คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ✚ r o o m . XVII
Chapter XVII
ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทุกคนที่ถูกนัดไว้ก็มาถึงที่ที่นัดพบกัน โต๊ะสองตัวถูกนำมาเรียงต่อกัน กลายเป็นโต๊ะยาวหนึ่งโต๊ะ พอสำหรับที่จะนั่งได้ 7 คน แบ่งกันนั่ง ฝั่งหนึ่งสี่คน และอีกฝั่งสามคน โดยเว้นหัวโต๊ะไว้
ทิศตะวันตก มีชานยอล คริส ลู่หาน และ แบคฮยอน ส่วนด้านตรงกันข้ามมีจงแด คยองซู และจงอิน ตามลำดับ
“นั่งกันเงียบจัง…”
ชานยอลเริ่มเปิดประโยคสนทนาขึ้นมา หลังจากที่เห็นว่าทุกคนนั่งกันเงียบและไม่มีใครเริ่มเปิดประเด็นสนทนาใดๆ
ลู่หานได้แต่ส่งยิ้มเหมือนเคย ในขณะที่แบคฮยอนก็นั่งกอดอกกวาดสายตามองไปรอบๆร้าน คริสนั่งกดดูสมาร์ทโฟนมาพักใหญ่ๆ จงแดที่เงียบยังไงก็ยังคงเงียบแบบนั้น และจงอินก็นั่งเท้าคางเหม่อมองออกไปไม่สนใจทุกคนบนโต๊ะ
อึดอัด…
ทั้งๆที่คนเยอะขนาดนี้…
“หมอคยองซูคงลำบากใจน่าดูสินะครับ…”
ชานยอลเริ่มโปรยประโยคมาถึงคยองซูที่นั่งตรงกันข้าม ถึงแม้จะเยื้องกันไปหน่อย แต่ก็พอจะมองออก ว่าชานยอลกำลังมองเขาอยู่
ไม่ได้อยากคิดอกุศล…
แต่สายตาที่ชานยอลกำลังมองเขาอยู่…
มันเป็นสายตาในเชิงชู้สาว…!
เหมือนแบคฮยอนที่นั่งอยู่ริมสุดจะรู้ว่าชานยอลกำลังมองอะไร และมองด้วยสายตาแบบไหน ร่างบางหันไปเหลือบมองหมอร่างสูงที่กำลังเท้าคางมองคยองซู
ใบหน้าของแบคฮยอนกำลังบ่งบอกถึงความไม่พอใจ…
“หมอ ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ…”
“ค…ครับ ?”
“รบกวนไปห้องน้ำเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ”
จงอินที่นั่งอยู่ข้างๆคยองซูเอ่ยปากขอขึ้นมา และแน่นอนว่าคยองซูเองก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธบุรุษพยาบาลคนนี้
เหมือนจงอินจะรู้ว่าเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินอยู่ที่โต๊ะเป็นอย่างไร ร่างสูงเลยตัดปัญหาด้วยการพาคยองซูแยกออกมาจากที่โต๊ะ ทั้งคู่เดินมาถึงห้องน้ำ คยองซูยืนรออยู่ด้านนอก ส่วนจงอินขอตัวเข้าไปทำธุระด้านใน
ผ่านไปเกือบห้านาที ร่างสูงเดินออกมาพร้อมใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำเหมือนผ่านการล้างหน้ามา จงอินไม่ได้เดินกลับไปที่โต๊ะทันที แต่เขาเลือกที่จะยืนพิงกำแพงอยู่ข้างๆคยองซูที่ยืนอยู่ก่อนหน้า
“ไม่กลับเหรอครับ ?”
“หมอจะกลับไปให้ไอ้ผู้อำนวยการวิปริตนั่นมองอีกรึเปล่าล่ะครับ ?”
ไม่พูดเปล่า ร่างสูงยังเหลือบมามองคยองซู สายตาของจงอินยังคงดูนิ่งและดูน่ากลัวในเวลาเดียวกัน แต่มันไม่ได้รู้สึกเย็นชาเหมือนกับของใครหลายๆคนที่โรงพยาบาล แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นมิตรหรืออบอุ่นแต่อย่างใด…
ทำไม…
จงอินถึงเรียกชานยอลแบบนั้น…
ผู้อำนวยการ…วิปริต…?
