คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ✚ r o o m . XI
Chapter XI
“หมอ…”
“…”
“หมอครับ !!!”
เสียงของ จุนมยอน ที่เรียกคยองซูดังขึ้น จนร่างเล็กรีบปล่อยให้สติวิ่งกลับเข้าสู่ภวังค์อย่างรวดเร็ว
“หมอนั่งเหม่อมาพักใหญ่แล้วนะ”
“ข…ขอโทษครับ…” คยองซูส่งยิ้มเจื่อนๆให้
หลังจากเสร็จธุระที่ตึก 5 จงอินก็ขอตัวกลับบ้านไปจัดการธุระของเขาต่อ ซึ่งตัวคยองซูเองก็ไม่ได้ซักไซร้อะไรเท่าไหร่ ส่วนหมอหนุ่มก็เดินกลับมาทำงานได้ครู่หนึ่ง จนถึงเวลาพักเที่ยงก็ออกมากินข้าวกับจุนมยอนตามที่ตกลงกันไว้
“แย่นะครับ วันนี้เงียบๆเลย กินกันสองคน”
“หืม ? สองคน ?”
“ครับ ปกติน่ะ ผมจะมากับจงอิน วันนี้เป็นวันแรกที่ชวนหมอมาด้วย แต่ก็เหลือสองคนเหมือนเดิม เพราะจงอินดันลางานวันนี้น่ะ”
“…”
“หมอเป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรรึเปล่าครับ ?”
“คือ…”
“…”
ถึงแม้จะไม่ปักใจเชื่อบุรุษพยาบาลคนนี้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อย่างน้อยคยองซูก็คิดว่าเขาคงจะสามารถเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อเช้านี้ให้ผู้ชายคนนี้ฟังได้
“จริงเหรอครับ ?”
ปฏิกิริยาแรกที่เกิดขึ้นของจุนมยอนหลังจากที่คยองซูเล่าเรื่องจบ เขาไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ถามกลับมาด้วยคำถามสั้นๆเหมือนเป็นการย้ำทวนซะมากกว่า
“ค…ครับ…”
“…”
“…”
“หมอ…”
“ครับ ?”
“ถ้าผมพูดไป ผมไม่รู้นะ ว่าหมอจะเชื่อใครมากกว่ากัน…”
“…”
“ที่จงอินบอกหมอ เขาบอกว่า เชือกเส้นนั้นถูกใช้เป็นที่แขวนคอของแทมิน เขาพยายามจะบอกว่า แทมินไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่มีคนจงใจฆ่า…”
“ค…ครับ…”
จุนมยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคยองซู ดวงตาของจุนมยอนดูเหมือนจะแฝงความรู้สึกบางอย่างไว้
“จริงๆแล้ว…”
“…”
‘ ไม่มีใครฆ่าแทมิน… แทมินฆ่าตัวตายครับหมอ… ’
คำพูดของจุนมยอน ทำให้คยองซูแทบจะวางแก้วน้ำที่กำลังยกดื่มอยู่ทันที ก่อนที่จะสบตากับบุรุษพยาบาลที่นั่งตรงข้ามกัน
“คุณ…หมายความว่ายังไง ??”
“แทมินเป็นเพื่อนของผม…”
“…”
“เขาเองก็เคยเป็นบุรุษพยาบาลอยู่ที่นี่”
“…”
“เขาเป็นคนน่ารักมาก…”
“…”
“และเพราะความน่ารักนั่นแหละครับ…”
‘ ที่ทำให้เขาต้องตาย ’
‘ นั่นจุนมยอนกับหมอคยองซูนี่นา… ’
“บ…แบค…ฮยอน…”
เสียงของ บยอน แบคฮยอน ดังขึ้นจากหน้าประตูร้านที่จุนมยอนและคยองซูกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินมาทักทาย ส่วนตัวคยองซูเองก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ และสบตาร่างบางตรงหน้าเพียงเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะถือตัว แต่เพราะประโยคที่ร่างบางเคยฝากเอาไว้…
‘ ระวังตัวไว้เถอะ ’
“ขอผมนั่งด้วยคนนะครับ” ร่างบางยิ้มทักทายทั้งสองคน ก่อนจะถือวิสาสะนั่งร่วมโต๊ะด้วย
“ไง แบคฮยอน วันนี้มาคนเดียวเหรอ ?”
“ฮื่อ… ลู่หานไม่ว่างน่ะ”
“นายนี่เก่งนะ ที่ตีสนิทกับลู่หานได้ ฮะๆ” จุนมยอนพูดแบบเปื้อนยิ้มซื่อๆ
“หืม…หมายความว่ายังไงน่ะจุนมยอน” แบคฮยอนถามพลางเลิกคิ้ว
“ก็…เห็นนาย…สนิทกับลู่หานดีน่ะ”
“ใครบอก…”
แบคฮยอนทิ้งค้างประโยคไว้ ทำให้จุนมยอนหันไปมองบุรุษพยาบาลเพื่อนร่วมงานไม่วางตา ไม่เว้นแม้แต่คยองซูเอง ที่แม้ว่าจะนั่งเงียบๆ แต่ก็ได้ยินทุกบทสนทนา
“ใครบอกว่าฉันตีสนิทลู่หาน ??”
