คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ทำแผล
..Love Japanese..
ทำแผล
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลังจากที่จัดการธุระของตัวเองและช่วยคุณน้าจัดโต๊ะอาหารจนเสร็จฉันก็ลากขามาหยุดที่หน้าห้องของไอ้เด็กสมองกลวง เมื่อวานกว่าฉันจะสอนพิเศษเสร็จก็ปาเข้าไปสี่ทุ่ม -o- แต่หมอนี่ก็ยังไม่ได้อะไรประดับสมองของเขาเลยแม้แต่น้อย
ก๊อกๆ แกร๊ก!
เคาะประตูเสร็จฉันก็เปิดเข้าไปโดยไม่รอคำตอบ พบร่างของยูอิจินอนในท่าบิดๆเบี้ยวๆ เสื้อกล้ามสีขาวที่ใส่เผยให้เห็นกล้ามสวยๆ ขาขาวๆพาดอยู่ที่หมอนข้าง(ยูอิจิใส่กางเกงขาสั้น) จะบ้าตาย! >_< ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงเลือดกำเดาไหลจนหมดตัวเพราะหมอนี่แน่ๆเลย
"เช้าแล้วนะ" ฉันสะกิดสีข้าง
ยูอิจิปัดมือทิ้งแล้วดึงผ้าห่มที่พันตัวเขาขึ้นมาคลุมโปง ฉันจึงคว้าชายผ้าห่มแล้วสะบัดจนยูอิจิกลิ้งตกเตียงไปกองอยู่ที่พื้นเสียงดังอั่ก!
"จ๊าก!!!!!!" -__-^ เดาว่านายคงเจ็บไม่น้อยล่ะสิ
"โอย~~ ก้น..ฉัน ใครวะเนี่ย!!" ยูอิจิที่ลืมตาโพล่งขึ้นกะทันหันคลำๆก้นตัวเองแล้วตะเกียดตะกายขึ้นมาจากพื้น
"Ohayo! ตื่นแล้วสินะ"
"เธอ...อีกแล้วเหรอ" ยูอิจิทำหน้าเซ็งอารมณ์
"ใช่! ฉันเอง -_-" ฉันเดินไปคว้าชุดนักเรียนของยูอิจิแล้วยื่นส่งให้เขา
"รีบๆอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวซะ" บ้านนี้มีห้องน้ำส่วนตัวอยู่ในห้องนอนทุกห้อง (-__- มันจะรวยอะไรกันหนักกันหนา)
"เธอนี่ไม่รู้จักวิธีปลุกคนแบบนุ่มนวลรึไง" ยูอิจิว่าพลางลูบก้นไปมา
"รู้สิ ฉันรู้แน่"
"ดูจากที่เธอปลุกฉันนี่ยังกล้าพูดอีกเหรอว่ารู้น่ะ -o-โธ่เว้ย! ทำไมต้องทำให้หงุดหงิดแต่เช้าด้วยวะ ยัยเบื๊อกเอ้ย"
"ลองพูดใหม่อีกทีเด่ะ!"
"ฉันบอกว่าจะรีบแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหละ -o-"
-__-;;; หมอนี่มันตอแหลเก่งจริงๆ
"แล้วนี่จะยืนให้รากมันงอกทำไมมิทราบ รีบๆออกไปซะทีสิ ฉันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า"
มันวอนแต่เช้าแล้วไง -__-;; สักวันฉันจะเอาไม้หน้าสามฟาดหัวให้สลบคามือเลย คอยดู!
"ช่วยอะไรฉันอย่างนึงดิ" ฉันพูดพลางคว้าหาของในกระเป๋ากระโปรง
"อะไรล่ะ"
"ผูกเนคไทให้หน่อย" ฉันยื่นเนคไทสีดำไปให้ยูอิจิ
"เมื่อวานฉันก็ผูกให้แล้วไง"
"เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวาน -o- จะผูกให้รึไม่ผูก"
"ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ"
"เคยได้ยินข่าวคนถูกเน็คไทรัดคอจนตายไหมล่ะ"
"โอเค -__-^เดี๋ยวฉันผูกให้" ยูอิจิถามพลางหยิบเนคไทไปจากฉันแล้วลงมือผูก
"เอ้า เสร็จแล้ว" ยูอิจิจัดเนคไทให้ฉันก่อนจะละมือออก
"ฉันให้เวลาแค่5นาที รีบเปลี่ยนชุดลงไปกินข้าวได้แล้ว ถ้าขืนช้านายอดข้าว!" ฉันว่าแล้วเดินไปที่ประตูก่อนที่จะหันหลังกลับมาเห็นยูอิจิยื่นทำปากยื่นไม่พอใจอยู่ข้างหลัง
"นี่นาย!"