“ทำไมไปเรียกเขาแบบนั้นล่ะครับ…”
ร่างเล็กแอบไม่พอใจอยู่บ้าง เขาไม่ได้ปกป้องชานยอลแต่อย่างใด แต่ไม่เห็นด้วยที่จงอินไปเรียกชานยอลแบบนั้น เพราะถึงอย่างไร ชานยอลก็ยังคงมีตำแหน่งสูงกว่าที่จงอินจะไปถือวิสาสะเรียกด้วยคำที่ฟังดูไม่ดี
“หมอ…”
“…”
“เวลางานก็คือเวลางาน ตอนนี้เลิกงานแล้ว ผมมีสิทธิ์จะเรียกยังไงก็ได้”
“…”
“ปาร์คชานยอลไม่ใช่ ผอ.ที่ดูดีและเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่เขาแสดงออกมาให้ใครต่อใครเห็น…”
“แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขานะครับ…”
“หมอยังไม่รู้จักเขามากพอ อย่าพูดอะไรจะดีกว่าครับ”
จงอินไม่ได้แสดงความรู้สึกกลัวหรือหยุดต่อต้านคยองซูแม้แต่น้อย สายตาของเขาเริ่มแข็งกร้าวขึ้น
และมันก็เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง…
“หมอรู้มั้ย ผู้ชายคนนั้น แค่คำว่าวิปริตยังน้อยไป…”
‘ คนแบบนั้นน่ะ มันเหมาะกับคำว่า เลวทราม…ไม่สิ…
เลวบัดซบ เลยต่างหาก… ! ’
“คุณจงอิน !”
ร่างเล็กเผลอขึ้นเสียงไปโดยไม่รู้ตัว เขาไม่รู้ว่าจงอินมีความหลังอะไรกับชานยอล แต่คำพูดของจงอินมันแรงเกินไปเกินกว่าที่เขาจะรับฟังมัน
“เพิ่งเคยเห็นหมอขึ้นเสียงครั้งแรกเลยแฮะ…”
จงอินไม่ได้มีท่าทีอ่อนลง มิหนำซ้ำ เขายังพูดย้อนกลับคยองซูด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน
“คุณ…”
“หมอไม่ใช่ผม หมอไม่เข้าใจหรอก ว่าทำไมผมถึงเกลียดมัน…ผมไม่ใช่คนไร้เหตุผลที่จะเกลียดใครต่อใครไปเรื่อยหรอกนะ”
“…”
“ไปเถอะหมอ หายออกมานาน เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย…”
จงอินตัดบทสนทนาทั้งหมด ก่อนจะเดินนำออกไปที่โต๊ะ บรรยากาศที่โต๊ะตอนนี้เริ่มเปลี่ยนไป ทุกคนเริ่มคุยกันมากกว่าตอนแรก จะมีก็แค่จงแดที่ยังคงนั่งเงียบเหมือนเดิม แต่เขาเองก็รับฟังและพยักหน้าเวลาที่มีใครพูดใครถาม
“หายกันไปนานจังนะจงอิน” ลู่หานเริ่มทักขึ้นคนแรก
“ธุระของฉัน” จงอินตอบสั้นๆ
ติ๊ง !
เสียงของทั้งโต๊ะเงียบลง เมื่อโทรศัพท์ของใครคนหนึ่งมีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นมา ตามมาด้วยคริสที่ต้องล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความที่เป็นต้นเสียงเมื่อครู่นี้
“ฉันต้องกลับแล้ว…” คริสพูดหลังจากอ่านข้อความจบ
แต่ยังไม่ทันที่คริสจะพูดอะไรต่อ ลู่หานก็เอียงตัวไปพูดอะไรกับร่างสูงข้างๆเบาๆ ก่อนที่คริสจะส่งโทรศัพท์ของเขาให้กับลู่หาน
ร่างบางนั่งกดดูอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ของคริสอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งมันคืนให้คริส แล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ไปเถอะหมอ ผมกลับด้วย…”
“อืม”
‘ ท่าทางแบบนี้ สงสัยประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยปีที่แล้วเลยเนอะ… ’
แบคฮยอนพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนบนโต๊ะหันไปมองเขาเป็นจุดเดียว ก่อนที่ร่างบางจะหันไปยิ้มให้ลู่หานเล็กน้อย
“ใช่มั้ยลู่หาน ??”
“หืม … ไม่นี่…”
“…”
“ถ…ถ้างั้น เราก็กลับกันหมดเลยนี่ล่ะ จะได้ไม่ซ้ำรอยกับปีที่แล้ว ว่าไงล่ะ ?”
