คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : ✚ The Last room. (end) + รอบรีปริ้นท์ !
Chapter XXXI
“อือ…”
ดวงตาที่พร่ามัวค่อยๆปรับจูนสภาพรอบข้าง เผยให้เห็นฝ้าเพดานสีขาวกับแสงไฟส่องจ้าจนแสบตา ก่อนที่จะรับรู้ว่า ตอนนี้ตัวของเขากำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้
แกร่ก !
เสียงลูกบิดประตู แสดงถึงบุคคลผู้มาเยือน เผยให้เห็นร่างของบุรุษพยาบาลอีกคนที่เหลืออยู่นอกจากลู่หาน
จงอิน…
“ตื่นแล้วเหรอครับ ?”
จงอินทักทายโดยที่ไม่ได้มองหน้า เขาเดินตรงเข้ามาที่เสาแขวนถุงน้ำเกลือ ก่อนจะจัดการปรับให้เข้าที่เข้าทาง แล้วจึงลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง
“เกิดอะไรขึ้น…เหรอครับ ?”
“เรื่องนั้น…”
‘ ผมต่างหากที่ต้องเป็นคนถามหมอ ’
จงอินตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแข็งราวกับไม่พอใจ แต่ดวงตาคมจ้องกลับมาที่เขาไม่ได้แสดงความโกรธหรือไม่พอใจแต่อย่างใด คยองซูเหลือบหันไปเห็นนาฬิกาแสดงเวลาที่หกโมงเย็น
ผ่านไปเร็วขนาดนี้แล้วหรือ ?
“…”
“ผมเจอหมอสลบอยู่ที่ห้องทะเบียนตอนเกือบๆเก้าโมงเช้า”
“…”
“ที่ผมอยากรู้ก็คือ เกิดอะไรขึ้นกับชานยอล เซฮุน และแบคฮยอน !”
“ผ…ผมไม่…”
“เมื่อเช้าที่ผมเห็น… หมอนอนสลบอยู่กับพื้นข้างๆเซฮุน ส่วนชานยอลนอนอยู่อีกด้าน และเมื่อเช้าที่ด้านล่างของอาคาร พบศพของแบคฮยอนอยู่…”
“…”
“ลู่หานบอกแค่ว่า แบคฮยอนฆ่าชานยอล ก่อนจะฆ่าตัวตายตาม ส่วนเซฮุน…ถูกชั้นหนังสือล้มทับจนกระดูกแตกละเอียด ทั้งหมดนี้คือความจริงเหรอหมอ ??”
“ผ…ผมไม่รู้…”
ร่างเล็กส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง ดวงตาเบิกโพลงราวกับกำลังหวาดกลัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไหลย้อนเข้ามาในหัวราวกับแผ่นฟิล์มหนังที่กำลังถูกฉาย สีหน้า ท่าทาง ของทุกคนในเหตุการณ์นั้น…
R R R R ~
“ขอเวลาผมซักครู่นะครับ” จงอินลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปรับโทรศัพท์
จงอินหายออกไปจากห้องราวๆห้านาที ก่อนจะกลับเข้ามาด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่นั่นยังไม่น่าตกใจกว่าการที่จู่ๆ มือหนาก็ตรงเข้ามากระชากแขนของเขา
“จ…จงอิน !?!”
“มานี่ !!”
ใบหน้าของจงอินเปลี่ยนไปราวกับคนละคน น้ำเสียงแข็งกร้าวนั่นยิ่งทำให้คยองซูรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก มือที่ถูกกระชากเป็นข้างเดียวกับที่ถูกเจาะน้ำเกลือเอาไว้ เข็มที่แทงมือของเขาถูกกระชากออกจนหลุดจากสายน้ำเกลือ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาจนเปื้อนแขนของเขาและมือของจงอิน แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากลากเขาออกมาจากห้องพักคนไข้แล้วเดินตรงขึ้นไปบนดาดฟ้า
“คุณจะพาผมไปไหน !”
“ไปเคลียร์ !!”
