คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ✚ r o o m . XVIII
Chapter XVIII
‘ คุณรู้เรื่องที่จุนมยอนตายใช่มั้ย ?? ’
“ฉัน…”
“…”
“ไม่รู้…”
“…”
“คุณบอกผมมาเถอะ…”
“ฉันไม่รู้”
“…”
จู่ๆมินซอกก็เริ่มใช้มือของตัวเองกำไว้ที่ชายเสื้อแน่น เหมือนกับกำลังควบคุมมือของตัวเองให้หยุดสั่น มือเล็กเริ่มสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ จากในตอนแรกที่ดวงตากลมจ้องมองคยองซูอยู่ ตอนนี้กลับพยายามก้มหน้าหลบคยองซู
“คุณบอกผมมาเถอะนะ…”
“…”
คยองซูลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างจับลงไปที่ไหล่ของคนไข้ตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าก้มตาเบาๆ ในขณะที่มินซอกพยายามที่จะถอยออกมา ทำให้คยองซูรู้อะไรบางอย่างได้ทันที
เหตุการณ์เริ่มไม่ชอบมาพากลแล้ว….
“ไม่รู้…ฉันไม่รู้…” มินซอกพึมพำไปมา
คยองซูแอบสังเกตเห็นได้ว่า ดวงตาของมินซอกเริ่มกวาดมองรอบข้างไปมาเหมือนคนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
กลัวผม…?
หรือกลัวที่จะปกปิดอะไรบางอย่าง ?
“มินซอก…บอกผมมาได้มั้ย ?”
“ฉันไม่รู้…”
“…”
“ปล่อย !!!!”
มินซอกใช้จังหวะที่คยองซูเผลอ ผลักหมอหนุ่มออกจากตัวเอง ก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตู หวังจะเปิดประตูหนีออกมาจากห้อง
แม้ว่าใจหนึ่งจะกลัวมาก แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับจุนมยอนจบลง คยองซูจึงตัดสินใจวิ่งไปล็อกแขนมินซอกที่พยายามเปิดประตู
“ผมขอโทษ…ผม…”
“…”
“ผมไม่อยากทำแบบนี้เหมือนกัน แต่ผมต้องการสะสางเรื่องของจุนมยอนให้จบ”
“…”
“บอกผม…ได้มั้ย ?”
เสียงสั่นๆของคยองซู พยายามพูดกล่อมเพื่อขอร้องมินซอก ถ้าเลือกได้ เขาเองก็ไม่อยากทำแบบนี้เหมือนกัน
แค่อยากจะให้มันจบ…
“ฉันไม่รู้จริงๆ…”
“…”
“ฉัน…ฉันไม่รู้…จริงๆนะ…”
เสียงของมินซอกที่สั่นจนจับใจความได้ยากบอกกับคยองซู ในขณะที่ตัวของมินซอกเองก็พยายามถอยออกมาให้ห่างจากตัวคยองซู
“ผมรู้ว่าคุณรู้…”
“ออกไป…”
“…”
“ฉันบอกให้ออกไป !!”
คนตัวเล็กข้างหน้าคยองซูเริ่มขึ้นเสียง ก่อนจะวิ่งพาตัวเองไปแอบอยู่หลังผ้าม่าน อาการของมินซอกในตอนนี้แสดงออกชัดมากว่าเขากำลังหวาดกลัวคยองซู
และแน่นอนว่า…
มินซอกคงไม่อยากตอบคำถามที่เขาถาม
“คุณเองก็เป็นเพื่อนกับจุนมยอนนะ…”
“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ !!”
“…”
“ออกไปซะ ฉันไม่รู้เรื่องจุนมยอน…”
“ผมรู้ว่าคุณรู้…คุณบอกผมมาเถอะ…”
ไม่พูดเปล่า หมอหนุ่มเดินเข้าไปที่ผ้าม่าน ก่อนจะยื่นมือเข้าไปจับแขนของมินซอกที่หลบอยู่ด้านหลังผ้าม่านให้ออกมา
“อย่ามาจับฉัน ปล่อย !!”
“ผมปล่อยคุณไม่ได้…”
“ปล่อยฉัน !! บอกให้ปล่อย !!!!”
