~[[รักสุดใจ สะดุดรัก นายขี้เก๊ก]]~

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 [[วุ่นวายๆ]]

ตอนที่ 4 [[วุ่นวายๆ]]

“ มีอะไรหรอครับ ” หมอนั่นหันมาหาพี่เบียร์ดูจากท่าทางแล้ว สงสัยคงจะกลัวพี่เบียร์ เอิ๊กๆ ตลกชะมัด 555

“ พี่มีเรื่องอยากจะขอน้องหน่อยอ่ะค่ะ ” พี่เบียร์พูดเสียงหวานแล้วเดินเข้าไปไกล้ๆนายบอย จู่ๆนายบอยก็ตั้งการ์ดขึ้นมาซะอย่างงั้น

“ อย่าเข้ามานะเว๊ย เข้ามามีต่อยนะ ” 5555+ นายบอยกลัวพี่เบียร์ ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่กลั้นหัวเราะ ทุกคนในห้องกำลังยืนยิ้ม โดยเฉพาะนายว่าน กลั้นจนน้ำตาไหลเลยที่เดียว

“ น้องจะบ้าหรอคะ พี่ไม่ทำอะไรคุณน้องหรอกค่ะ แหม๋ คุณน้อง พี่ไม่ใช่เสือสาวผู้หิวกระหายนะคะ คุณน้อง ” พี่เบียร์พูดด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ พร้อมกับเชิดหน้าไปอีกทาง

“  แล้วพี่จะให้ผมช่วยอะไรล่ะครับ ” นายบอยค่อยๆลดมือลง แล้วเริ่มกลับไปวางมาดอีกครั้ง

“ พี่ก็แค่ อยากให้น้องช่วยแสดงละครให้พี่หน่อยอ่ะค่ะ พี่เห็นแววของคุณน้อง หน่วยก้านดี ถึงแม้ ขาจะลีบไปนิสนึง ” ขนาดพี่เบียร์ยังดูออกเลย กลั้นไม่ไหวแล้ว

“ ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ย ปวดท้อง ฮ่าๆๆๆ ” ฉันลงไปนั่งกับพื้นแล้วปาดน้ำตาที่ไหลออกมาหลังจากที่หัวเราะ อย่างเมามัน

“ ขำไรคะ น้องพัดขา ” พี่เบียร์ทำหน้าตาสงสัยมากๆ ได้ค่ะ หนูจะแถลงให้พี่หายงง 555+

“ ก็ ขำไอคนขี้เก๊กอ่ะค่ะพี่ เมื่อกี๊ กลัวจนหน้าซีด ตอนนี้กลับวางฟอร์ม ผิดกับเมื่อกี๊นี้เลย ” นายขาลีบนั่นรีบหันมามองฉันทันที

“ อะไรๆ ไม่เคยเห็นคนสวยรึไง  ฉันยังไม่ได้เอ่ยชื่อนายเลยนะ ” ฉันเลิกคิ้วอย่างกวนๆให้นายนั่น ส่วนนายนั่นก็มองฉันอย่างอาฆาตแค้น แค่นี้ยังน้อยไปย่ะ สำหรับนายที่ทำให้ฉันกินโจ๊กช้าไปหลายวินาที

“ ไม่ได้มองไรหรอก ก็แค่สงสัยว่า ทำไม หมูแถวนี้ ปากจัดซะเหลือเกิน ” หนอยๆ นายกล้าว่าฉันหรอยะ

“ นายกล้าว่าฉันหรอ ” ฉันท้าวเอวพร้อมกับมองหน้าตาบ้า หมูบ้านใครจะสวยแบบนี้ยะ

“ ฉันยังไม่ได้เอ่ยชื่อเธอเลยนะ ยัยหน้าอูม อย่าร้อนตัวสิจ๊ะ ” นายบอมยิ้ม เชอะ โดนย้อน ไม่เป็นไร เด๊ยวแค้นนี้ต้องชำระ คอยดูๆ

“ ทะเลาะกันเสร็จรึยังจ๊ะ เด็กๆ ” พี่เบียร์หันไปมองนายบอย แล้วก็หันมามองฉัน รอให้เลิกซ้อมก่อนเถอะ ฉันเอาคืนแน่ๆ

