กระซิบรัก...ใบชาที่รัก

ลำดับตอนที่ #4 : ความรู้สึกดีๆ ที่อยากให้มีทุกวัน

" อ่ะ....อืม " เพราะนายแหล่ะ ทำให้ฉันเกร็งน่ะ ตึกๆๆๆ เสียงหัวใจรัวเป็นกลองชุด พร้อมกับท่าทางการเดินแปลกๆของฉัน เลยทำให้คนทั้งโรงเรียนหันมามองแล้วก็ หันไปซุบซิบกันใหญ่เลย >O< อายชะมัด แล้วจู่ๆ แถมก็จับมือฉันด้วย เฮือก OoO

" ไม้ วันนี้ เราไปกินข้าวด้วยกันนะ เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง " ฉันมองเทพที่พูดกับฉัน แต่สายตากับหันไปอีกทาง

" อื้ม ได้สิ " ตอนนี้ เทพกำลังมองหวาน มองเธอที่ควงคนอื่นอย่างออกนอกหน้า ดูเหมือนเธอจะไม่มองมาที่เทพเลยซักนิดนึง

" เอาน่า อย่าเสียใจไปเลย หวานเค้าอาจจะ....วางฟอร์มก็ได้นะ ^^ " ฉันพยายามปลอบใจคนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างหมดหวัง

" มันเจ็บดีเนอะ เห็นคนที่เรารัก ไปอยู่กับคนอื่น ตรงที่ๆเราเคยยืน ^-^ " นายไม่ต้องฝืนยิ้มก็ได้ = = มันทำให้นายดูแย่มากเลยล่ะ

" เอาน่า ไปๆ กินเรียนกันเหอะ เดี๋ยวเราจะเล่าเรื่องตลกให้นายฟัง " ฉันพยายามขุดคุ้ยเรื่องตลกทั้งหมดที่พอจะคิดออก แต่รู้สึกว่า เรื่องตลกของฉัน ดูท่ามันจะไม่ได้เรื่องเอาซะเลย

" เฮ้อ มุขไม่ฮา พาเพื่อนเครียด เรานี่แย่จริงๆเลย >O< " ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจที่จะเลิกพูดต่อ ปล่อยให้บรรยากาศเงียบชวนพิศวง

" เดี๋ยวมานะ " ฉันหยักหน้าหงิกๆ ก่อนจะมองดูเทพเดินจากไป นี่เค้ากำลังจะไปไหนนะ คิดสั้นรึเปล่า ต้องสะกดรอยตามซะแล้วล่ะ ฉันตามเทพไป โป๊ก!!! ฉันชนกับใครเข้าก็ไม่รู้ TOT เจ็บชะมัด

" อ่าว ยัยอ้วน มาทำไรอยู่ตรงนี้เนี่ย " -..- หมอนี่อีกแล้ว

" มานั่งเล่นหมากเก็บมั๊ง " ฉันปัดกระโปรงที่เปื้อนฝุ่น กระโปรงฉันอ่ะนะ อย่างดีเลยล่ะ รับดูดฝุ่นทั่วราชอาณาจัก

" ดีๆ งั้นฉันเล่นด้วย^^ " หมอนี่ยิ้มร่า จนทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ

" นาย โกรธฉันอยู่ ใช่มั๊ย " ฉันถามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็ดูสิ เมื่อเช้า ฉันทิ้งให้หมอนี่อยู่คนเดียว  นึกแล้วก็ยังรู้สึกผิดอยู่ แต่จะทำไงได้ล่ะ นายนี่อาจจะพูดให้เทพเค้าเข้าใจผิดก็ได้ นี่แหล่ะ สิ่งที่ฉันกลัว

" อืม....ฉันจะไปโกรธเธอได้ไงล่ะ ก็เธอมีโอกาสจะได้กุ๊กกิ๊กกับคนที่เธอชอบทั้งทีนี่นา "

" ฉัน ขอโทษนะ " อ๊ากกก แล้วนี่ฉันไปขอโทษหมอนี่ทำไม ใช่ๆ เพราะหน้านาย เลยกระตุ้นต่อมสำนึกผิดของฉัน = =

" ไม่ผิดซะหน่อย ยัยอ้วน ฉันว่าเธอรีบตามคนๆนั้นไปดีกว่า ฉันเห็นเค้าเดินไปที่ดาดฟ้าน่ะ เดี๋ยวเกิด คิดสั้นขึ้นมา มันจะไม่ดีนะ " คำพูดของหมอนี่ทำให้ฉันใจเสียขึ้นมา ฉันรีบวิ่งโดยที่ไม่รีรออะไรเลย ใจเย็นๆนะเทพ อย่าคิดสั้นล่ะ ฉันติดสปรีดทินหมา ใจเต้นรัวเป็นกลองชุด ตุงแช่ๆ เฮ้ยไม่ใช่ ตึกตัก ตึกตัก *ผ่าง* ในที่สุดก็มาถึง แฮกๆ เหนื่อนชะมัดเลย แต่ว่า ฉันไม่เห็นใครเลยอ่ะ หรือว่า....OoO เทพจะโดดลงไปแล้ว ไม่นะ >O< มันไม่จริง ฉันรีบวิ่งไปที่ขอบตึกทันที

