กระซิบรัก...ใบชาที่รัก

ลำดับตอนที่ #5 : ซ้อมลีลาศ ที่น่าเศร้า

" ฮ้าวววว = O = " ง่วงชะมัดเลยวันนี้ ไม่สดชื่นเลย คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานแน่ๆ ชีวิตฉันก็ยังดำเนินไปอย่างปกติ เทพก็ยังคงมารับมาส่งฉันเหมือนเดิม เฮ้อ นี่ก็ใกล้แล้วสินะ >O< วันที่ฉันจะต้องเต้นลีลาศ น่าเศร้าชะมัดเลยล่ะ

" เอาล่ะจ๊ะ ใกล้ถึงวันที่เธอ 2 คน จะต้องเต้นโชว์แล้วนะจ๊ะ ไหนลองออกมาเต้นให้ครูดูหน่อยสิ ทั้ง 2 คน " T^T ง่ะ ยังจำท่าไม่ค่อยได้เลย ให้ตายดิ

" ใจเย็นๆนะ เราเชื่อว่าไม้ทำได้ " ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน ฉันคงจะซึ้งมากๆเลยอ่ะนะ ถ้าสีหน้าพวกเธอมันบ่งบอกว่าเป็นห่วงฉัน มากกว่านี้ ก็ดูสีหน้าทุกคนสิ -*- <---- เป็นแบบเนี่ยกันหมดเลยอ่ะ

" ข่ะ ขอบใจนะ " ฉันเดินออกไปด้วยท่าทางแปลกๆ ก็คนมันตื่นเต้นนี่นา

" เต็มที่เลยนะไม้ ^^ " ฉันพยักหน้าให้เทพ ไม่มั่นใจเลยแฮะ แต่ก็เอาวะ สู้ๆ ><  ไอหนู หลังจากที่ฉันโชว์สเต็ปอันแสนจะมั่วไปจนจบเพลง ฉันก็หันไปมองหน้าอาจารย์ที่ดูเหมือนจะ พอใจ นิดหน่อย นิดจริงๆนะ

" เธอเต้นแข็งมากเลยรู้มั๊ย แล้วท่าสแคว เธอก็ยังทำไม่เข้ากับเพลงเลย นับจังหวะด้วยสิ อโรชา ครูรู้นะ ว่าเธอซ้อมน้อย หัดตั้งใจซ้อมซะบ้าง ถ้าเธอไม่จริงจังกับชีวิตแบบนี้ โตขึ้นเธอจะทำอะไรสำเร็จมั๊ย " อึ้งค่ะ อึ้งสุดๆเลย = =

" ค่ะ "

" ไปซ้อมมานะ " อาจารย์เดินไป พร้อมกับเพื่อนๆที่แยกย้ายไป ฉันยืนนิ่งอยู่บนลานราชพฤก รู้สึกคำพูดอาจารย์เมื่อกี๊ รุนแรงมากๆเลยแฮะ ทั้งๆที่ฉันตั้งใจซ้อมมากๆเลยนะ = = งานนี้ฉันทุ่มสุดตัวเลย แต่อาจารย์เค้าพูดงั้น เฮ้อ จะทำไงได้ ก็คงต้องซ้อมต่อไป

" เดี๋ยวเราอยู่ซ้อมเป็นเพื่อนนะ ^^ " เทพเดินเข้ามาตบไหล่ฉัน

" ขอบใจนะ "

" อืมมม งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อขนมมาตุนไว้ก่อนดีกว่า รอแปบนึงนะ " ฉันไม่ได้ตอบเพียงแต่พยัก
หน้า ทำไมมันถึงรู้สึกเศร้าอย่างนี้นะ นั่งเฉยๆมันคงไม่ได้อะไร ลองไปซ้อมดีกว่าเรา

รอบแรก........ไม่ได้อ่ะ.....รอบ 2 ไม่ได้อีกแล้ว รอบที่ 5....รอบที่ 8......

