คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฉันเนี่ยนะจะเป็นครูของนาย
..Love Japanese..
ฉันเนี่ยนะจะเป็นครูของนาย
หลังจากที่แจ้งความเสร็จทั้งฉันและยูอิจิก็ตรงกลับบ้าน -o- สารวัตที่รับแจ้งความบอกพวกเราว่าถ้าเกิดพบกระเป๋าตังค์แล้วจะรีบติดต่อไปหาโดยทันที และก่อนที่พวกเราจะขอตัวกลับเขาก็พูดทำนองว่ามีโอกาส 0.1เปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่จะเจอ เขาบอกให้ฉันอย่าหวังมากนัก -___-^^ ขณะที่ฉันยืนมองหน้าสารวัตคนนั้นอย่างไม่พอใจ ยูอิจิก็แทบจะกระโดดเข้าไปใส่นายตำรวจงี่เง่านั่นแต่ฉันก็ห้ามเขาไว้ทัน T^T
เมื่อถึงบ้านเราก็พบกับคุณยามาโมโตะ(พ่อของนายยูอิจิ)กับภรรยาของเขาอยู่ก่อนแล้ว ดูพวกท่านสองคนจะยินดีที่มีฉันมาอยู่ด้วยมากๆโดยเฉพาะคุณนายยามาโมโตะ เพราะยูสะเล่าเรื่องที่ฉันกำราบนายยูอิจิจนหงอได้ให้ฟัง -__-;; แถมท่านทั้งสองยังบอกว่าจะช่วยเป็นธุระเกี่ยวกับบัตรที่ฉันทำหายให้ด้วย T^T เย็นนี้เราจึงทานอาหารกันอย่างครื้นเครง และประเด็นที่พูดกันในวันนี้คือเรื่องกระเป๋าตังค์ของชั้น TT^TT
"แล้วที่นี้ยูอินะจะทำยังไงล่ะ เรื่องเงินน่ะจ๊ะ^O^::" คุนน้า(ครั้งแรกที่ฉันเรียกคุณนายยามาโมโตะด้วยคำนี้ทำเอาเธอชอบใจฉันมากๆที่ฉันไม่เรียกเธอว่าคุณป้า -__-^)ถามขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตาสวาปามอาหารบนโต๊ะอย่างหิวกระหาย ซวบ~กำลังกินอยู่เชียว
"หนูก็ยังไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เงินค่าขนมของเดือนนี้ก็อยู่ในนั้น บัตรเอทีเอ็มก็ด้วย ^^ คงต้องหางานพิเศษทำไปก่อนจนกว่าจะทำบัตรใหม่น่ะค่ะ"
"งานพิเศษ? ฉันว่ามันลำบากน่า แล้วยูอินะจะทำอะไรล่ะ" ยูสะหัมมาถามในปากมีน่องไก่คาอยู่ -_-^
"ไม่รู้สิ ฉันทำได้แค่พูดภาษาอังกฤษกับเก่งเลข ยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรได้"
"งั้นอาออกให้เอาไหม ^^ ถือซะว่าขอโทษที่อาไม่ได้ไปรับด้วยตัวเอง" คุณอา(หรือก็คือคุณยามาโมโตะซึ่งเป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบใจเพราะถูกฉันเรียกว่าคุณอาแทนที่จะเป็นคุณลุง -__-^)ยิ้มอย่างใจดีมาให้ฉัน
