คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ✚ r o o m . X
Chapter X
เวลาวนเวียนมาถึงตอนเช้าของอีกวัน บางทีคยองซูเองก็ชักไม่แน่ใจกับตัวเองแล้วว่า ทุกวันนี้ เขาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เพื่ออะไร…
หน้าที่การงาน ??
หรือว่า เขาต้องมาค้นหาอะไรในนี้ ??
ถึงอย่างไร เขาก็เลือกที่จะมาเอง และก็ทำเรื่องย้ายกลับไม่ได้ จนกว่าจะครบสัญญาที่ทำไว้กับทางโรงพยาบาลเก่า
ก็คงทำได้แค่อดทน…
“อันยองครับ…”
ไม่พูดเปล่า เจ้าของเสียงยังคงสะกิดที่ไหล่ของเขาเบาๆอีก และแน่นอนว่า คยองซูก็ต้องหันกลับไปมอง
“จ…จุนมยอนเองเหรอ…”
ทันทีที่เห็นใบหน้าของคนที่สะกิด หมอหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยก็รู้สึกดีที่ได้เจอจุนมยอนเป็นคนแรกของวัน
“อย่าเอาแต่เดินหลังงอสิครับ เสียบุคลิกหมอหมด” จุนมยอนว่าพลางยิ้มๆ
“ครับ” คยองซูรับคำพร้อมส่งยิ้มแห้งๆให้
“หมอ เที่ยงนี้ไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ”
“…”
“ไม่ต้องห่วงหรอกหมอ ก็มีแค่ผมนั่นล่ะ”
“ถ้างั้น…ก็ได้ครับ”
“งั้นตกลงตามนี้นะครับ เที่ยงนี้เจอกันที่หน้าห้องจ่ายยานะครับ”
“ครับ…”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เช้านี้ ผอ.เรียกพวกผมประชุมน่ะ ไว้เจอกันนะครับ”
พูดจบ จุนมยอนก็ยังคงยิ้มให้เหมือนเดิม ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินตรงไปยังจุดที่เขาบอกไว้ว่ามีประชุม
จะว่าไปก็ไม่เห็นพวกบุรุษพยาบาลคนอื่นๆตั้งแต่เช้าแล้ว…
“หมอครับ”
เสียงทุ้มต่ำเรียกเขามาจากด้านหลัง คิดว่าเป็นเสียงที่เขาพอจะจำได้แล้วว่าเป็นใคร
“ว่าไงครับ คุณจงอิน แล้วทำไม…”
หมอหนุ่มพูดจบก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่าคนที่เคยอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของบุรุษพยาบาลมาตลอด วันนี้กลับใส่ชุดดำทั้งเสื้อและกางเกง และเป็นชุดดูค่อนข้างจะเรียบร้อย
“วันนี้ผมลางานน่ะครับ”
“ค…ครับ แล้วว่าแต่…มาหาผม มีอะไรรึเปล่า ?”
“ผมจะมาขอกุญแจห้องพักคนไข้ที่ตึกหลังน่ะครับ”
“ครับ ??” คยองซูได้แต่ยืนงงกับสิ่งที่จงอินกำลังพูด
“พอดีผมมีธุระที่ตึกคนไข้ตึกหลังน่ะครับ พอดีห้องที่ผมกำลังจะไปมันไม่มีใครอยู่ แต่ถ้าจะหยิบกุญแจห้องพักคนไข้ ต้องขออนุญาตจากหมอน่ะครับ มันเป็นกฎของโรงพยาบาลน่ะ” จงอินอธิบาย
“อ…โอเคครับ เดี๋ยวผมไปหยิบให้ ว่าแต่…ของห้องไหนเหรอครับ ?”
“502 ครับ”
“คุณรอผมตรงนี้นะ เดี๋ยวผมมา”
“ขอบคุณครับ”
หมอหนุ่มเดินแยกออกมาเพื่อไปหยิบของที่จงอินต้องการ ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ยังไงก็ต้องช่วยเหลือเท่าที่จะช่วยได้
“อันนี้ใช่มั้ยครับ ?”
ร่างเล็กยื่นกุญแจห้องที่มีป้ายกำกับไว้ว่า 502 ให้ร่างสูงที่ยืนพิงกำแพงอยู่ ซึ่งถ้าตีเลขเป็นทำเลแล้ว จะได้ความว่า ห้องที่จงอินกำลังจะไปอยู่ที่ตึก 5 ห้อง 02
“ค…ครับ…หมอ…”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ?”
หลังจากที่ร่างสูงรับกุญแจไป เขาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองกุญแจดอกนั้น โดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาคยองซูอีกเลย
“ป…เปล่าครับ…”
“…”
“หมอ…”
“ครับ ?”
“ไปที่ตึก 5 เป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ ?”
