คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ✚ r o o m . XXVIII
Chapter XXVIII
‘ ทีเมื่อก่อนฉันยังไปห้องคริสได้ทุกวันเลยนะ… ’
“มินซอก !” คริสเอ็ดขึ้นมา
“คริสดุฉันอีกแล้วนะ !”
“อ้า… เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะพามินซอกกลับโรงพยาบาลนะ”
“ไม่กลับ” มินซอกปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“มินซอก กลับ ! เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”
“…”
“ถ้าไม่กลับ ฉันจะโทรฟ้องจงแดนะ ว่ามินซอกหนีออกมา”
“คิดว่าเอาจงแดมาขู่แล้วฉันจะกลัวเหรอคริส…”
“ก็เห็นมุขนี้ได้ผลทุกทีนี่”
“…”
“กลับโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ !”
สีหน้านิ่งของคริสเริ่มขมวดคิ้ว แสดงถึงความไม่พอใจของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี ก่อนที่มือจะกระชากคนตัวเล็กที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาออกมาจากห้องได้
“ขอโทษนะครับคยองซู ไว้คราวหน้าผมจะเล่าให้ฟัง”
“ไม่เป็นไรครับ”
เจ้าของห้องตอบส่งท้ายให้ก่อนจะปิดประตูห้อง แล้วเดินกลับเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ทั้งๆที่หยุดงานมาเพื่อหวังจะพักผ่อนแล้ว แต่อย่างไรก็ยังคงหนีไม่พ้นอยู่ดี
โรงพยาบาลนี้… มันมีอะไรกันแน่ !?!
ช่างมันเถอะ…
“อรุณสวัสดิ์ครับ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ”
เสียงทักทายของบุคคลแรกที่เจอคยองซูในเช้าวันนี้ดังขึ้นจากหน้าประตูโรงพยาบาล ในขณะที่หมอหนุ่มกำลังจะเดินเข้าไปทำงาน ก็พบกับคนที่เริ่มทักทายที่กำลังจะออกไปนอกโรงพยาบาลพอดี
“อ่า… คุณจงอิน อรุณสวัสดิ์ครับไหนๆเมื่อวานก็โดดงานแล้ว วันนี้เลยขอมาทำงานชดเชยแต่เช้าน่ะครับ”
“ผมจะออกไปซื้อขนมข้างนอก หมอจะฝากซื้ออะไรมั้ยครับ ?”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
“ครับ”
ทักทายยามเช้าพอเป็นมารยาท ก่อนที่จงอินจะขอตัวเดินออกไปทำธุระตามที่เจ้าตัวบอกไว้ตั้งแต่แรก ส่วนคยองซูได้แต่มองตามบุรุษพยาบาลที่กำลังเดินไปปลดโซ่จักรยาน ก่อนจะเดินวกกลับเข้าโรงพยาบาลไป ในขณะที่ในหัวก็ยังคงคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้มากมาย ตั้งแต่เริ่มเข้ามาทำงานที่นี่ จนถึง…
ตึ้ง !!
ผลข้างเคียงจากแรงชนเมื่อครู่ ทำให้สติของคยองซูกลับคืนมา ก่อนจะพบว่ามีคนล้มลงกับพื้นอยู่ตรงหน้า พร้อมกับกองแฟ้มเอกสารอีกประมาณ 4 – 5 เล่มใหญ่ๆ
“ขอโทษครับ !”
“…”
“เป็นอะไรมั้ย คุณ…”
คยองซูรีบก้มลงเก็บแฟ้มให้ผู้เคราะห์ร้าย พร้อมยกมือขอโทษปลกๆ โดยที่ไม่ได้สังเกตว่าบุคคลตรงหน้าเป็นใครเนื่องจากอีกฝ่ายยังคงนั่งกุมบริเวณหน้าผากอยู่
“ช่างมันเถอะครับ”
คู่สนทนาตอบกลับมาสั้นๆ แต่น้ำเสียงนิ่งๆที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ และฟังดูคุ้นหู ทำให้หมอหนุ่มพยายามนึกว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร จนกระทั่งอีกฝ่ายเปิดมือออกจากใบหน้า ทำให้เห็นใบหน้าได้ชัดเจน
“แบค…แบคฮยอน…”
“คราวหน้าเวลาเดินก็ระวังๆหน่อยก็แล้วกันนะครับ ผมขอตัวก่อน วันนี้ผมรีบ…”
“…”
“แล้วก็…”
‘ เรื่องผู้อำนวยการน่ะ ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะครับ ’
ร่างบางพูดพร้อมส่งรอยยิ้มให้เล็กน้อย นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่คนๆนี้ยิ้มให้หลังจากที่เขาเข้ามาทำงาน บุคคลที่มีใบหน้าบึ้งตึงแทบจะตลอดเวลายิ้มให้เขาเป็นครั้งแรก แต่แน่นอนล่ะ…
รอยยิ้มก็ยังคงแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างเหมือนกับคนอื่นๆ…
แล้วที่ว่าจัดการน่ะ… หมายถึงอะไร ?