“ผมขอโทษ … แต่คุณ…”
‘ บอกให้ออกไป ออกไป !!!!!!!!!! ’
จากในตอนแรกที่มินซอกขึ้นเสียงและพยายามเลี่ยง ตอนนี้ร่างเล็กเริ่มตวาด น้ำตาเริ่มไหลออกมา เนื้อตัวสั่นเหมือนคนขวัญเสีย รวมทั้งพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดพ้นจากมือของคยองซู
“มินซอก…”
“ปล่อย !!!! ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฮือ…”
“…”
“ออกไปให้พ้น ออกไป !!!”
เพล้ง !!!
มินซอกที่เดินถอยหลังเพื่อหนีคยองซู กลับเดินไปชนโต๊ะ จนทำให้แจกันที่วางอยู่บนโต๊ะร่วงลงมาตามแรงกระแทก ทำให้เศษแจกันกระจัดกระจาย และอยู่ห่างจากเท้าของมินซอกไม่มาก
“มินซอก ระวัง !!”
“ออกไปจากห้องของฉัน !!”
มินซอกทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา นัยน์ตาของมินซอกเริ่มเลือนลอยเหมือนคนขาดสติ ยิ่งทำให้คยองซูรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำ
‘ ถ้านายไม่ออกไป ฉันจะใช้ไอ้นี่กรีดแขนตัวเอง… ’
ร่างเล็กค่อยๆยื่นแขนเอื้อมไปหยิบเศษแจกันที่มีด้านแหลมคม ก่อนจะยกมันขึ้นมาให้คยองซูดูด้วยหน้าตาที่แสดงความเย้ยหยันเล็กน้อย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำขู่ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า มินซอกจะไม่กล้าลงมือทำ
“จะออกไปมั้ย…”
“…”
หมอหนุ่มปล่อยจังหวะรอให้มินซอกเผลอตัว ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปรวบตัวคนตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่ แล้วกระชากเศษแจกันออกจากมือ
“โอ๊ย !!!!”
ด้วยความคมของเศษแจกันบวกกับแรงที่คยองซูดึงมันออกจากมือมินซอก ทำให้มันบาดไปตามมือของร่างเล็กที่เป็นคนถือมันไว้
เลือดแดงฉานเริ่มไหลออกมารอยแผลยาวที่ถูกเศษแก้วบาด บาดแผลที่ยาวและค่อนข้างลึก ยิ่งทำให้มินซอกอาละวาดเหมือนคนสติแตก
“นายทำให้ฉันเลือดออก !!!!!”
“ผม…ผมขอโทษ…ผม…”
“ออกไป !!!!!!”
“เดี๋ยวผมจะ…”
“ออกไป !!!!!!!”
ดวงตากลมโตที่น่ารักและชวนมอง ในตอนนี้ กลับจ้องมองที่คยองซูด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธอย่างถึงขีดสุด ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเลือดกำลังสั่น และตัวของมินซอกก็เริ่มเกร็งขึ้นเรื่อยๆ
คยองซูไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนทุกครั้ง เขาเลือกที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆมินซอก พร้อมจับมือเล็กขึ้นมาดูบาดแผลที่เขาเป็นคนก่อมันไว้
“ออกไปให้พ้น !!!!!!”
มินซอกเริ่มฟิวส์ขาด ร่างเล็กผลักหมอหนุ่มด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่นั่นยังไม่ทำให้คยองซูรู้สึกกลัวเท่ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อ
มีดปอกผลไม้บนโต๊ะถูกหยิบขึ้นมา ก่อนที่ปลายแหลมคมของมีดจะค่อยๆจดลงไปกับแขนขาวของมินซอก คนตัวเล็กค่อยๆปล่อยให้ด้านคมของมีดวาดลวดลายไปตามที่มือบังคับ เลือดสีแดงฉานเริ่มไหลออกมาตามรอยที่มีดได้ผ่านมันไป มินซอกไม่ได้ทำมันแค่ครั้งสองครั้ง แต่ร่างเล็กปล่อยให้มือบังคับตามใจอยาก จนกระทั่งแขนขาวเต็มไปด้วยสีแดงของเลือด
“มินซอก หยุด !!!!!!!!!!!”
