานที่ดูจะประหลาดใจสุด ๆ
“. . .” ผมค่อยๆหันไปมองที่ประตูห้อง
ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมแบคฮยอนกับลู่หานถึงดูแปลกใจกันนัก
ภาพที่ผมเห็นมันเป็น เศษแก้วปักทะลุเนื้อไม้ของประตู เศษแก้วสะท้อนกับแสงจากหน้าต่างเป็นประกายระยิบระยับ
“เจ๋งไปเลยใช่มั้ยล่ะ ?” เซฮุนกระโดดดีใจเป็นเด็กๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูห้อง
ภาพตรงหน้าผมไม่ต่างอะไรจากที่จินตนาการไว้นัก เศษแก้วฝังลึกลงที่พื้นไม้กับผนังระเบียง แล้วไหนจะคราบน้ำอัดลมสีน้ำตาลอ่อนที่กระจายไปทั่วบริเวณ
ดูแล้วไม่ต่างอะไรจากระเบิดเลยซักนิด
“นายบ้าไปแล้วจริงๆ” แบคฮยอนเบิกตากว้าง ก่อนที่จะเดินไปดึงเศษแก้วคมกริบของขวดน้ำอัดลมมาดูอย่างพินิจพิเคราะห์
“ผมไม่คิดว่ามันจะแรงขนาดนี้นะ. . .” ผมเดินออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่พบซากขวดน้ำอัดลมเลยนอกจากเศษแก้วที่กระจายเต็มพื้นแล้วก็ผนัง
“ขวดแก้วนะครับพี่ชานยอล มันแรงพอที่จะกระจายไปได้ครึ่งห้องเลยนะ” เซฮุนกอดอกพร้อมกับพูดอย่างภาคภูมิใจ
“แต่ฉันก็ไม่คิดว่าจะมีใครพิเรนทร์เล่นอะไรแบบนี้นะ” ลู่หานพูดขึ้นทำเอาเซฮุนถึงกับสะอึก
“แต่มันก็เป็นแผนที่ดีไม่ใช่รึไง ?” คนถูกตำหนิทักท้วงขึ้นมา
“แต่มันจะทำอะไรเจ้าพวกนั้นได้ ?”
“พี่ลองนึกดูสิครับ เศษแก้วนับสิบกระเด็นอัดหน้าพวกพี่แรง ๆ น่ะ อาจจะไม่ถึงกับตาย แต่ถ้ากระเด็นเข้าตา เข้าตัว แล้วละก็มันก็เจ็บกว่าที่คิดนะ” เซฮุนพูดพร้อมกับทำท่าโดนกระจกกระเด็นอัดหน้า ดูท่าทางเขาจะมั่นใจมากว่ามันต้องได้ผลแน่ ๆ
“โอเคๆ เอาเป็นว่าพวกเราจะเอาน้ำอัดลมกันไปคนละ 5 ขวด กับเมนทอสอีก 4 ถุงนะโอเคมั้ย ?” ผมพูดพลางหยิบขวดน้ำอัดลมยัดใส่ถุงผ้าแล้วยื่นให้แต่ละคน
“พร้อมมั้ย ?” เซฮุนยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างก่อนที่จะหันกลับมาถาม
“ผมจะลงไปก่อนเป็นคนแรก ตอนนี้ในตรอกยังไม่มีอะไร พี่แบคฮยอนตามผมมานะ”
“เดี๋ยวผมจะคุ้มกันข้างหลังให้ ลู่หานก็ลงตามแบคฮยอนเขาไปนะ” ผมหันไปบอกลู่หานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาพยักหน้ารับช้า ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เจอกันข้างล่างนะครับพี่ชานยอล” เซฮุนว่าพลางไต่บันไดเส้นเดิมลงไปจนลับตา จากนั้นก็ตามด้วยแบคฮยอนและลู่หาน
ตอนนี้พวกเราทั้งสี่คนอยู่ในตรอกแคบ ๆ ที่ติดกับอพาร์ทเมนต์ของเซฮุน สถานการณ์ข้างนอกมันเงียบมาก เงียบซะจนขนของผมลุกชันขึ้นมาเอง
“. . .” ค่อย ๆ ย่องกันจนมาถึงหน้าตรอกเซฮุนหยุดกึก พร้อมกับยกมือขึ้นมาบอกให้พวกผมหยุดเดิน เขาหันหลังกับมายกนิ้วขึ้นป้องปากเป็นเชิงให้เงียบ
“. . .” หันมาทำนิ้ว 3 ใส่ผม แล้วชี้ออกไปข้างนอก เขาน่าจะพยายามสื่อว่าข้างนอกมีพวกมันอยู่ 3 ตัวก็ได้
เซฮุนเอื้อมมือเข้าไปในถุงผ้าก่อนที่จะขว้างขวดน้ำอัดลมไปที่กลางถนน
‘เพล้ง !’
