ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (exo) THE HOSPITAL. [END] | RE-PRINT.

    ลำดับตอนที่ #33 : ✚ r o o m . XXIV + แจ้งข่าวเรื่องรูปเล่ม !!

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.03K
      12
      31 ม.ค. 57

    Chapter XXIV

     

    อี้ชิงขอตัวไปนอนพักผ่อนหลังจากคุยจบ แต่ในความเป็นจริง ดูเหมือนเขาพยายามที่จะหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามเสียมากกว่า แต่คยองซูก็ไม่กล้าจะรบกวนอะไรอี้ชิงอีก เลยทำได้เพียงแค่ยืนถอนหายใจเงียบๆอยู่มุมตึก

     

    ตกลงจะจัดการคืนนี้สินะ

     

    เสียงคุยกันของใครบางที่อยู่ไม่ไกลนัก ทำให้คยองซูต้องชะโงกหน้าไปมอง และพบว่ามีคนกำลังยืนอยู่อีกฝั่งของตึก ไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่

     

                แบคฮยอน กับ ลู่หาน…?

     

                “ใช่ ฉันก็อยากจะจัดการให้มันจบๆไปซักที จะได้ไม่ต้องยุ่งกับนายอีกนั่นคือคำตอบของแบคฮยอนที่คุยกับลู่หาน

                “แน่ใจเหรอ ว่าถ้าจัดการได้แล้ว ฉันจะเลิกยุ่งกับนาย ?

                “…”

                “อย่าลืมนะว่า เราต้องพึ่งกันและกันอยู่ ถ้านายจัดการธุระของนายได้แล้วนายถีบหัวส่งฉันแบบนี้ ฉันก็แย่น่ะสิ

                “นายต้องการอะไรก็พูดมาเถอะ ลู่หาน

                “ธุระของฉันไง

                “…”

                “หรือถ้าจะไม่ช่วยฉันก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ยังมีหมอคยองซูที่ติดหนี้นายอยู่แล้วนี่ ไปขอให้เขาจัดการซะสิ

                “…”

     

                ว่าไงนะ !?!

     

                คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจของคนที่ยืนฟังเหตุการณ์ ที่กลับได้ยินชื่อของตัวเองในบทสนทนานั้น

     

                ฉันจะจัดการเอง

     

                แบคฮยอนพูดปิดท้ายก่อนเดินหันหลังกลับแล้วมุ่งหน้าตรงมายังบริเวณที่คยองซูยืนอยู่ หมอหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งออกไปก่อนที่บุรุษพยาบาลร่างเล็กจะเดินมาถึง

     

     

     

                10.00 PM

     

                เนื่องจากเมื่อวานนี้คยองซูขอลาหยุดงาน วันนี้เขาจึงต้องเขาเวรดึกไปโดยปริยาย มีเขาเป็นแพทย์เพียงคนเดียว และมีลู่หานกับแบคฮยอนเป็นบุรุษพยาบาลประจำเวรคืนนี้

     

                ถือเป็นการจัดตารางเวรที่ทำให้เขารู้สึกกลัวที่สุดเลยก็ว่าได้

     

                หมอครับ กินกาแฟสักหน่อยมั้ย ?ลู่หานถามลอยๆ เพราะมือของเจ้าตัวมีกาแฟอยู่ที่มือสองแก้ว ก่อนจะวางแก้วหนึ่งลงบนโต๊ะของคยองซู

                ขอบคุณครับ

                “หมอจะพักก่อนก็ได้นะครับ เวลานี้คงไม่มีอะไรมากแล้วล่ะ

                “แล้วแบคฮยอนล่ะครับ ?

