คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กระเป๋าตังค์ช้านนนนนนนนน
..Love Japanese..
"ยูอินะ"
"........-__-zzzzz"
"ยูอินะ ตื่น ถึงแล้วนะ"
"……..-o-zzZZZ"
"โธ่เว๊ย!!ทำไมเธอตื่นยากอย่างงี้เนี่ย"
ยูอิจิมองผู้หญิงแก้มป่องที่นอนหลับอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ในรถ -__-;; ....ฉันอุตส่าห์คิดชื่อให้เธอได้แล้วนะ ทำไมยังไม่ยอมตื่นซักทีหะ!!!...ยูอิจิมองหน้าเธออย่างเซ็งๆแล้วเอามือไปขยี้หัวเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ฮะๆๆ >O< หน้าตาตอนนอนก็น่ารักดีใช้ได้แต่ทำไมพอตื่นแล้วดุเหมือนหมาอย่างงั้นนะ
แล้วยูอิจิก็เปลี่ยนจากขยี้ผมมาเป็นลูบหัวจัดทรงผมให้เธอแทน คืนตื่นมาแล้วรู้ว่าฉันแอบขยี้หัวมีหวังอาละวาดรถพังแน่ -__-^^ ยูอิจิคิดแล้วชักมือกลับทันที
"นี่ -o- ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง ตื่น!!!!!!!"
พรึ่บ!!!!O_O
"อะไร พิซซ่าได้แล้วเหรอ?"
"-____-;;; พูดอะไรของเธอ ถึงบ้านแล้ว ลงจากรถซะทีสิ"
ภาพที่ฉันเห็นคือนายยูอิจิมายืนอยู่ตรงหน้าที่นั่งของฉันแล้วยักคิ้วหน่อยๆให้ -o- อะไรกัน ฉันกำลังฝันว่ารอพิซซ่าสูตรพิเศษอยู่เชียวนะ T^T ทุกอย่างพังหมดก็เพราะนายคนเดียว อย่างน้อยให้ฉันกินมันก่อนไม่ได้เหรอ?
"ยังจะนั่งอยู่อีก มาช่วยกันยกของลงหน่อยสิ ยัยบ๊องนี่ ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอนะ"
"นายไม่เคยโดนผู้หญิงตัวเล็กกว่ากระทืบตายใช่มั๊ย? ถึงได้พูดจาซั่วๆแบบนั้นน่ะ"
ฉันก้าวลงจากรถแล้วปิดประตูเบาๆทั้งที่ใจจริงอยากจะกระแทกให้มันหลุดออกมาห้อยต่องแต่งซะให้ได้ ถ้าไม่ติดว่านายเฮงซวยนี่เป็นลูกเจ้าของบ้านที่ฉันจะมาอาศัยอยู่ล่ะก็นะ T^T
ฉันมองสำรวจไปรอบๆ รถมาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่สีขาว มีสวนหย่อมเล็กๆที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ประดับด้วยน้ำตกเล็กด้วย แล้วที่โรงจอดรถก็มีรถจอดอยู่สองคัน(ไม่รวมคันที่ยูอิจิขับ) 0_0!!!! ว้าว บ้านนายยูอิจิรวยใช้ได้นะเนี่ย
"ทำไมเธอทำหน้าเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงอย่างนั้นล่ะ -__-^ ช่วยทำหน้าให้มันดีหน่อยได้มั๊ย"
"หน้าฉันก็เป็นอย่างนี้แหละ นายอยากโดนอีกซักหมัดเหรอไง"
"กลัวตายแล้ว -o- เออนี่ ฉันคิดชื่อเธอญี่ปุ่นให้เธอได้แล้วนะ"
"จริงอ่ะ o_o ชื่ออะไรอ่ะ?"
"ยูอินะ เพราะมะ??"
"อืม ก็ใช้ได้นะ -o- แต่ทำไมมันฟังดูคล้ายๆกับชื่อนายเลยล่ะ"
"คล้ายเหรอ ยังไง"
"ก็นายชื่อยูอิจิ ฉันยูอินะ ตรงยูอิอ่ะที่เหมือนกัน"
"ทำไมล่ะ -o- ไม่ดีเหรอไง"
"อืม ฉันกลัวซวยน่ะ"
"เธอ!!!!!-_-^^ "
"พูดเล่นหรอกน่ะ ฉันเป็นคนให้นายตั้งให้ก็ต้องใช้สิ ยูอินะก็ยูอินะ ขอบใจแล้วกันนะ ^____^"
"อะ...เอ่อ เข้าบ้านกันดีกว่านะ"
"-O-??"
เขารีบเดินถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่นำเข้าไปในบ้านส่วนฉันสะพายเป้แล้วเดินตามหลังเข้าไป ฉันรู้สึกว่าบ้านนี้อบอุ่นน่าอยู่อย่างบอกไม่ถูก เขาพาฉันไปที่ห้องรับแขกซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งดูทีวีอย่างเมามันอยู่บนโซฟาสีครีม
"ยูสะ!! ใครใช้ให้เธอกินขนมของฉันน่ะ"
ยูอิจิตะโกนใส่ผู้หญิงที่ชื่อยูสะ เธอหันหน้ามาทางพวกเราที่ยืนอยู่ น่ารักจังเลย!! >_< ตากลมโตคู่นั่นดูเหมือนของนายยูอิจิเปี๊ยบ
"ไม่มีใครใช้หรอกย่ะ -o- ฉันกินเองแหละ นายกล้าขึ้นเสียงกับฉันงั้นเหรอ ฉันจะฟ้องพ่อ>_<"
"นึกว่าฉันกลัวเหรอไง!!"
"อ้าว แล้วนั่นใครน่ะ ร้อยวันพันปียูอิจิของเราไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้านเลย แฟนนายเหรอ โห o_o มีกระเป๋าด้วย อ่อๆ กะหนีตามกันมางั้นสินะ คิดดีแล้วเหรอที่มากับยูอิจิน่ะ"
ผู้หญิงที่ชื่อยูสะพูดน้ำไหลไฟดับ แล้วประโยคสุดท้ายเธอก็หันมาพูดกับฉัน -__-^^ ฉันมั่นใจเลยว่าเธอคนนี้ต้องเป็นพี่น้องกันกับนายยูอิจิแน่ๆ
"พูดบ้าอะไรน่ะ =_=;;; นี่คนที่พ่อฝากฉันไปรับไง เพื่อนร่วมชั้นของเธอไม่ใช่เหรอ"
"หือ คนนี้น่ะเหรอ"
เธอว่าแล้วมองหน้าฉันเหมือนกับไม่เชื่อแล้วขยี้ตาตัวเอง -_- หน้าของฉันมันเหมือนผู้หญิงที่หนีตามผู้ชายมาขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย T0T
"ฉันณราธร เมธายุทธ์มาจากประเทศไทย ฝากตัวด้วยนะ^^"
ฉันยิ้มอย่างเป็นมิตรไปให้ยูสะ เธอคือคนที่จะมาเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันตอนเรียนที่นี่และยังเป็นคนที่ตกลงให้ฉันมาอาศัยบ้านของเธอช่วงที่ฉันเรียนอยู่ด้วยล่ะ ^o^ พูดง่ายๆก็คือ host family ของฉันนี่เอง
"อ่อจ๊ะ ^^ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ ฉันยามาโมโตะ ยูสะ เรียกยูสะจังก็ได้^O^ เอ่อ...ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ แหะๆๆ มันเรียกอยากน่ะ"
เธอแนะนำตัวแล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน โอ๊ย!!แสบตา >_< แสงแห่งความน่ารักมันทิ่มตาฉันจนมองอะไรไม่เห็นแล้วTOT
"อ๋อ! เรียกฉันยูอินะก็ได้"
"ยูอินะเหรอ?? "
"อื้ม!! คือว่านายนี่เค้าตั้งให้น่ะ เห็นว่าไม่มีชื่อญี่ปุ่น" ฉันชี้ไปทางนายยูอิจิที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ยูอิจิตั้งให้เหรอOoO?" ยูสะหันหน้าไปถามยูอิจิ
"ก็ใช่น่ะสิ เธอมีปัญหารึไง"
"เปล่าซะหน่อย นายกล้าขึ้นเสียงกับฉันอีกแล้วนะ!"
"เธอพายัยนี่ไปที่ห้องแล้วกัน ฉันง่วงแล้ว จะไปนอน" นายยูอิจิทำท่าหาว
"อ่อ นี่ กระเป๋าของเธอ หนักชะมัด เธอขนทั้งบ้านมาด้วยรึไงกัน-o-"
"ถ้านายไม่พูดซักคำก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้หรอกนะ-__-^^"
"เธอหลอกด่าฉันอีกแล้วใช่มั๊ย?"