" ทำไมถึงทำไม่ได้นะ " ตอนนี้รู้สึกแย่อย่างรุนแรง รู้สึกอยากร้องไห้ชะมัดเลย ถ้าร้องแล้ว จะมีใครมาเห็นมั๊ยนะ ไม่ได้เด็ดขาด ไม้แกร้องไม่ได้นะ นั่งพักก่อน แล้วค่อยไปซ้อมต่อก็ได้ แข็งใจเข้า
ไว้

" ไงเจ๊ เต้นได้รึยัง "

" อย่าเพิ่งมายุ่ง ฉันอารมณ์ไม่ดี " ฉันนั่งกอดเข่า มองไปที่วิทยุเครื่องนั้น ทำไมต้องเป็นฉันด้วย
นะ ที่มาเต้น ทั้งๆที่ฉันออกจะกระโดกกระเดกขนาดนี้ หรืออาจารย์ต้องการจะแกล้งเรานะ เฮ้อ

" ขี้แงจริงๆเลยเจ๊ อ่ะ เอาไปเช็ดซะเจ๊ "

" ใครขี้แง พูดดีๆเลย " ฉันไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย มาหาว่าฉันขี้แงได้ไงกัน T^T

" ก็ คนแถวๆนี้แหล่ะ "

" ไม่อยากทะเลาะด้วยแล้ว ไปซ้อมดีกว่า " ฉันลุกขึ้นไปซ้อมดื้อ ๆ โดยทิ้งนายหน้าปลาดุกไว้ตรงนั้นแหล่ะ ในขณะที่รอจังหวะเต้น นายนั่นก็เดินมายืนตรงหน้าฉัน

" มายืนไรตรงนี้ หลบไป ฉันจะซ้อม " หมอนั่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะเต้นคู่ฉัน นายไม่สนใจใช่มะ ได้ๆ ฉันก็จะไม่สนใจนายเหมือนกัน ฉันซ้อมไปโดยที่ไม่ได้สนใจนายนั่นเลย จริงๆนะ ไม่
ได้สนใจเลย

" นายเหยียบเท้าฉัน "

" เธอนั่นแหล่ะ เหยียบ "

" นาย นั่นแหล่ะ "

" เธอนั่นแหล่ะ "

" นายแหล่ะ นายหน้าปลาดุก "

" เธอนั่นแหล่ะ ยัยอ้วนขี้แง "

" เชอะ ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้ว " ฉันเดินไปยืนที่ระเบียง ลมเย็นๆพัดมา สบายจัง ^^ เฮ้อ สดชื่นๆ
ซ้อมเหนื่อยๆ เหงื่อออก ก็ต้องมารับลมให้ชุ่มปอด

" อโรชา ฉันบอกให้เธอซ้อมไม่ใช่หรอ ทำไมมายืนตรงนี้ ไม่เข้าใจเลยนะ ว่าทำไมเธอถึงเป็นคน
แบบนี้ "

" อาจารย์ หนูซ้อม..."

" เธอต้องซ้อมเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าฉันออกมาอีกรอบ แล้วเห็นเธอยังยืนเอ้อระเหยล่ะก็...น่าดู "  หลังจากที่อาจารย์เดินเข้าไป คราวนี้มันกลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันซ้อมนะ ไม่ใช่ไม่ซ้อม ทำไมอาจารย์ถึงไม่มาดูก่อนแล้วค่อยว่าล่ะ T T ฉันผิดตรงไหนหรอ ถึงฉันจะดูไม่ใส่ใจ แต่เวลามีงานฉันก็ตั้งใจนะ ทำไมล่ะ ทำไม

" นี่... "

" ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ชินแล้วล่ะ " ฉันเช็ดน้ำตาก่อนจะหันไปยิ้มให้นายนั่น

" อยากร้องก็ร้องออกมาเหอะ ฉันไม่หาว่าเธอขี้แงหรอก " ฉันส่ายหัว ก่อนจะเดินไปเปิดเพลง ยอมรับ ตอนนี้ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรทั้งนั้น ฉันพยายามที่จะเต้น แต่ก็ไม่สำเร็จ  หมอนั่นเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ในขณะที่ฉันกำลังจะอ้าปากว่า หมอนั่นก็เข้ามากอดฉันไว้ OoO อึ้ง

" ฉันไม่ว่าหรอกนะ ถ้าน้ำตาเธอจะเปื้นเสื้อฉัน " ฉันพยายามผลักหมอนั่น แต่รู้สึก แรงหมอนั่นเยอะ หรือเพราะฉันไม่มีแรงก็ไม่รุ้ ฉันถึงผลักไม่ออก น้ำตาที่ฉันอุตส่าห์เก็บไว้มันก็ออกมาจนหมด T^T ฮึกๆ ไม่อยากเป็นอย่างนี้เลยจริงๆ หมอนี่จะว่าไปก็ไม่ได้เลวร้ายเลยแฮะ ฉันรับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ที่หมอนี่ส่งมาให้ฉัน รู้สึกดีจัง ....

* ตุ๊บ * เสียงอะไรบางอย่างตกลงพื้น ทำให้หมอนั่นปล่อยตัวฉัน ภาพตรงหน้าทำเอาฉันอึ้งอีกรอบ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่......