     

                หลังจากนึกได้ว่า ตั้งแต่ช่วงค่ำยังไม่เห็นบุรุษพยาบาลอีกคน คยองซูจึงออกปากถามลู่หานที่กำลังเดินกลับไปนั่งประจำโต๊ะที่เต็มไปด้วยใบประวัติคนไข้ แม้ว่าปกติคยองซูจะมีห้องทำงานประจำตัวก็จริง แต่เนื่องจากได้ข่าวว่าพวกบุรุษพยาบาลต้องจัดการกับงานที่ล้นมือ เขาจึงอาสามาช่วยที่ห้องทำงานของพวกพยาบาลที่ตอนนี้มีแค่ เขา กับ ลู่หาน

     

              สองคน

     

                “สงสัยออกไปเดินเล่นมั้งครับ เห็นบ่นว่าเบื่อๆ

                “…”

                “ขอบคุณหมอที่อุตส่าห์มาช่วยพวกเรานะครับ นึกว่าจะกลัวพวกเราจนไม่กล้ามาทำงานด้วยกันซะแล้ว

                “ครับ ?

                “คริสเล่าให้ผมฟัง เขาดูออกว่าคุณรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเวลาอยู่กับพวกเรา ใช่มั้ยครับ ?

     

                ถึงจะถามแบบนั้น แต่ใบหน้าของลู่หานก็ยังคงมีรอยยิ้มออกมาด้วยตลอดเวลา ผิดกับดวงตาที่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ ความรู้สึกกลัวที่ทำให้อุณหภูมิในห้องที่เปิดเครื่องปรับอากาศอยู่ยิ่งเย็นขึ้นกว่าเดิม

     

                พวกเราก็เป็นแบบนี้แหละครับ หมอไม่ต้องสนใจหรอก

                “…”

                “ผมขอตัวไปหาอะไรทานที่ร้านสะดวกซื้อก่อนก็แล้วกันนะครับ พอดียังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่กลางวันแล้ว

                “ตามสบายครับ

     

                ลู่หานพูดในเชิงขออนุญาต ก่อนจะเดินหายออกไป ดวงตากลมโตเหลือบไปมองนาฬิกาเล็กน้อย ถึงจะแค่สี่ทุ่มเศษๆ แต่ความเหนื่อยล้าก็ทำให้เขาแทบจะเผลอหลับตลอดเวลา ต่อให้หยิบกาแฟมากินก็ยังไม่สามารถช่วยอะไรได้

     

                ก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้า

     

              จะดับวูบลง

     

     

     

                ตื๊ด ตื๊ด !

     

                หือ…?”

     

                ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ ก่อนที่เสียงข้อความเข้าในโทรศัพท์จะดังขึ้น แรงสั่นของโทรศัพท์บนโต๊ะพลอยทำให้หมอหนุ่มตื่นขึ้นมา มือเล็กค่อยๆคลำหาโทรศัพท์บนโต๊ะด้วยสภาพงัวเงีย

     

                ตีสองครึ่ง…?

     

              เผลอหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ ?

     

                ความคิดของคยองซู ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวสนใจไปมากกว่าข้อความในโทรศัพท์ หมอหนุ่มค่อยๆกวาดสายตาอ่าน และพบว่าข้อความมาจากผู้อำนวยการของโรงพยาบาล

     

                Date : 2.33 AM      10 / 11 / 20xx

              From : Park Chanyeol

              Subject : ช่วยด้วย ! ’

                        รีบมาช่วยผมที่ห้องทะเบียนที  !

     

                ช่วยด้วย … ?

     

                ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเนื้อความในข้อความสักเท่าไหร่ แต่ก็เริ่มทำให้คยองซูลังเลไม่น้อย คนที่เคยเกือบจะทำร้ายเขา และเป็นคนที่ในโรงพยาบาลไม่ไว้วางใจ กลับส่งข้อความมาหาในลักษณะนี้ ถ้าเขาไป ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ถ้าเขาไม่ไป และถ้าหากมันเป็นเรื่องจริง เขาจะกลายเป็นคนใจร้ายใจดำไปในที่สุด

     

                ทำยังไงดีล่ะ คยองซู !?!