"รบกวนคุณอาเปล่าๆค่ะ ^_^;;"
"ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่หนูติดต่อคุณแม่ได้รึยัง"
"ยังเลยคะ คุณแม่ไปทำธุระที่ต่างจังหวัดกว่าจะกลับคงหลายวัน แล้วถ้าคุณแม่หนูรู้ว่าทำบัตรสำคัญหลายใบหายไปพร้อมกับเงิน 50,000เยนล่ะก็ T^Tแม่อาจจะรีบขึ้นเครื่องบินมาหักคอหนูถึงที่นี่ก็ได้นะคะTT_TT"
"แหม~ยูอินะนี่ตลกดีนะจ๊ะ ^O^จริงไหมค่ะคุณ"
"จริงสิจ๊ะ^o^ที่รัก~"
"พ่อกับแม่หยุดทำเสียงหวานๆใส่กันซักทีได้มั๊ย ผมเห็นแล้วกินข้าวไม่ลง -_-" อยู่ๆนายยูอิจก็โพล่งขึ้นมากลางวงสนทนาพร้อมกับเท้าคางแล้วทำหน้ามุ่ย
"เงียบนะยูอิจิ พ่อยังไม่ได้ลงโทษเรื่องที่ไปรับยูอินะสายเลยนะ ปล่อยให้หนูเค้ารอเป็นชั่วโมงได้ไง"
"โห -o- เมื่อกี้พ่อกับแม่ก็เขกหัวผมไปคนละที่แล้วไม่ใช่รึไง ยังจะเอาอะไรอีกล่ะฮะ"
"แม่ว่าจะหักค่าขนมลูกเดือนนี้ด้วย ดีไหมค่ะคุณ^o^"
"ดีเหมือนกันค่ะ เพราะวันนี้ยูอิจิก็ขึ้นเสียงกับหนูอีกแล้ว" ยูสะรีบทำหน้าเศร้าๆแล้วหันไปทางคุณอา
"สรุปว่ายูอิจิ...ลูกถูกหักค่าขนมเดือนนี้ -__-" คุณอาพูดเรียบๆ
ฉันถือโอกาสที่ทุกคนกำลังเถียงกันกวาดอาหารในจานเข้าปากจนเกลี้ยงแล้วหันมาตั้งใจฟังที่พวกเขาทะเลาะกัน เอิ้ก~อิ่มแล้วแหละ คริๆๆ
"อะไรกันอ่ะ!!!ผมไม่ยอมนะ!! แค่ผมไปรับยัยนี่สายทำไมถึงขนาดต้องหักค่าขนมด้วยล่ะ" เขาขึ้นเสียงแล้วส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาทางฉัน -_-^
"เสียมารยาทนะยูอิจิ ห้ามเรียกยูอินะว่ายัยนั่นนะ ขอโทษนะจ๊ะ^o^ พวกน้าเป็นนักธุรกิจต้องทำงานหัวยุ่งทั้งวันไม่ค่อยมีเวลามาอบรมยูอิจิซักเท่าไร"
"เอ่อ -_-;; ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณน้า เรื่องแค่นี้เอง"
"เห็นมั๊ยแม่ เจ้าตัวเขายังไม่เดือดร้อนแล้วแม่จะไปเดือดร้อนแทนเขาทำไม"
"ยูอิจิ ลูกอยากโดนงดค่าขนมรึไงจ๊ะ^0^"
"แม่อย่าหัวเราะอย่างงั้นสิฮะ T_T ผมไม่ยอมจริงๆด้วย"
"งั้นลูกควรสำนึกว่าทำอะไรผิดบ้าง แล้วแม่ก็ยังหาครูสอนพิเศษส่วนตัวให้ลูกไม่ได้เลยนะ แม่ไปดูมาแล้ว ท่าทางแต่ละคนเอาลูกไม่อยู่แน่ๆโดยเฉพาะครูผู้หญิง มีหวังไม่ได้เป็นอันสอนแน่ถ้าเจอลูก"