ชานยอลเสนอความคิดเห็นออกมา ทุกคนบนโต๊ะยกเว้นคยองซูที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยก็พยักหน้ากัน
ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย…
อะไรกัน ??
ถึงแม้จะไม่เข้าใจพวกเขาเหล่านี้ แต่หมอหนุ่มเองก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่มย่ามหรือถามอะไร เพราะรู้ดีว่า มันคงจะไม่เกี่ยวกับเขา
“สบายใจได้ครับ ผอ. เหตุการณ์มันไม่เหมือนกับปีที่แล้วหรอก พวกผมกลับเพราะมีธุระกันนิดหน่อย”
“…”
“แล้วก็อีกอย่าง… วันนี้คนมาไม่ครบเหมือนคราวที่แล้ว ฉะนั้นก็ยิ่งไม่มีอะไรน่าซ้ำรอยเลย…”
‘ ใช้มั้ยครับหมอจงแด ?? ’
จากที่พูดอยู่กับทุกคนบนโต๊ะ จู่ๆลู่หานก็หันไปถามจงแดที่นั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่ริมสุดของโต๊ะ
“ถามฉันทำไม…” จงแดย้อนขึ้นมาสั้นๆ
‘ ก็ในเมื่อตัวต้นคิดมันคือนาย… ’
.
.
.
สุดท้ายเรื่องของเมื่อคืนนี้ก็จบลงที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับโดยไม่ได้พูดอะไรกันอีกหลังจากที่จงแดพูดประโยคนั้น
จงแดอาสาไปส่งคยองซูที่แฟล็ต เพราะยังไงซะ พวกเขาก็อยู่แฟล็ตเดียวกัน เพียงแค่ว่าอยู่กันคนละชั้น ส่วนจงอินโบกแท็กซี่กลับไปกับแบคฮยอนด้วยเหตุผลเดียวกับคยองซู คือ อยู่แฟล็ตเดียวกัน ส่วนชานยอลขอตัวไปทำธุระต่อ และคริสกับลู่หานนั้นกลับไปที่โรงพยาบาลก่อน
เช้านี้ที่โรงพยาบาลก็ยังคงเหมือนปกติอยู่ทุกวัน คยองซูเองก็ทำกิจวัตรประจำเหมือนทุกวัน นั่นก็คือการเดินมาดูตารางเวรประจำวัน
แพทย์ : ชานยอล คริส จงแด(ประชุมที่ปูซาน) คยองซู
หลังจากมองตารางเวรวันนี้ หมอหนุ่มก็สะดุดสายตากับชื่อของจงแดที่ต่อท้ายไว้ว่ามีประชุมนอกสถานที่
ถ้าจงแดประชุม…
นั่นหมายความว่า…
โอกาสที่มินซอกจะอยู่คนเดียว !?!
‘ คยองซู อู อู~ ’
เสียงเรียกชื่อหมอหนุ่มดังขึ้น ก่อนที่มือเล็กๆจากด้านหลังจะแตะอยู่ที่ไหล่ของเขาทั้งสองข้าง
ถ้าเดาไม่ผิด…
“ม…มินซอก”
เมื่อหันหลังกลับไปมอง ก็พบเจ้าของชื่อที่เขาเผลอเรียกเมื่อครู่นี้ยืนยิ้มแป้นแล้นพร้อมจับไหล่เขาเตรียมจะรถไฟเมื่อวันนั้น…
วันที่มินซอกอาละวาดใส่เขา…
“เอ่อ…”
ถึงแม้จะสงสัยและงงๆกับคนไข้คนนี้ แต่อีกใจก็รู้สึกแปลกๆที่เขากำลังนึกถึงคนไข้คนนี้ และอยู่ๆมินซอกก็มาปรากฏตัวพร้อมกับตั้งท่าจะเล่นกับเขา
“ไปเล่นกัน…วันนี้จงแดไม่อยู่”
มินซอกเริ่มเอ่ยชวนประโยคเดิมเหมือนกับไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาที่เขาเคยทำ ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงอ้อน
“คือ…”
“นี่ ไม่ต้องกลัวฉันหรอกน่า…”
‘ ตราบใดที่นายไม่ยุ่งกับจงแด ฉันก็ไม่ทำอะไรนายหรอก… ’
มินซอกพูดพร้อมทำหน้ายิ้มแยกเขี้ยวอย่างน่ารักน่าชังออกมา บวกกับประโยคเมื่อครู่นี้ ทำให้คยองซูเริ่มโอนอ่อนตามที่คนตัวเล็กยื่นข้อเสนอให้
“ง…งั้น…”
“เอาเป็นว่านายตกลง ไปกันเถอะ”
มินซอกจับไหล่คยองซูไว้ แล้วดันตัวคยองซูไปจนถึงหน้าห้อง 403 ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูให้ ก่อนจะจูงมือคยองซูเข้ามาในห้อง
มินซอกเดินขึ้นไปนั่งเล่นบนเตียง โดยมีคยองซูนั่งอยู่ที่โซฟาใกล้ๆกับประตูห้อง หมอหนุ่มนั่งมองคนตัวเล็กที่กำลังนั่งยุกยิกๆกับผ้าห่มบนเตียง
‘ ถ้าหมออยากรู้อะไรเพิ่ม… ก็ไปตามมินซอกสิครับ ’
ประโยคของลู่หานในวันที่พบศพจุนมยอนดังขึ้นมาในโสตประสาทของหมอหนุ่ม ยิ่งทำให้เขามองมินซอกไม่วางตา และดูเหมือนมินซอกเองก็เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าถูกมองอยู่ฝ่ายเดียว
“นี่…”
“ค…ครับ ?”