กลับกลายเป็นเสียงกรีดร้องของคยองซูที่ดังขึ้น คนไข้คนนี้ทำให้เขากลัวยิ่งกว่าใครที่นี่ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มินซอกเบนความสนใจมาที่เขาและหยุดในสิ่งที่กำลังทำในตอนนี้
“ออกไปซะ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก…”
ตุ้บ !!
คยองซูวิ่งตรงเข้าไปผลักมินซอกจนร่างกายของเขาล้มลงไปนอนกับพื้น มีดปอกผลไม้เล่มนั้นกระเด็นออกไปห่างจากตัวของมินซอกพอสมควร ก่อนที่หมอหนุ่มจะลงไปนั่งคร่อมเอาไว้เพื่อไม่ให้มินซอกทำอะไรไปมากกว่านี้
“ปล่อยฉัน !!!!!!”
“มินซอก อย่าทำอะไรบ้าๆนะ !”
ปั้ง !!!
‘ มีอะไรกัน ! ’
“อี้ชิง !”
“อี้ชิง ช่วยฉันด้วย…ฮึก…”
ประตูห้องถูกเปิดโดยฝีมือของใครบางคน เผยให้เห็นเจ้าของชื่อที่ทั้งคู่เรียก ส่วนตัวอี้ชิงเองได้แต่ยืนเบิกตาโพลงกับสภาพภายในห้อง
ข้าวของกระจัดกระจาย…
และที่สำคัญ…
เลือดที่เปรอะอยู่ตามจุดต่างๆในห้อง
มินซอกเริ่มร้องไห้อย่างหนัก เนื้อตัวสั่นเหมือนคนที่กำลังหวาดกลัว คราบเลือดที่เปื้อนไปทั้งตัว รวมไปถึงบาดแผลที่มือและแขนที่ยังคงมีเลือดไหลไม่หยุด ยิ่งทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้องตกใจไม่น้อย
“มินซอก !”
อี้ชิงวิ่งเข้ามาหามินซอกที่นั่งกอดเข่าเหมือนคนเสียสติ ก่อนที่ร่างบางจะลงไปนั่งปลอบประโลมด้วยการกอดคนตัวเล็กเอาไว้ ในขณะที่สายตาของอี้ชิงกลับหันมามองคยองซูที่นั่งอยู่ตรงหน้ามินซอก
“หมอ…”
“ผม…”
“หมอทำอะไรมินซอก !”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ…”
“…”
“ผม…เข้ามาถามเรื่องจุนมยอน…”
“ว่าไงนะ ?”
อี้ชิงที่นั่งฟังอยู่ทวนคำถามขึ้นมา ก่อนที่ใบหน้าของอี้ชิงจะเริ่มเปลี่ยน คิ้วทั้งสองข้างของอี้ชิงขมวดเข้าหากัน จากความตกใจเปลี่ยนไปกลายเป็นความโกรธแทน
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมินซอก…”
“…”
“ฮึก…ฉัน…ฉันไม่รู้…ฉันไม่รู้เรื่องนี้…” มินซอกตอบไปสะอื้นไป ยิ่งทำให้หมอหนุ่มรู้สึกผิดยิ่งกว่าในตอนแรก
“ผมถามจริงๆ หมอคิดอะไรถึงมาถามมินซอก”
“…”
“ถึงผมจะเคยบอกว่าคนไข้ที่นี่เป็นเจ้าหน้าที่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสภาพจิตใจของทุกคนจะปกติ… ยิ่งมินซอกด้วยแล้ว…”
“คือ…”
“มินซอก… นายเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้”
“ฉันไม่รู้…ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ฆ่าจุนมยอน ฉันไม่ได้ทำ !!!!”
