คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ✚ r o o m . VIII
Chapter VIII
หลังจากที่หมอหนุ่มปล่อยให้จิตฟุ้งซ่านมาตลอดทั้งวัน … ไม่สิ… เรียกว่า ฟุ้งซ่านตลอดการทำงานที่นี่เลยต่างหาก ในที่สุด นาฬิกาก็ชี้ไปที่เลขหกกับเลขสิบสอง บอกให้รู้ว่าถึงเวลาหกโมงเย็นแล้ว
‘ อย่าอวดดีให้มากนักนะ ’
‘ อย่าลืมสำนึกบุญคุณของผมไว้ด้วยก็แล้วกัน ถ้าไม่มีผม...หมอไม่มีวันได้สนิทกับมินซอกแบบนี้หรอก ’
คำพูดที่ลู่หานพูดไว้กับมินซอกและจงแดยังคงทิ้งปริศนาไว้ให้หมอหนุ่มได้เป็นอย่างดี คนๆนี้ขยันทิ้งคำพูดไว้ให้เขาคิดได้เสมอจริงๆ
คยองซูปิดประตูห้องทำงาน แล้วเดินออกมานั่งตรงจุดที่เขานัดพบกับผู้อำนวยการไว้เมื่อเช้า
“หมอ…”
“คุณจุนมยอน ?”
จะว่าไป ทำงานมาทั้งวัน ก็เพิ่งจะเจอจุนมยอนตอนนี้ สงสัยเขาคงจะยุ่งพอสมควร เลยไม่ค่อยเห็นเขาเดินป้วนเปี้ยนเหมือนคนอื่นๆ
“มาทำอะไรตรงนี้ครับ ?”
“เอ่อ…กำลังจะกลับบ้านน่ะ คุณล่ะ ?”
“ผมกำลังจะเอายาที่จัดไว้ไปให้อี้ชิงน่ะ”
“ครับ”
“หน้าหมอดูเหนื่อยๆนะ หมอโอเคใช่มั้ย ?”
“หน้าผม…?”
“หมอหน้าซีดมากเลยนะ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ ?”
จุนมยอนถามพร้อมมองหน้าของคยองซู ก่อนจะลงมานั่งข้างๆหมอหนุ่ม แล้วส่งยิ้มมาให้
“ก็…นิดหน่อยครับ ผมยังปรับตัวกับที่นี่ไม่ได้เลย”
บางทีคยองซูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ทำไมเขากล้าพูดคำนี้กับบุรุษพยาบาลที่เพิ่งคุยกันแค่สองครั้ง จะเรียกว่าความไว้ใจก็ไม่เชิง
แต่เหมือนกับว่า ทั้งคู่มีอะไรคล้ายๆกัน…
คิดว่าแบบนั้นนะ…
“ผมเข้าใจหมอนะ ตอนที่ผมเข้ามาที่นี่ใหม่ๆ ผมก็เป็นแบบหมอนั่นล่ะครับ…”
“…”
‘ แม้กระทั่งตอนนี้… ’
จุนมยอนหยุดถอนหายใจ ก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายออกมา ทำให้หมอหนุ่มต้องหันไปมองหน้า
“ผมไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลยนะ”
“…”
“หมอ...”
“…”
“ผมขอบอกอะไรหมอซักนิด...ได้มั้ยครับ ?”
“ครับ ?”
ใจของหมอหนุ่มเริ่มเต้นรัวอีกครั้ง มันไม่ใช่ความรู้สึกกลัว หรือ หวาดระแวงอะไรผู้ชายคนนี้ แต่กลับเป็นความอยากรู้ อยากรู้ว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนี้กำลังจะบอกเขาคืออะไร
“หมอ...ผมหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกันนะ”
“ค…”
“ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมบอกตรงๆ ว่าผมไม่เคยไว้ใจใคร”
“แล้วจงอินล่ะครับ ?”
“ผมคิดแล้วล่ะ ว่าหมอต้องถามแบบนี้”
“…”
“จงอินน่ะ เขาเทคแคร์ทุกคนดีก็จริง...”
‘ แต่ว่า...ถ้าหมอรู้ความลับของเขาแล้วล่ะก็... หมอจะนอนไม่หลับเลยล่ะครับ ’
“หืม ??”
“หมอครับ ทุกคนที่นี่น่ะ... มีความลับเป็นของตัวเองกันหมด”
“…”
จุนมยอนหันมามองหน้าหมอหนุ่มด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แล้วส่งยิ้มบางๆให้ มันไม่ใช่รอยยิ้มที่น่ากลัว
เป็นรอยยิ้มอันแรกจริงๆที่มั่นใจว่ามันอ่อนโยน...