     

                ไม่รอให้ช้าไปกว่านั้น คยองซูรีบวิ่งออกจากห้องทำงานและมุ่งตรงไปยังห้องทะเบียน แต่ระหว่างทางกลับเจอเซฮุนกำลังนั่งกดเครื่องเกมส์อยู่ คนไข้หนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย สายตาเย็นชาที่ไม่เข้ากับรอยยิ้ม ทำให้คาดเดาอารมณ์ของคนๆนี้ไม่เคยได้เลย

     

                ไปไหนค่ำๆมืดๆล่ะหมอ ?

                “นั่นน่ะ ผมควรจะถามคุณนะ ว่าทำไมถึงมานั่งตากลมดึกดื่นแบบนี้ ?

                “ลมมันเย็นดีนี่ นั่งก่อนมั้ยหมอ ?เซฮุนชักชวนพร้อมชี้ลงมาที่ม้านั่งข้างๆที่ว่างอยู่

                เอ่อ…”

                “แล้วนี่หมอจะไปไหนเหรอ ?

                “ก็คือ…”

                “…”

                “…”

                “หรือว่าหมอกำลังจะไปห้องทะเบียน ?คำถามของเซฮุนทำให้คยองซูตกใจเล็กน้อย

                “ครับ…”

                “ไปช่วยแบคฮยอนทำงานสินะ งั้นก็ไปเถอะหมอ ผมไม่กวนเวลาหมอละ

                “แบคฮยอน ?คยองซูทวนชื่อของบุคคลที่ถูกพาดพิงเล็กน้อย

                ฮื่อเมื่อครู่นี้ผมเจอแบคฮยอน เห็นบอกว่าจะไปทำงานในห้องทะเบียนน่ะ

                “…”

                “หน้าตาหมอแบบนี้มีอะไรเหรอ ?

                “เปล่าครับ งั้นผมขอตัว…”

                ตามสบายเลยเซฮุนรับคำก่อนจะก้มหน้าก้มตากดเครื่องเกมส์ PSP ต่อ

     

                ที่น่าสงสัยก็คือ ทำไมเซฮุนถึงออกมานั่งนอกห้องพักตอนตี 2 กว่าๆ ทั้งๆที่ตอนกลางวันเซฮุนมักจะขลุกอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกมาเดินป้วนเปี้ยนเหมือนคนไข้คนอื่นๆเสียด้วยซ้ำ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ก็คือคำพูดของเจ้าตัวที่มีชื่อของแบคฮยอนหลุดออกมา

     

                หรือว่าสองคนนั้นจะอยู่ด้วยกัน ???

     

              แล้วเรียกเราไปทำไม ??

     

                หลังจากเดินไปคิดไป ในที่สุด คยองซูมาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทะเบียน สถานที่ที่เขาเข้าๆออกๆบ่อยที่สุดในโรงพยาบาล ประตูห้องที่ถูกปิดอยู่ยิ่งทำให้หมอหนุ่มใจไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นัก

     

                ขอโทษนะครับ…”

                “…”

     

                ไม่มีเสียงขานรับใดๆตอบกลับมา นอกจากความเงียบ ทั้งๆที่เขาคาดหวังว่าจะได้ยินเสียงคนที่เรียกเขามาอย่าง ปาร์คชานยอล แต่ทว่ากลับไม่ใช่อย่างที่คิด ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวแย่ลงไปอีก

     

                ขอโทษนะครับ ผู้อำนวยการอยู่รึ…”

     

                แกร่ก !

     

                ในขณะที่ตะโกนถาม หมอหนุ่มกลับลืมไปว่ามือของตัวเองจับกับลูกบิดประตูเอาไว้ร่างกายที่เคลื่อนไหวโดยไม่รู้ตัวทำให้หมอหนุ่มเผลอบิดประตูที่ไม่ได้ล็อกห้อง บานประตูค่อยๆแง้มออกเป็นช่องเล็กๆ ที่พอจะทำให้เห็นว่าภายในห้องไม่ได้เปิดไฟไว้แต่อย่างใด

     

                ไม่มีคนอยู่หรอกเหรอ…?”

     

                ปั้ง !!!!