" จะทำไรอ่ะ " เสียงพูดทำให้ฉันสะดุ้งจนเสียการทรงตัว แย่แล้วXoX จากไม่สวยอยู่แล้ว ทวีคูณ เละแน่ๆ T^T

" เฮ้ย..... " มือหนาจับแขนฉันไว้ก่อนจะร่วงลงไป ไม่อยากนึกสภาพเลย ฉันลืมตามองดูผู้ช่วยชีวิต

" ขอบคุณนะ " ฉันก้มหัวขอบคุณซะยกใหญ่ ทำให้คนตรงหน้าหลุดหัวเราะออกมา ดีแล้วล่ะ ^^

" ไม่เป็นไร ว่าแต่ ไม้มาทำไรตรงเนี่ย อันตรายนะ " ฉันกำลังจะอ้าปากบอก แต่ก็ต้องเงียบ ไม่รู้จะบอกไง ถ้าบอกไป เค้าจะหาว่าฉันบ้ารึเปล่านะ

" ก็ มาชมวิว น่ะ " ข้ออ้างแย่ทีเดียวเชียว ดูจากสีหน้า ก็พอจะเดาออก ว่าเค้าไม่เชื่อ

" หรอ ^^ "

" แล้วเทพมาทำไรหรอ " ฉันนั่งลงแล้วมองไปที่ท้องฟ้า วันนี้ฟ้าโปร่งดีแฮะ เฮ้อ สบายจัง

" ก็ มานั่งคิดไรเงียบๆน่ะ " เทพพูดแล้วนั่งข้างๆฉัน นี่ถ้าเราเป็นคนที่รักกัน มันคงโรแมนติก
หน้าดูเลยเนอะ ^^ เฮ้อ ฉันคงได้แต่ฝันต่อไป

ฉันนั่งเงียบๆกับเทพจนกระทั่งออดเข้าโรงเรียน วันนี้ทั้งวันฉันกับเทพไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ดูเหมือนเทพจะเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย จากแต่ก่อน ดูเมินๆ เพื่อนในห้อง ตอนนี้กลับเข้าขากับเพื่อนๆได้ดี ^^ มีความสุขดีแฮะ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันก็ดีสิ

" ไม้ๆ "

" ไรหรอ " ฉันหันไปหาฝน ยิ้ม กอล์ฟ โจ้ แล้วก็วรทัต

" ไปซ้อมดนตรีป่าว " ฉันพยักหน้าแทนคำตกลง ก่อนจะบอกลาเทพ เค้าก็ปล่อยฉันไปแต่โดยดี ก็แน่ล่ะ ฉันไม่ใช่คนสำคัญ เป็นแค่ตัวแทนเท่านั้นแหล่ะ

" นี่ ไม้ แกเป็นแฟนกับเทพแล้วหรอ " เป็นคำถามที่ตอบยากดีแฮะ

" แล้วพี่เจอาร์ล่ะ แกเอาไปไว้ไหน "

" เกี่ยวไรกับเค้าเล่า เรากับพี่เจอาร์ไรนั่นอ่ะ ก็เป็นรุ่นพี่ รุ่นน้องกันเฉยๆ " ฉันมองหน้ายิ้มก่อนจะถอนหายใจ

" แล้วเรื่องพี่เทพอ่ะพี่ไม้ "

" ก็.....ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก "

" ห๊ะ หมายความว่าไงอ่ะ " ทุกคนพูดพร้อมกันซึ่งนี่ก็เป็นเหตุการณ์ที่ฉันคิดไว้อยู่แล้ว ฉันค่อยๆเล่าให้ทุกคนฟัง ดูเหมือนทุกคนจะไม่เห็นด้วยกับฉันเลยซักคนเดียว

" ไม้ แกยอมได้ไง " ฝนพูดขึ้นพร้อมขมวดคิ้ว

" เออใช่ แกเป็นแค่ตัวแทนของหวานเท่านั้นนะ แกยอมได้ไงเนี่ย " ยิ้มผสมโรงขึ้นอีกคนนึง

" ใช่ๆ โจ้เห็นด้วยกับพี่ๆ "

" เอาน่า อย่างน้อย นี่มันก็ดีสำหรับไม้มันแล้ว " วรทัตพูดอย่างไม่ใส่ใจ

" ดีไงอ่ะวรทัต "

" ก็ไม้ มันได้ใกล้ชิดกับเทพ ไม่ดีรึไง "

" มันก็ดี แต่มันไม่ใช่อ่ะ "

" เออ เอาเหอะน่า เรื่องนี้ ฉันจัดการเอง ไปซ้อมดนตรีกันต่อเหอะ " ในวันนั้นทั้งวัน ฉันเล่นกีต้าร์ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ก็จะทำไงได้ล่ะ ในหัวมีแต่เรื่องนี้ทั้งนั้นเลยนี่นา เฮ้อ นี่ฉันคิดถูกรึเปล่านะ ที่ฉันตกลงช่วยเทพเค้าน่ะ  กลุ้มจริง =O=

" ไม้ ไหวเปล่า "  ฉันหยักหน้าหงิกๆ

*แหน่วๆ แน้วๆ แต้วๆ* เพื่อนๆเริ่มส่ายหน้าด้วยอาการรำคาญเสียงกีต้าร์ฉัน เหอะๆ

" กลับไปก่อนก็ได้ไม้ " กอล์ฟตบไหล่ฉัน ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินออกมาจากห้องซ้อม

" โทษทีนะ " รู้สึกผิดจังแฮะ แต่ตอนนี้ ในหัวมีแต่เรื่องนี้ = o = เฮ้อๆ กลุ้มใจจริงน๊า ปริ๊นนนนน d=_=b เสียงไรหว่า

" ไม้ ระวังรถ!!!! " ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับภาพตรงหน้า รถสปอตสีแดงกำลังพุ่งมาหาฉัน OoO แต่ก่อนที่รถจะพุ่งเข้าหาฉันก็ถูกใครบางคนดึงฉันวิ่งไปข้างหน้า

" อยากตายรึไงวะ วันหลังเดินเร็วๆหน่อยนะ -*- " อ๋อนี่ฉันผิดหรอ ไอเด็กบ้า

" แล้วแกจะขับรถเร็วหาพระแสงไรฟะ กลัวไปหายมบาลช้ารึไง " ฉันตะโกนหลังจากที่รถคันนั้นขับไป ก็ดูมันเสะ ด่าฉันเสร็จ ก็ขับไปเลย เลวร้ายจริงๆ

" เอ่อ ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันไว้ " ฉันหันไปมองผู้มีพระคุณ เฮือก อึ้งไปเลยครับท่าน

" ไม่เป็นไรหรอก ^^ " เทพพูดแล้วจับข้อศอกตัวเอง

" เป็นไรป่าวอ่ะ ..... เลือดออกนี่นา ไปทำแผลกัน " ฉันดึงมือเทพ แต่เทพกับดึงมือฉันออก

" ไม่เป็นไรๆ แผลแค่นี้เอง สบายมาก "

" อย่าดื้อสิ นายเจ็บตัวเพราะช่วยเรานะ " เทพมองฉันนิดนึงก่อนจะตามฉันไปแต่โดยดี ดีนะ ที่บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่

" แม่ไม้ไม่ว่าเอาหรอ " เทพหันซ้ายหันขวาอย่างกังวล ^^ ตลกดีแฮะ

" ไม่อ่ะ ไม่มีใครอยู่บ้านหรอก " ฉันเดินไปหยิบกล่องยาโดยทิ้งเทพไว้ที่โซฟา จะทำไงดี ฉันทำแผลไม่เป็นซะด้วยสิ - - เวรกรรมหรือไร แต่ปางไหนนี่ เอาก็เอาวะ ฉันหยิบสำลี ก่อนจะเท....

" ไม้ "  

" อ่ะ อะไร " ยาเกือบหกแหน่ะ จู่ๆก็เรียก

" เบาๆนะ มันแสบ " ตอนนี้หน้าของเทพดูกังวลมากเลยทีเดียว ฮะฮะ น่ารักชะมัด

" เอาน่า นายจะเป็นคนแรกที่ฉันทำแผลให้เลยล่ะ " ฉันพูดแล้วเอาสำลีที่ชุบแอลกอฮอลแตะรอบๆแผล

" โอ๊ยยยยยยย แสบบบบบบบบ เบาๆดิ >< โอ๊ยยยยยยยย " เสียงเทพร้องลั่นบ้าน เหอะๆ >< ฉันไม่ได้ทำแรงซะหน่อย

" เบาแล้วนะ " ฉันพูดแล้วเช็ดต่อ คราวนี้ เทพจับมือฉัน ก่อนจะมองฉัน ดูหน้าก็รู้ว่าแสบมากๆเลยนะเนี่ย

" แสบนะ "

" อืม....ไม่เช็ดแล้วก็ได้ ทายานะ "

" ห๊า.... " ถึงเทพจะบ่น แต่ก็ให้ฉันทำแผลให้ ในที่สุดก็ประสบความสำเร็จ ฉันทำแผลให้เทพเรียบร้อยแล้วล่ะ ^O^ เก่งใช่ม๊า เอิ๊กๆ

" ขอบคุณนะ "

" ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันต่างหาก ที่ต้องขอบคุณนาย ถ้านายไม่ช่วยฉัน ฉันอาจจะกลายเป็นหมูแผ่นบนถนนแล้วก็ได้ " ฉันยิ้มให้เทพ ก่อนจะเดินไปเก็บกล่องยา หลังจากนั้นไม่นาน เทพก็กลับบ้านไป ^^ มีความสุขแฮะ ถ้าเป็นงี้ทุกๆวันก็ดีเนอะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก ถึงจะอยากให้มันเป็นแบบนี้ทุกวันก็เหอะ

“กลับถึงบ้านแล้วสินะ^^ ” รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นเมื่อไฟในบ้านเปิดขึ้น เค้ามองมันนิดนึงก่อนจะเดินจากไป......