.
.
“อี้ชิงครับ… ผมเอายามาให้แล้ว”
ตอนนี้หมอหนุ่มยืนอยู่หน้าห้อง 404 ของจางอี้ชิง จนกระทั่งคนไข้ที่อาศัยในห้องนั้นเดินมาเปิดประตูห้องให้
“ขอบคุณครับ” อี้ชิงรับยาไปพร้อมยิ้มเล็กๆ
“…”
“หน้าหมอเหมือนมีอะไรอยากจะถามผมเลยนะ” อี้ชิงดักคออย่างรู้ทัน
“สีหน้าผมแสดงชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?”
“ดูไม่ออกก็โง่แล้วล่ะ เข้ามาก่อนก็ได้”
อี้ชิงว่าพลางเดินนำเข้าห้องไป โดยแง้มประตูห้องไว้เพื่อให้อีกคนตามเข้ามาในห้อง และคยองซูก็ไม่ได้ปฏิเสธคำชวนของคนไข้เสียด้วย
“อยากถามอะไรผมล่ะ ?”
“…”
“ผมไม่ได้ชวนให้หมอเข้ามานั่งเงียบในห้องผมนะ”
“คือ… ผมอยากรู้… เรื่องของผู้อำนวยการ ปาร์คชานยอล…”
“นึกว่าอะไร”
อี้ชิงขัดขึ้นมาทันทีที่เขาเอ่ยเพียงแค่ชื่อของผู้อำนวยการจบโดยไม่ต้องรอให้เขาพูดอะไรต่อ รอยยิ้มเริ่มปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของคนไข้เจ้าของห้อง
“ท่าทางเรื่องที่ผมได้ยินมาคงจะไม่ผิดสินะ”
“เรื่อง ?”
“เรื่องของหมอกับผู้อำนวยการในห้องทะเบียนเมื่อวันก่อ….”
“ไม่ใช่นะ !!!!”
คยองซูเผลอขึ้นเสียงใส่อี้ชิงที่นั่งอยู่ตรงข้าม ใบหน้าเริ่มซีดเผือดลง และแน่นอนว่าอี้ชิงก็รู้สึกได้ ความกลัว ความระแวงเริ่มเข้ามาภายในจิตใจของหมอหนุ่ม
มันไม่ใช่… ไม่ใช่ !!
“กลัวจนตัวสั่นเลยแฮะ แย่จัง…”
“…”
“…”
“ผมไม่ได้…”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา พอดีผมได้ยินผู้อำนวยการคุยกับแบคฮยอนเมื่อวาน ก็เลย…”
“…”
“ปฏิเสธขนาดนี้ แสดงว่าเรื่องคงเป็นจริงไป 90% สินะ”
“ไม่ใช่ … ไม่มีอะไรระหว่างผมกับเขา”
“ผู้อำนวยการของเราน่ะ เป็นผู้ชายแบบเดียวกับผู้ชายที่ชื่อว่า คริส สองคนนั้นน่ะเป็นพวกซาดิสม์”
“…”
“ผมว่าเรื่องของผู้อำนวยการน่ะไม่ค่อยน่าสนใจหรอก ที่น่าสนใจกว่านั้นน่ะ คือเรื่องของ คริส มากกว่า”
“เรื่องของคริส…เหรอครับ ?”