ขวดแก้วแตกกระจายอยู่ที่กลางถนน เสียงของมันไม่ได้ดังมากมายอะไร แต่ก็ดังมากพอที่จะไปเตะหูของเจ้าพวกที่เดินอยู่ได้ พวกมันหันมามองตรงที่เซฮุนปาขวดเข้าไป ก่อนที่จะเดินเข้าไปอย่างอยากรู้อยากเห็น
จังหวะนั้นพอดีที่แบคฮยอนเอาเมนทอสใส่เข้าไปในขวด จัดการเขย่ามันเต็มแรง แล้วปาออกไปที่จุดๆเดิมที่เซฮุนเคยขว้างไป
‘โป๊ะ !’
ขวดน้ำอัดลมตกลงไปกลางวงของพวกมัน ก่อนที่เศษแก้วจะแตกกระจายอัดหน้าพวกมัน จนเซล้มลง
“เยส !” เซฮุนกำมืออย่างมีชัย ก่อนที่จะหันมาชี้ให้พวกผมดู
เลือดสีเข้มเริ่มไหลซึมพื้นถนน ดูเหมือนเศษแก้วจะอัดเข้าหน้าของพวกมันเต็ม ๆ และมันก็แรงพอที่จะทำให้มันล้มลงไปเลย
“ไปเร็ว” เซฮุนวิ่งนำออกไปนอกถนนเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว แบคฮยอนกับลู่หานก็วิ่งตามไปติด ๆ ส่วนผมก็วิ่งตามหลังไป
วิ่งไปได้ซักพักจนเกือบจะถึงป้อมตำรวจเซฮุนก็หยุดวิ่ง ก่อนที่จะหันมาบอกให้พวกผมไปหลบหลังตู้โทรศัพท์สาธารณะข้างทางก่อน
“แบคฮยอนนายดูแลลู่หานนะ”
ผมหันไปบอกแบคฮยอน ก่อนที่จะวิ่งไปสมทบเซฮุน แบคฮยอนพยักหน้ารับ ก่อนที่จะจูงมือลู่หานแล้ววิ่งไปหลบหลังตู้โทรศัพท์
“10 แหน่ะพี่ชานยอล” เซฮุนพูดพร้อมกับเตรียมหยิบเมนทอสขึ้นมาใส่เข้าไปในขวด ผมเองก็ทำแบบนั้นเช่นกัน
“เอาไงละ ?”
“ก็อัดเข้าเยอะๆล่ะครับ สถานีตำรวจห่างออกไป 100 เมตรเองใส่เกียร์หมาซักหน่อยเดี๋ยวก็ถึง” พูดติดตลกเสร็จ ก็จัดการเขวี้ยงขวดไปกระแทกเข้ากับกระจกของป้อมตำรวจ
‘เพล้ง !’ เสียงกระจกแตกดังขึ้นพร้อมกับกระจกป้อมตำรวจที่แตกออกจากกัน ผีดิบหิวโซที่เดินว่อนอยู่บริเวณนั้นก็ทำตามสัญชาตญาณดิบของมันเอง พวกมันเดินเข้าไปในป้อมตำรวจอย่างว่าง่ายเหมือนกับเด็กที่กำลังจะหาของเล่น
“. . .” ผมจัดการใส่เมนทอสเข้าไปในขวด เขย่าสุดแรง ก่อนที่จะขว้างมันเข้าไปในป้อมตำรวจ เซฮุนก็เร่งทำแบบผมเช่นกัน ขว้างไปแล้วก็ขว้างอีก ขว้างแบบนี้ไปได้ซักประมาณ 4 ขวด
เสียงแก้วแตก และเสียงแรงดันของน้ำอัดลมดังเป็นระยะ ๆ พร้อมกับของเหลวสีน้ำตาลเข้มที่พุ่งกระจายไปทั่ว
“. . .” พวกผมหยุดยืนดูอยู่ครู่หนึ่งจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรแล้ว ก็กวักมือเรียกแบคฮยอนกับลู่หานให้ออกมา
น่าจะได้ผล. . .