"ผมไม่อยากได้ครูสอนพิเศษส่วนตัวหรอก" ยูอิจิเบะปากอย่างไม่ชอบใจ
"แต่ลูกต้องการนะ แม่ส่งลูกไปเรียนพิเศษก็ไม่ยอมไป ต้องหาครูส่วนตัวกันล่ะ จะได้ช่วยคุมความประพฤติลูกด้วย แล้วอีกอย่างนะจ๊ะเลิกมองยูอินะอย่างงั้นเสียทีได้มั๊ย^__^"
"ก็เพราะยัยนะ.. ก็เพราะคุณยูอินะไม่ใช่รึไงกันผมถึงได้ถูกหักค่าขนม -__-^"
"มันเป็นความผิดของลูกนะจ๊ะ"
"เอ่อ หนูว่าไม่ต้องถึงขั้นหักค่าขนมก็ได้นะคะ" ยูอิจิรีบหันมามองฉันด้วยแววตาสงสัย -_- ขณะที่คนอื่นมองฉันด้วยสายตาชื่นชม
"แหม~~ยูอินะเป็นคนดีเหลือเกินนะจ๊ะ^O^" คุณน้าว่า
"นั่นสิๆ" คุณอาเสริม
"ไม่ต้องไปสงสารมันหรอกยูอินะ -o-" ยูสะก็เอาด้วย -_-
"เอ่อ คือ หนูกำลังจะบอกทุกคนว่าตอนที่หนูรู้ว่าเขามารับหนูช้าเพราะอะไรน่ะ เขาก็โดนหนูจัดการไปนิดหน่อยแล้วล่ะคะ"
"นิดหน่อยบ้านเธอน่ะสิ -o- ฉันนี่แทบเอาชีวิตไม่รอด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับฉันแบบนั้นเลย ยืนว่าฉันอยู่ตรงสนามบิน ดุอย่างกับเป็นผู้ปกครองแล้วก็ซัดป้าปๆๆ บอกว่าเป็นเด็กเป็นเล็กบ้างล่ะ ห้ามพูดอย่างนี้บ้างล่ะ น่าโมโหจะตาย ยัยบ๊องเอ้ย!!!!"
"จริงเหรอจ๊ะยูอินะ o_o" คุณน้าถามทำสีหน้าตื่นตระหนก
ซวยแล้วไหมล่ะฉัน T0T ทำไมนายถึงได้พูดแบบนั้น!!! ถ้าคุณน้ากับคุณอาไม่พอใจที่ฉันทำร้ายนายจนไล่ฉันออกจากบ้านจะทำยังไงล่ะ ฉันยังอยากมีที่ซุกหัวนอนอยู่นะ TOT นายยูอิจิหันมามองหน้าฉันแล้วเอามือปาดคอให้ดูประมาณว่าฉันตายแน่ T^T
"จะ...จริงค่ะTwT" ฉันก้ำกลืนคำพูดตอบออกไป คุณน้ากับคุณอามองหน้ากันไปมาแล้วก็หันมามองหน้าฉัน T^T ได้โปรดเมตตาอังสุมารินตัวน้อยๆด้วยเถอะนะค่ะ T0T….
"ยอดไปเลยจ๊ะ ยูอินะ!!!!"
"ยกโทษให้...O_o! คะ??" ฉันที่ตั้งใจจะขอโทษถึงกลับต้องชะงักกลางคัน
"ถ้ายูอิจิบ่นถึงขนาดนี้แสดงว่าหนูเก่งมาก น้าประทับใจจัง จะมีผู้หญิงซักกี่คนกันที่เหมือนหนูน่ะ ยอดไปเลยจ๊ะ!!>_<"
"ขะ ขอบคุณค่ะ -__-^^"
"แม่จะไปชมยัยบ๊องนี่ทำไมกันฮะ"
"นายว่าใครยัยบ๊อง นายเด็กว่าฉันนะ" ฉันเถียงขึ้นมาอย่างลืมตัว
"ฉันไม่ใช่เด็ก ฉันจะขึ้นม.4แล้ว ยัยบ๊องนี่!"