“ผมไม่อยากพูดเรื่องของผู้อำนวยการมาก เดี๋ยวพูดไปหมอจะกลัวซะเปล่าๆ เขาน่ะอันตรายกว่าที่พวกเราคิดไว้เยอะ”
“แต่ผมว่าคริสไม่น่าจะมีอะไรนี่ครับ เขาก็ดู…”
‘ แน่ใจเหรอ ? แต่ก็คงงั้นมั้ง… ’
คำพูดของอี้ชิงที่ต่อขึ้นมา ทำให้คยองซูถึงกับไปไม่ถูก จึงทำได้แค่นั่งฟังเงียบๆและรออีกฝ่ายพูดต่อ
“มีคนบอกว่า ตอนนี้อาการของคริสหายแล้วก็จริง แต่ก็ไม่ถึงกับหายขาด… คงต้องเรียกว่า อยู่ในช่วงบำบัดซะมากกว่า”
“…”
“และก็ขอบอกก่อนว่า ผมกับคริสไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น แต่เราสองคนอยู่ได้เพราะกันและกัน”
“อยู่ได้เพราะกันและกัน ?” คยองซูทวนอย่างไม่เข้าใจ
แล้วการอยู่ได้เพราะกันและกัน… มันไม่ใช่ความสัมพันธ์หรอกเหรอ ?
“การอยู่ได้เพราะกันและกัน มันเป็นแค่หนทางเอาตัวรอดของทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น ผมกับคริสไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงความสัมพันธ์ที่เป็นพันธะ…”
“ผมไม่เข้าใจ”
“แต่เราอยู่ด้วยกันได้ เพราะเงื่อนไขของพฤติกรรมเราสองคน งั้นหมอก็รู้ไว้แค่นี้ก็พอ…”
‘ ผมเป็นพวกมาโซคิสม์ และคริสเป็นคนซาดิสม์ ผมเป็นพวกอยู่ได้เพราะความต้องการ ส่วนคริสเป็นพวกอยู่ได้เพราะชอบกระทำ ’
“…”
“ผมบอกเผื่อไว้ก่อน เดี๋ยวหมอจะเข้าใจอะไรผิดๆระหว่างผมกับคริส เราสองคนก็แค่หาเรื่องสนุกให้กันก็แค่นั้นเอง”
“…”
“น่าเสียดายนะ ถ้าหมอเข้ามาที่นี่ทันอีกซัก 1 ปี หมอจะพบกับความสนุกและเรื่องราวของคนที่นี่…อย่างมหันต์เลยล่ะ”
‘ สนุกจนวันตายเลยล่ะครับ ’
“จะว่าไปแล้ว เรื่องเมื่อ 1 ปีก่อน มันอะไรกันแน่ครับ”
เมื่อโอกาสมาถึง คยองซูเองก็ไม่หวังจะปล่อยให้มันหลุดไปอีกแล้ว เรื่องเมื่อปีก่อนที่ชอบพูดถึงกันนักมันคืออะไรกันแน่
ทำไม มันเกี่ยวข้องอะไรกับคนที่นี่กันแน่…?
“เรื่องมันยาวนะหมอ จะให้เล่าเลยก็ไม่ไหวล่ะ”
“งั้นก็ไม่เป็นไรครับ”
“หมอคิดว่าจงอินเป็นคนยังไงเหรอ ?”
อี้ชิงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนคยองซูเริ่มตามไม่ทัน จากเรื่องหนึ่ง ไปอีกเรื่องหนึ่ง ราวกับคนๆนี้รู้ดีกว่าเขากำลังคิดอะไร และรู้สึกอย่างไรกับคนที่นี่ ที่ปิดบังทุกอย่าง และชอบทำให้สงสัยอะไรต่างๆนานา
“จงอินน่ะเหรอ ?”
“ครับ หมอคิดว่าเขามองดูเป็นคนยังไง ?”
“ผมยังไม่สนิทกับเขา ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง แต่… เท่าที่ดู เขาก็รักทุกคนที่นี่ดี สนิทกับทุกคน แล้วก็ช่วยผมทุกอย่าง…”
“…”
“จะว่าไป เขาเคยบอกว่าเขามีน้องชาย…”
“ใช่… จงอินมีน้องชาย”
“…”
“เขาสนิทกับน้องชายมาก น้องชายของจงอินชื่อ แทมิน เคยทำงานอยู่ที่นี่เหมือนกัน แทมินเป็นคนน่ารัก นิสัยก็ดีด้วย”
“แต่ตอนนี้ เขา…”
“หมอจะบอกว่า แทมินตายเพราะผูกคอตายสินะ…จงอินคงเล่าให้หมอฟังแบบนั้น ใช่มั้ย ?”
ไม่มีคำตอบใดๆนอกจากการพยักหน้าเล็กๆของคยองซู แสงแดดเวลาเก้าโมงเช้าสะท้อนผ่านกระจกห้องและตกลงมาที่ดวงตาของอี้ชิงพอดี ดวงตาที่เป็นประกายตัดกับแสง เผยให้เห็นน้ำใสๆที่คลออยู่บนดวงตาของอี้ชิง
“คุณ…โอเคมั้ย ?”