     

                เสียงวัตถุบางอย่างกระทำกับชั้นเก็บเอกสารที่ทำด้วยเหล็ก ทำให้คยองซูล้มเลิกความคิดที่ไม่มีคนอยู่ในห้องนี้ ราวกับว่าเสียงนี้เกิดจากความจงใจของใครบางคนที่อยู่ในห้องนี้

     

                ใครอยู่ในนั้นน่ะ !?!”

                “…”

     

                ทว่า เสียงตอบรับยังคงเงียบเช่นเคย คยองซูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดไฟฉาย ก่อนจะคลำหาสวิทซ์ไฟ แต่ก็พบว่า สวิทซ์ไฟห้องไม่สามารถเปิดได้

     

                ไฟห้องเสียอีกต่างหาก…”

                “ผู้อำนวยการอยู่ที่นี่มั้ยครับ ??

     

                ร่างเล็กพยายามเรียกหาเจ้าของข้อความโทรศัพท์ที่เรียกให้เขามาที่นี่ แต่ก็ยังคงเงียบเช่นเคย คยองซูค่อยๆเดินเข้าไปในส่วนของตู้เก็บเอกสารที่คาดว่าน่าจะเป็นบริเวณที่มีวัตถุไปกระทบจนเกิดเสียงเมื่อครู่นี้ มือเล็กค่อยๆจับและคลำไปตามทางที่ค่อนข้างมืด

     

                ปึ้ก !

     

                เท้าของหมอหนุ่มไปเตะกับอะไรบางอย่างเข้าบนพื้น ร่างเล็กจึงรีบส่องไฟโทรศัพท์ลงไปบนพื้นที่มืดสนิท ลำแสงที่สว่างเพียงเล็กน้อยทำให้มองอะไรได้ค่อนข้างลำบากเล็กน้อย แต่ทว่าก็ทำให้คยองซูยืนตัวชาด้วยความตกใจ

     

                ร่างของปาร์คชานยอลที่ถูกมัดมือมัดเท้าไว้ พร้อมด้วยปิดเทปกาวที่ปาก กำลังนอนกระเสือกกระสนอยู่บนพื้นห้อง และใบหน้าของร่างสูงที่สะลึมสะลือเหมือนคนไม่ได้สติ

     

                ผู้อำนวยการ !!”

                “อือ…”

               

                ชานยอลยังคงสะลึมสะลือ มีเพียงเสียงอือออตอบรับมาอย่างแผ่วเบา รวมทั้งที่ปากยังถูกปิดด้วยเทปกาว ยิ่งทำให้ร่างสูงไม่สามารถพูดโต้ตอบได้ คยองซูพยายามจะแก้มัดที่มือให้ชานยอลที่นอนอยู่กับพื้น แต่กลับพบว่ามีเงาคนตะคุ่มๆอยู่ที่บริเวณด้านในสุดของห้อง

     

                ออกไปซะ !!! ’


     
    Tenpoints!




    แจ้งข่าว !!

    วันนี้ (31 ม.ค. 57) ทางโรงพิมพ์ได้ส่งตัวอย่างรูปเล่มมาให้ไรท์ตรวจสอบแล้วนะคะ
    คาดว่ารูปเล่มคงมาไม่เกินสัปดาห์หน้า
    ถ้าได้แล้วจะรีบจัดส่งนะคะ
    นี่คือรูปหนังสือแน้ -//////- (กล้องโทรศัพท์กากไปนิด TT^TT)



    ตอนนี้มีสต็อกประมาณ 15 ชุด


    ถ้าพร้อมโอนเงินในสัปดาห์นี้จะจัดส่งไปพร้อมกัยรอบพรีเลยค่ะ
    โดย
    รอบสต็อกราคาอยู่ที่ชุดละ 900 บาท ค่าส่ง ลทบ. 50 / ems 80 #หนังสือค่อนข้างหนักเลยล่ะค่ะ

    ใครสนใจติดต่อได้ 2 ช่องทางนะคะ (จิ้มที่ทวิตหรือเฟสได้เลยค่ะ)


    @twitter

    facebook
     
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×