คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Oh!? 4.....วันซวย[100%]
Oh Boy!?ขอโทษที แฟนผมคนนี้ผู้หญิงครับ♥
“โหล! โทรมาทำซากอะไรวะ”
ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์หลังจากขอตัวออกมาคุยข้างนอกห้องชมรม ขืนคุยข้างในมีหวังได้ความแตกกันหมดพอดี ไม่นานเสียงอีกฝากก็แว้ดๆตอบกลับมาพร้อมคำสรรเสริญการรับโทรศัพท์ของฉัน
(ห่า!! เดี๋ยวนี้แกพูดอย่างงี้เหรอ หนอยยย ไอ้เพื่อนเวร!! ปิดเทอมไม่เคยโทรหากันยังกล้าถามอีกว่าโทรมาทำไม แกอยากให้ฉันโกรธจริงๆใช่ไหมหะ ไอ้มดเอ็กซ์!)
เสียงโมโหของลูกท้อเพื่อนรักตั้งแต่มัธยมจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ลอยมาตามสาย พร้อมกับคำด่าอีกมากมายที่ฉันฟังบ่อยจนชินหู เพราะถึงพวกเราจะเป็นผู้หญิงแต่ก็คุยกันหยาบๆแบบนี้ประจำ (อย่าเลียนแบบนิ)
“-_- จ้าๆ แม่นางกิมท้อ คิดถึงแกจนแทบดับดิ้น แต่วันดันหมดเลยโทรหาไม่ได้ มีอะไรให้รับใช้คับผม”
(ไอ้ปลวกเอ็กซ์! ลูกท้อเว้ยไม่ใช่กิมท้อ อย่ามากวนฉันนะ แกกล้าถามได้ไงว่ามีอะไร อย่าบอกนะว่าแกลืมไปแล้วว่าวันนี้กลุ่มเรานัดเจอกันตอนสี่โมงน่ะ)
เฮ้ย!!! O_O ลืมสนิทเลย วันนี้มันวันนัดเที่ยวประจำเดือนนิหว่า ตายๆๆ T_T พวกมันฆ่าฉันแน่ๆ
(อะไร เงียบอย่างงี้อย่าบอกนะแกลืม นี่มันเที่ยงแล้วนะ รีบไสตูดแกไปอาบน้ำแต่งเท่ของแกซะเอ็กซ์ตร้า!)
“กิมท้อ TOT”
(ลูกท้อเว้ย!!)
“ขอโทษจริงๆ แต่ฉันคงไปไม่ได้ว่ะTOT”
(ว่า ไง นะ!!!!)
หลังจากนั้นยัยลูกท้อก็กลายร่างเป็นพี่แน๊บ(เร็พโท-_-;;) มันว้ากใส่ฉันไม่ลืมหูลืมตาบอกว่ามันกำลังจะเหยียบมิดล้อไปลากฉันออกมาจากบ้าน จนฉันต้องรีบบอกไปว่าตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่บ้านกรุงเทพเพราะมาหาไอ้อิฐที่บ้านต่างจังหวัดมันถึงยอมถอยรถเข้าโรงจอดเหมือนเดิม -_- เป็นหนักนะเพื่อนกุ
“เฮ้ย ไอ้เอ็กซ์ ทำไรอยู่ รีบๆเข้ามาดิ ตาแกแล้วนะเว้ย”
เสียงซันชายน์โผล่หน้ามาเรียกตรงประตูห้องอย่างดังก่อนจะพลุบหายเข้าไป
ยัยลูกท้อได้ยินเสียงเลยถามว่าใคร ฉันที่เนียนเป็นกิจวัตรเลยแถตอบมันชิวๆไป...แต่คราวนี้....ไปไม่รอด!!! TOT โฮๆๆ ฉันไม่เคยโกหกมันได้สักครั้งตั้งแต่คบกันมา สุดท้ายฉันก็ถูกมันซักฟอกจนหมดเปลือกว่าตอนนี้ทำอะไร อยู่ที่ไหน ทำไมถึงไม่กลับกรุงเทพตั้งแต่สองวันก่อนตามกำหนด T_T
(ไอ้บ้า แกจะบ้าเหรอไงวะ!! แกคิดอะไรของแกหะไอ้ปลวกเอ็กซ์! ถึงแกจะนิสัยเหมือนผู้ชายยังไงแต่แกเป็นผู้หญิงนะเว้ย จะไปอยู่รวมกับพวกผู้ชายได้ไง ออกมาเลยนะ ทำเรื่องย้ายออกมาเลย!)
