ก่อนอื่นต้องบอกไรท์ก่อนว่า...เราเจอฟิคนี้เพราะบังเอิญจริงๆเปิดมาก็โดดอ่านตอนล่าสุดเลย TT และก็สนุกมากๆด้วย เพราะงี้เราเลยต้องย้อนกลับไปอ่านตอนแรกๆเพราะจะได้ไม่งงในตอนต่อไป กะไว้แล้วถ้าไรทือัพตอนจบเมื่อไรเราก็จะกดโหวตให้เมื่อนั้น (อาจจะโหวตให้ช้าขออภัย TT) เข้ามาเรื่องฟิค...อ่านตอนแรกเราสงสัยว่าแบคหรือเปล่าที่เป็นหมาป่า? เหมือนคำใบ้จะมีอยู่ในตอนแรกทั้งหมด ไอ้เสียงกระซิบที่กระซิบอยู่ข้างหูแบคนั่นเป็นเสียงหมาป่าหรือเปล่า? และยิ่งตอนที่แบคเผลอมองกระจกแล้วเห็นหมาป่าตาสีแดงกลังจ้องอยู่โดยไม่ทำอะไรมันอาจจะเป็นเงาที่สะท้อนตัวตนของแบคออกมาก็ได้ เรื่องนี้มีหมาป่าอยู่สองตัว...ตัวแรกเราคิดว่าแบค ส่วนตัวที่สอง ตอนแรกคิดว่าจะเป็นคริส แต่พออ่านมาเรื่อยๆพี่ลุ่ก็น่าสงสัยเหมือนกัน ไอ้ตอนทีเลย์ทุ่มเก้าอี้ใส่หมาป่าที่เคาะประตูห้องชานยอลและแบคก็พายอลหนีมาได้และยอลก็มาเจอคริสและพี่ลู่อยู่ริมธารน้ำ คริสกำลังซักผ้าส่วนพ่ลู่นอนหายใจรวยรินและก็เหมือนจะได้รับบาดเจ็บ...ตอนนั้นล่ะเราว่าหมาป่าอีกตัวน่าจะเป็นพี่ลู่ แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าใครเป็นหมาป่าตาสีทองกับหมาป่าตาสีแดง แทมินถูกหมาป่าฆ่าแต่ตัวไหนอ่ะ หวังว่าคงไม่ใช่แบคนะ TT (ยังคงสงสัยจนถึงทุกวันนี้ - -) พอไรท์มาเฉลยปมทั้งหมดเราก็ถึงบางอ้อ... เดาผิดเยอะเหมือนกัน แต่ชอบฉากซึ้งและเศร้าของแบคกับยอลมากกกก เพลง i love you ของแทยอนอ่ะ เราร้องไห้เลยนะบอกตรง เนื้อหาเศร้าเพลงกินใจ TT (พูดแล้วอยากร้องไห้อีกรอบ) เหมือนจะมีภาคต่อ แต่ถ้ามีเราจะดีใจมากกกก แต่รออ่าน '29 february' ฟิคหลอนของไรท์อีกเรื่องดีกว่า~ วอนไรท์อัพเร็วๆได้มั้ยเราไม่อยากค้าง TT สุดท้ายนี้...ขอบคุณที่ไรท์คิดฟิคหลอนๆลุ้นๆสืบสวนสอบสวนลุ้ระทึกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นฟิคที่เราเข้ามาอ่านทุกครั้งถ้ามีโอกาส เข้ามาทุกวันเผื่อไรท์อัพ มันสนุกจริงๆยอมรับว่าไรท์แต่งเก่งมากกกก ได้เทคนิคมากจากใครอ่ะ? ออริจินัลมั้กๆ :3 ชื่อฟิค 'that...it's me by patcha' เรื่องนี้จะจดจำไว้ในใจเลยยย

เป็นฟิคเรื่องแรกๆเลยที่เราอ่าน และมันก็เป็นฟิคที่หลอนและป่วงจิตมึนในสมองเรามากกกกกก เพราะแต่ละคำแต่ละคำพูดของตัวละครแต่ละตัวนี่พูดมีเงื่อนงำกันทั้งนั้นเลย T_T และเรื่องนี้ก็จบแล้วเราคิดมานานแล้วว่าถ้าเรื่องนี้จบเราจะมาเขียนคำนิยมให้และก็มาทำตามสัญญาแล้วนะจ้ะ #คือไปสัญญากับใครตอนไหน- - ตอนจบนี่ไม่ได้พลีกสุดๆเท่าไหร่แต่เราชอบภาษาเขียนของไรท์ อ่านง่าย จัดหน้ากระดาษน่าอ่าน และตอนจบคยองเราก็เป็นบ้าล่ะ TT_TT ดีใจมาก #เอ๊ะ ยังไง- - ที่ดีใจเพราะมีจงอินมาดูแล ฮ่าๆๆๆๆ ก็ในเรื่องสองคนนี้แทบไม่ได้หวานอะไรกันเลยนี่! จะมีก็แต่ปมคำพูดของแต่ละคนมีแต่ฆ่ากับฆ่าเลยไม่มีมุมสวีทหวานโลเวอร์ของไคโด้ให้เราได้ชื่นใจ #ฮ่าๆๆๆๆ จะจำฟิคเรื่องนี้ตลอดไปเลย หลอนดีแท้ สนุกด้วย ต้องขอบคุณคนแต่ง -^- ไรท์แต่งได้จิตมาก ชอบอะ อยากให้แต่อย่างนี้เยอะๆ น่าอ่านดี เป็นกำลังให้ในเรื่องต่อๆไปนะคะ ^-^ เลิฟ~~