“ ค่ะ งั้นพี่จะให้หนูซ้อมต่อเลยรึเปล่าคะ ” ไม่อยากซ้อมเลยแฮะ หมอนี่เล่นจ้องฉันโดยไม่วางสายตา นายจะบ้ารึไงยะ -*- จ้องงี้ใครจะไปมีสมาธิซ้อม

“ เอ่อ เดี๋ยวรอพี่สั่งงาน น้อง.... ” พี่เบียร์หยุดพูดก่อนที่จะมองไปที่นายขาลีบ

“ บอยครับ ” นายนั่นตอบแต่ยังคงไม่เลิกมองหน้าฉัน แบร่ ฉันแลบลิ้นใส่นายบอยนั่นก่อนที่จะหันหน้าหนี เชอะ -3-

“ งั้น พี่จะให้น้องบอยเนี่ย เป็นพระเอกของงานนี้เลยนะคะ เพราะงั้นน้องบอยต้องตั้งใจฟังพี่ และตั้งใจซ้อมนะคะ ” ดูดิ ขนาดพี่เบียร์พูด หมอนั่นยังจ้องฉันอยู่เลย

“ พี่เบียร์คะ หนูขอกลับไปซ้อมที่บ้านได้มั๊ยคะ ” ฉันยกมือถามพี่เบียร์ก่อนที่จะได้ฟังคำตอบอันแสนโหดร้าย

“ ไม่ได้ค่ะ น้องพัด ” เหอๆ พี่เบียร์ ถ้าจะให้หนูซ้อม พี่ต้องเอาส้อมหรือตะเกียบก็ได้จิ้มตาไอลีบที หนูรำคาญ

“ ค่ะๆ ” ฉันยกเนื้อเพลงขึ้นมาบังหน้าก่อนที่จะฝึกร้องต่อไปเรื่อยอย่างไม่สนใจ

“ ว่าน ว่านมาหาเปรี้ยวหรอคะ ” เปรี้ยวพูดด้วยอาการเคอะเขินและยืนบิดไปบิดมา

“ อะไรนะครับคุณ ” ว่านมองเปรี้ยวอย่างตกใจ

“ แหม๋ ไม่ต้องอายหรอกว่าน ” เปรี้ยวหยิกว่านเบาๆ

“ โอ๊ย คุณ ผมเจ็บนะเนี่ย จะหยิกผมทำไม ” ว่านลูบแขนและมองเปรี้ยวอย่างไม่เข้าใจ ที่เปรี้ยวกำลังอายม้วน เหมือนกับเค้าจีบเธองั้นแหล่ะ เธอเดินไปยืนบิดที่ข้างๆลูกตาล

“ เป็นไรของแกวะ ไอเปรี้ยว ” ลูกตาลมองเปรี้ยวด้วยสายตางุนงง

“ เป็นคนสวยว่ะ ” เปรี้ยวหันไปมองว่านอย่างไม่ละสายตา พอว่านมองกลับมา เธอก็ยิ้มให้กับว่านแล้วก้มหน้าอย่างอายๆ

“ ดูท่าทางคุณเปรี้ยวกับจะชอบคุณนะครับ คุณ ธนกฤต ” อ๊อฟพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานานนนน

“  เรียกผมว่าว่านก็ได้มั๊งครับ ” ว่านมองอ๊อฟอย่างไม่ถูกชะตา

“  ครับ คุณว่าน ”

“ ยัยนั่นจะชอบผม ผมก็ไม่สน เพราะผมไม่ได้ชอบเค้า ” ว่านพูดอย่างตัดรำคาญก่อนที่จะมองดูพัดที่กำลังซ้อมร้องเพลงอยู่คนเดียว