"ฉันจะขึ้นม.6แล้วเหมือนกัน พูดจายังงั้นใส่ฉันนายอยากตายรึไง"
"นึกว่าฉันกลัวเธองั้นเหรอ"
"คราวนี้ฉันเอาผมนายร่วงหมดหัวแน่"
สิ้นสุดคำพูดนั้นนายยูอิจิก็เงียบไปแล้วลอบเอามือจับผมตัวเองทีนึง พยายามทำท่าทางนิ่งๆแต่ฉันแอบเห็นสายตาหวาดกลัวลึกๆของเขาจ้องมาทางฉัน
"ว้าว!!!เยี่ยมไปเลยยูอินะ 0_0 เจ้ายูอิจิเงียบไปเลยอ่ะ" ยูสะว่า
"แหม~น้าหามานานแล้วล่ะ ^0^ คนที่จะกำราบเจ้ายูอิจิมันได้น่ะ ในที่สุดก็เจอซักที"
"ฮะๆๆ" คุณอาได้แต่หัวเราะชอบใจ
"งั้นก็เอาอย่างนี้สิฮะ" อยู่ๆนายยูอิจิก็โพล่งขึ้นมา "เรื่องครูสอนพิเศษน่ะ -o- แม่ไม่ต้องเสียเวลาไปหาที่ไหนหรอก เค้าบอกว่าพูดภาษาอังกฤษได้แถมเลขก็เก่งไม่ใช่รึไง งั้นทำไมแม่ไม่ให้เค้ามาเป็นครูสอนผมซะเลยล่ะ"
เปรี้ยง!!!!!
เหมือนมีฟ้ามาผ่ากลางหลังอย่างจัง T0T ยูอิจิพูดพร้อมกับทำสีหน้าเรียบเฉยแล้วส่งยิ้มน้อยๆมาให้ฉัน
"O0O!!!" ฉันได้แต่อึ้ง นี่นายแกล้งฉันใช่มั๊ยเนี่ย!!!TOT
"อืม -o-" คุณน้าทำสีหน้าใช้ความคิด
"ผมว่าวัยเดียวกันสอนง่ายกว่านะ พวกครูสอนพิเศษน่ะเข้าใจยาก อยู่บ้านเดียวกันก็สะดวกดีด้วย เวลาไม่เข้าใจอะไรก็ถามได้ทันที อีกอย่างนะฮะ ยัยนี่อยู่โรงเรียนเดียวกับผมใช่มะ จะได้มีเวลาดูแลผมมากขึ้นไง แม่เห็นด้วยรึเปล่า"
ไม่มีทาง -o- ฉันพูดได้เต็มปากว่าคุณน้าไม่มีทางเห็นด้วยกับนายหรอก เหอๆๆ...
"ก็ดีนะ ^^"
"0_o!!!!!!คะ"
"หนูช่วยมาเป็นครูสอนพิเศษกับคนดูแลให้ยูอิจิหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ^O^"
คุณน้าพูดเป็นเล่น T0T สอนไอ้เฮงซวยนี่น่ะนะ!! มันคิดจะแกล้งหนูต่างหากล่ะคะ
"สอนพิเศษหลังเลิกเรียนก็หลังจากกินข้าวเสร็จ เสาร์-อาทิตย์ก็วันละ3ชั่วโมงขึ้นไป แล้วก็ดูแลเรื่องส่วนตัวอื่นๆอย่างเช่นความประพฤติด้วย ยูอินะสอบชิงทุนมาเรียนแสดงว่าผลการเรียนต้องดีมากแน่ๆ แล้วน้าก็วางใจว่าจะคุมยูอิจิอยู่ด้วย ^o^ สอนที่ห้องยูอิจิน่ะแหละจ๊ะ คุณเห็นด้วยมั๊ยคะ"
"อืม...ก็ดีนะ เดี๋ยวอาจะจ่ายเงินค่าสอนให้ด้วยเอ้า ^^ หนูจะได้ไม่ต้องไปทำงานพิเศษให้ลำบากไง" คุณอาเสริม
"ทะ ทำไมไม่ให้ยูสะสอนล่ะค่ะT_T"
"ฉันต้องไปเรียนพิเศษเตรียมเข้ามหาลัยน่ะ ยูอินะก็ช่วยเป็นครูให้ยูอิจิสิ นะๆ"
"เป็นอันตกลงนะจ๊ะ ยูอินะ^O^" คุณน้าถามสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวัง ToT โฮ.....
