~[[รักสุดใจ สะดุดรัก นายขี้เก๊ก]]~

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 [[จดหมายปริศนา]]

" สวัสดีคร๊าบ ผม ธนกฤต พานิชวิทย์ เรียกว่าว่านก็ได้นะครับ " ไอหนวเฟิ้ม โอ๊ย ชีวิตฉัน ทำไมมันถึงได้เป็นงี้เนี่ย งั้นอีกคนนึงก็ต้องเป็น

" ผม พิษณุ นิ่มสกุล บอย ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก " หมอนี่ยิ้มได้น่าหมั่นไส้มาก กะจะโปรยเสน่ห์ล่ะสิ เสียใจ ฉันไม่ติดกับด้วยคนนึงล่ะ – 3 –

" เอาล่ะจ๊ะ เชิญพวกเธอไปเลือกที่นั่งกันได้เลยนะจ๊ะ "และแล้วทั้งสองคนก็ค่อยๆสอดส่องสายตาจนกระทั่งมาหยุดที่ฉัน ดูเหมือนกับว่าตาหนวดเฟิ้ม กับนายลามกจะตกใจเล็กน้อยก่อนที่ทั้งสองจะยิ้มให้กัน และค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน โอ๊ยๆ ไม่ๆ อย่าเข้ามา ฉันมีพระนะเฟ๊ย

" สวัสดี สาวน้อย " นายลามก พูดขึ้นอย่างกวนประสาทก่อนที่จะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆฉัน

" ใครเป็นสาวน้อยกันยะ " ฉันตอบก่อนที่จะเขยิบเก้าอี้ไปอีกข้าง แต่แล้วฉันก็ต้องรีบเขยิบกลับมาที่เดิม ก็ตาหนวเฟิ้มมันเขยิบมานั่งใกล้ฉันน่ะสิ

" สวัสดี ยัยหมูอ้วน " โหย ตาหนวดเฟิ้ม มาวันแรกก็หาเรื่องฉันนะยะ หนอยๆ มาเรียกฉันว่ายัยอ้วน

" นี่นาย หัดพาหมาไปฉีดยามั๊งนะยะ อย่าปล่อยให้มันมากัดชาวบ้านเค้า " ฉันหรี่เสียงลงเมื่ออาจาร์ยเริ่มสอน

" อะไรกัน เธอรู้ได้ไง ว่าฉันเลี้ยงหมา " ตาเฟิ้มนั่นทำหน้างงๆ ดูแล้วเหมือนหมาน้อยขี้สงสัยเลย 555

" ก็รู้สิ ดูง่ายจะตาย แค่มองดูปากนายฉันก็รู้แล้ว นั่นๆ อย่าอ้ามากนักสิ ฉันไม่อยากเห็นหมาหมดทั้งคอก " ฉันรีบพูดต่อเมื่อหมอนั่นกำลังอ้าปากต่อ

" เหอะ " แล้วหมอนั่นก็เงียบไปเลย ดีเหมือนกัน ฉันอุตส่าห์ย้ายที่มานั่งคนเดียวแล้วนะ หวังว่าจะไม่คุยกับใครแล้วเชียว จะตั้งใจเรียนในปีนี้เลยนะเนี่ย TT รู้งี้ไปนั่งกับยัยเปรี้ยวแล้วก็ตาลดีกว่า โอ๊ย สวรรค์ ทำไมต้องกลั่นแกล้งคนสวยๆอย่างฉันด้วยเนี่ย

" วันนี้พอแค่นี้ก่อน พัดชา " จู่ๆอาจารย์ก็เรียกฉัน ฉันยังไม่ได้ทำไรผิดเลยนะO O

" คะ มีอะไรหรอคะ อาจารย์ " ฉันลุกขึ้นยืนตอนนี้ทุกคนหันมามองฉันกันหมด

" เธอ ในฐานะที่เป็นดาวโรงเรียน เธอจะต้องคอยดูแลเพื่อนทั้ง 2 คนด้วยนะ อีกอย่าง เธออยู่ที่นี้มาแล้ว 4 ปี นี่ย่างเข้าปีที่ 5 ฉันหวังว่า เธอคงจะแนะนำส่วนต่างๆของโรงเรียนนี้ได้เป็นอย่างดี "  อาจาร์ยดันแว่นเล็กน้อย ก่อนที่จะจ้องมาด้วยสายตาประมาณว่า ' ห้ามปฏิเสธนะ ไม่งั้นเจอดีแน่ ' เง้อ อะไรกันเนี่ย ยิ่งหนี ยิ่งเจอ