“ แค่เป็นเธอที่เป็นตัวเธอแค่นั้นพอ ไม่ได้ขอให้เป็นเจ้าชาย ในฝัน แค่เป็นเธอที่เป็นแบบเดิม ให้เหมือนทุกๆวัน เพราะเจ้าชาย ของฉันก็ยังเป็นเธอ เสมอ ” รู้สึกเหมือนกับมีคนจ้อง ฉันจึงดวงตากลมคู่สวยนี่สอดส่อง เอ๊ะ ไม่ใช่นายลีบนี่ งั้นใครล่ะ ฉันเริ่มกวาดสายตามาเรียงคน พี่เบียร์นี่ไม่ใช่แน่นอน รู้สึกพี่แกจะสั่งงานให้กับนายลีบอยู่ ส่วนยัยเปรี้ยว ก็นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่นั่นแหล่ะ ลูกตาลก็มองยัยเปรี้ยวด้วยสีหน้าพิศวง ส่วนอ๊อฟกับนายว่าน.....หาเจอและ ยิ้มให้หน่อยแล้วกัน ^^

“  อ๊ะ ” จู่ๆนายว่านก็ร้องออกมา หน้าของหมอนั่นเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ - - เป็นไรของเค้าเนี่ย อากาศออกจะหนาวนะ มาหน้าดงหน้าแดง แล้วจู่ๆ นายนั่นก็ยิ้มมาให้ฉัน  โอ้ว รอยยิ้มกระชากใจ เหอะๆ รู้มั๊ย รอยยิ้มของนายมันทำให้อุณหภูมิในร่างกายฉันเพิ่มสูงขึ้น ฉันต้องรีบเอาเนื้อเพลงมาบังใบหน้าอันสวยงามก่อนที่มันจะละลาย

“ น้องบอยคะ เข้าใจที่พี่บอกมั๊ยคะ ” พี่เบียร์มองบอยที่หันไปมองพัดเป็นระยะๆ

“ เฮ้อ ” พี่เบียร์ถอนหายใจก่อนที่จะเดินมานั่งหน้าเวที

“ น้องพัดคะ คราวหลังอย่าบริหารเสน่ห์ให้มันมากนะคะ พี่เหนื่อย เอาล่ะค่ะ ไหนน้องพัดลองร้องให้พวกพี่ฟังหน่อยซิคะ ” พี่เบียร์พูดแล้วหยิบรีโมทในกระเป๋าออกมาและกด PLAY ทำนองเริ่มขึ้นแล้ว ^^

‘ จาดา จาดา จาดา.........’

คิดมากจัง เหมือนเธอไม่เคยรู้เลย ว่าฉันรักเธอกว่าใคร
แล้วตัวเธอจะเปลี่ยนแปลงเพื่อใครนะ

* ฉันรักเธอ คือเหตุผลจากใจ
และฉันเลือกเธอที่เป็นแบบนี้

** แค่เป็นเธอ ที่เป็นตัวเธอแค่นั้นพอ
ไม่ได้ขอให้เป็นเจ้าชายในฝัน
แค่เป็นเธอที่เป็นแบบเดิมให้เหมือนทุกๆ วัน
เพราะเจ้าชายของฉัน...ก็เป็นแค่เธอเท่านั้น

( นั้นยังเป็นเธอเสมอ ) ( มีแต่เธอเท่านั้น )

คิดยังไง ฝืนใจตัวเองเพื่อใคร เมื่อฉันรักเธอแบบเดิม
ฉันรู้เพียงเธอ คนเดิมแหละดีแล้ว

(ซ้ำ * , **)

(ซ้ำ ** 2 ครั้ง)

ฉันหยุดร้องและเงยหน้ามามองท่านผู้ฟังข้างล่าง ทุกคนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ พี่เบียร์นี่กอดอกและมองมาที่ฉัน ส่วน นายว่านนี่ มองฉันตาค้าง ตะลึงล่ะซี่ โฮะๆ อ๊อฟก็ยิ้มหวานมาให้ เหอๆ ยัยเปรี้ยว น้ำลายแกจะหกแล้วนะเว๊ย ดีนะ ที่ไอตาลดันปากแกได้ทัน ไม่งั้นล่ะแกเอ๊ย ได้ถูพื้นแหง๋ๆ

*แปะๆๆๆๆๆๆ* ทุกคนปรบมือกันเกรียวกราว 555+ ทำไงได้ก็คนมันเก่ง ฉันโค้งให้เพื่อเป็นการขอบคุณ