“ผมโอเค ไม่เป็นไร” อี้ชิงตอบกลับมาสั้นๆ
“ถ้าไม่สบายใจ ก็ไม่ต้องเล่าหรอกครับ ผมเข้าใจความรู้สึกเวลาสูญเสียใครซักคนที่เรารักและให้ความสำคัญกับเค้าไป”
“ไม่เป็นไร”
“…”
“ถึงวันนี้หมอไม่รู้ ซักวันหมอก็ต้องรู้อยู่ดี”
“แต่…”
‘ แทมินเคยโดนผู้อำนวยการทำแบบเดียวกับที่หมอโดนเมื่อวันก่อน ต่างกันหน่อยที่แทมินโชคร้ายที่ไม่มีใครมาช่วย และเรื่องราวมันก็เกิดขึ้นในวันที่เรากำลังฉลองปีใหม่ของโรงพยาบาล ’
“…”
“เรารู้เรื่องว่าแทมินโดนอะไรในคืนนั้นก็เช้าวันถัดไป คนที่เข้าไปเห็นแทมินคนแรกคือคริส ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น และคิดว่าจงอินก็คงไม่รู้เรื่อง แต่ว่าหลังจากนั้น แทมินก็เสียสติไป แล้วก็ไปอยู่ตึกหลังโรงพยาบาล”
“…”
“จงอินรักน้องชายมาก มากจนยิ่งกว่าคำว่าพี่ชายไปแล้ว… ผ่านไปประมาณไม่กี่เดือน จงอินก็เกิดรู้เรื่องนี้ขึ้นมาทั้งที่ทุกคนลืมไปหมดแล้ว”
‘ สิ่งที่ทุกคนจำได้คือ วันนั้นจงอินเดินเข้าไปหาแทมินในห้องพักคนไข้ ได้ยินเสียงทั้งคู่ทะเลาะกัน แต่ก็ไม่มีใครสนใจ เพราะสองคนนี้ทะเลาะกันบ่อย จงอินเป็นคนรักน้องมากเกินไป จนกลายเป็นคำว่า หึงหวง ’
“และเรื่องราวของพี่น้องคู่นี้ก็จบลง…”
‘ จงอินฆ่าแทมินกับมือ รอยนิ้วมือบนคอของแทมินเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ในเวลานั้น รวมถึงรอยกรีดบนแขนแทมิน มีดที่ตกอยู่ข้างๆเตียงก็เป็นลายนิ้วมือของจงอิน เขาทำแบบนั้นกับน้องชายแท้ๆของตัวเอง ก่อนจะปิดฉากด้วยการเอาศพแทมินไปแขวนคอบนเพดานห้อง เขาไม่ได้ทำเพื่ออำพรางคดี เพราะหลังจากนั้นเขาก็เป็นคนพูดเองจากปากว่าเขาฆ่าแทมิน ’
“ไม่จริง…”
“หลักฐานทุกอย่างพิสูจน์ได้ ทั้งมีด คราบเลือด และรอยนิ้วมือ”
“…”
“เรื่องนี้ถูกปิดเป็นความลับ และหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น อาคาร 5 หลังโรงพยาบาลก็ถูกสั่งปิดตายทันที”
“แต่วันนั้นเขาก็พาผมไปดูห้องของแทมิน…”
“หลังจากที่แทมินตาย เขาก็เอาเพ้อหาแทมินอยู่พักใหญ่ น่าสมเพชสุดๆ…”
“…”
“ผมจะบอกอะไรหมอไว้อีกซักอย่างนะ”
“…”
‘ จงอินเป็นคนสองบุคลิก อย่าสนิทสนมกับเขาให้มาก เพราถ้าเขารักและเชื่อใจใครเมื่อไหร่ เขาจะรักและหวงมาก มากจนอาจจะมีจุดจบแบบแทมิน… ’
โอ๊ยตาย ! หายไปนานมาก
ตอนนี้รูปเล่มกำลังดำเนินการอยู่นะฮ้า ขออภัยในคความล่าช้า
ตอนนี้กระแสเรื่องนี้ก็เริ่มซาลงไปแล้ว
ตอนนี้เปิดเรื่องใหม่ละเน่อ
รับรองเด็ดเวอร์ไม่แพ้กัน
ลองตามไปที่รูปด้านล่างเลยนะ จุ๊บบบ !!
ปล. เจอกันได้ในแท็กเดิม > #ดฮปท
ความคิดเห็น