“คือ…”
“ไม่มีอะไรที่หมอต้องทำเช้านี้หรอก เพราะผู้อำนวยการเรียกบุรุษพยาบาลเข้าประชุม เซฮุนก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เทาก็สบายดี มินซอกยิ่งไม่ต้องห่วง อี้ชิงก็ด้วย”
จงอินยกเหตุผลมาอธิบาย ยิ่งทำให้คยองซูปฏิเสธอะไรไม่ได้ มันก็จริงอย่างที่จงอินบอกทุกอย่าง
เอาเถอะ…
อย่างน้อยๆ จงอินก็คงไม่ทำอะไรแผลงๆ
“ก็ได้ครับ”
“ไปเถอะครับ”
จงอินพูดจบก็เดินตรงนำหน้าออกไป ทั้งสองคนเดินออกจากตึก 4 ซึ่งนี่คงเป็นครั้งแรก ที่คยองซูได้ออกมาพ้นจากตึก 4 เพราะผ่านมาสี่ห้าวันนี้ เขาก็อยู่แค่ในตึกนั้นตึกเดียว
“…”
ทั้งคู่เดินมาจนถึงปลายทาง หน้าห้องพักคนไข้ที่ติดป้ายไว้ว่า 502 ที่มองจากภายนอก ประตูและบริเวณระเบียงหน้าห้องมันก็เหมือนห้องคนไข้ตึก 4 แทบทุกอย่าง
ต่างกันนิดเดียว ก็ตรงที่มีแม่กุญแจคล้องไว้
“ทำไมไม่ไขประตูห้องล่ะครับ ?”
“…”
ไม่มีคำตอบใดๆกลับจากปากจงอิน นอกจากความเงียบ จงอินยังคงก้มหน้าก้มตา ไม่สบตามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย
“…”
“หมอครับ ผมรบกวนไขห้องให้ผมที…ได้มั้ย ??”
จงอินพูดเบามากกว่าทุกครั้ง เบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน ดีที่ว่าตรงที่พวกเขายืนมันมีกันอยู่แค่สองคน เลยพอจะจับใจความได้อยู่บ้าง
“ได้ครับ”
ร่างเล็กรับกุญแจห้องมาอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด ก่อนที่ลูกกุญแจจะถูกเสียบเข้าไปในลูกบิดประตูห้อง 502
แกร่ก !
ทันทีที่ลูกบิดถูกสะเดาะออก เผยให้เห็นห้องพักคนไข้ที่ว่างเปล่า เฟอร์นิเจอร์ในห้องทุกชิ้นถูกวางไว้อย่างเรียบร้อย จะมีก็เพียงแค่ฝุ่นบางๆที่เกาะติดอยู่แทบทุกส่วนในห้อง เดาได้เลยว่า ห้องนี้คงไม่มีใครมาอยู่นานแล้ว…
“…”
จงอินเดินเข้าไปในห้อง ก่อนที่เขาจะกวาดสายตามองทุกอย่างในห้อง สายตาของจงอินจากที่ดูแข็งกร้าวเหมือนพวกเด็กหัวแข็งดื้อๆ กลับอ่อนโยนลงเมื่ออยู่ในห้องนี้ ราวกับคนละคนที่คยองซูพบเจอ
“แทมินอา…”
“แทมิน…”
“แทมิน…”
คยองซูที่ยืนอยู่หน้าห้องตกใจไม่น้อย เมื่อเห็นปฏิกิริยาของจงอินที่กำลังเดินวนไปวนมาในห้อง 502 พร้อมเรียกชื่อใครบางคนอย่างแผ่วเบา
“แทมินอา…”
“แทมิน…”
“แทมินอยู่ที่ไหน…?”
เสียงเรียกของจงอินยังคงดังอยู่เป็นระยะๆ โดยที่ตัวของเขาเองก็ยังคงเดินอยู่ในห้องแบบนั้น
จงอิน คุณเป็นอะไร !!
คำถามนี้ดังอยู่ในใจของคยองซู ไม่กล้าแม้แต่จะถาม เขาไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของจงอินเป็นอย่างไร ถ้าถามไป…
บางทีอาจจะได้รับการตอบรับมาแบบลู่หาน
หรือไม่ก็แบคฮยอนก็ได้…!!!!
หมอหนุ่มได้แต่มองจงอินอยู่หน้าห้องเงียบๆ เสียงของจงอินเริ่มเงียบลง แต่ภาพต่อมาที่เห็น คือร่างสูงเดินไปที่เตียงคนไข้ พร้อมยืนมองอยู่เป็นเวลานาน แต่ที่น่าสงสัยกว่านั้น…
มีเชือกเส้นหนึ่งวางอยู่เตียงด้วย !