จงอินตอบแค่นั้น ก่อนที่มือจะผลักประตูดาดฟ้าออก เผยให้เห็นเหตุการณ์ที่คยองซูสัมผัสได้ว่า มันน่ากลัวที่สุดตั้งแต่ที่เขาอยู่ที่นี่มา
ทุกคนกำลังยืนรอบนดาดฟ้า ทั้งคริส มินซอก จงแด ลู่หาน อี้ชิง ก่อนที่จงอินจะเดินเข้าไปในวงสนทนานั้น
และแน่นอนว่า ตัวเขาเองก็ด้วย
“นี่มัน…อะไร…”
น้ำเสียงสั่นละล่ำละลั่ก แสดงถึงความกลัวอย่างถึงขีดสุด ใบหน้าที่เริ่มซีดเผือดของเขาถูกจ้องมองโดยทุกคนที่ยืนอยู่บนดาดฟ้า
“มาแล้ว…” จงอินตอบสั้นๆ ก่อนจะปล่อยมือของคยองซูออก
“คนน้อยลงไปเยอะเลยนะ…” คริสพึมพำหลังจากที่กวาดสายตามองทุกคน
“เราเสียคนไปกี่คนแล้ว… จุนมยอน เทา ชานยอล แบคฮยอน เซฮุน แทมิน …” อี้ชิงพูด
“…”
“ที่ฉันเรียกทุกคนมาวันนี้ เพราะว่า เราจะต้องสะสางเรื่องทุกอย่างให้จบ ฉันไม่อยากให้เราเสียใครไปมากกว่านี้แล้ว” คริสบอกถึงจุดประสงค์ของเหตุการณ์ในครั้งนี้
“เรื่องอะไร ?” จงแดถามสั้นๆ
“นั่นเป็นสิ่งที่นายก็รู้ดี…”
“…” จงแดมองคริสเพียงเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ากลับ
“พวกนายจะเคลียร์อะไรกันฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่อย่าลากมินซอกเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ !”
อี้ชิงระเบิดอารมณ์อย่างไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปหามินซอกที่นั่งเงียบอยู่อีกมุมหนึ่ง ใบหน้าขี้เล่นของคนไข้ตัวเล็กหายไป กลับกลายเป็นใบหน้าที่แสดงสีหน้าเลื่อนลอย ราวกับไม่อยากรับรู้อะไรอีก
“แน่นอนว่า มินซอกก็ต้องเคลียร์ !” คริสขึ้นเสียงอย่างเด็ดขาด
“คริสจะให้ฉันเคลียร์อะไรอีก ?”
“ทุกเรื่อง !”
“อย่าขึ้นเสียงใส่มินซอก !” จงแดเริ่มชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมงานขึ้นเสียงใส่ร่างเล็ก
“แต่เรื่องที่ฉันอยากรู้ที่สุดในตอนนี้ คือเรื่องที่เกิดเมื่อคืน และนี่ก็คือเหตุผลที่ผมต้องตามคยองซูมา…”
“แต่ผมก็เล่าก็ให้หมอฟังแล้วนี่…” ลู่หานแย้งขึ้น
“นั่นก็ใช่ แต่เรามีพยานอยู่ตั้งสองคน บางที…”
‘ คำให้การอาจจะไม่ตรงกันก็ได้ ’
คริสพูดก่อนจะหันไปมองลู่หานครู่หนึ่ง แล้วจึงหันกลับมามองคยองซู โดยมีจงอินยืนอยู่ข้างๆเพื่อรอรับฟังเช่นกัน
“ผ…ผม…ผมไม่รู้…”
‘ อยากรู้จริงๆเหรอคริส ? ’
ยังไม่ทันที่คยองซูจะได้พูด จู่ๆมินซอกก็ลุกขึ้น เดินตรงเข้ามาในกลางวงสนทนา ก่อนจะมองหน้าร่างสูงด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มที่แตกต่างออกไปจากทุกครั้ง
รอยยิ้มนั่น…น่ากลัวเหมือนลู่หานไม่มีผิด…
ไม่สิ… น่ากลัวมากกว่าด้วยซ้ำ
“มินซอก…?”
“มีอะไรที่คริสอยากรู้ล่ะ ฉันจะเล่าให้ฟังเอง เรื่องที่สามคนนั้นตายเมื่อคืน หรือว่า เรื่องอื่น ?”
“…”
‘ เมื่อคืน ฉันเห็นเหตุการณ์หมดทุกอย่าง เพราะฉันตั้งใจจะยกโทษให้เซฮุนเพื่อให้ทุกอย่างมันจบ ก็เลยเดินไปหาที่ห้อง แต่เซฮุนก็ไม่อยู่ ฉันเลยเดินตามหา แล้วก็เห็นรองเท้าของเซฮุนที่หน้าห้องทะเบียน แต่ในนั้น มีทั้งลู่หาน แบคฮยอน และคยองซูด้วย… ฉันก็เลยแอบดูจากหน้าต่างอีกด้านของห้องกายภาพที่ติดกับห้องทะเบียน ’
“ว…ว่าไงนะ !” คริสพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง รวมไปถึงคยองซูที่ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเห็นเหตุการณ์นี้
“หนังฆาตกรรมเมื่อคืนสนุกมากเลยล่ะ ฉันมาไม่ทันที่ชานยอลถูกฆ่า แต่ฉันรู้ว่าแบคฮยอนเป็นคนฆ่าเขา รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงมั่นใจขนาดนั้น…”
“มินซอก หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วน่า”
จงแดปราม ก่อนจะเดินเข้ามาแตะที่ไหล่ของร่างเล็ก ทว่า มินซอกกลับปัดมือของจงแดออกอย่างแรง จนทุกคนในเหตุการณ์ได้แต่ยืนตะลึงไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่จงแดที่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ฉันรู้ว่าแบคฮยอนจะฆ่าชานยอลมาตั้งนานแล้ว แล้วคนที่เอาเรื่องนี้มาบอกฉันก็คือ…”
‘ จุนมยอน ’
“ว่าไงนะ !!!” คราวนี้กลับเป็นอี้ชิงที่อุทานออกมา
‘ ในวันที่ประชุมบุรุษพยาบาลเมื่อปีก่อน แบคฮยอนลืมแฟ้มทิ้งไว้ที่ห้องประชุม แล้วจุนมยอนก็เก็บแฟ้มนั่นได้ แล้วก็ไปเห็นว่ามีเอกสารเกี่ยวกับพ่อของแบคฮยอนที่เคยเป็นผู้อำนวยการของที่นี่มาก่อนอยู่ในแฟ้มนั้น ไม่กี่วันต่อมา จุนมยอนก็เผลอได้ยินที่ลู่หานกับแบคฮยอนคุยกัน เรื่องสัญญาของทั้งคู่… ’
“สัญญา ?”