“เกาะกลุ่มไว้นะครับ” เซฮุนหันมาบอกก่อนที่จะออกตัววิ่งอีกครั้ง เราทั้งสี่คนวิ่งผ่านป้อมตำรวจ ก่อนที่ผมจะเสตามองเข้าไปข้างใน
ภาพที่เห็นก็ตามเคยเศษแก้วปักลงทั้งที่ใบหน้าและลำตัว เลือดสีแดงเข้มไหลซึมออกมานองเต็มไปหมด แต่ดูเหมือนว่าจะใช้ไม่ได้ผลกับ
บางตัว
ดวงตาที่หยุดค้าง ขยับมาจ้องมองผมอย่างกินเลือดกินเนื้อ ก่อนที่มือแห้งกร้านจะจิกลงบนกำแพงแล้วหอบเอาร่างกายที่เต็มไปด้วยเศษแก้วให้ลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่มีเลือดซึมจากแผลของแก้วบาดช่างเป็นภาพที่ชวนสะอิดสะเอียน
ร่างไร้วิญญาณประมาณ 3 ตัวพยายามจะพยุงร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นยืนและกำลังจะออกตัววิ่งไล่ล่าพวกผมเพียงตอบสนองความหิวโหยของตัวเอง
“เซฮุน แบคฮยอน ลู่หาน ! วิ่งเร็ว วิ่ง !” ผมรีบหันไปบอกเพื่อนร่วมทางอีกสามคนให้วิ่งให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะหันกลับไปปาขวดน้ำอัดลมใส่เจ้าตัวที่กำลังจะวิ่งตามมา
‘เพล้ง!’ ขวดแก้วแตกกระแทกลงกลางลำตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยให้พวกมันสะทกสะท้านอะไรเลย
“เร็วเข้าวิ่ง !” ผมสาวเท้าวิ่งจนตามลู่หานทัน แต่ฝีเท้าของลู่หานดูจะอ่อนลงเรื่อย ๆ ผมรีบจับแขนเขา ก่อนที่จะลากให้วิ่งตามมาจนทันกับเซฮุนและแบคฮยอน
“วิ่งไปก่อนเลย !” แบคฮยอนลดฝีเท้าลง ก่อนที่จะหันหลังกลับ จัดการหยิบขวดน้ำอัดลมมาถือทั้งสองมือ แล้วจัดการขว้างอัดเข้าไปอีกครั้ง
ร่างหิวโซอีกตัวล้มลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับเศษแก้วที่ปักลึกลงกลางศีรษะ ก่อนที่แบคฮยอนจะวิ่งตามพวกผมมา
เซฮุนวิ่งถึงสถานีตำรวจเป็นคนแรก เขารีบคว้าประตูกระจกสีทึบก่อนที่จะพยายามเลื่อนประตูให้เปิดออก
“ประตูมันล็อค !”
เซฮุนรีบหันมาบอกพวกผมที่วิ่งตามมาติด ๆ
“ว่าไงนะ !”
“ประตูมันล็อคครับ เปิดไม่ได้ !”
ใจของผมหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนที่สมองจะทำการจินตนาการอะไรต่าง ๆ นานา หันหลังกลับไปมองทางที่ตัวเองเพิ่งจะวิ่งผ่านมาก็พบเข้ากับร่างไร้วิญญาณอีก 2 ตัวที่เดินตามมาติด ๆ
แต่ดูเหมือนว่าพวกเราจะลืมไปซะสนิทใจเลย
ว่าสถานีตำรวจนี้ ตั้งอยู่ตรงทาง 3 แพร่ง
“. . .” ผมค่อย ๆ กวาดตาไปมองทางซ้ายมือของตัวเอง ก่อนที่จะพบว่า
ร่างไร้วิญญาณนับสิบ ค่อย ๆ หันมามองทางพวกผมเป็นตาเดียว
“ช. . .ชานยอล !” มือของแบคฮยอนกำลังดึงเสื้อของผมอยู่ ก่อนที่เจ้าตัวจะชี้นิ้วไปอีกทาง ทางด้านขวา
ไม่ต่างกันเท่าไหร่กับสิ่งที่ผมเห็นเมื่อครู่
ร่างไร้วิญญาณที่หิวโหยเป็นสิบ ๆ กำลังหันมามองพวกผม
“ช. . .ชิบหาย !” เซฮุนอุทานขึ้นมาเสียงดัง
“เดี๋ยวฉันจะเปิดประตูเอง” ลู่หานพูดขึ้นมาอย่างใจเย็น ก่อนที่จะหยิบเข็มกลัดออกมา เขาจัดการงอมัน แล้วสอดเข้าไปในช่องไขกุญแจ
“อือออออออ”
เสียงครางในลำคอดังระงม พร้อมกับร่างหิวโซนับสิบที่กำลังสาวเท้าเข้ามาหาพวกผมอย่างรีบร้อน มือแห้งกร้านของพวกมันยกขึ้นสูงพร้อม ๆ กับตะเกียดตะกายไปมา ริมฝีปากแห้งแตกอ้ากว้างสุด ก่อนที่ฟันคมกริบจะขบเคี้ยวไปมาเหมือนเตรียมพร้อมที่จะได้รับรสอาหารอีกมื้อ พวกมันกำลังจะเข้ามาหาพวกผม
จากทุกทิศทาง
“เร็ว ๆ หน่อยสิลู่หาน !”
“อีกนิดเดียว” ลู่หานเม้มปากแน่น ก่อนที่จะพยายามไขประตูให้เปิดออกมา
“อืออออออออออออออออออออ !”
ร่างไร้วิญญาณตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาใกล้สถานีตำรวจมากขึ้น ผมตัดสินใจหยิบขวดน้ำอัดลมขึ้นมา ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปใกล้
‘เพล้ง’ จัดการฟาดขวดน้ำอัดลมอัดเข้าไปที่ศีรษะของมันเต็มแรง จนขวดแตกและปักคาศีรษะของร่าง ๆ นั้น
เลือดสีแดงเข้มกระเซ็นออกมาเป็นสายเปรอะเปื้อนทั้งมือและใบหน้าของผมเต็มไปหมด
ผมถีบร่างนั้นออกไปให้ไกลจากตัวเอง ก่อนที่จะถอยออกมาประมาณ 2 3 ก้าว
“อ. . .อา. . .”
ม่านตาของผมเบิกกว้าง ก่อนที่จะก้มลงมาฝ่ามือของตัวเองที่ตอนนี้สั่นเทาไม่หยุด ไหนจะคราบเลือดสีเข้มกับกลิ่นคาวที่เตะจมูกนั่น. .
ทำเอาสติของผมแทบจะกระเจิง
เหมือนกับ
ผมฆ่าคน
ไม่มีผิด
‘แกร่ก !’
“ได้แล้ว !”