"ตะ..ตกลงค่ะ TT_TT หนูจะพยายามทำให้ดีที่สุดเลยนะค่ะ T0T" ขณะที่ฉันทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นั้น นายยูอิจิก็ยิ้มอย่างพอใจ
"แหม~หนูนี่น่ารักจริงๆเลยนะ ^^"
"ค่ะ ToT"
หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จแล้วยูสะก็ขอตัวไปอาบน้ำ ส่วนคุณอาเดินไปดูทีวี ในขณะที่ฉันกับคุณน้าช่วยกันเก็บจานโดยมีนายยูอิจิยืนบื้ออยูข้างๆ
"แม่ฮะ พรุ่งนี้ปิดเทอมวันสุดท้ายผมขอเที่ยวให้คุ้มก่อนได้ไหม"
"ได้จ๊ะ แต่พรุ่งนี้ลูกต้องพายูอินะไปเที่ยวในเมืองด้วยนะ^O^ พ่อกับแม่ติดประชุมด่วนน่ะ ไม่ว่าง"
ฉันที่กำลังช่วยเก็บจานอยู่ต้องชะงักทันที
"เอ่อ คุณน้าคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ยูสะพาไปก็ได้ค่ะ -__-^^"
"ยูสะเค้าบอกว่าพรุ่งนี้ไปจะไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยน่ะจ๊ะ"
"T_T งั้นเหรอค่ะ"
"จ๊ะ นะยูอิจิ ลูกพายูอินะไปเที่ยวด้วยแล้วกัน"
"ก็ได้ฮะ" นายไปรับคำทำม๊ายยยยย TTOTT
"ยูอินะกับยูอิจิขึ้นห้องไปเถอะจ๊ะ ดึกแล้ว"
"ค่ะT0T"
"ครับ^o^"
ฉันรีบเดินหนีนายยูอิจิขึ้นบันไดทันทีแต่ก็ไม่พ้นเพราะนายนั่นเดินมาติดๆ ฉันจึงหันไปเล่นงานเขาแทน
"ทำไมนายไปบอกให้ฉันเป็นครูนายหะ ToT นายแกล้งฉันใช่ไหม!!"
"ฉันเปล่านะ"
"อย่ามาโกหก นายยิ้มอยู่นะ ToT ไปห่างๆฉันเลยไป ที่มีเดินตั้งเยอะ"
"ทำเป็นคนห่างไกลไปได้ ใครกันที่มาเคาะประตูห้องฉันแล้วยืนทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ให้ฉันลูบหัวน่ะ"
"อ้ากกก!! นายห้ามเอาเรื่องนั้นมาพูดนะ T^T ถ้านายพูดล่ะก็นายตายแน่"
"ตอนนั้นหน้าเธอโดนใจฉันสุดๆเลยล่ะ ตาเยิ้มๆแล้วก็บากเบ้ๆ"
"ฉันบอกให้หยุดไง T0T นายอยากลองดีใช่มะ อ๊ะ ว้ายยย>O<
ฉันหันไปข้างๆหวังจะทุบนายเฮงซวยนั่นซักป้าปสองป้าปแต่ก็ก้าวขั้นบันไดพลาด จนเซไปขางหลังหัวเตรียมโหม่งกับพื้นเต็มที่
หมับ!!!!
โชคดีที่นายยูอิจิคว้าตัวฉันไว้ทัน T^T เกือบได้ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ของญี่ปุ่นแล้วไหมล่ะฉัน 'นักเรียนสาว(สวย)จากเมืองไทยดับอนาจ หัวฟาดตายคาบันได ยังไม่ได้กระเป๋าตังค์คืน' ฮือ TT_TT ฉันคิดบ้าอะไรอีกแล้วเนี่ย
"เดินระวังหน่อยสิ" เสียงยูอิจิดังใกล้ๆหูของฉัน
หืม?? o_o ทำไมฉันเพิ่งรู้สึกตัวนะ มือของนายยูอิจิกอดอยู่ที่เอวของฉันจนแน่น และหัวของฉันกำลังแนบกับแผ่นอกของเขา มือทั้งสองข้างของฉันจับเสื้อของเขาไว้แน่น นี่มันเหมือนคนกำลังยืนกอดกันอยู่เลยนี่หว่า!!!!!!!!!