“จะบ้ารึไงวะ เพิ่งเข้ามาไม่ถึงวันจะย้ายออก -_- แล้วก้อนอิฐน้องฉันล่ะจะเป็นยังไง”
(โหย ไอ้...ไอ้..ไอ้หัวถั่ว!! แกคิดได้แค่นี้รึไง วิธีอื่นทำให้น้องแกเลิกเป็นตุ๊ดมีตั้งเยอะแยะ อีกไม่กี่เดือนมหาลัยก็จะเปิดแล้วนะเว้ย แกจะทิ้งการเรียน ทิ้งฉันให้อยู่มหาลัยคนเดียวได้ไงหะ อนาคตแกจะทิ้งมันลงเหรอ!!!?)
ถึงตรงนี้บางคนอาจจะสงสัย แหะๆ ลืมบอกไปว่าตอนนี้ฉันเรียนมหาลัยและกำลังจะขึ้นปี2ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ส่วนไอ้ที่ฉันพูดถึงโรงเรียนหญิงล้วนเก่าบ่อยๆ มันก็เป็นแค่รูปอดีตที่ฉันเคยอยู่สมัยมัธยมเท่านั้นแหละ และด้วยเหตุนี้ ฉันถึงต้องเนียนเข้ามามาอยู่ม.6 แทนที่จะไปอยู่ ม.4ชั้นเดียวกับไอ้อิฐ เพราะอายุมันมากเกินไปที่จะลดเหลือแค่เด็กอายุ 16 (ถึงหน้าฉันจะอ่อนกว่าวัยก็เถอะ)
“ก็ทิ้งแล้วไง -_- ตอนนี้การกอบกู้ความเป็นชายของน้องมาก่อนว่ะ”
(โธ่เว้ย นี่ฉันมีเพื่อนเป็นควายรึมีควายเป็นเพื่อนกันแน่วะ ไม่รู้แหละ แกต้องกลับมากรุงเทพเดี๋ยวนี้!)
“จนกว่าจะกำจัดไอ้ทัคไปพ้นๆ ฉันจะไม่กลับ!”
ได้ยินเสียงลูกท้อหายใจฟึดฟัดๆอยู่สักพัก เพราะมันรู้ดีว่าคนที่ตามใจเพื่อนอย่างฉันถ้าปฏิเสธขึ้นมาไม่มีทางเปลี่ยนใจเด็ดขาด
(อ่า เว้ย!!! ก็ได้ๆ งั้นแกรีบทำแผนบ้าๆบอๆของแกให้เสร็จแล้วรีบกลับมาเร็วๆนะเว้ย ฉันให้เวลาแกไม่เกินเทอมนึง เออ เทอมนึง ไม่ต้องมาร้อง ไม่ให้แค่เดือนเดียวก็บุญเท่าไรแล้ว ไม่งั้นฉันจะไปตามแกกลับมาเองได้ยินไหม!)
“เออ ไงก็ฝากขอโทษพวกมันด้วยที่ไปไม่ได้ ขอบใจที่เข้าใจนะ รักแกว่ะกิมท้อ ^___^”
(ลูกท้อเว้ย! ไอ้ปลวกเอ็กซ์ แล้วดูแลตัวเองดีล่ะ แกยิ่งโง่ๆอยู่ อย่าลืมโทรมาหาบ้างนะ เข้าใจไหม)
“ค่ะๆ รู้แล้วค่ะ -_- วันนี้ไปเที่ยวก็อย่ากลับดึกนะ แล้วห้ามดื่มมาก ใครเข้ามาใกล้เตะแม่งคว่ำเลย ฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆ มีไรโทรมาจะซิ่งรถพ่อไปหา คิดถึงนะเว้ย จุ๊บๆ”
(อืม คิดถึงเหมือนกัน บ๊ายบาย รักแกว่ะ.....ตู๊ดๆๆๆ)
เสียงโทรศัพท์ถูกตัดสายไป ฉันเลยหมุนตัวจะกลับเข้าห้อง แต่พอหันไปก็เจอเทคแคร์ยืนหลังพิงประตูมองมาที่ฉัน สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น O_o
เฮ้ย!!!! มันมายืนเต๊ะจุ๋ยตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ!???
ฉันแข็งทื่อเป็นหินทำหน้าเหวอสุดชีวิตใส่เทคแคร์ที่กำลังมองมา ซวยแล้ว ซวยๆๆๆ มหาวิบัติของวิบัติ บัดสบสิ้นดี!!! นี่เมิงมายืนฟังกุคุยอยู่นานแค่ไหนแล้วเนี่ย ทำไมไม่ไปนอนแน่นิ่งเป็นศพอยู่บนโซฟาล่ะวะ TOT ฮือๆๆๆ เมื่อกี้ตอนคุยกับลูกท้อก็ไม่ดัดเสียงแมนๆซะด้วย ไม่ใช่ว่าได้ยินทุกอย่างแล้วนะ T[]T ไอ้กิมท้อนะไอ้กิมท้อ ถ้าความแตกแกต้องรับผิดชอบนะเว้ย
“ก..กะ..แก...มายืนตรงนี้นานแล้วเหรอวะ”
เมื่อเห็นว่าเทคแคร์ยังไม่ยอมพูดอะไร ฉันเลยเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ พยายามถามด้วยน้ำเสียงปกติสุดๆ ถามเองลุ้นเอง เหงื่อเหงอเริ่มผุดเต็มหน้า อ่าาา ทำไมต้องมองงั้นด้วยว้า T[]T ลุ้นอยู่นะโว้ยเนี่ย บอกมาดังๆสิว่าไม่ได้ยินอะไร บอกสิว่าแกเพิ่งจะมายืนอยู่ตรงเน้!!!!!!
“ก็เพิ่งจะออกมาเนี่ย ทำไมวะ”
คำตอบที่กว่าจะหลุดออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเทคแคร์ทำฉันความดันแทบพุ่ง เฮ้อ..โชคดีไป ความลับยังไม่แตก T^T
“นึกว่าจะได้ยินที่คุยโทรศัพท์ซะอีก” ฉันเปรยกับตัวเองเบาๆอย่างโล่งใจแต่เทคแคร์ดันตอบกลับมา
“ก็ได้ยินน่ะสิ”
“=[]=”
เฮ้ย!!!!!! เมื่อกี้เพิ่งจะโล่งใจอยู่แหมบๆ พูดงี้แกหมายความว่าไง ได้ยินอะไรตอบให้เคลียร์เด่ะT[]T
“ดูทำหน้าเข้า -_- ทำไม แกมีความลับอะไรที่ให้ใครรู้ไม่ได้รึไง” เฮือก!!!
“ป..เปล๊าาาา ความลงความลับอะไร แต่ไอ้ที่ว่าได้ยินน่ะ กะ..แกได้ยินอะไรวะ” ฉันใจเต้นตุ้บๆต่อมๆรอฟังคำตอบ
“ได้ยิน? ก็ได้ยินแกจุ๊บๆใส่มือถือน่ะสิวะ”
=____=;;;;;
“ค..แค่นั้นอ่ะ”
“เออดิ แกจะให้ได้ยินอะไรล่ะ ก็เพิ่งออกมา”
=____= คำตอบกวนๆเหมือนใบหน้าคนพูดจนฉันอยากวิ่งเข้าไปตั๊นหน้าสักรอบ แค่เนี้ยยยยย ตกลงได้ยินแค่เนี้ย โหย ไอ้เถื่อน!! แล้วทำเป็นเหมือนได้ยินอะไรสำคัญ ที่แท้ก็แค่ประโยคสุดท้ายที่ฉันคุยกับยัยลูกท้อ ไอ้เรานี่ลุ้นแทบตาย!
“ที่โทรมาเมื่อกี้ใครล่ะ แฟนแกเหรอ” เทคแคร์ถามประโยคที่ทำฉันสะดุ้ง
“เฮ้ย บ้าดิ เพื่อนกันเว้ย” ฉันไม่ง่าวเอายัยลูกท้อมาทำแฟนหรอก พูดแล้วขนลุก บรื้อ~~
“แล้วนี่แกออกมาทำไมวะ เมื่อกี้นอนอยู่ไม่ใช่เหรอ”
เทคแคร์ที่ได้ยินฉันถามทำหน้ายุ่งก่อนจะเอื้อมมือมาตบหัวฉันเบาๆ...ในความคิดมันอ่ะนะ โอ๊ยยย เบาๆมือหน่อยดิ ผู้หญิงนะโว้ย T_T
“ก็ถูกใช้ให้มาตามแกเนี่ยแหละ แม่ง ชาติกว่าแล้วยังคุยไม่เสร็จสักที”
“ก็เสร็จแล้วนี่ไง -o- ทำไมต้องตบหัวด้วยอ่ะ”
“เออๆ งั้นรีบเข้าห้องไปเลย ป่านนี้โดนพวกมันโกงไม่เหลือแล้วมั่ง”
“เฮ้ย จริงดิ!”
ฉันตกใจ เพราะก่อนเล่นดันคึกตั้งกฏไว้ว่าใครแพ้ต้องโดนดีดมะกอกสิบทีคูนจำนวนที่เหลือรอบวง T_T
“เออดิ แพ้ขึ้นมาแกเจ็บแน่ พวกมันแต่ละคนมือหนักเท่าตีน”
น้ำเสียงจริงจังของเทคแคร์ที่พูดตามหลังระหว่างเปิดประตูเข้าห้องช่วยฉันได้มาก T_T นี่มันจะมาพูดให้ใจฟ่อทำไมวะ!
“เป็นไงบ้างอ่ะเอ็กซ์ ดีขึ้นรึยัง”
เสียงล็อคเกอร์ที่กำลังเก็บกระเป๋าหันมาถามทันทีที่มาสเซอร์เดินออกจากห้องหลังหมดคาบเรียนสุดท้ายของวัน ฉันมองมันเคืองๆแล้วชูหลังมือที่กำลังบวมแดงและมีรอยห้อเลือดเป็นจ้ำๆให้ดูแทนคำตอบ โอยยยยยยยย แค่ขยับนี่ยังระบบไปทั้งมือเลย ฮือออออออ T___T ไอ้พวกขี้โกง!!!