“เอ่อ…”
‘ ลู่หานต่างหากที่มาตีสนิทกับฉัน… ’
ประโยคที่แบคฮยอนพูด ทำให้บรรยากาศความเงียบเข้าครอบคลุมโต๊ะที่ทั้งสามคนนั่ง ก่อนที่แบคฮยอนจะเรียกพนักงานในร้านมาสั่งอาหาร แล้วหันกลับมานั่งคุยกับทั้งคู่ต่อ
“บรรยากาศเงียบจังแฮะ หมอคยองซูไม่สนใจเปิดเรื่องคุยหน่อยเหรอครับ ?” แบคฮยอนหันมาพูดกับคยองซูโดยที่หมอหนุ่มเองก็ไม่ทันตั้งตัว ยิ่งทำให้ลนลานเข้าไปใหญ่
‘ อย่าแสดงออกทางสีหน้ามาก ถ้าไม่อยากตกเป็นเป้า… ’
คำพูดของคริสลอยกลับเข้ามาในหัวคยองซูอีกครั้ง หมอหนุ่มจึงทำได้แค่ยิ้มแห้งๆให้ บางทีตัวคยองซูเองก็อยากจะมองหน้าตัวเองในกระจกเหลือเกิน
อยากรู้เหลือเกิน…
ว่าสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนของตัวแบบที่คนอื่นๆว่า…
มันจะชัดขนาดไหน…!?!
“คือ…”
“นี่ จุนมยอน นายพอจะรู้มั้ยว่าวันนี้จงอินไปไหน ฉันไปเช็คเวรที่วอร์ดมา ไม่เห็นจงอินเช็คชื่อ เลยสงสัยน่ะ”
“วันนี้จงอินลางานน่ะ พอดีเป็นวันครบรอบที่แทมินเสีย”
“งั้นเหรอ…ไวจังเนอะ ผ่านไปแป๊บเดียว เพื่อนของเราก็ตายครบหนึ่งปีแล้ว”
นี่คงเป็นครั้งแรกที่คยองซูเห็นสีหน้าของแบคฮยอนเปลี่ยนไป จากที่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ขลับกับดวงตาคมของแบคฮยอน ที่ดูน่ากลัว กลับอ่อนลง เป็นสายตาที่เหมือนกับจงอินเมื่อเช้าไม่มีผิด
“…”
“ฉันรู้นะจุนมยอน…”
“อะไรเหรอ ??”
“นายเอาเรื่องในอดีตแบบนี้มาเล่าให้คนอื่นฟัง มันจะดีเหรอ ??”
แบคฮยอนพูด พลางมองหน้าจุนมยอน ก่อนที่จะหันกลับมามองคยองซู แล้วกลับไปคุยกับจุนมยอนต่อ
“ทำไมล่ะ ? หมอคยองซูเขาก็ไม่ใช่คนอื่นแบบที่นายว่านะ เจ้านายของพวกเราซะด้วยซ้ำ” จุนมยอนอธิบาย
“จุนมยอน มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว ทำไมต้องไปรื้อฟื้นมันด้วย”
“…”
“หมอเองก็อย่าใส่ใจมากเลยนะครับ คนตายน่ะ ยังไงก็คือตายไปแล้ว พูดถึงเขาไป หรือว่าถามเกี่ยวกับเขาไป เขาก็ไม่ฟื้นแล้วล่ะครับ”
“…”
แบคฮยอนหันมาพูดกับหมอหนุ่ม ทำให้คยองซูหน้าชาเหมือนกำลังถูกตบ คำพูดของแบคฮยอนทำให้ดูเหมือนกับว่าเขาดูเป็นคนสอดรู้สอดเห็น
ไม่สิ…
คนทั้งโรงพยาบาลนี้เลยต่างหากที่คิดว่าเขาเป็นคนสอดรู้สอดเห็น…
“แบคฮยอน อย่าพูดกับหมอแบบนั้นสิ”
“ฉันพูดจริงนี่…”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” คยองซูตัดสินใจหยุดความอึดอัดทั้งหมดด้วยการบอกปัดไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
จากประโยคสุดท้ายที่คยองซูพูด ทั้งแบคฮยอนและจุนมยอนก็เลยพากันเปลี่ยนบทสนทนาไปคุยเรื่องงานแทน ส่วนตัวของเขาที่กินเสร็จก่อนหน้าแล้ว ก็ตัดสินใจนั่งฟังเงียบๆ
แต่ก็ไม่วายคิดอะไรไปเองอีกแล้ว…
จงอินพยายามบอกกับเขาว่า แทมินถูกใครบางคนฆ่า แต่จุนมยอนกลับบอกว่าแทมินฆ่าตัวตายเอง…
จริงๆนี่คงไม่ใช่เรื่องที่เขาควรไปยุ่ง มันก็จริงอย่างที่แบคฮยอนบอกว่าเขาไม่ควรไปยุ่ง
จริงๆเขาเองก็จะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าเมื่อเช้านี้จงอินเป็นคนพาเขาไปเอง แถมยังบอกเองด้วย
ราวกับอยากจะให้รู้ ยังไงยังงั้น…
เพล้ง !!!!
“จุนมยอน เป็นอะไร !!”
สิ้นเสียงของวัตถุบางอย่างที่กระทบกับพื้น ตามมาด้วยแบคฮยอนที่รีบเอื้อมมือไปแตะคนที่เขาเรียกชื่อ ส่วนคยองซูที่กำลังนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ก็รีบดึงสติมาสนใจทั้งสองคนตรงหน้า
“ข…ขอโทษที… อยู่ๆมือมันก็หมดแรงไปเฉยเลย” จุนมยอนพูดแบบละล่ำละลั่ก
“จุนมยอน คุณโอเคมั้ย ??” คยองซูรีบลุกจากตรงที่ตัวเองนั่งไปหาจุนมยอน ก่อนจะเช็คสภาพของจุนมยอนแบบผ่านๆ
“หมอ อยู่ๆมือผมก็หมดแรงไปดื้อๆเลย…ผม…”
“เอายังไงดีหมอ ?” แบคฮยอนหันมาถามคยองซู
“…”
“เป็นไข้ด้วยนี่ !”
แบคฮยอนค่อยๆเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของจุนมยอนที่เริ่มหายใจติดๆขัดๆ และใบหน้าของเขาก็เริ่มแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด
“จุนมยอน ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ? รู้สึกยังไง ??”
“ผม…มึนหัวมาตั้งแต่เช้าแล้วน่ะครับ คิดว่าสายตาคงสั้นเพิ่มขึ้น เลยไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองมีไข้ด้วย…”
“หมอครับ…หมอพาจุนมยอนกลับไปก่อนเลยก็ได้ ผมอยู่ทานข้าวคนเดียวได้”
“แต่ว่า…”
“กลับไปเถอะครับ”
แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งอีกตามเคย ส่วนคยองซูเองก็ไม่อยากขัดใจคนๆนี้มากเท่าไหร่ถึง ถึงแม้จะไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวก็ตาม แต่อาการของคคนตรงหน้าก็น่าเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย
“ได้ครับ…”
“ฝากจุนมยอนด้วยนะหมอ”
คยองซูทำได้แค่รับคำแบคฮยอน ก่อนที่จะหันไปพยุงบุรุษพยาบาลอีกคนที่ดูมึนๆงงๆเพราะพิษไข้
ถึงจะบ่นว่าปวดหัวมาตั้งแต่เช้า…
แต่อยู่ๆทำไมถึงมากำเริบหนักซะตอนนี้นะ…
คยองซูพยายามสลัดความคิดที่กำลังจะตามมาต่อออก เขาไม่ได้อยากจะคิดว่าที่จุนมยอนเป็นแบบนี้…
ค…คงไม่ใช่หรอก…
คยองซูค่อยๆพยุงจุนมยอนออกจากร้านไป ถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามปัดว่าไม่เป็นอะไร แต่สิ่งที่คยองซูเห็นมันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าตัวว่า
หลังจากที่ทั้งคู่ออกไป สายตาคมของแบคฮยอนเองก็มองตามทั้งคู่ผ่านกำแพงร้านที่เป็นกระจก ก่อนที่มือจะล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง นิ้วเรียวเลื่อนจอโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะกดโทรหาใครบางคน
.
.
.
“ลู่หานเหรอ ….”
‘ ตอนนี้จุนมยอนไม่สบาย กำลังกลับไปที่โรงพยาบาลแล้ว…อย่าลืมซะล่ะ… ’
…TO BE CONTINUED…
✚ ฝากข้อคิด.
เอื๊อก !! มาลงแบบไวๆให้ทันใจคนอ่าน
ตอนนี้สั้นไปหน่อย แต่ก็ทิ้งบอมบ์ไว้ให้คนอ่านเช่นเคย #ไรท์น่ารักเนอะ #เกี่ยว
ตอนที่แล้วคนเม้นเยอะดี เลยมาลงให้เร็วๆ
ไม่อยากให้คนอ่านรอนาน หุหุหุ
เชื่อว่าหลายคนคงแอบคิดว่า ถ้าไรท์อัพ เฉลยคงอัพ
ขอโทษที่ทำให้ความหวังของรีดพัง #โดนรีดรุมฆ่าทิ้ง
รอก่อนนะ ใกล้เวลาสนุกแล้วสิ ^^ #ยิ้มจิตๆ (?)
หวังว่ารีดจะทำตัวน่ารักน่าฟัดน่าหยิกด้วยการอ่านแล้วเม้นไปเรื่อยๆนะคะ
ยังไงก็ยังรักคนอ่านทุกคน และหวังว่าทุกคนก็คงรักไรท์นะคะ
รักทุกคนค่า รีดทุกคนคือกำลังใจของไรท์ <3
ปล. ติดตามความเคลื่อนไหวได้ในทวิตของไรท์นะคะ แปะไว้ในแชปที่ 8 ค่ะ ^^
ปล. อัพรอบต่อไป ไม่ระบุจำนวนเม้น แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม สัดส่วนยอดดูกับยอดเม้น
ความคิดเห็น