" ค่ะ หนูจะดูแลพวกเค้าเป็นอย่างดีเลยค่ะ " ฉันตอบสั้นๆและพยายามฝืนยิ้มอย่างจริงใจให้กับอาจารย์ อาจารย์ยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

" ยัยหน้าอูมเนี่ยนะ เป็นดาวโรงเรียน โอ๊ย จะบ้าตาย ไม่น่าเชื่อว่าโรงเรียนนี้จะตาถั่วซะขนาดเอา ยัยหน้าอูมขาใหญ่มาเป็นดาวโรงเรียน " หนอย นายนินทาต่อหน้าเลยนะยะ กลิ่นน้ำหอมอาจารย์ยังไม่ทันจะหมด นายก็มานินทาฉันซะแล้ว ฉันนั่งลงโดยไม่สนใจคำพูดของตาหนวดเฟิ้มกับไอลามกนั่น

" นั่นดิ โหย อะไรกันเนี่ย " ตาหนวดเฟิ้มช่วยเสริม โอ๊ย อดทนไว้ ยัยพัด ห้องปกครองเชียวนะ ถ้าแกต่อย 2 คนนี้ แกได้เข้าห้องปกครองแน่ๆ- -*********

" พัดๆ มานี่มา เอากองจดหมายมาด้วย พวกฉันจะได้ช่วยแกอ่าน " โอ๊ยลูกตาล เพื่อนที่น่ารัก เธอช่วยชีวิตฉันได้มากเลยล่ะ ฉันรีบหยิบจดหมายที่ฉันเพิ่งยัดใส่เก๊ะไปมะกี๊ออกมาใหม่  เยอะชะมัด ไม่รู้ว่าบ้านพวกนี้ผลิตกระดาษรึไงนะ ถึงส่งมาได้ไม่เว้นแต่ละวัน

*แปะ* เสียงจดหมายฉบับหนึ่งตกลงบนพื้นระหว่างที่พัดชาเดินไปหาเพื่อนๆ

" เฮ้ย บอย จดหมายใครวะ "ว่านพูดและก้มลงไปหยิบซองจดหมายขึ้นมาพิจารณา

" แกก็ดูดิวะ ว่าจ่าถึงใคร " บอยควงปากกาในมืออย่างไม่สนใจ

" To Patcha โหย ถึงยัยคากิว่ะ "คำพูดของว่านทำให้บอยเลิกสนใจปากกาในมือ

" จริงหรอวะ เฮ้ย แกะเลยๆ " บอยเขยิบไปนั่งเก้าอี้ของพัดชา

" เออๆ " ว่านค่อยๆแกะ ซองจดหมายออก และดึงกระดาษสีหวานแหววออกมา

To Patcha

  เป็นไงบ้างครับพัด ปิดเทอมไป พัดคงสบายดีใช่มั๊ยครับ สำหรับผม ผมสบายดี พัดไม่ต้องเป็นห่วงผมหวังว่า วันนี้ เราคงจะได้เจอกันนะครับ ถ้าพัดไม่อยากเจอผม ก็ไม่เป็นไรครับ ผมอยากบอกพัดว่า 'ผมรักพัด' รักมาตลอดเวลา ถึงแม้พัดจะไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ไม่เป็นไรครับ เพราะความสุขของผม คือ การที่ผมได้เกิดมาเจอพัด ได้เห็นพัดเช่นทุกๆวัน ถ้าวันนี้ พัดอยากเจอผม พัดก็มาที่ร้านอาหารเดิม ร้านที่พัดชอบมานั่งทานบ่อยๆ ผมจะนั่งรอพัดอยู่ที่นั่นนะครับ รอจนกว่าร้านจะปิด ผมหวังว่า พัดคงจะเห็นใจ และออกมาตามนัดด้วยนะครับ

                                                                                                        From  [A]

" น้ำเน่าว่ะ แกว่ามั๊ย " บอยพูดขึ้นก่อนที่จะหยิบกระดาษนั้นมาอ่านทวนอีกรอบ

" เออว่ะ แต่ฉันว่า เอาจดหมายนี้ไปคืนยัยพัดดีกว่านะเว๊ย " ว่านมองบอยที่ทำท่าเหมือนกับจะเก็บจดหมายเอาไว้