หลังจากเมื่อกลางวันที่ฉันกลับเข้าไปเล่นเกมส์ต่อโดยมีพวกมันยืนยันหนักแน่นว่าไม่ได้แอบดูโดมิโนของฉันแม้แต่น้อย แต่เล่นไปเล่นมาพวกมันก็พร้อมใจกันสามัคคีชุมนุมลงตัวที่ฉันไม่มีแทบทุกตา จบเกมส์ฉันเลยเหลือโดมิโนเต็มมือ เท่าที่จำได้ก็ประมาณสิบเอ็ดตัว แล้วคูนสิบเข้าไปเป็นร้อยสิบ....ตั้งร้อยสิบที!! โดนมันรอบวงเลยฉัน T_T ตั้งแต่ซันชายน์ที่เปิดมาก็ใส่ไม่ยั้ง ตามมาด้วยไอ้ไผ่(ที่ตัวบางแต่มืออย่างหนัก!)กระหน่ำเข้ารวดเดียวร้อยสิบทีไม่มีให้พัก ส่วนล็อคเกอร์มานิ่มๆแค่สิบทีแรก ที่เหลือพี่แกใส่เต็มเหนี่ยว ปิดท้ายด้วยมะพร้าวที่ตัวมันก็ใหญ่อยู่แล้วแต่ดั๊นดีดแบบใส่แรงเต็มที่ รวมๆแล้วฉันถูกดีดไปสี่ร้อยสี่สิบที โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ TT[]TT กว่าจะรอดมาได้มือฉันก็มีสภาพอย่างที่บอกเนี่ยแหละ!!! แทบจะยกไม่ได้! T___T
“หือ ยังไม่หายอีกเหรอเนี่ย แต่โชคดีนะที่ไม่ใช่มือขวาน่ะ^__^” ดีกับผีแกสิล็อคเกอร์!!!
“ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก เพราะพวกแกรวมหัวกันโกงฉันนั่นแหละ คอยดู ถ้ามือพิการขึ้นมาแกทุกคนต้องรับผิดชอบ!”
ฉันโวยวายป่าแตกชี้ใส่ล็อคเกอร์ ซันชายน์ และมะพร้าวที่เดินยิ้มแหยๆมาเรียงตัว(ส่วนพวกที่เหลืออยู่ห้องอื่น)
“โวยวายจริงเว้ย ถ้ามันพิการขึ้นมาจริงๆก็ตัดทิ้งเด่ะ เรื่องง่ายๆแค่นี้”
ก็ถ้ามันง่ายขนาดนั้นแล้วแกจะลองตัดทิ้งคนแรกไหมล่ะไอ้เทคแคร์ ฉันจะได้ช่วยสงเคราะห์ให้! พูดไม่คิด!!! หุบตูดของแกไปเลยดีกว่า ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดของฉันหรอก T__T ฮือออออ
“ไปห้องพยาบาลขอยามาทาดีกว่ามั่งฉันว่า จะได้หายไวๆไง” ล็อคเกอร์เดินเข้ามาดูใกล้ๆด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีแล้วพูดยิ้มๆ แต่ทำไมเหมือนมันจะยิ้มเยาะฉันเลยฟะ เดี๋ยวแม่ก็ต่อยแว่นแตก -_-^
“ไปได้ที่ไหนกัน เดี๋ยวฉันต้องไปหาบราเดอร์สมคิดติดต่อเรื่องห..อ....อูยยยยย เจ็บนะไอ้เทคแคร์!!”
อยู่ๆเทคแคร์ที่นั่งข้างหลังก็ยื่นเท้ามาถีบเก้าอี้ฉันจนเลื่อน ทำให้มือข้างที่เจ็บที่เท้าพนักอยู่โดนกระแทกอย่างแรง T^T ตกลงมันคิดจะให้ฉันตัดมือทิ้งจริงๆใช่ไหมเนี่ย!!
“หอ?? แกบอกว่าอยู่หอเหรอวะ -o-”
“เออดิ ของย้ายเข้ามาแล้ว แต่ยังไม่รู้เลยว่าอยู่ห้องไหน”
ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันต้องย้ายตัวเองเข้ามาอยู่หอโรงเรียน เพราะถึงแม้โรงเรียนนี้จะไม่ฟิตว่านักเรียนจะอยู่หอหรือว่าไปกลับ แต่เพราะก้อนอิฐน้องฉันอยู่หอ และจากที่ฉันลองเลียบๆเคียงๆถามมันดูได้ข่าวว่าไอ้หอยทัคก็อยู่หอด้วยเหมือนกัน ฉันถึงต้องระเห็จมาอยู่หอโรงเรียนแบบจำใจและจำยอมเพื่อที่จะกีดขวางทางรักของพวกมันได้สะดวก ติดที่ว่าต้องอยู่รวมกับผู้ชายนี่สิ ทั้งอยู่ กิน นอน ใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เป็นเดือนๆ ไอ้เนี่ยแหละเป็นสิ่งที่ฉันกังวลที่สุดตอนนี้เลย -_-;;;;
“ยังไงของแก ย้ายของเข้ามาแล้วแต่ไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน ปกติต้องมาดูห้องด้วยไม่ใช่เหรอ” ซันชายน์หันมาถาม
“อ๋อ วันที่ย้ายของเข้าหอฉันไม่ได้มา พอดีไปมหา...เอ้ย! ไปโรงเรียนเก่าติดต่อรับเกรด เลยให้คนที่บ้านมาแทนน่ะ”
แหะๆ =__=;;; เกือบหลุดแล้วไง
“เหรอ งั้นก็ดีดิวะ แกจะได้สนิทกับพวกเรามากกว่าเดิมอีก”
ที่แกพูดหมายความว่าไงวะมะพร้าว ทำไมถึงสนิทกันมากกว่าเดิม -.-??
“กลุ่มพวกเราทุกคนอยู่หอกันหมดเลย” ซันชายน์ที่เหมือนจะอ่านความคิดฉันออกมองหน้าฉันขำๆ
“เฮ้ย จริงดิ!”
“อื้ม ^__^ ก็พวกเราเป็นนักบอลนักบาสของโรงเรียน ต้องอยู่ซ้อมหลังเลิกเรียนแล้วก็วันหยุดบ่อยๆ เลยอยู่หอเพราะมันสะดวกดี”
อ่อ เหรอ ว่าแต่แกเลิกยิ้มทุกครั้งที่คุยกับฉันได้ไหมวะล็อคเกอร์ อ่อร่ามันแยงตาจะบอดอยู่แล้ว
“แกย้ายของเข้ามาหอวันไหนวะ”
เทคแคร์ที่ทำท่าคิดอะไรอยู่สักพักเงยหน้าขึ้นมาถาม เอ...วันไหนนะ
“เมื่อสามวันก่อนมั่งถ้าจำไม่ผิด ทำไมเหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไร ...ไม่ใช่หรอกมั่ง”
ประโยคแรกพูดกับฉันแต่ประโยคหลังเทคแคร์มันงึมงำๆอยู่คนเดียว ฉันว่าไอ้นี่มันเพี้ยนๆนะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย -_- มันหลุดมาจากหลังคาแดงป่ะเนี่ย
“งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปหาอาจราย์ หาห้อง เจอรูมเมท รื้อของออกจากกระเป๋าอีก ไม่รู้อะไรนักหนา”
“เออๆ ไว้เจอกันตอนกินข้าวอ่ะ”
ล่ำลากันเสร็จฉันก็เดินหิ้วจาคอปแบนๆออกมาจากจากตรงนั้น ระหว่างทางก็ทักเพื่อนคนอื่นไปด้วยเพื่อเพิ่มความสัมพันธ์ที่ดี แต่พอสังเกตเห็นพวกเก้งกวางในห้องสองสามคนที่จะเข้ามารุมทึ้งเมื่อฉันยิ้มให้ ฉันก็รีบโกยแน่บออกจากห้องทันที ไม่สงไม่สนมันแล้วไอ้ความสัมพันธ์อะไรแม่ง!!!
พอมาถึงหน้าห้องบราเดอร์ที่คุมหอฉันก็ก้าวเข้าไปโดยไม่ได้ดูสภาพของตัวเองซะก่อน และในระหว่างที่พูดคุยเรื่องกฎของการอยู่หอและลายละเอียดปลีกย่อยต่างๆนาๆที่มันโครตของโครตจะเยอะจนฉันหาวไปสี่รอบกว่าๆ -o- บราเดอร์ก็มองฉันลอดผ่านแว่นตาที่กินพื้นที่ไปกว่าครึ่งหน้าอย่างสำรวจ
“เธอ ทำไมแต่งตัวไม่เรียบร้อย”
ฉันทำหน้างงๆแล้วก้มลงมองตัวเองตามสายตาของบราเดอร์ (-_-) (_ _) เวรกรรม! ชายเสื้อยับยู่ยี่หลุดหลุ่ยออกมานอกกางเกง กระดุมเสื้อไม่ได้ติดสองเม็ดเพราะใส่เสื้อยืดไว้ข้างในแล้วมันร้อน ส่วนรองเท้าก็เหยียบส้นซะเละเทะ ดูยังไงสภาพอย่างฉันมันก็พวกกุ๋ยดีๆนี่เอง -_-;;; ฉันเลยรีบยกมือขอโทษขอโพยแกแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยอย่างเร็ว แต่ไม่วาย....
“ใส่คอนแทคเลนส์ด้วยเหรอ แหม สีสวยดีนะ”
คอนแทคเลนส์ลายงูเหลือมสีน้ำตาลเหลืองอ่อนๆแสนสวยของฉัน -_-^ นับว่าตาถึงนะเนี่ยบราเดอร์
“อะ..อ๋อ พอดีสายตาสั้นน่ะครับเลยต้องใส่ แหะๆ” แถได้แถไป
“ผมก็ยาวกว่าคนอื่นนะ สีผมไม่ดำสนิทนิ ย้อมมาเหรอ”
-___-;;; จะอะไรกันหนักกันหนาหะบราเดอร์ ก็ผมเนี่ยถ้าตัดสั้นกว่านี้ก็แย่ดิ ผู้หญิงนะคะผู้หญิง เอาแค่ผมสั้นซอยๆหน่อยก็โอเคแล้ว จะให้ตัดรองทรงนี่รับไม่ได้ ส่วนสีหัวเนี่ยมันธรรมชาติปั้นแต่งมา เกิดมามันก็ไม่ดำสนิทอย่างี้เอง
“-_-สีผมธรรมชาติครับบราเดอร์”
“เหรอ นามสกุลคุ้นๆนะ มีน้องเรียนที่นี่รึเปล่า”
ชิบโหงแล้วไง!! ถ้าเกิดบราเดอร์รู้จักก้อนอิฐ แล้วไปคุยกันขึ้นมาจะซวยใหญ่ ไอ้ก้อนอิฐมันต้องบอกว่ามีพี่สาวแน่ๆ ฉันเลยส่วยหน้ากลับไป
“เหรอ อืมมม งั้น... ไปวิ่งรอบสนามห้ารอบแล้วค่อยกลับมาเอากุญแจห้องนะ”
“หะ!? O_o ว...วิ่งรอบสนาม? วิ่งทำไมครับ”
“แต่งตัวผิดระเบียบ หัวก็ดูไม่ธรรมชาติ หน้าตาแหกกฎโรงเรียน สารพัดเลยเธอน่ะ”
อันแรกๆนี่พอรับได้นะ แต่เหตุผลหลังๆนี่ชักยังไง -_-;;;
“ห้ารอบเลยเหรอครับ” จะไม่ให้ต่อรองได้ยังไง มือก็เดี้ยงแล้วยังให้ไปวิ่งอีก มันเหนื่อยนะเว้ยเฮ้ย!
“หรือจะเอาสิบรอบล่ะ”
“ห้ารอบดีแล้วครับ -_-^ แล้วบราเดอร์จะให้ผมวิ่งสนามไหนในโรงเรียน สนามบาส สนามฟุตบอล สนามวอลเล่ย์ หรือว่าสนามหญ้าดีครับ”
“งั้นเอามันทุกสนามนั่นแหละ อย่างละห้ารอบ”
เจี๊ยกกกก!!!! ไม่น่าเลยฉัน T^T วันนี้มันจะซวยอะไรกันหนักกันหนาวะ!