“มองอะไรฉันนักหนา ?”
มินซอกยิงคำถามออกมา ทำให้คยองซูที่กำลังนั่งคิดถึงเรื่องจุนมยอนต้องหยุดความคิด มินซอกเดินลงจากเตียง ก่อนจะมุ่งตรงมาหาเขาช้าๆ
“มีอะไร…”
สายตาของมินซอกจ้องมองมาที่คยองซูเหมือนคนกำลังจับผิด ยิ่งทำให้คยองซูเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา มือของหมอหนุ่มเริ่มสั่น อาการเหงื่อชุ่มฝ่ามือเหมือนคนหวาดกลัวกำลังกลับมาอีกครั้ง ดวงตากลมโตของหมอหนุ่มเองก็พยายามเลี่ยงสายตาของมินซอกที่จ้องมองเขาอยู่
“ฉันถามว่ามีอะไร….”
มินซอกเริ่มถามย้ำอีกครั้ง คยองซูพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ในเมื่อเขาคิดจะช่วยเพื่อนที่ล่วงลับไปแล้ว เขาคงต้องยอมเสี่ยง ร่างเล็กสูดหายใจช้าๆ ก่อนที่จะรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมามองมินซอกที่ยืนอยู่ตรงหน้า
‘ คุณรู้เรื่องที่จุนมยอนตายใช่มั้ย ?? ’
TO BE CONTINUED…
✚ ทิ้งไว้ให้คิด.
ทำท่าเหมือนจะเฉลย (อีกแล้ว) แต่สุดท้ายก็... !?!
เฮ่อ... ทำไมปมมันเยอะแบบนี้นะ มาถึงตอนที่ 17 แล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย
#แย่งบทรีดเดอร์พูด
น่าเศร้าใจเนอะ ก็มาเอาใจช่วยหมอคยองละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ฮิฮิฮิ
เมื่อวานไรท์แอบทิ้งปมไว้ในทวิตให้รีดท่านหนึ่ง
เอาเป็นว่า เผื่อใครไม่เล่นทวิต หรือไม่ได้ตามทวิตไรท์ ไรท์จะขอทิ้งมันไว้กลางตอนนี้แหละ
ว่า ' ทำไมหมอคยองซู ถึงต้องเป็นผู้ถูกกระทำอย่างเดียวเลย...เนอะ ? '
เอาเป็นว่าไรท์ขอทิ้งไว้แค่นี้พอ ไม่อยากแกล้งรีด ฮือๆ
และสุดท้ายนี้ ไรท์จะขอทิ้งคำใบ้ไว้ให้ก็แล้วกัน #อีกละ
คำใบ้ : ฆาตกรเรื่องนี้มีการซัดทอด #งงป่ะ #งงก็เรื่องของรีด #โดนตบ
ใครสงสัย หรืออยากได้คำใบ้มากกว่านี้ เมนชั่นไปหาทวิตไรท์ได้ อยู่ในตอนที่ 8 คึคึคึ
และสุดท้สายจริงๆนี้ รักทุกคนจ้า ตามเรื่องนี้ไปนานๆนะ รักทุกคนม้าก...มาก <3
ใครอ่านแล้วจะลงแดง อยากระบายความเครียดและกดดัน (?) ติดแท็ก #ดฮปท เอาไว้ เดี๋ยวเข้าไปดู แล้วจะไปเมนชั่นไปหา
ความคิดเห็น