คริสทำหน้างุนงงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าลู่หาน ซึ่งลู่หานเองก็ยิ้มน้อยๆราวกับรอฟังว่าคนไข้ตรงหน้าจะพูดอะไรต่อไป
‘ สัญญาที่แบคฮยอนบอกว่าจะช่วยลู่หานจัดการเซฮุน และลู่หานจะช่วยแบคฮยอนจัดการชานยอลยังไงล่ะ ใช่มั้ย ลู่หาน ? ’
คราวนี้มินซอกไม่ได้แสดงสีหน้าหวาดกลัวเมื่อพูดถึงลู่หาน มิหนำซ้ำ ยังหันไปชายตามองบุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างท้าทาย
“รู้เยอะดีนี่มินซอก” ลู่หานพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“…”
“แต่ที่ฉันอยากรู้น่ะ อยากรู้ว่า ทำไมจุนมยอนถึงตาย หรือนายจะโทษว่าเป็นเพราะฉันเหรอ มินซอก ?” ลู่หานถามย้อนกลับไป
“เปล่านี่… เพราะคนที่ฆ่าจุนมยอนน่ะ…”
‘ คือฉันเอง… ’
“เรื่องนั้น พวกเราก็พอจะรู้อยู่แล้ว” คริสว่า
“ต่างกับที่ทุกคนรู้นิดหน่อย…” มินซอกขัด
‘ ฉันไม่ได้ถูกลู่หานบังคับให้ฆ่าจุนมยอน แต่ฉันนี่แหละ เป็นคนฆ่าจุนมยอนเองกับมือ ’
“ไม่จริง !!” อี้ชิงตะโกนขึ้นมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“เลิกหลอกตัวเองซักทีเถอะอี้ชิง มินซอกไม่ใช่เด็กน้อยอย่างที่นายคิด” ลู่หานหันไปปรามคนไข้อีกคนที่กำลังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
‘ ฉันไม่ชอบที่จุนมยอนพยายามจะล้วงลึกเรื่องราวระหว่างทุกคนที่นี่ ตอนที่เขาเข้ามาใหม่ๆ เขาก็ไม่ต่างกับคยองซูในตอนนี้เท่าไหร่ ต่างกันนิดหน่อยที่เขารู้อะไรหลายๆอย่างของที่นี่จากเทา ’
“…”
‘ ฉันรู้สึกไม่ชอบใจ ก็เลยรอให้จุนมยอนป่วย แล้วก็รอให้ลู่หานเข้าไปฉีดยา พอจุนมยอนกลับ ฉันก็เดินเข้าไปแล้วก็แอบเอายานอนหลับฉีดเข้าไปในน้ำเกลือ แล้วก็เอาร่างของหมอนั่นไปใส่ไว้ในแทงค์น้ำ ’
“นายนี่ลงทุนดีจังนะ ปล่อยให้ฉันเข้าไปฉีดยา หวังจะให้ทุกคนเข้าใจว่าฉันเป็นคนฆ่าเขาอย่างนั้นสิ ?” ลู่หานถามอย่างไม่ได้ใส่อารมณ์ แถมยังมีรอยยิ้มติดมาที่ปากด้วย
“ก็ไม่เชิง… เอาล่ะคริส มีอะไรที่อยากรู้อีก ?”
“…”
“เรื่องของเซฮุน ฉันจะเล่าให้ฟังก็ได้นะ”
“พอเถอะมินซอก ชักจะเลอะเทอะแล้ว !”
จงแดเดินเข้ามากระชากแขนของมินซอก แต่มินซอกในเวลานี้สามารถสู้แรงของจงแดได้สบายๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันกลับไปมองหมอหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ตอนนี้แหละคือเวลาที่ฉันจะเป็นตัวของตัวเอง”
“ป…เป็นตัว…ของตัวเอง ?”
“ใช่… ที่ผ่านมา จงแดก็ควบคุมฉันมาตลอดไม่ใช่รึไง ?”