ลู่หานตะโกนบอกก่อนที่จะเลื่อนประตูของสถานีตำรวจให้เปิดออกอย่างรีบร้อน
“ชานยอล ! เร็วเข้า !” แบคฮยอนที่ยืนอยู่หน้าสถานีตำรวจตะโกนเรียกผม ที่ยืนอยู่นอกบริเวณสถานี
แต่ดูเหมือนกับว่าประสาทสัมผัสทั้งหมดของผมมันรวนไปหมด
ผม. . .ผม
“พี่ชานยอลเร็วเข้า !” เซฮุนตะโกนเรียกผม พร้อมกับวิ่งเข้าไปในสถานีตำรวจ
แต่. . .ขาของผมมันกลับไม่วิ่ง นอกจากจะยืนสั่นอยู่อย่างนั้น
“อืออออออออออออ !” เสียงครางแบบเดิมดังขึ้นเตะหูอีกครั้ง คราวนี้มันดังมาจากด้านข้าง ผมรีบหันขวับไปมอง แต่ดูเหมือนมันจะ
ช้าเกินไป
ร่างไร้วิญญาณที่เดินเข้ามาโถมแรงทั้งหมด กดผมให้ล้มลงจนหลังกระแทกเข้ากับผืนหญ้าสีเขียว
“อ. . .โอ้ย !” ผมใช้ขายันร่างที่กำลังโถมตัวลงมาใส่ผมสุดแรง จนขาเริ่มล้ามากขึ้นทุกที สายตากวาดมองรอบตัว ก็พบกับร่างไร้วิญญาณนับสิบตัวที่กำลังวิ่งเข้ามารุมผม
ไม่ต่างอะไรจากหมาป่าที่กำลังจะวิ่งเข้าตะครุบเหยื่อเลยซักนิด
“อึก. . .” ขาของผมพับลง ก่อนที่ใบหน้าของร่างไร้วิญญาณตัวเดิมที่กำลังโถมตัวใส่ผมจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ผมจนห่างกันไม่ถึงคืบ
ผมรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ความรู้สึกชุ่มๆที่แก้มและซอกคอปรากฏขึ้น ร่างๆนั้นยังคงโถมตัวเข้าหาผมอย่างเป็นระยะ ๆ ริมฝีปากแตกแห้งอ้ากว้างพร้อมกับขบฟันไปมา น้ำลายสีขุ่นเหม็นคาวหยาดเยิ้มลงมาเปื้อนใบหน้าและซอกคอของผมให้ทั่ว
เรี่ยวแรงที่มีเริ่มจะน้อยลงทุกที
ทุกที
ทุก. . .
ที
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !”
LOADING. . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ขอบคุณธีมสวยๆจาก △ C R A Z E ˊ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นและกำลังใจ
เห็นยอดเม้นแล้วตกใจ+ดีใจมากๆที่ทะลุร้อยแล้ว
ขอบคุณมากๆจริงจากใจ เคยแอบดูสัดส่วนเข้าชมกับคอมเม้นลงตัวอีกด้วย
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน มากดติดตาม และคอมเม้นกันนะ
อยากให้อยู่กันอย่างนี้นานๆนะเธอ ตลอดไปนะ ^ ^
สำหรับตอนนี้ ชื่อตอนสิ้นคิดมาก รีบปั่นสุดแรงเกิดเลย
special thing :)
" kukkarul, khimmz ,friendlybaekky, khimmz , OlaiiFaiber, jinjutafah, meili k., -ChLayLuSuho-, βυĐ - ραiliи, kego_jung ,Qwastel ,manowexotic, O'HIZOE l 94LINE, HTT_B, ULTRAMAN ต่างดาว , Monster, ˋ 31Only. , '키' , enjoyvs ,`-beautyplanet., PSH' , ^!2aeWon^ ,so so, krismeplease, faifalalai ,Devil ,myonew , tiew ,lalalr3, ROyAl.b ,ABC , yedawonyou ,-2min-, MindMonthakarn PD, Focus, _โอเซติ๋ม' , jj_ejlofi ,♡Moshi, เห็ดน้อย หน้ารัก ,`ALWAYS ,Phetploii-TVXQ, รักทึกรอทึก, muffin-pie, Unipaka ,M-A-I, chanbaek , ' Baekky / Puppy < EXO , `แทงคิมแท , pkl----" #ขาดตกใครเค้าขอโทษ
ขอบคุณทุกๆคน จริงๆจากใจ <3
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้เสมอมานะ ฝันดีจ้า
ความคิดเห็น