"ฉันเปล่าหลอด่านะ ฉันด่าเลยต่างหาก"
"ยัยบ๊องเอ้ย!!! "
"นายอยากตายใช่มั๊ย!" ฉันว่าแล้วดึงผมเค้าแรงๆทีหนึ่ง
"โอ๊ย!! เธอดึงผมฉันอีกแล้วนะ กล้าดียังไงน่ะ"
"แล้วนายกล้าดียังไงมาเรียกฉันยัยบ๊อง เป็นเด็กเป็นเล็กแท้ๆ"
"หยุดนะ! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ เธอนี่ยังไง โอ๊ย!!อย่าดึงแรงสิ ยูสะช่วยฉันด้วยสิ ยัยนี่จะฆ่าฉันอ่ะ"
นายยูอิจิหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากยูสะที่ยืนมองเราสองคนทะเลาะกันอ้าปากค้าง -o- ซวยแล้วไงฉัน! ลืมไปเลยว่าอยู่ต่อหน้ายูสะ เธอคงไม่เอาไปฟ้องพ่อเธอใช่มั๊ยเนี่ยว่าฉันทำร้ายร่างกายลูกชายเค้า T^T ขืนเธอทำอย่างงั้นมีหวังฉันไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ T0T โฮ.......
ฉันรีบเอามือออกจากหัวนายยูอิจิ แล้วหันไปทำหน้าแหยๆใส่ยูสะ แล้วนี่เธออ้าปากค้างทำไมล่ะ ไม่ใช่ว่าโกรธฉันที่ทำร้ายน้องเธอหรอกนะ TwT แง้~ ฉันผิดไปแล้ว
"โว๊ย!!!>0< ทำไมเธอชอบดึงผมฉันจริงนะ" นายยูอิจิโวยวายเสียงดังแล้วหันมาตะคอกใส่หูฉัน
ฮึ่ม!!! =_+ เดี๋ยวรอให้ฉันอยู่กับนายแค่สองคนก่อนเถอะ
"ว้าว!!!!!>o< ยอดไปเลยยูอินะซัง!!"
หา.....??! -o- อยู่ๆยูสะก็ร้องขึ้นมาพร้อมกับเดินเข้ามาคว้ามือของฉันแล้วทำตาเป็นประกายวิบวับ
"ฉันเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงที่กำราบเจ้ายูอิจิมันได้อย่างเธอเนี่ยแหละ >_< ว้าว!! แจ๋วไปเลย ปกติมีแต่พวกผู้หญิงที่ชอบอี๋อ๋อแล้วทำเสียงบาดแก้วหูใส่ยูอิจิตลอดเวลา แต่เธอนี่มัน...สุดยอดเลย!!>O<"
"ยูสะ เธอไม่เคยตายใช่มั๊ย?-__-;;"
"นายน่ะเงียบไปเลย!! ป่ะ ยูอินะ เอาของไปเก็บกับฉันดีกว่านะ"
"อะ อืม^^"
ท่าทางอย่างนี้แสดงว่าเธอจะไม่เอาไปฟ้องคุณยามาโมโตะใช่ไหม T_T ขอบคุณมากนะ อย่างน้อยฉันก็มีที่ซุกหัวนอนต่อไปแล้ว
"เฮ้ยๆๆ!! เธอทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไงน่ะยูสะ เธอพี่ฉันนะ!!"
ยูสะไม่สนใจที่นายยูอิจิตะโกนแล้วเดินนำฉันขึ้นไปชั้นสอง ระหว่างทางฉันก็สำรวจบ้านไปด้วย บ้านนี้ตกแต่งเรียบง่ายเน้นสีโทนอ่อนซึ่งตัดกับสีน้ำตาล ดูแล้วรู้สึกอบอุ่นชะมัด เราสองคนหยุดที่หน้าประตูห้องสีน้ำตาลห้องหนึ่งตรงสุดทางเดิน
"ห้องนี้เป็นห้องของยูอินะนะ ^O^ ห้องฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามมีอะไรก็เรียกได้เสมอ ห้องแรกที่เดินผ่านมาเป็นของพ่อกับแม่ ส่วนห้องข้างๆยูอินะเป็นห้องของยูอิจิ"
ทำไมฉันถึงซวยอย่างนี้นะ -_-
"ฮะๆๆ>_< อย่าทำหน้างั้นสิ ถึงยูอิจิมันจะปากเสีย แต่ก็เป็นคนดีนะ"
"แหะๆๆ -_-^^ จะพยายามมองว่าเป็นแบบนั้นนะยูสะจัง"
"เธอหมายความว่าฉันเป็นคนไม่ดีงั้นเหรอ =_=;;;;"
สิ้นเสียงนั้นก็ปรากฏร่างของนายยูอิจิที่เดินตาปรือมาทางพวกเรา เขาหยุดที่หน้าประตูห้องของเขาแล้วจับลูดบิด
"เธออย่ามาทำเสียงประหลาดๆล่ะ ยัยบ๊อง ฉันจะนอน"
ปัง!!!!! แล้วประตูห้องนอนของเขาก็ปิดลง
"-______-^^^"
"งั้นเดี๋ยวฉันลงไปข้างล่างก่อนนะ เปิดทีวีทิ้งไว้น่ะ มีอะไรขาดเหลือก็เรียกนะ"
"อืม^__^"
หลังจากที่ยูสะลงไปฉันก็เอากระเป๋าเข้าห้องแล้วลงมือจัดของ ในห้องทาผนังด้วยสีครีมอ่อนๆ มีตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะเครื่องแป้งไว้พร้อม เตียงนอนก็ใหญ่เท่าสองคนนอนได้ ช่างโชคดีจริงๆที่ฉันได้มาอยู่ที่นี่^o^ โฮะๆๆๆ
ระหว่างที่ฉันจัดกระเป๋าก็รู้สึกเหมือนอะไรมันหายไปอย่างนึง -o- เอ...อะไรหายไปนะ?? อืม -__-;; กระเป๋าเดินทาง เสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว พาสปอร์ต เอกสารสำคัญก็อยู่ครบนี่นา อะไรหายไปนะ??? -__-^
หะ!!!!!!!!!!!!!!! OoO!!! กระเป๋าตังค์!!!!!!!!!