“โอเค ใจเย็นๆนะมินซอก”
มินซอกเริ่มตวาดขึ้นเหมือนในตอนแรก ทำให้อี้ชิงต้องกอดมินซอกไว้ด้วยความเป็นห่วง มือเรียวค่อยๆลูบผมของมินซอกเบาๆเพื่อให้มินซอกสงบลง
“หมอ … ทำแบบนี้ทำไม”
“ผมขอโทษ”
“มันเกิดอะไรขึ้น”
“ลู่หาน… เขาบอกว่า มินซอกรู้เรื่องที่จุนมยอนตาย…”
ถึงแม้จะกลัวอยู่บ้าง ที่ต้องเอ่ยชื่อลู่หานออกมา และนั่น ก็ทำให้อี้ชิงหันมามองเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ และสมเพชเขาในเวลาเดียวกัน
สายตาที่มองด้วยความสมเพชนั่น…
“ผมว่าหมอโดนลู่หานปั่นหัวแล้วล่ะ”
“ว่าไงนะ ?”
“หมอคิดว่าคำพูดของลู่หานเชื่อได้ด้วยเหรอ ?”
“…”
“ถ้าหมอจะสงสัยพวกผมสามคนก็ได้ แต่หมอก็น่าจะรู้นะ ว่าสภาพแบบมินซอกจะฆ่าใครได้ อีกอย่าง มินซอกก็อยู่กับหมอจงแดตลอดเวลา คิดว่าถ้ามินซอกทำ หมอจงแดจะไม่ห้าม หรือเห็นเหตุการณ์นั่นเหรอ ?”
“…”
“ยิ่งวิธีที่ใช้ฆ่าจุนมยอนด้วยการจับโยนแท็งค์น้ำแบบนั้น หมอคิดว่ามินซอกจะทำเหรอ บ้าไปแล้ว !”
อี้ชิงพูดจบก็ขบหัวเราะออกมาเบาๆ พลางส่ายหัวเป็นเชิงเยาะเย้ยคยองซูที่นั่งมองทั้งสองคนไม่วางตา
“หมอรู้มั้ย…”
‘ ถ้าจงแดรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่ละก็… เขาไม่ปล่อยคุณเอาไว้แน่ ! ’
TO BE CONTINUED…
✚ ทิ้งไว้ให้คิด.
เฮ่อ...ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งสงสารหมอคยองเนอะ ;_____;
ตอนนี้ก็พอจะตัดตัวเลือกฆาตกรได้แล้วนะ
อธิบายเหตุผลมาเป็นฉากๆ ยังไงมินซอกก็คงไม่ใช่ฆาตกรนั่นล่ะ
อี้ชิงอธิบายไว้ซะมีหลักการเลยเนอะ พี่ลู่นี่ร้ายกาจจริงๆ #พิมพ์เองด่าเอง #เมนลู่ตบ
มีคนบอกว่าไรท์ทิ้งคำใบ้งง หมายความว่าไงฟะ !! #ร่ายมนต์ใส่รีดเดอร์
ใครสงสัย หรืออยากได้คำใบ้มากกว่านี้ เมนชั่นไปหาทวิตไรท์ได้ อยู่ในตอนที่ 8 คึคึคึ
แต่มีเงื่อนไขว่า 'ต้องแปะรูปซิ่วหมินหรือจงแดมาให้หนึ่งรูป' แล้วคุณจะได้คำใบ้ไป #อินี่ติดสินบนตลอด
ซึ่งหลายๆคนการันตีมาแล้วว่า คำใบ้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย นอกจากทำให้สับสนและไขว้เขวกว่าเดิม #กรรม
ตอนนี้ไรท์กำลังสองจิตสองใจมาก ว่าจะรวมเล่มดีมั้ย เริ่มหนักใจ
กำลังคิดไว้ว่า ถ้ารวมเล่มแล้วขายได้ #คือกลัวขายไม่ออก #นี่พูดเลย
จะเอาเงินกำไรที่ได้ไปซื้อของซัพพอร์ต exo ครบรอบ 2 ปี
คิดว่าเข้าท่ากันมั้ย ?? ถือว่าได้ฟิคไป แถมได้ฝากของให้หนุ่มๆด้วย ยังไงก็เสนอกันเข้ามานะ
และสุดท้ายจริงๆนี้ รักทุกคนจ้า ตามเรื่องนี้ไปนานๆนะ รักทุกคนม้าก...มาก <3
ยังคงระบายและกรีดร้อง(?)ได้ในแท็กเดิม #ดฮปท เดี๋ยวเข้าไปดู แล้วจะไปเมนชั่นไปหา
ความคิดเห็น