แล้วฉันก็ต้องไปวิ่งทุกสนามจริงๆ T_T โดยมีน้องม.5ที่บราเดอร์สมคิดสั่งให้มาจับตาดูว่าฉันวิ่งครบรึเปล่ายืนคุมอยู่ด้วย โชคดีที่ฉันแอบขอร้องน้องเค้าให้ผ่อนเป็นสนามละสองรอบ อ้อนอยู่แป๊ปเดียวน้องเค้าก็ทำท่าบิดไปบิดมาแล้วตกลง ฉันเลยเหนื่อยเป็นหมาหอบแดกไม่มากนักแล้วกลับไปเอากุญแจห้องจากบราเดอร์แล้วตรงไปที่ห้องพักหลังโรงเรียน
หอที่ฉันอยู่มี8 ชั้น ชั้นล่างมีห้องคนคุมหอไว้ติดต่อนู่นนี่ ห้องหัวหน้างานนักเรียน ห้องกินข้าวและห้องนั่งเล่นรวม ถัดขึ้นไปก็เป็นห้องพักนักเรียน แบ่งเป็นห้องละสองคน ฉันขึ้นลิฟต์มาจอดอยู่ชั้นเจ็ดแล้วก้าวขาออกมา เดินไล่ห้องมาเรื่อยๆจนหยุดที่ห้องหมายเลข 707ตามที่ติดอยู่บนกุญแจ อืม เลยอย่างสวย -_- ฉันเคาะประตูสองสามทีรอให้คนข้างในมาเปิด ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจากในห้องสักพักบานประตูก็แง้มออกมา
แอ๊ด....
( -__-) / o(-__- )
ปัง!!!!
-___-^^
สงสัยฉันจะมาห้องผิดแหงมๆ ไม่ไหวๆ
ทันทีที่ประตูเปิดออก ใบหน้าของผู้อาศัยอยู่ในห้องก็ปรากฏแก่สายตาได้ไม่เกินสามวิก่อนที่จะถูกฉันจับบานลูกบิดแล้วกระแทกประตูปิดลงอย่างสายฟ้าแลบ -___-;;; เคาะห้องผิดแน่ๆเลยฉัน แย่จริงๆ เมื่อกี้ตาฟาด ตาฟาดชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ เป็นไปไม่ได้ ต้องไม่ใช่แน่ๆ
เอาล่ะ ใจเย็นๆ ตั้งสติไว้ไอ้เอ็กซ์ตร้า กลับไปเริ่มใหม่ตรงลิฟต์ดีกว่า อืมมม ต้องดูห้องให้ดีๆ ห้องไหนๆๆ ฉันเพ่งกระดาษที่จดหมายเลยห้องอย่างตั้งใจ แต่ตัวเลขก็ยังไม่เปลี่ยน.....707 -_- โอเค ทีนี้ก็เดินไปให้ถูกห้อง 701 702 .......706...ถึงแล้ว 707 o_o ไม่ผิดแน่ คราวนี้ฉันลงทุนลูบป้ายห้องที่ติดอยู่บนประตูให้แน่ใจกันเลย ท่าทางเมื่อกี้จะผิดห้องจริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆ -o-
ก๊อกๆๆ....ฉันเคาะประตูห้องรอคนมาเปิดอย่างสบายใจ
แอ๊ด....
( -__-)/ (=_=;;; )
ปัง!!!!!!
คราวนี้ฉันเพิ่มความเร็วในการปิดประตูเหลือแค่สองวิ หลังจากเห็นใบหน้าของคนในห้อง
ไม่จริง!! ไม่ใช่อ่ะ ต้องเข้าใจอะไรผิดแหงมๆ ก็ห้อง 707 นี่น่าแล้วทำไม...
“ถ้าแกปิดประตูใส่หน้าฉันอีกรอบ ฉันกระทืบแกแน่!!”
เสียงเทคแคร์ตะโกนใส่หน้าฉันอย่างหงุดหงิดทันทีที่เปิดประตูออกมา
วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย!!!!!!!!!
_______________________
ความคิดเห็น