ปึก!!!
"นายทำบ้าอะไรเนี่ย" ฉันว่าแล้วเดินดุ่มๆไปทางประตูห้อง แล้วเขาก็เดินตามาข้างๆทันที
"ฉันทำอะไร? ก็ช่วยเธอน่ะสิถามได้ เธอต่างหากพลักฉันทำไม"
"ไม่มีเหตุผล"
"เธอบ๊องจริงๆด้วย"
">0<มันเรื่องของฉัน"
"........"
"นายจ้องอะไรฉันน่ะ!"
"เธอนี่พอกอดดูแล้วหุ่นดีชะมัด ไม่อ้วนเหมือนที่เห็นนะ"
"อ้ายยยยยยย >O< ใครว่าฉันอ้วน นายแตะอั๋งฉันเหรอ"
"เปล่า -o- อุบัติเหตุ"
"คนอย่างนายนี่มันเฮงซวยจริงๆด้วย ไอ้หน้าละอ่อน"
"ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะฮะ คุณครู"
"ใครเป็นครูนาย!!"
"ก็เธอไง
"นาย!!!!!!"
"ครับผม ถ้าคิดว่าจะตบตีฉันที่นี่ก็ผิดแล้ว เธอยืนอยู่หน้าห้องฉันนะ เดี๋ยวลากเข้าห้องแล้วจับดัดนิสัยซะเลย" ยูอิจิว่าแล้วยักคิ้วกวนๆส่งมาให้
คำพูดนั่นไม่หน้าจะเป็นของเด็กม.ต้นเลยแท้ๆ ให้ตายสิ ยังงี้มันต้องสั่งสอนซะบ้าง!!! -o-
ฉันคิดพลางเดินเข้าไปใกล้นายยูอิจิที่ยืนยิ้มอย่างได้ใจแล้วเงยหน้ามองเขาใกล้ๆ ดูหมอนั่นผงะไปนิดๆ แล้วฉันก็ยิ้มหวานส่งไปให้พร้อมกับเอามือโอบรอบคอยูอิจิช้าๆ เขายืนตัวแข็งมองการกระทำของฉันงงๆ ฉันจึงได้โอกาสเขย่งปลายเท้าแล้วกระซิบที่ข้างหูเขาเบาๆด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้แหบพร่าสุดๆ
"ราตรีสวัสดิ์นะยูอิจิ ถ้าคืนนี้เหงาก็มาที่ห้องฉันได้นะ เป็นผู้ชายเก็บกดเอาไว้จะเสียสุขภาพเปล่าๆ"
O_O ธะ เธอ!!!!!!"
ยูอิจิเบิกตาโตมองฉันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง แล้วยืนตัวแข็งทื่อเป็นตอไม้ ใบหน้าเขาค่อยๆกลายเป็นสีแดงเข้มเรื่อยๆ ฉันปล่อยมือจากคอเขาช้าๆ เมื่อเห็นว่าได้โอกาสจึงใช้เข่าถองเข้าไปที่หว่างขาเขาเต็มๆจนเขาตัวงอลงไปกองกับพื้น
"อึก!!!!!!" หน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีม่วง
"สมน้ำหน้า >0< นี่นายคิดอะไรทะลึ่งๆจริงๆใช่มั๊ยเนี่ยตาบ้า! ระวังไอ้นั่นจะใช้การไม่ได้อีกล่ะ แบร่!!!"
ฉันพูดทิ้งท้ายแล้วรีบเดินเข้าห้องปิดประตูทันที ฮ่าๆๆๆ สะใจเว้ย!!! แต่หน้ายูอิจิที่แดงก่ำนั่นดูแล้วน่ารักสมกับอายุชะมัด นึกแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ ว่าแต่ทำไมใจฉันถึงเต้นแรงอย่างงี้ล่ะเนี่ย?? เฮ้อ ท่าจะฟุ้งซ่านแล้วฉัน
______________________
ความคิดเห็น