แต่กลับรู้สึกว่า สายตาที่ดูเหมือนจะว่างเปล่า...
กลับมีอะไรต้องการจะพูดมากมาย...
เพียงแต่พูดไม่ได้ นั่นเพราะคงมีเหตุผลบางอย่าง...
‘ อ้าว คุณหมอคยองซู ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้รอนาน ’
“ผ...ผู้อำนวยการ...” จุนมยอนรีบลุกขึ้นก่อนจะโค้งให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“จุนมยอนก็อยู่ด้วยเหรอ ?”
“กำลังจะกลับน่ะครับ ขอต...”
“กลับด้วยกันมั้ยจุนมยอน เดี๋ยวผมแวะไปส่ง”
“ผ...ผมเข้าเวรน่ะครับ...
พูดได้แค่นั้น จุนมยอนจากที่ดีๆอยู่ก็รีบลุกขึ้นโค้งลาคยองซูแล้วเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมาอำลาผู้อำนวยการที่ยืนอยู่ด้วย
เป็นอะไรของเขานะ ?
“กลับกันเถอะครับ จะทุ่มนึงแล้ว”
“แต่จุนมยอน...?”
“เขาบอกว่าเขาเข้าเวรนี่ครับ ช่างเถอะ ผมว่าเรากลับกันดีกว่า”
ชานยอลยิ้มให้ตามสไตล์ของเขา แต่รอยยิ้มของชานยอลกลับกลายเป็นว่าทำให้หมอหนุ่มนึกถึงบุรุษพยาบาลเมื่อตอนกลางวัน
‘ ระวังตัวไว้เถอะ ! ’
“ต..แต่...”
ให้ตายเถอะ เขาควรจะปฏิเสธยังไงดี ใช่ ! เขายอมรับว่าเขากลัวบุรุษพยาบาลคนนั้นมาก แต่เมื่อคนชวนอยู่ตรงหน้า เขาควรจะปฏิเสธยังไง ??
“อย่าคิดมากไปเลยครับ...”
“…”
‘ แบคฮยอนไม่กล้าทำอะไรคุณหรอก ’
สุดท้ายเรื่องก็จบลงที่เขาต้องเดินตามผู้อำนวยการมาขึ้นรถ ถึงแม้คุณผู้อำนวยการจะพูดได้อย่างมั่นใจ แต่มีอะไรเป็นหลักประกัน ??
ตลอดเส้นทางจากโรงพยาบาลถึงแฟล็ตแพทย์ คยองซูทำได้เพียงนั่งนิ่งๆแล้วปล่อยให้ความฟุ้งซ่านเข้าครอบงำ ทั้งเรื่องของแบคฮยอน ลู่หาน ไหนจะคำพูดของคนที่เขาคิดว่าเขาไว้ใจได้อย่างจุนมยอนอีก
ถึงแม้เขาจะคิดว่าจุนมยอนไม่ได้น่ากลัว
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะไม่มีความลับนี่...
“ถึงแล้วครับ คุณนี่นั่งเงียบจังน้า...” ชานยอลเลือกที่จะจอดรถไว้ในชั้นใต้ดินของแฟล็ต ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก
“เหนื่อยๆน่ะครับ”
“นึกว่ายังคิดมากเรื่องที่แบคฮยอนเหวี่ยงใส่ซะอีก ถ้าใช่ คุณจะเป็นพวกวิตกจริตเลยนะครับ เก็บอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนั้นมาคิด ฮะๆ” ชานยอลพูดพลางติดหัวเราะเล็กน้อย
มันก็จริงอย่างที่ชานยอลบอก ใช่ ! ถ้าเขาเก็บเรื่องอาการที่แบคฮยอนเหวี่ยงใส่มาคิดอยู่ล่ะก็ เขาจะกลายเป็นพวกวิตกจริตทันที
อันที่จริง เรื่องที่แบคฮยอนเหวี่ยงใส่เขาน่ะ เขาลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ มันดูเล็กน้อยมาก ถ้าเทียบกับคำพูดที่แบคฮยอนพูดทิ้งท้ายไว้กับเขา และแน่นอนว่า คำพูดนั้น…
เขาได้ยินมันเพียงคนเดียว
และคงจะเป็นคนเดียวที่แบคฮยอนพูดด้วย....
.
.
.
หลังจากที่แยกตัวกับหมอคยองซู จุนมยอนก็รีบวิ่งเข้าไปจัดยาเตรียมเอาไปให้คนไข้ห้อง 404
พอซักทีเถอะจุนมยอน !!
มันเป็นแค่อดีต !!