" ไม่เอาว่ะ ไม่แน่นะ หมอนี่อาจจะเขียนจดหมายมาหลอกยัยหน้าอูมก็ได้นะเว๊ย " บอยมองว่านที่กำลังทำหน้างงๆ

" แล้วไมนายต้องไปช่วยยัยนั่นด้วยวะ เรื่องของยัยนั่น นายปล่อยให้ยัยนั่นจัดการเองดีกว่า หรือว่านายชอบยัยนั่นอ่ะ " ว่านสังเกตอาการของบอยที่กำลังทำหน้าแหยๆ

" จะบ้ารึไงวะ ฉันก็แค่ไม่อยากให้ยัยนั่นเป็นไร ยัยนั่นยิ่งน่าแกล้งอยู่ด้วย ^_;^ ถ้าเป็นไรขึ้นมา มันไม่คุ้มเว๊ย " บอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะปล่อยให้ว่านนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดของเค้า

" ไม่เอาดีกว่าว่ะ เอาจดหมายไปคืนยัยนั่น แล้วแอบสะกดรอยตามไปดีกว่า น่าสนุกกกว่าเยอะ " บอยนึกในใจก่อนที่จะยื่นจดหมายให้ว่าน

" เฮ้ย แกเป็นเกย์รึไงวะ ถึงได้เอาจดหมายรักมาให้ฉันน่ะ ไม่เอานะเว๊ย ฉันไม่ชอบเพศเดียวกัน " ว่านมองบอยด้วยสายตาหวาดๆ แต่บอยกับมองว่านด้วยสายตาตกใจ รำคาญ ปนตลก

" จะบ้ารึไงวะ ฉันจะให้แกเอาไปคืนยัยพัดโน่น "บอยชี้จดหมายไปทางพัดก่อนที่จะยื่นให้ว่าน

" แล้วไมต้องเป็นฉันด้วยวะ แกเอาไปให้ยัยนั่นเองดิ เดี๋ยวยัยนั่นหาว่าฉันชอบยัยนั่นขึ้นมาล่ะ ซวย "

" ก็เพราะอย่างงี้ไง ฉันถึงให้แกเอาไป ถ้าฉันเอาไป ยัยนั่นจะคิดกับฉันแบบนั้น ถูกมั๊ย " ว่านพยักหน้าเป็นคำตอบ

" เพราะงี้ฉันถึงให้แกเอาไปไงล่ะ ไปเลยไป " บอยยัดจดหมายใส่มือว่านก่อนที่จะไปนั่งที่ตัวเอง

" ไรวะ ใช้ได้ใช้ดี " ถึงว่านจะบ่น แต่ว่านก็ทำ

ตอนนี้ ฉันนั่งแกะจดหมายไปเรื่อยๆ ทุกฉบับเต็มไปด้วยความในใจที่เอ่อล้นออกมาจากหัวใจดวงน้อยๆของใครหลายๆคน ซึ่งมีทั้ง ชาย และ ทอม โอ๊ย จะบ้าตาย ไม่อยากอ่านเลย ให้ตายสิ แต่พอวันไหนฉันไม่อ่าน มันก็จะมีจดหมายที่ส่งมาเป็นข้อความประเภทว่า ' พัด รังเกียจผมหรอ ถึงไม่ยอมอ่านจดหมายของผม ' มันเป็นอะไรที่แบบว่า งงมากๆ ไม่รู้ว่าพวกนั้นรู้ได้ยังไง ว่าฉันรังเกียจ เอ๊ยไม่ใช่ ว่าฉันไม่อ่าน หลังจากที่ฉันง่วนกับการแกะจดหมายหลายร้อยฉบับ ก็มีมือใหญ่ๆมาสะกิดที่หลังฉัน

" มีอะไร นายตี่หนวดเฟิ้ม " ฉันถามด้วยอารมณ์บูด เจอหมอนี่ทีไร ฉันต้องโดนด่าทุกที

" มานี่หน่อยดิ " ว่านลากฉันออกมาจากลูกตาลและเปรี้ยวที่กำลังอ่านจดหมายอย่างเมามัน

" อะไรของนายปวดฉี่รึไง " ดูหน้านายว่านดิ ดูรีบร้อนยังไงชอบกล

" จะบ้าหรอ อ่ะนี่ " ซองสีชมพู???