ฮือๆๆๆ TT0TT….หายไปไหนนะ ฉันพยายามหาตั้งหลายรอบก็ไม่เจอ T-T ซวยแล้วไงฉัน ในนั้นมีทั้งบัตรประชาชน บัตรเอทีเอ็ม สารพัดบัตรเลย แล้วยังมีเงินทั้งเดือนของฉันอีก แล้วเดือนนี้ฉันจะกินอยู่ยังไงล่ะเนี่ย TOT
ฉันรีบออกจากห้องแล้วตรงไปที่ห้องข้างๆแล้วรัวเคาะประตูอย่างไม่คิดชีวิต
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T_T กระเป๋าตังค์ช้านนนน~~
ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับใบหน้างัวเงียของยูอิจิที่ดูโมโหอย่างแรง ผมเผ้าของเขายุ่งเหยิงแต่ก็ยังดูดี ตาปรือๆนั้นยิ่งทำให้เขาดูน่ากอดเข้าไปอีก อ้ากกกกกกก!!>0< นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ท่องเอาไว้ กระเป๋าตังค์ๆๆๆ
"เธอทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ฉันบอกแล้วไงอย่าทำเสียงดัง หูหนวกรึไง!! "
"........"
"รู้ไว้ซะว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาปลุกอย่างงี้!! ไร้มารยาทที่สุด!! อ้าว...เฮ้ย!! นั่นเธอเป็นอะไรน่ะ เบะปากทำไม"
"ToT กระเป๋าตังค์ฉันหายอ่ะ ฮือ...ทำยังไงดีล่ะ"
"หา..!! เธอหาดีแล้วเหรอ"
"(T_T)(_ _)(T_T)(_ _)"
"ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวลงไปดูที่รถกัน เผื่อว่าจะเจอ อย่าเพิ่งร้องนะ"
"อืม T^T"
ทำไมเสียงมันถึงได้ฟังดูอ่อนโยนจังฟะ?? ยูอิจิว่าแล้วก็ลูบหัวฉันจากนั้นก็พาฉันเดินลงไปชั้นล่างแล้วตรงไปที่รถ ดูเหมือนว่ายูสะจังจะหลับคาโซฟาไปแล้ว -__-^^
"เจอไหม?? " ฉันถามยูอิจิอย่างมีความหวัง
"ไม่มี"
"T____T"
"โอ๋ๆ อย่าเพิ่งร้องสิ เธอไปลืมไว้ไหนรึเปล่า"
"T0T ฉันว่ามันต้องตกที่สนามบินตอนที่นายชนฉันแน่เลย"
"งั้นก็ซวยไป"
"T^T…."
"เอาน่า เดี๋ยวพวกเราไปแจ้งความแล้วกัน เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สักทีดิ....ฉันทำตัวไม่ถูก"
เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วลูบหัวฉันเบาๆ ทำไมฉันต้องถูกคนอายุน้อยกว่ามาปลอบด้วยนะ T^T ดูสิ ฉันสูงแค่บ่าของยูอิจิเอง ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขาด้วย มือที่ลูบหัวฉันอยู่ก็ใหญ่พอตัว รู้สึกดีแหะ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆถึงคิดอย่างนี้
"ป่ะ ขึ้นรถ เราไปแจ้งความกัน"
จากนั้นฉันกับนายยูอิจิก็ตรงไปที่โรงพัก
_____________________________
ความคิดเห็น