“…!!”
คำพูดของมินซอก ทำให้ทุกคนหันไปจงแดเป็นตาเดียว ซึ่งคนที่ถูกมองก็ไม่ได้แสดงอาการสะทกสะท้านแต่อย่างใด
“รู้ตัวแล้วเหรอ ?” จงแดถามพร้อมรอยยิ้ม
“ก็เมื่อไม่นานมานี้…” มินซอกตอบ
“หมายความว่ายังไง จงแด !!” คริสเริ่มขึ้นเสียง
‘ ละครรักห้าเส้าของพวกเรามันเละเทะสุดๆจนฉันทนไม่ไหวเลยล่ะ ฉันกับคริสก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ฉันชอบมินซอกมาตั้งแต่ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ นายก็รู้ แต่มินซอกดันไปชอบนาย แถมยังมีลู่หานเข้ามาเป็นคู่แข่งของฉันอีก เละเทะจนน่าอาเจียนเลย ’
สีหน้าของจงแดเริ่มเปลี่ยนไป แววตานิ่งเฉยในตอนแรกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เย็นชาแต่แฝงไปด้วยแรงอาฆาตของเจ้าตัว ชนิดที่ว่าทำให้บรรยากาศรอบข้างกดดันมากขึ้นเป็นเท่าตัว
“รู้สึกว่าหมอจะปล่อยจิตสังหารออกมาเต็มที่แล้วสินะครับ” ลู่หานทักพร้อมรอยยิ้ม
“ก็คงอย่างนั้น…” จงแดตอบอย่างไม่ใส่ใจ
‘ แต่นั่นก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกเกลียดชังที่นี่สุดๆเท่ากับตอนที่มินซอกจะถูกเซฮุนฆ่าในห้องน้ำ แล้วฉันก็ไปเจอ เวลาเห็นคนที่ตัวเองรักโดนทำร้ายแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดสุดๆไปเลย ’
“…”
‘ วันที่เราไปฉลองปีใหม่กันที่ผับ มินซอกเอาแต่นั่งมองคริสกับลู่หาน ตอนที่พวกนายสองคนเดินออกไปจากผับ มินซอกก็เดินตามออกไปดูเหตุการณ์ทุกอย่าง ฉันไม่รู้ว่ามินซอกไปเห็นอะไรมา แต่พอกลับเข้ามานั่งที่ร้าน ตอนนั้นที่โต๊ะเหลือแค่ฉันกับมินซอก มินซอกกินเหล้าจนเมาไม่ได้สติ แล้วฉันก็คิดว่า มันถึงเวลาที่เขาควรจะเป็นของฉันสักที… ’
“ไม่น่าเชื่อว่าหมอจะคิดอะไรได้สกปรกขนาดนี้นะ”
ทันทีที่จงแดพูดจบ อี้ชิงก็เดินปราดเข้ามาตรงหน้า พร้อมมองด้วยสายตาเหยียดหยามเมื่อได้ฟังความจริงจากปากของจงแดเอง
“คนที่เริ่มน่ะ มินซอกต่างหาก… ใช่ไหม ?” จงแดหันไปหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่อีกมุม
“…”
“ถ้านึกไม่ออก ผมจะทวนคำพูดคืนนั้นให้ก็ได้นะ” จงแดตอบพร้อมรอยยิ้มที่หาดูได้ยากสำหรับคนที่นิ่งเฉยอย่างเขา
“…”
‘ ทำยังไงก็ได้ ให้ผมเป็นของหมอที… ’
ทั้งจงแดและมินซอกต่างพูดประโยคนี้ขึ้นมาพร้อมกัน ทุกคนบนดาดฟ้าต่างมองเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินอยู่อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ทั้งสองคนที่เรียกได้ว่า ตัวแทบจะติดกันตลอดเวลา กำลังยืนมองหน้ากันด้วยบรรยากาศที่ไม่สามารถบรรยายถึงความกดดันได้
“จงแดยังจำคำนี้ได้อีกเหรอ ?” มินซอกถาม
“ผมไม่ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับมินซอก”
“…”
“หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น มินซอกก็กลายเป็นแค่เด็กน้อยในร่างของผู้ใหญ่ รอยยิ้มที่ยิ้มออกมา ราวกับไม่ขอรับรู้ทุกอย่างในอดีต …”
‘ วันที่มินซอกกลายเป็นบ้า… ’
“…”
“ฉันรู้ว่ามินซอกเกลียดฉันขนาดไหน แต่พอมินซอกตื่นขึ้นมาในเช้าวันนั้น เขาก็เรียกหาแต่ฉัน เป็นความสุขของฉันแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ฉันก็เลยคิดอยู่นาน ที่จะทำให้มินซอกเป็นแบบนี้… ตลอดไป…”
‘ ฉันก็เลยลองใช้ยากล่อมประสาทกับมินซอกทุกเช้าเย็น แล้วมันก็ได้ผลอย่างที่คาดไม่ถึง แต่ลู่หานที่รู้เรื่องนี้เข้า ก็เลยพยายามจะแยกมินซอกออกจากฉัน ใช่มั้ยล่ะ ? ’
“ผมไม่แปลกใจเลยที่หมอเรียนจบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 …” ลู่หานตอบ
“…”
“ตอนนี้ผมก็มีเรื่องต้องคุยกับคริสเหมือนกัน” ลู่หานหันไปมองคนที่สูงที่สุดในกลุ่มที่กำลังยืนกอดอกอยู่อีกมุม
“…”
‘ ขอโทษที่ผมเป็นฆ่าเซฮุนเองกับมือ ’
“ลู่หาน !?!”
ตึ้ง !!
ร่างสูงผลักอีกคนลงไปนอนกับพื้น มือทั้งสองข้างของคริสกดลงไปที่คอของลู่หาน พร้อมที่จะปลิดชีพอีกคนได้ตลอดเวลา
“ทำไมแบบนี้ทำไม !!!”
“อยากรู้จริงๆเหรอหมอ…”
‘ ทั้งเรื่องที่เซฮุนกรีดข้อมือ ทั้งเรื่องที่เขาเกลียดคุณ ทั้งหมดเป็นเพราะผมทั้งนั้น หมอน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ ทั้งหมอและเซฮุนก็หวังในตัวผมกันทั้งนั้น สำหรับเด็กไร้เหตุผลอย่างเซฮุน มันไม่ยากเลยที่เขาจะเกลียดหมอด้วยเหตุผลแค่นั้น ’
‘ เซฮุนพยายามจะกลับไปรื้อฟื้นความเป็นเพื่อนกับมินซอก วันที่เซฮุนกรีดข้อมือ ก่อนหน้านั้นผมเดินไปหาเซฮุน เราเปิดใจคุยกัน เชื่อไหมว่าแค่ประโยคเดียว ที่ทำให้เซฮุนแทบจะเป็นบ้าในพริบตา ’
“…”
‘ ผมก็แค่บอกไปว่า ผมสามารถเข้าหามินซอกได้ง่ายกว่าเขา และหมอก็เชื่อในตัวผมมากกว่าเขา ถ้าเป็นแบบนั้น นายคิดว่าตัวเองจะเหลือใครล่ะเซฮุน… ’
“ลู่หาน !!!”
จงอินผลักคริสออกไป ก่อนที่มือหนาจะชกลงไปที่ใบหน้าของลู่หานอย่างแรง สีหน้าของจงอินเปลี่ยนไปราวกับคนละคนกับที่ทุกคนรู้จัก เป็นเหมือนคนที่กำลังถูกผีร้ายเข้าสิง ไร้ซึ่งความปราณีใดๆในกำมือที่กระแทกลงไปบนใบหน้าของลู่หาน
“นายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ จงอิน ?”
“เซฮุนเป็นเพื่อนของฉัน !!!!”
“เพื่อนเหรอ… ฉันเคยเห็นนายบอกว่า ทุกคนที่นี่เป็นเพื่อนของนาย แต่พอเอาเข้าจริง…”
‘ ฉันก็ไม่เคยเห็นนายช่วยใครได้ซักคน นายฆ่าแทมินน้องชายแท้ๆของตัวเองกับมือ จุนมยอนโดนฆ่า นายก็ช่วยได้แค่เอาศพของเขาออกมาจากแทงค์น้ำ เทาตาย นายก็ทำได้แค่เป็นคนแรกที่เห็นศพ เมื่อคืนตอนที่เซฮุนโดนฆ่า ฉันก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนาย… ’
“อึก…”
“แทงใจดำเหรอ ?”
“แก…”
“ฉันจงใจไม่นับชานยอลกับแบคฮยอน เพราะฉันรู้ว่านายเกลียดชานยอล ที่เป็นสาเหตุให้นายต้องฆ่าน้องของตัวเอง แล้วก็แบคฮยอนที่เคยเป็นเพื่อนของนาย แต่ก็ถูกถีบหัวส่งหลังจากที่หมอนั่นมาคบกับฉัน”
“หุบปาก !!”
“ยอมรับความจริงสิ ใช่ไหมล่ะ จงอิน ?”
“หึ…”
จงอินส่งเสียงออกมาจากลำคอ ก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เผยให้เห็นมีดคัตเตอร์ปลายแหลมคมที่เขาพกติดตัวไว้
“จงอิน จะทำอะไร !!” คยองซูที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ตลอดขึ้นเสียงใส่จงอิน
“เงียบ !!”
“…”
“เอาสิ ถ้านายอยากจะฆ่าฉันแบบที่ทำกับแทมินก็เชิญ…” ลู่หานท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว
“…”
“ฉันเคยได้ยินเรื่องสองบุคลิกของนายมาจากแบคฮยอน ถ้านายฆ่าฉัน มันก็จะต่างกันหน่อยตรงที่นายฆ่าเพราะความเกลียด ก็เอาสิ …”
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำ !!”
“…”
ใบหน้าของลู่หานยังคงยิ้มอยู่เช่นเคย ไม่ได้มีการขัดขืนจงอินที่อยู่เหนือกว่าแต่อย่างใด มือของจงอินค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาจนปลายมีดอยู่ห่างกับลำคอของลู่หานไม่กี่อึดใจ
“จงอิน อย่า !!!”
คยองซูวิ่งเข้ามาแย่งมีดไปจากมือของจงอิน แต่จงอินที่มีแรงเยอะกว่าผลักอีกคนออกจนศีรษะไปกระแทกกับขอบกำแพง
“โอ๊ย !!”
“คยองซู !!”
เสียงเรียกชื่อของเขาจากคริส ทำให้คยองซูทำได้แค่รับรู้ ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆพร่ามัว ถึงกระนั้น เขาก็พยายามตั้งสติเพื่อให้ไม่ให้สลบลงไปเสียก่อน
เลือด…
วินาทีที่คยองซูสัมผัสได้ถึงเลือดที่ไหลลงมาจากศีรษะ คงเป็นผลมาจากการที่ศีรษะถูกกระแทกอย่างแรง ทำให้เกิดแผลขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่เลือดก็ยังคงไหลลงมาไม่หยุด
“ฉันจะฆ่าแก !!”
“จงอิน หยุด !!”
“มินซอก อย่าเข้าไป !”
สติที่พร่ามัวของคยองซูยังไม่ดับสนิท เขายังคงเห็นมินซอกที่วิ่งเข้ามาขวางจงอินกับลู่หานเอาไว้ ส่วนอี้ชิงก็พยายามจะลากมินซอกออกจากเหตุการณ์
“จงอิน เอาคัตเตอร์มานี่…”
คริสเดินเข้าไปกลางวงล้อม ก่อนจะเอ่ยขอมีดจากจงอิน ร่างสูงที่กำลังอารมณ์ร้อนนั่งมองหน้าหมอหนุ่มร่างสูงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของคริสเริ่มแสดงแววตาของความเย็นชาออกมา ทำให้จงอินยอมส่งมีดให้คริสแต่โดยดี
“คริส จะทำอะไร !” อี้ชิงหันไปมองหน้าอีกคน
“เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะฉันใช่มั้ยล่ะ ?”
“พูดบ้าๆ”
แกร่ก…
ใบมีดคัตเตอร์ถูกเลื่อนขึ้นมาจนยาวที่สุด ก่อนที่คริสจะตวัดคมมีดใส่ทุกคนให้ถอยห่างจากตัวเอง สร้างความตกตะลึงให้ทุกคนในเหตุการณ์
“คริส ทำบ้า…”
“อี้ชิง ถอยออกไป”
“…”
“จงอินไม่ต้องทำอะไรลู่หานทั้งนั้น เพราะฉัน…”
‘ จะขอชดใช้ความผิดทั้งหมดเอง ’
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะคริส !!” มินซอกตะโกนใส่อีกคนให้ได้สติ
“ขอโทษนะมินซอก…”
จบด้วยคำพูดสั้นๆ มีดปลายแหลมก็ถูกเจ้าของมือที่ถือมีดอยู่ผลักมีดเข้าไปที่ลำคอของตัวเองจนมองไม่เห็นใบมีดสีเงินโผล่ออกมาแม้แต่น้อย
“คริส !!!!!”
ทุกคนต่างพากันเรียกชื่อของบุคคลที่กำลังทำการอัตวินิบาตกรรม ความคิดสั้นเพียงชั่ววูบที่ทำให้คริสไม่สามารถยื้อชีวิตของตัวเองได้ ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆทรุดลงช้าๆ คยองซูพยายามพยุงตัวเองไปหาคริสที่ยืนอยู่อีกด้าน แต่ก็ช้ากว่าทุกคนที่วิ่งไปมุงคริสก่อนแล้ว
“รอด…ซัก…ที…”
คริสพยายามพูดสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการ ก่อนที่ลมหายใจจะค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆ คนที่ดูจะเสียใจที่สุดกับเรื่องในครั้งนี้ คงจะไม่พ้นมินซอกที่พยายามเขย่าตัวคริสให้ได้สติ
“คริส…ไม่เอาแบบนี้…”
“เซ…ฮุน…”
“…”
“…”
ร่างสูงพยายามเรียกชื่อน้องชายของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย เสียงค่อยๆขาดหายไป ก่อนที่ลมหายใจจะหยุดไว้เพียงเท่านั้น
“คริส !!!!!!”
คราวนี้กลับกลายเป็นคยองซูที่พยายามเรียกชื่อคริส แม้ว่าจะอยู่ห่างกันพอสมควร ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาหาคยองซูทุกขณะ กลัวจนไม่อยากจะสบตามองทุกคนในที่นั้น
ไม่เอาแบบนี้ !!!!
“คริสตายแล้ว… สมใจนายแล้วใช่ไหมลู่หาน !?!” มินซอกเริ่มตวาดขึ้นมาก่อนจะจ้องมองลู่หานที่อยู่ใกล้ๆกัน
“…”
“ต่อไป นายอยากจะทำอะไรฉันก็เชิญ !!!”
“ได้…”
ลู่หานรับคำสั้นๆ ก่อนจะกระชากตัวคนที่พูดจาท้าทายเขาไปยืนบริเวณริมดาดฟ้า เมื่อมองลงไปด้านล่างที่ห่างกันลงไปอีกเกือบ 10 ชั้น ก็ยิ่งทำให้มินซอกรู้สึกกลัวอีกคนขึ้นมา
“ลู่หาน หยุด !!!”
ทั้งจงแด อี้ชิง จงอิน และคยองซูต่างตะโกนห้ามลู่หานที่ลากมินซอกไปยืนบนขอบอาคาร แต่ลู่หานก็ทำกลับมาเพียงแค่มองทั้งสี่คนกับร่างไร้วิญญาณอีก 1 ร่าง
สายลมเย็นๆพัดมาตีหน้าของลู่หานกับมินซอก ก่อนที่ลู่หานจะคลี่ยิ้มออกมาราวกับโล่งใจในอะไรบางอย่าง เป็นรอยยิ้มที่ดูผ่อนคลายและไม่กดดันเหมือนทุกครั้ง
“มินซอก…”
“…”
“นี่คงเป็นคำขอร้องครั้งเดียวของฉันที่จะขอจากนาย…”
‘ กระโดดลงไปเป็นเพื่อนฉันได้มั้ย ’
คำขอของลู่หานทำให้ทุกคนได้แต่เบิกตาโพลง ไม่รู้ว่าคนๆนี้กำลังคิดอะไรอยู่ คำขอที่ต้องแลกด้วยชีวิต จะมีใครที่อยากจะตอบตกลง
“…”
“พูดบ้าๆน่ะลู่หาน อย่านะมินซอก !!!” จงแดขึ้นเสียง
“หมอยืนอยู่ตรงนั้น ห้ามก้าวเข้ามาเด็ดขาด…”
‘ ถ้าก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ผมจะผลักมินซอกลงไปข้างล่าง ’
ลู่หานหันมาสั่งจงแดที่กำลังจะเดินตรงเข้ามาหาทั้งคู่ ทำให้จงแดต้องหยุดชะงัก คยองซูพยายามเดินเข้าไปจนถึงจุดที่จงแดยืนอยู่ รวมถึงอี้ชิงและจงอินด้วย
‘ ก็เอาสิ… ’
คำตอบสั้นๆของมินซอก ทำให้ทุกคนในที่นั้นได้แต่ตกตะลึง ที่มินซอกยอมตกลงง่ายๆทั้งที่มินซอกนั้นเกลียดชังลู่หานยิ่งกว่าอะไรดี
“พูดบ้าๆน่ะมินซอก !!” อี้ชิงโวย
“ลู่หาน ปล่อยมินซอกเดี๋ยวนี้ !!” จงอินเองก็เช่นกัน
“ดีใจจัง เป็นครั้งแรกที่ฉันขอร้องคนที่นี่ แล้วก็มีคนตกลงกับฉันด้วย…”
“…”
“ขอบคุณจริงๆ”
“มันก็ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องอยู่ต่อแล้วนี่ คริสก็ตายแล้ว เซฮุนเพื่อนรักของฉันก็ตายแล้ว”
“…”
“ลู่หาน มินซอก อย่า !!!!!”
คยองซูพยายามวิ่งเข้าไปห้ามทั้งสองคน แต่ทว่า เขาช้าไปเสียแล้ว ลู่หานดึงมือของมินซอก ก่อนจะทิ้งร่างของตัวเองและคนข้างๆลงไปชั้นล่างพร้อมๆกัน
“ม…”
‘ ไม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ’
บทส่งท้าย
“คยองซู ไปเดินเล่นกัน”
ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหญ้า อากาศอุ่นๆแบบนี้ทำให้คยองซูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง
“จงอิน ผีเสื้อ~”
คยองซูชี้มาที่ผีเสื้อสีเหลืองตัวเล็กที่บินผ่านหน้าของผมไป ก่อนที่จะจับมืออีกของอีกคนที่กำลังเหนื่อยหอบเพราะเล่นสนุกมากเกินขีดจำกัดของร่างกาย
“คยองซูชอบผีเสื้อเหรอ ?”
“ใช่…”
“…”
“ฉันอยากบินได้… อยากจะบินหนีออกไป…”
คยองซูพูดคำนี้ออกมาอีกแล้ว … ไม่สิ… ไม่ได้ ! ผมไม่มีทางปล่อยให้เขาไปไหนเด็ดขาด เขาจะต้องอยู่กับผมที่นี่ตลอดไป
ใช่… ตลอดไป !