“ อืม ยังเพราะเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ น้องพัด ” พี่เบียร์มองฉันอย่างพอใจ ก็แน่ล่ะ ฉันน่ะ ศิษย์ใคร ศิษย์พี่เบียร์เชียวนะ ^^

“ นั่นสิครับ คุณพัดชาร้องเพราะจริงๆ ” นายอ๊อฟชมฉัน นายนี่อ่ะ ติดตามงานฉันทุกระเบียบนิ้ว โดยมีข้ออ้างว่า อ๊อฟเป็นหัวหน้าห้อง อ๊อฟต้องคอยดูแลเพื่อนๆในห้องเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้น หากอ๊อฟจะตามฉันมา มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ก็ดีเหมือนกัน มีนายอ๊อฟตามมาเวลาฉันหายไป จะได้มีคนไปบอกอาจารย์ คนยิ่งสวยๆอยู่

“ ยัยพัด เรื่องร้องเพลง ฉันยอมรับว่าแกร้องเพราะ แต่หน้าตานี่ ฉันชนะแกขาดลอยว่ะ ” ลูกตาลพูดติดตลกและยิ้มให้ฉัน และหันไปตีเปรี้ยวที่ทำท่าเมือนคนแพ้ท้อง

“ งั้นวันนี้ พอแค่นี้แหล่ะจ๊ะ ไปๆ กลับกันได้แล้ว ” พี่เบียร์พูดและเดินไปเด็บเครื่องเสียง ฉันรีบวิ่งไปหายัยตาลกับยัยเปรี้ยวทันที

“ ไปกินติมกัน เดี๋ยวไอเปรี้ยวเลี้ยง ” ฉันล็อกแขนทั้ง 2 คนก่อนที่จะลากตาลและเปรี้ยวออกไปข้างนอก โดยมีเสียงเปรี้ยวประท้วงว่า ‘เฮ้ย ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะแก’ ^^ มีความสุขจริงๆเลย

“ เดี๋ยว ยัยหน้าอูม ” เสียงๆนี้ คงไม่ใช่ใครที่ไหน

“ มีอะไรยะ นายลีบ ตอนนี้ฉันไม่ว่างทะเลาะกับนาย ฉันมีธุระที่สำคัญกว่าการทะเลาะกับนาย ” ฉันรีบดินหนีหมอนี่ เห็นหน้านานกว่านี้ มีหวังอดกินของดีแหง๋ๆ

“ เดี๋ยวดิ เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นอ่ะ ” นี่ๆ นายกล้าดีไงมาจับแขนฉันเนี่ยห๊ะ

“ อะไรของนาย ฉันจะไปกินไอติมกับเพื่อนๆ นายอย่ามายุ่งได้มั๊ย ” ฉันพยายามสะบัดแขนนายนี่ออกแล้วนะ แต่สะบัดไงก็สะบัดไม่ออก ชาติที่แล้วเป็นตุ๊กแกไงวะเนี่ย T T

“ เธอ ต้องทำหน้าที่ของเธอก่อน ” หน้าที่ ???? หน้าที่ไรว๊า ทำไปหมดแล้วนี่นา

“ หน้าที่ไรของนาย ไม่เอา ฉันจะไปกินติมอ่า ” ฉันมองนายขาลีบด้วยหน้าตาส่งสาร ส่งสายตาปิ๊งๆ

“ ปล่อยฉันไปเถอะน๊า ฉันจะไปกินไอติม ” ฉันพูดอย่างอ้อนๆ ต้องมีซักทางแหล่ะน่า ไอติมจ๋า รอแม่ก่อนนะลูก ^^ หมอนั่นยิ้มแล้ว นั่นแหล่ะๆ

“ ไม่!!!! ” หา ใจร้ายที่ซู๊ดดดดดดดด ไอติมๆ จากินติมอ่า

“ โห่ จะให้ทำไรก็ว่ามาเลยมา ” ตอนนี้อารมณ์ฉันกำลังปะทะกันมั่ว ทั้งหิว ทั้งโมโห โกรธ เซ็ง และไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง