คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ✚ r o o m . XXIV
Chapter XXIV
เสี่ยวลู่หาน !?!
“ไง…พอดีแวะมาเข้าห้องน้ำน่ะ แต่ว่า… ทำหน้าแบบนี้…ผมมาผิดเวลารึเปล่าครับ ?”
“อ่า…ไม่หรอกครับ ไม่มีอะไรหรอก”
ถึงปากจะตอบไปแบบนั้น แต่ภายในใจกลับทั้งรู้สึกหวาดหวั่นและกลัวผู้ชายคนนี้เหมือนทุกทีที่ผ่านมา
“…”
“เจอหน้าฉันแล้วเงียบแบบนี้…ฉันก็รู้สึกแย่นะ มินซอกอ่า…”
ลู่หานพูดพร้อมใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม เจ้าของร่างที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำค่อยๆก้าวเข้ามาหน้ากระจกที่คยองซูและมินซอกยืนอยู่
“อย่า…เข้า…มา…”
น้ำเสียงที่สั่นเครือของมินซอกดังขึ้นมาเบาๆ แต่ก็พอจะทำให้บุคคลทั้งสองในบริเวณนั้นได้ยิน มือเล็กที่กำลังสั่นเทาค่อยๆเอื้อมมาแตะที่แขนเสื้อของคยองซูเบาๆ
“เจอฉันแล้วชอบทำหน้าเหมือนเห็นผีเลยนะ…”
“ออกไป !!”
“มินซอก ใจเย็นๆนะ ลู่หาน…คุณ…”
“ไม่ต้องทำตัวเป็นฮีโร่ปกป้องมินซอกหรอกครับ เขาก็แค่…”
‘ แสดงละครตบตา ’
“…”
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน !”
ไม่พูดเปล่า จากที่ตอนแรกยืนอยู่ด้านข้างคยองซู ตอนนี้ ร่างเล็กเริ่มขยับเข้าไปอยู่ด้านหลังของหมอหนุ่มแทน มือทั้งสองข้างได้แต่กำเสื้อกราวด์แพทย์จนคยองซูเริ่มอึดอัดเพราะคอเสื้อที่เริ่มรัดคอไปตามแรงของมินซอก
“ม…มิน…”
“มานี่สิมินซอก…”
จากเดิมที่ลู่หานยืนอยู่ตรงหน้าคยองซู ตอนนี้ขาของร่างบางเริ่มขยับเข้าไปด้านหลังของหมอหนุ่มที่ได้แต่ยืนนิ่งและไม่เข้าใจกับสถานการณ์ระหว่างคนสองคน
“ไม่ !!!”
“มินซอก… กลับห้องกันเถอะ”
มือของลู่หานเอื้อมไปจับมือมินซอกที่ทึ้งเสื้อของคยองซูเอาไว้ ถึงแม้ใบหน้าของลู่หานจะยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ใบหน้าของมินซอกกลับชักสีหน้า ราวกับคนที่ใกล้จะปะทุความโกรธออกมา
“หมอครับ ผมจะพาคนไข้คนนี้กลับไปนอนแล้ว ผมว่าหมอคงไม่ขัดข้องนะ”
“เดี๋ยวผม… ผมพาไปส่งเองดีกว่าครับ”
“ได้ไงกันล่ะหมอ คนที่มีหน้าที่ดูแลคนไข้ก็คือบุรุษพยาบาลอย่างพวกผมนะ”
“แต่…”
ดวงตากลมโตหันไปมองมินซอกที่ยืนก้มหน้าก้มตา สีหน้าของร่างเล็กที่ดูเจ็บปวด ยิ่งทำให้คยองซูไม่อยากส่งตัวมินซอกไปให้อีกฝ่าย ถึงแม้ลู่หานจะส่งยิ้มให้
แต่มือที่เขากำลังจับแขนมินซอก…
กำลังบีบแขนของคนตัวเล็กอย่างแรง…
“โอ๊ย !!!!!”
“ฉันสั่งให้กลับ…”
“ไม่กลับ !”
“อ้อ…เหรอ…?”
‘ ถ้านายไม่กลับ ฉันจะบอกหมอจงแด… ’
“…”
‘ นายเองก็คงไม่อยากเห็นหมอจงแดโกรธเหมือน ‘วันนั้น’ หรอก ใช่มั้ย ?? ’
“…”
“กลับ !!”
คำพูดสุดท้ายของลู่หาน ทำให้มินซอกที่ตั้งท่าดื้อแพ่งอยู่สงบลงทันที ก่อนที่ลู่หานจะขึ้นเสียงสั่งให้มินซอกเดินหันหลังกลับ ฝ่ามือเล็กที่ขยุ้มเสื้อของคยองซูค่อยๆคลายออก ก่อนจะเซถลาไปตามแรงดึงของลู่หาน
ไม่ใช่แรงดึง…
ควรจะเรียกมันว่า แรงกระชาก…
“พอสงบลงแล้วก็น่ารักเหมือนกันนี่…”
ลู่หานที่ลากมินซอกไปถึงหน้าประตูห้องน้ำยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆมินซอก มือเรียวจับไปที่คางของมินซอก ก่อนจะเปลี่ยนไปลูบหัวคนไข้ตัวเล็กอย่างพออกพอใจ แต่ทว่า…
ดวงตาของมินซอกที่มองลู่หาน…
แดงก่ำและเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด…!!
“ขอโทษที่ทำให้หมอลำบากใจนะครับ มินซอกก็ดื้อเป็นเวลาแบบนี้แหละ แต่เอาจริงๆก็น่ารักนะ…”
‘ แถมเชื่องซะด้วย… ’
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ !?!”
คยองซูที่ปล่อยให้อารมณ์เข้ามาในความคิดเผลอขึ้นเสียงไป เขาไม่ชอบใจที่ลู่หานพูดถึงมินซอกในแง่นั้น
เชื่อง…?
“นั่นสินะ ผมนี่นิสัยแย่จริงๆ เอาเถอะครับ ตอนนี้ผมไม่มีเวลาว่างมาเถียงกับหมอ อีกอย่าง… หมอเองก็ไปทำงานได้แล้วล่ะครับ ส่วนมินซอกน่ะ เดี๋ยวผมดูแลเอง”
“ครับ…”
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ที่ทำให้เขาตัดสินใจรับปากบุรุษพยาบาลหนุ่มไปง่ายๆเช่นนั้น ถึงแม้ว่าจะแอบเป็นห่วงมินซอกที่ต้องกลับไปกับลู่หานอยู่ก็ตาม
นายคงไม่อยากเห็นหมอจงแดโกรธเหมือน วันนั้น ใช่มั้ยล่ะ ?
ประโยคสุดท้ายที่ลู่หานพูดขึ้น และเหมือนเป็นประโยคที่ใช้ขู่มินซอกได้เป็นอย่างดี ดังขึ้นมาในห้วงความคิดที่คยองซูกำลังตกลงไป
หมอจงแดเป็นคนที่โกรธแล้วน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ…?
R R R R ~
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นจากกระเป๋ากางเกง ทำให้สิ่งที่กำลังคิดอยู่ต้องชะงักลง คยองซูไล่สายตาอ่านชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์หลังจากที่หยิบมันออกมา
ปาร์คชานยอล
“ยอโบเซโย…”
หลังจากที่เห็นชื่อ ทำให้คยองซูต้องแอบลอบถอนหายใจออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขารู้สึกหนักใจตลอดเวลาที่นึกถึงผู้ชายคนนี้ หลังจากที่ได้ยินหลายๆคนในโรงพยาบาลนี้พูดกัน แต่ที่ต้องรับสาย เพราะมีคำว่า ผู้อำนวยการ ที่ค้ำคออยู่
‘ คยองซู คุณพอจะว่างมั้ย ? ’
“ก…ก็…พอมีเวลาอยู่ครับ… คุณมีอะไรกับผมรึเปล่า ?”
‘ อ้า… พอดีผมมีงานจะให้คุณช่วยนิดหน่อยน่ะ มาหาผมที่ห้องทะเบียนได้มั้ย ผมรออยู่แล้ว ’
“ได้ครับ แล้วผมจะรีบไป”
หลังจากตอบตกลงรับปากไป ชานยอลก็ตัดสายไปทันที ตอนนี้หมอหนุ่มยืนอยู่ที่หน้าตึกคนไข้ ใช้เวลาประมาณ 5 นาทีก็จะเดินไปถึงห้องทะเบียนตามที่นัดกับชานยอลเอาไว้
ใบหน้าของชานยอลที่ฉีกยิ้มกว้างยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร ยิ่งทำให้คยองซูรู้สึกสับสนในตัวของผู้ชายคนนี้มากขึ้นกว่าเดิม แม้จะไม่ค่อยอยากเชื่อในสิ่งที่พวกอี้ชิงบอกกล่าวมา
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า พวกเขาพูดไม่จริง…
“มาไวกว่าที่คิดนะ”
“ครับ แล้วจะให้ผมช่วยงานอะไรเหรอครับ ?”