หลังจากวันนั้น วันที่เราไปคุยบนดาดฟ้า เหตุการณ์ทุกอย่างที่ทำให้ทุกคนต้องสูญเสียไป ทั้งคนที่ผมรัก และคนที่ผมเกลียด วินาทีที่มินซอกกับลู่หานกระโดดลงไปจากตึก คยองซูก็เอาแต่ร้องหาทั้งสองคนจนสลบไป
แล้วก็กลายเป็นผีเสื้อตัวน้อยของผม…
ส่วนอี้ชิงนั้น หายตัวไปทันทีหลังจากที่เหตุการณ์ในคืนนั้นจบลง ไม่มีใครรู้ว่าอี้ชิงหายไปไหน และเป็นตายร้ายดีอย่างไร ตอนนี้โรงพยาบาลของเราก็ได้กลายเป็นโรงพยาบาลร้างที่มีกันแค่สามคน คือผม คยองซู และ…
“จงอิน ไปหาจงแดกัน”
คยองซูดึงแขนเสื้อของผม ก่อนจะพากันเดินมาถึงห้อง 403 … ห้องที่มินซอกเคยอยู่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ห้องของมินซอกอีกต่อไป
มันกลายเป็นของจงแดไปแล้ว…
“มินซอก…”
เสียงพึมพำของจงแดดังออกมาจากหน้าประตู คนที่ผมเคยเชื่อใจและเคารพที่สุดกำลังเรียกหามินซอกที่ไม่มีตัวตนอยู่แล้ว
ก๊อก ก๊อก
“จงแด ออกไปเดินเล่นกันมั้ย ?”
‘ จะหามินซอก… ’
จงแดในเวลานี้พูดเพียงแค่ประโยคเดียวซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาเลื่อนลอยคู่นั้น รวมไปถึงการทำเอาเสื้อของมินซอกมาไว้กับตัวตลอดเวลา ช่างเป็นสภาพที่น่าสงสารและน่าสมเพชในเวลาเดียวกันเสียจริงๆ
“เอาน่าคยองซู เราไปกันเถอะ ดูเหมือนจงแดจะยังไม่อยากไปเล่นกับพวกเราเท่าไหร่”
“ก็ได้…”
สีหน้าของคนตัวเล็กตรงหน้าผมดูผิดหวังเล็กน้อย ก่อนที่เราจะ “จูงมือ” ออกไปเดินเล่นทั่วโรงพยาบาล
“คยองซู… ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย ?”
“อะไรเหรอ ?” คนตรงหน้าทำดวงตาใสซื่อเหมือนทุกครั้ง
“สัญญากับผมได้มั้ย ?”
“สัญญา ?”
‘ สัญญาว่าคยองซูจะต้องอยู่ที่นี่กับผม… ตลอดไป ’
“…”
“คยองซูจะไม่หนีไปไหน เหมือนผีเสื้อตัวนั้นใช่มั้ย ?”
“อื้อ…”
“…”
“ฉันจะไม่หนีไปไหน จะอยู่ที่นี่ อยู่กับจงอิน แล้วก็จงแดด้วย”
มือเล็กของคยองซุค่อยๆมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของผม สัญญาของเราถือเป็นพันธะในที่สุด ผมจะไม่มีวันปล่อยให้เขาหนีไปไหนได้เด็ดขาด
เพราะตอนนี้… เขากลายเป็นผีเสื้อของผมไปแล้ว…
ผีเสื้อของผม…คนเดียว !
…อวสาน…
ฮ้า...ในที่สุดก็จบซักที
ใช้เวลา 1 ปีเต็มๆกับฟิคนี้ สุดท้ายนี้ไม่มีอะไรจะพูด
นอกเสียจาก...
"ขอบคุณกว่า 5400 คอมเม้นท์ที่สนับสนุนฟิคนี้ ขอบคุณแฟนๆ 1500 คนที่ติดตามกันมาถึงจุดนี้
ขอบคุณลูกค้า 80 ท่านที่ซื้อฟิคเรื่องนี้ ขอบคุณเกรทที่ช่วยแต่งบทความให้
ขอบคุณหม่ามี้และป่าป๊าที่ช่วยเป็นกำลังใจให้ลูกสาววัย 17 คนนี้
และขอบคุณ exo ที่เป็นแรงบันดาบใจให้ฟิคเรื่องนี้
ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ อาริกาโตโกะไซมัส !"
ปล.เปิดรีปริ้นท์แล้วนะคะ มีตอนพิเศษ + ฟิคแถม 100 หน้าค่ะ
สนใจสามารถดูรายละเอียดข้างล่างได้เลยนะคะ ^^
The Hospital [Re - Print]
https://docs.google.com/forms/d/1klUlArOl5Cbj0vTT0EixZh0o1wcVw_p0chjK8C2e9OU/viewform
ความคิดเห็น