จงอินหยิบเชือกเส้นนั้นขึ้นถือ ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวเองลงนอนบนเตียงคนไข้ ในขณะที่มือของเขาข้างหนึ่งยังคงกำเชือกเส้นนั้นเอาไว้
มันเป็นเชือกเส้นใหญ่และยาวมาก…
ทำไมถึงได้มีของแบบนั้นในห้องพักคนไข้ที่ถูกปล่อยว่างเอาไว้ !
“…”
ผ่านไปประมาณสิบนาที จงอินที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ก็ลุกขึ้นมา เขายืนมองทุกอย่างในห้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะออกมาจากห้อง 502 โดยไม่ลืมที่จะหยิบเชือกที่วางอยู่บนเตียงออกมาด้วย
“กลับกันเถอะครับหมอ”
จงอินเดินออกมา จากที่คยองซูเป็นคนไขประตูให้ แต่คนที่ล็อกห้องกลับเป็นจงอินเอง แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงถือเชือกเส้นนั้นไว้
“เชือกนั่น…”
หมอหนุ่มเองก็ไม่ได้อยากถามซักเท่าไหร่ เขาไม่ได้สงสัยว่า จงอินถือเชือกเส้นนี้ออกมาทำไม แต่เขาสงสัยมากกว่าว่า ทำไมเชือกนั่นถึงได้มาอยู่ในห้องนั้นได้
“…”
จงอินไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินนำหน้าออกไปช้าๆ โดยที่สายตายังคงมองเชือกในมือตลอดเวลา
“หมอ…”
“…”
‘ วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่น้องผมตาย… ’
บรรยากาศทุกอย่างเงียบลงกว่าเดิมหลังจากที่จงอินพูดจบ ก่อนที่เขาจะหยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองประตูห้อง 502 ด้วยสายตาเลื่อนลอยเหมือนคนจิตหลุด
ไม่ได้อยากจะคิดแบบนั้น…
แต่ความรู้สึกมัน…
“หมอสงสัยมั้ย ว่าเชือกเส้นนี้คืออะไร ??” จงอินถามพลางยกมือขึ้นมาตรงหน้าคยองซู จนเห็นเส้นเชือกอยู่ตรงหน้าพอดี
“…”
‘ เชือกเส้นนี้ ถูกพบในวันที่น้องผมตาย… มันถูกใช้เป็นที่แขวนคอน้องผม… ’
อะไรนะ… ! น้องของจงอิน…ผ…ผูกคอตาย…เขากำลังจะบอกใช่มั้ย ว่าน้องของเขาตายเพราะผูกคอตาย
“อะไรกันหมอ ผมไม่ได้บอกว่าน้องผมแขวนคอตาย…”
เหมือนจงอินจะเดาได้ว่าสิ่งหมอหนุ่มกำลังคิดคืออะไร ก่อนจะหยุดนิ่ง แล้วหันมาสบตาคยองซูที่เริ่มหน้าซีดอีกครั้ง
‘ ผมไม่ได้บอกหมอว่า น้องผมผูกคอตาย แต่ผมบอกหมอว่า… ’
‘ มันถูกใช้เป็นที่แขวนคอน้องของผม ! ’
…TO BE CONTINUED…
✚ ฝากข้อคิด.
ตอนที่ 10 กับไคโด้โอนลี่ แต่อย่าหาความหวานและเลิฟซีนจากเรื่องนี้ #เพราะมันไม่มี
ทิ้งบอมบ์ไว้ให้รีดอีกแล้ว ก๊ากๆๆๆ #สะใจเบาๆ #โดนตบกลิ้ง
ขอบคุณมากสำหรับตอนที่แล้วนะคะ รีดทำตัวน่ารักกว่าเดิมสิบล้านเท่า #ปาใจใส่รัวๆ
ตอนที่สิบเอ็ดจะตามมาเร็วๆ ถ้ารีดยังทำตัวน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
บอกตรงๆว่าเราไม่อยากว่าใครหรอก มันก็รู้สึกแย่เหมือนกัน
ยอมรับว่าที่ว่าไปนี่เพราะอารมณ์ล้วนๆ แต่ถามว่า กลัวรีดจะโกรธมั้ย กลัวมาก
ก็สัญญาไว้ ณ ที่นี้ ว่าจะคุมอารมณ์ตัวเองให้มากขึ้น
แต่ก็ขอให้น่ารักแบบนี้เหมือนเดิมนะคะ อย่าบิดเบือนซะล่ะ
ยังไงก็ยังรักคนอ่านทุกคน และหวังว่าทุกคนก็คงรักไรท์นะคะ จุ๊บ <3
รักทุกคนค่า รีดทุกคนคือกำลังใจของไรท์ <3
ปล. ติดตามความเคลื่อนไหวได้ในทวิตของไรท์นะคะ แปะไว้ในแชปที่ 8 ค่ะ ^^
ปล. อัพรอบต่อไป ไม่ระบุจำนวนเม้น แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม สัดส่วนยอดดูกับยอดเม้น
ความคิดเห็น