“จะให้มาช่วยรื้อเอกสารที่ห้องทะเบียนน่ะ ตอนแรกก็ว่าจะให้จงอินมาทำ แต่พอดีจงอินถูกคริสเรียกให้ไปช่วยขนของที่ไปรษณีย์น่ะ”
“ครับ …”
“ถือซะว่ามาเรียนรู้งานที่ห้องทะเบียนก็แล้วกันนะ”
“…”
“หืม… หกโมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย ไวจังเลยเนอะ”
“ครับ…”
คยองซูทำได้แค่ส่งยิ้มเจื่อนๆให้ ความรู้สึกทั้งอึดอัด กลัว และระแวงคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้อำนวยการเข้ามาในจิตใต้สำนึกของหมอหนุ่มโดยอัตโนมัติ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ผมรู้สึกไม่ดีเลยนะ”
“ขอโทษครับ ผมเหนื่อยๆอยู่ บางที…”
“ไม่เป็นไรหรอก จงอินไซโคไว้เยอะนี่นา จะกลัวก็ไม่แปลก”
“…”
“เอาเถอะ เข้ามาทำงานในห้องทะเบียนได้แล้ว เดี๋ยวผมไปส่งที่แฟล็ตเอง”
“ครับ”
ตลอดเวลาสิบนาทีที่คยองซูเข้ามาจัดการกับเอกสารผู้ป่วยในห้องทะเบียน โดยมีชานยอลคอยแนะนำและสอนในสิ่งที่คยองซูไม่เคยทำ ทำให้หมอหนุ่มเริ่มคล่องและคุ้นเคยกับกองเอกสารที่ถูกรื้อมาจากชั้น และวางกองตรงหน้าทั้งหมด
“จริงๆให้ผู้อำนวยการมาสอนผมแบบนี้ ผมก็เกรงใจเหมือนกันนะครับ” คยองซูบอกปัดพร้อมสีหน้าที่รู้สึกเกรงใจคนตรงหน้า
“เกรงใจอะไรครับ ผมก็ต้องสอนเจ้าหน้าที่ทุกคนอยู่แล้ว”
“แต่…”
ตอนนี้ภายในห้องทะเบียน มีเพียงแค่คยองซู และ ชานยอลอยู่กันสองคนเท่านั้น และตอนนี้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆก็คงจะทยอยกันกลับบ้านไปหมดแล้ว
ระวังตัวไว้เถอะ !
ตุ้บ !!!!!
“คยองซู !?!”
“ขอโทษครับ !”
แววตาที่แฝงไปด้วยโกรธของแบคฮยอนในวันที่เขามาทำงานช่วงแรก ปรากฏขึ้นมาในโสตประสาทของคยองซู ทำให้แฟ้มที่คยองซูกำลังถืออยู่ตกลงกับพื้น และแน่นอนว่าชานยอลเองก็คงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“โอเครึเปล่า ?”
“ครับ … ผมไม่เป็นอะไรครับ”
“ไหวแน่นะ…”
“เหลือเอกสารที่ผมต้องหยิบลงมาจากชั้นอีกแค่กองเดียวใช่มั้ยครับ ?”
คยองซูพยายามบ่ายเบี่ยงเพื่อเปลี่ยนประเด็นไม่ให้นึกถึงบุรุษพยาบาลคนนั้น ก่อนจะทำเป็นชี้ๆไปที่แฟ้มเอกสารที่วางเรียงกันอยู่ชั้นบนสุดของตู้เก็บเอกสาร
“อื้ม เหลือแค่นั้นล่ะ”
“เดี๋ยวผมหยิบให้ก็ได้ครับ”
ร่างเล็กเดินเข้าไปใกล้กับชั้นเก็บเอกสาร แต่ดูเหมือนว่าเขาจะกะระยะผิดกับระดับสายตาไปเล็กน้อย จากตอนแรกที่เขาคาดการณ์ว่าจะเอื้อมไปหยิบมันถึง กลับกลายเป็นว่าชั้นบนสุดของตู้นี้สูงเกินกว่าที่เขาจะหยิบเอกสารออกมาได้
คยองซูพยายามลองเอื้อมจนสุดแขน แต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้ปลายนิ้วสัมผัสกับแฟ้ม ตู้หนังสือตู้นี้มีทั้งหมด 5 ชั้น และชั้นที่ 5 ก็เป็นอุปสรรคกับเขาพอสมควร
เก้าอี้…
สายตาของหมอหนุ่มที่ไล่กวาดไปรอบห้องก็ไปหยุดอยู่ที่เก้าอี้ไม้ที่มุมห้องตัวหนึ่ง ทำให้เขาคิดออกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
กึ่ก !
เสียงของแฟ้มที่กระทบกับชั้นหนังสือเบาๆ ทำให้คยองซูต้องละสายตาจากเก้าอี้มุมห้อง ใบหน้าของร่างเล็กที่หันเข้าหาชั้นหนังสืออยู่ ทำให้เขาไม่รู้เลยว่าด้านหลังของเขาจะเกิดอะไรขึ้น
แขนทั้งสองข้างของใครคนหนึ่งที่มาขนาบข้างๆตัวของเขาเอาไว้ เป็นเหมือนเครื่องพันธนาการย่อมๆที่ทำให้หมอหนุ่มไม่สามารถขยับตัวได้ แขนทั้งสองข้างที่อยู่ขนาบตัวเขา โดยมีมือทั้งสองข้างยึดเอาไว้กับชั้นหนังสือค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นรั้งที่เอวของหมอหนุ่มช้าๆ และแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“ผ…ผู้อำนวยการ !?!”
“อย่าเสียงดังสิ คยองซู”
“จะทำอะไรครับ ปล่อยผมนะ !!”
ใบหน้าของชานยอล จนถึงตอนนี้ก็ยังคงมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าเหมือนเคย แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ดูไร้เดียงสา
รอยยิ้มนี้…
“คุณรู้มั้ย…”
“…”
‘ คุณเหมือนจุนมยอนมากเลยนะ… ’
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร ปล่อยผม !!!”
ครั้งแรก…ครั้งแรกที่คยองซูขึ้นเสียงกับคนที่นี่ ความกลัวที่แล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจ หัวใจที่เริ่มเต้นแรงและรัวขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือทั้งสองข้างที่สั่นเทาพยายามจะปัดป่ายอีกคนออก แต่กลับไม่มีแรงมากพอจะสู้อีกคนได้
“คุณทำให้ผมนึกถึงจุนมยอนจริงๆนะ…”
“ปล่อยผม…”
คำขอร้องของร่างเล็กไม่ได้ช่วยให้ชานยอลหยุดการกระทำ มิหนำซ้ำ มือข้างหนึ่งของร่างสูงค่อยๆเลื่อนขึ้นมาศีรษะของคยองซู ก่อนที่จะลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ
“คยองซูอา…”
‘ เป็นของฉันเถอะ… ’
TO BE CONTINUED…
✚ Renseignements.
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย !!!!
สิ่งแรกที่ไรท์ควรทำ คือ กราบขอโทษรีดที่น่ารักทุกทั่นที่ปล่อยให้รอ
ช่วงนี้การบ้านไรท์โหดร้ายมาก โครงงาน 4 วิชา สอบ 5 วิชา
แบบว่าน้ำตาจะไหลพราก โหดร้ายเวอร์ๆ ฮรืออออออ
แต่ในเมื่อสัญญาว่าจะอัพหลังจากที่ B2ST ปล่อยทีซงทีเซอร์
และแล้วไรท์ก็มาตามสัญญา
และก็จบท้ายด้วยการทิ้งบอมบ์ให้คนอ่านนอนดีดดิ้นเหมือนเคย #น่าฆ่าให้ตายเนอะ
เอาเป็นว่าก็ขอเป็นกำลังใจให้หลานโด้รอดพ้นด้วยเถิด เพี้ยง !!!
ปล้ำลุง : สครีมได้ในแท็กเดิม #ดฮปท สครีมได้ทั้งเรื่องชานโด้กับกำหนดการอัพ ไรท์อ่านทุกแท็ก กรั่กๆๆๆ
กำหนดการอัพเดทครั้งต่อไป : บอกไม่ได้ แต่จะรีบอัพ !!!
(ไรท์โหดไปป้ะ ?? 5555555555)
ปล. ของ ปล. : ทำไมยิ่งแต่งเรตติ้งเปอร์เซ็นต์ยิ่งตกเว้ยเฮ้ย (เหลือ 97%) #ร้องไห้แบบสุดขั้ว
แถมตอนที่แล้วยอดเม้นน้อยนะเออ
ความคิดเห็น