ร่างเล็กทำได้แค่เตือนตัวเอง ปล่อยให้คิดอะไรต่อมิอะไรไป ในขณะที่มือกับสายตายังคงจดจ่ออยู่ที่ถาดยาที่กำลังจะยกไปให้คนไข้
ก๊อก ก๊อก ...
“เข้ามาเลย” เสียงคนไข้ในห้องตอบแบบนั้น
“ขอโทษที่มาช้านะอี้ชิง”
“…จุนมยอนเองเหรอ ?”
“ฮื่อ... พอดีเมื่อกี๊ทำธุระน่ะ เลยมาช้า”
“ไม่เป็นไร นี่ หน้าตานายดูเหนื่อยๆนะจุนมยอน”
“ไม่เป็นไร กินยาก่อนเถอะ”
“อีกแล้วเหรอ ??” อี้ชิงถอนหายใจ ก่อนจะรับมาอย่างเซ็งๆ
“น่า กินเถอะ นายจะได้หายไง ไม่ดีเหรอ ??”
“…”
“…”
“ทำหน้าแบบนี้ เจอ ผอ.ปาร์คมาอีกแล้วล่ะสิ”
คำพูดของอี้ชิง ทำให้จุนมยอนแทบจะหยุดการกระทำทุกอย่าง ก่อนจะหันไปมองหน้าคนไข้ที่นั่งอยู่บนเตียงที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน
“ก็นะ ยังไงก็ทำงานที่เดียวกัน จะเจอกันก็คงไม่แปลก” จุนมยอนพูดพลางถอนหายใจ
“น่าขำชะมัด เห็นพูดแบบนี้ทุกที แล้วเป็นไงล่ะ จุดจบของนายที่ฉันเห็นทุกครั้งก็คือนายมานั่งทำหน้าอมทุกข์ให้ฉันดูเนี่ยนะ”
“...”
“เอาน่าจุนมยอน มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว อีกอย่างตอนนี้หมอปาร์คเขาก็ไม่ได้เป็นแบบเมื่อก่อนแล้วนี่นะ”
“…”
“แต่มันก็น่าแปลกใจนะ”
“แปลกใจ... ? ทำไมเหรออี้ชิง”
“น่าแปลกใจสิ...”
‘ น่าแปลกใจตรงที่ หมอชานยอลกลับสู่สภาวะปกติทุกอย่าง แต่คนที่เป็นแบบหมอปาร์คในอดีตน่ะ กลับกลายเป็น คริส แทนไงล่ะ ’
“น...นาย... ?”
“แต่ก็แปลกอีกนั่นแหละ ที่ฉันดันชอบ...”
“อ...อี้ชิง...”
“นี่...”
“อะไรเหรออี้ชิง”
‘ ฉันไม่น่ามาตกอยู่ในสภาพนี้เลยเนอะ ว่ามั้ย เพื่อน ’
✚ ฝากข้อคิด.
ไรท์เตอร์คัมแบ็ค หลังจากหายไปในช่่วงสงกรานต์
จริงๆไม่ได้เล่นนงเล่นน้ำอะไรหรอก เดินสายทำบุญซะมากกว่า ก็เลยเอาบุญมาฝากรีดเดอร์ด้วย
ในที่สุดก็เดินทางมาถึงตอนที่ 8 แล้ว ขออภัยในความล่าช้านะคะ
มีอะไรอยากจะบอก ตอนนี้อ่านเผินๆหลายคนคงคิดว่ามันน่าเบื่อ
แต่ขอโทษ ... มีอะไรให้คิดเยอะจ้ะ
บอกไว้ก่อนว่า แชปเตอร์นี้ ปริศนาซ่อนไว้เยอะเวอร์ๆ !
ขอบคุณทุกยอดเม้นนะคะ เป็น กลจ.ที่ดีมาก
1 เม้นท์ = 1 กำลังใจที่ดี
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาถึงจุดนี้นะคะ ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านแนวนี้เยอะ ^^
รักทุกคนค่า รีดทุกคนคือกำลังใจของไรท์ <3
ปล. แปะทวิตไรท์ค่ะ @mookiizsgc7 เผื่อเอาไว้ตามจิกเวลาไรท์ไม่อัพ
ไรท์เป็นประเภทที่พิมพ์ไว้เยอะ แต่ขี้เกียจอัพ หึหึหึ
แถมในทวิต ไรท์ชอบสปอยล์อะไรให้คิดเล่นๆ ไม่ต้องห่วงค่ะ ไรท์ไม่สปอยล์ตอนจบ
แต่สปอยล์อะไรที่ทุกคนคงคาดไม่ถึง หุหุหุ
ปล. อัพรอบต่อไป ไม่ระบุจำนวนเม้น แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม สัดส่วนยอดดูกับยอดเม้น
ความคิดเห็น