ไรท์เตอร์เกรียนอะ ยกย่องเลยยยยย 5555 สารภาพตามตรงฟิคนี้เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านเลยนะ เจอโดยบังเอิญและก็ตามอ่านเรื่อยๆๆๆๆมา เป็นฟิคที่เพื่อคลายเครียดได้ดี มันตลกมากๆ! และเห็นไรท์บอกว่าเอามาจากชีวิตจริงด้วยเราก็คิดว่าไรท์เป็นคนที่เกรียนตัวแม่จริงๆ #ยกนิ้วซูฮก คาแรกเตอร์เอ็กโซแต่ละคนก็มีมุมตลกของตัวเองไปซะหมด ชอบไคโด้ นั่งขำฮาทุกบรรทัดเลยจริงๆ ฮาทุกคนอะ ชายปาร์คเราเป็นตัวดำเนินเรื่องก็ตลกได้ตลกดีจริงๆ - -; เป็นกำลังใจให้ไรท์ในเรื่องต่อๆๆๆไปนะคะ ชอบมาก.

บอกด้วยความสัตย์จริงเราเคยอ่านเรื่องนี้แบบผ่านๆตาบ้างแล้วแต่ก็ไม่ได้อ่านจริงๆ เคยกดเฟบไว้อ่านอยู่แต่ก็ไม่ได้อ่านส้ากกที (ไรท์อย่าว่ากันนะ) ด้วยความที่การเสนอเรื่องที่ไม่ธรรมดามันดึงดูดใจเรามาก เลยกดอ่านในวันที่ 3 ตุลา ใช้เวลาสองคนที่อ่านจบ พออ่านก็รู้ว่าหนุกมากจริงๆเลยอ่านติดต่อกันขนาดนั้น ตอนแรกนึกว่จะมีปมเยอะ แต่ก็มีปมเยอะอย่างที่พูดจริงๆนั้นแหละ - - #อ้าวอินี่ อ่านไปอ่านมาก็เดาถูกบ้างผิดบ้างแต่ก็ลุ้นตัวโก่งทุกตอน แอบหลอนนิดหน่อยตอนที่เซฮุนถูกบีบคอในโรงละครเป็นฝีมือของแบคฮยอน เราเดาถูกที่ว่าแบคฮยอนน่าจะเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด แต่ก็มาเดาผิดตรงที่ใส่ชื่อเทาตอนที่เซฮุนจูบใครบางคนในโรงละคร (อย่างเดิมนั้นแหละ) ซึ่งน่าจะเป็น...คริส? อยากทึ้งหัวตัวเองมาก เทามาจากไหน!? ถ้าไรท์อ่านคอมเม้นเราก็จะรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลของอินี่ (สติเฟือง..) โอเค ข้ามๆมันไปเหอะนะ ฮา เราชอบการนำเสนอของฟิคเรื่องนี้ที่เล่นถึงตอนที่สิบแล้วเข้าสู่จุดเริ่มต้น มันทำให้ลุ้นและสนุกไปในเวลาเดียวกัน งครั้งแรกที่อ่านก็สงสัยว่าเซฮุนและเพื่อนไปทำความผิดอะไรถึงไม่น่าให้อภัย แต่พออ่านถึงจุดนั้นก็เข้าใจเลยทันทีว่ามันเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัยจริงๆ เราคิดว่างั้น เพราะเท่าที่ดูก็รู้ว่าคยองซูไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทุกอย่างมันเป็นความกลัวของลู่หานและเซฮุน ลู่หานกลัวที่คริสจะชอบคยองและรู้สึกหึง เซฮุนกลัวที่คยองซูรู้ความลับของตนที่ไม่เคยบอกให้ใครรู้ แต่ความกลัวนั้นไม่ได้แสดงออกให้อ่อนไหวแต่กลับเป็นการทำร้ายเพื่อปกปิดความรู้สึกตัวเอง (เราคิดอย่างนั้นนะ :ผิดถูกไม่ว่ากัน) ในเรื่องรู้สึกสงสารคยองซูและแบคฮยอนมากที่สุด (รู้สึกจะอินกับเรื่องนี้ไปแล้วว) มาถึงตอนนี้ก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกโกรธชานยอล คริส เซฮุน ลู่หาน แต่ก็นะ...ทุกอย่างที่พวกเขาทำมันก็มีเหตุผลแม้จะเป็นความผิดมากแค่ไหนก็ตาม จงอินก็รักเซฮุนแม้ตอนแรกจะร่วมมือกับแบคฮยอน (ห๊ะ..) โอเค เราชอบฟิคเรื่องนี้มากๆ นอกจากภาษาสวยและอ่านเข้าใจง่ายแล้วยังแฝงข้อคิดดีๆจากความเป็นมนุษย์ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวละคร แถมยังได้รับความรู้เกี่ยวกับศัพท์โรงละครที่ไม่เคยรู้อีกต่างหาก ไรท์เตอร์เก่งจังคะ บทจะหวานก็หวาน ลู่หมินที่โผล่มา (คู่นี้ไม่ค่อยจิ้นเท่าไหร่นัก แฮร่) ก็น่ารักดีคะ แต่อยากให้แผ่วลงกว่านี้มันจะกลบความดาร์กไปหมด (นี่คือคอมเม้นของเราคะ อย่าว่าเค้านะ T T) สรุปคือเรื่องนี้อ่านแล้วมีประโยชน์ดี ขอบคุณไรท์เตอร์ที่เขียนฟิคเรื่องนี้มาให้อ่านกันนะคะ ถ้ามีโอกาสเขียนเรื่องหน้าเราก็เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะค! :))