"อะไรอีกล่ะ" ยูอิจิขยี้ผมบลอนด์ของเขาอย่างหัวเสีย
"ขอบใจที่ผูกเนคไทให้นะ^__^"
จากหน้าที่ดูหงุดหงิดเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันที แล้วฉันก็ปิดประตูเดินลงมาข้างล่าง ไม่นานยูอิจิก็เดินลงมากินข้าวจากนั้นพวกเราซึ่งหมายถึงยูสะ ฉันและนายเบื๊อกยูอิจิก็มุ่งหน้าไปโรงเรียน เราสามเดินไปที่โต๊ะข้างๆตึกเรียนซึ่งเป็นที่นั่งประจำของพวกยูอิจิ และพบกับชายหนึ่งเดียวของยูสะ -_-^^ และไอ้หัวรังนกที่นั่งเล่นเกมกดกับนายขี้เมาที่ฟุบหลับกับโต๊ะ ครบทีม
"อรุณสวัสดิ์ยูอิจิ" อากิระทักแล้วเอามือพาดบ่ายูอิจิทันทีที่เขานั่งลงข้างๆ
"เออ ดีว่ะ -__- แต่จะดีกว่านี้ถ้าแกเอาแขนออก หนักว่ะ"
"หวัดดีครับยูสะจัง วันนี้ก็สวยนะครับ" อากิระหันไปส่งยิ้มหวานให้ยูสะ
เป็นคำทักทายที่กระบือที่สุดเท่าที่ฉันได้ยินมา -_-^^ จะทักสาวทั้งทีหัวสมองแกคิดได้แค่นี้เหรอ ไอ้ขี้เก๊ก
"ขอบใจ -_- ฉันฟังจนเอียนแล้ว แล้วกรุณาเลิกเรียกฉันว่ายูสะจังสักทีได้มะ" ยูสะว่า
"เอ..คงยากล่ะมั่ง ก็ผมชอบของผมแบบนี้แหละ"
ยูสะทำเป็นไม่สนใจหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านบังหน้า แต่ฉันแอบเห็นนะว่าหูเธอแดงหน่อยๆ คงจะเขินสิท่าที่ไอ้หมอนั่นบอกว่าชอบน่ะ เหอๆ..-.,-
"หืม~ ยูอิจิมาแล้วเหรอวะ อ้อ อรุณสวัสดิ์ฮะยูสะ" ฮานาบิสะลึมสะลือเงยหน้าขึ้นมา ไอ้หมอนี่ต้องเมาค้างแหงๆ สงสัยว่าเมื่อคืนคงไปเที่ยวมาแน่ๆ -__-
"ดีฮะยูสะ ทำไมวันนี้แกมาเร็วได้วะยูอิจิ >_<" นายหัวรังนกโยชิโระเงยหน้าขึ้นจากเกมกดพูดอย่างร่าเริง หมอนี่ยังคงคอนเซปต์คนไม่เต็มได้100%เลยล่ะ -_-
"ลองก้นแกกระแทกพื้นสักอั่กดูสิ แล้วแกจะได้รู้ว่าทำไม" ยูอิจิว่าแล้วเหล่ๆมาที่ฉัน
"แล้วนี่ซากุระอยู่ไหนล่ะ" ฉันถามลอยๆเพื่อหนีจากสายตาทิ่มแทงของยูอิจิ ฮานาบิที่กำลังเอามือขยี้ตาหันมามองฉันตาโต
"อ้าว O.O นี่เธอก็มาด้วยเหรอเนี่ย ไม่ยักเห็นนะ"
ฉันก็ไม่คาดหวังให้นายมาสนใจฉันนักหรอกไอ้ขี้เมา -_-;;
"ซากุระไปที่ห้องวิทย์น่ะ เห็นบอกว่าต้องไปตรวจอุปกรณ์วิทยาศาสตร์อะไรนี่แหละ" โยชิโระว่าแล้วหันไปสนใจเกมกดต่อ
"เออนี่ แกทำการบ้านภาษาอังกฤษมารึยังวะ วันนี้มีวิชายัยอังกฤษซะด้วย คุณเธอยิ่งจ้องจะงาบพวกเราอยู่" อากิระถามยูอิจิระหว่างที่ยูอิจิหยิบหูฟังยัดใส่หู
"เออ ทำแล้วว่ะ" ยูอิจิตอบหน้าตายแล้วกดเลือกเพลงยิกๆ
"จริงอ่ะ!! แกทำเสร็จแล้วเหรอวะ!!!"
นอกจากขี้เก๊กแล้วหูยังหนวกอีกต่างหากนะไอ้หมอนี่ -_- จะไม่เสร็จได้ไงล่ะ ในเมื่อเมื่อคืนฉันขุนให้ทำแทบตายกว่าจะเสร็จน่ะ -v- ขอบอกว่าแทบตายจริงๆ!!
"เออสิ! แกจะตะโกนทำไมวะ" ยูอิจิตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญ
"เป็นไปได้ไง ฉันรู้นะว่าแกอ่านคำว่า you ไม่ออกด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆ" ฮานาบิหันไปหัวเราะกับโยชิโระสองคน
-_-^^ นี่พูดจริงรึเนี่ย ไอ้เด็กประสาทยูอิจิมันอ่านคำว่า you ไม่ออกเนี่ยนะ ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อวานหมอนี่นั่งบื้อเป็นโคงั่งตอนที่ฉันถามเขาเกี่ยวกับภาษาอังกฤษ -_- ทุกวันนี้มันมาโรงเรียนเพื่อทำหอกอะไรกัน
"บอกว่าทำเสร็จแล้วก็เสร็จสิวะ อย่าถามมากได้ไหม แล้วนี่เธอจะจ้องฉันให้ทะลุเลยใช่ไหมเนี่ย" คำพูดสุดท้ายยูอิจิหันมาพูดใส่ฉัน
ฉันอยากฉีกปากหมอนี่ออกจากกันจริงๆเลยถ้าไม่ติดว่ายูสะนั่งอยู่นี่น่ะนะ -_-^^
"ฉันถามว่าจ้องทำไม" ยูอิจิถามพลางถอดหูฟังข้างนึงออก
"พอใจ มีอะไรมะ" ฉันว่าแล้วยักคิ้วให้
"ฉันรู้นะว่าฉันหล่อ แต่เธอไม่จำเป็นต้องจ้องอย่างเดียวก็ได้ สำหรับเธอฉันจะยอมให้จับมือแล้วก็กอดด้วยนะ" เวร -_- สงสัยฉันจะให้หมอนี่เรียนหนักไปจนเพี้ยนแล้วมั่ง
"ว่าไงล่ะ จะกอดฉันไหม"
"ยูสะ น้องเธอเคยไปพบแพทย์บ้างรึเปล่า"
"ก็เคยนะ O_O ทำไมเหรอ?" ยูสะเงยหน้าออกมาจากหนังสือ
"ฉันว่าควรพาไปอีกที...แต่เป็นจิตแพทย์นะ -_-;; ท่าทางหมอนี่จะอาการหนักเข้าขั้นแล้วล่ะ" ฉันว่าแล้วชี้ๆไปทางยูอิจิ พวกที่เหลือก็ฮาครืนผิดกับยูอิจิที่หน้างอเป็นตูด นายปวดขี้รึไงกันยะ
"นี่เธอว่าฉันอีกแล้วใช่ไหม!"
"ไม่ใช่นะ!..ใครว่าฉันว่านายกัน"
"งั้นก็แล้วไป" ยูอิจิว่าแล้วนั่งลงที่เดิม
"ฉันหลอกด่าต่างหาก^o^"
"แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะยัยบ๊อง!!!"
"ต่างกันตรงที่นายไม่รู้ตัวน่ะสิ! ฮ่าๆๆ"
"หยุดหัวเราะได้แล้วนะ! ยัยเตี้ย!!"
ปัง!!!!!!
ฉับพลันที่ฝามือของฉันกระทบกับโต๊ะทุกสรรพสิ่งรอบบริเวณนั้นก็เงียบสงัด
"เคยบอกแล้วใช่มะว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้น" ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...
"จะเรียกยัยเบื๊อก ยัยบ๊อง ยัยบ้าน่พอรับได้!! แต่อย่ามาเรียกฉันว่ายัยเตี้ย!! ฉันน่ะสูงตามมาตรฐานนะ!!!"
"งั้นแสดงว่ามาตรฐานเธอก็ต่ำมากสินะ" ยูอิจิผู้กล้าหาญชาญชัยเอ่ยปากขึ้น
เมื่อกี้มันว่าไงนะ -_-^ มาตรฐานฉันต่ำงั้นเหรอ? วันนี้ฉันจะได้ฆ่าคนแล้วใช่ไหมเนี่ย!!!
"ไอ้เฮงซวยนิ! นายหมายความว่าฉันเตี้ยมากงั้นดิ!!" ฉันลุกขึ้นตะโกน
"ใช่ดิ"
"นายอยากตายจริงๆใช่มะ!!"
"เธอจะทำอะไรฉันล่ะ"
"ก็ทำแบบนี้ไงเล่า!!" ฉันว่าแล้วปราดเข้าไปบีบคอยูอิจิแบบที่เขาไม่ทันตั้งตัว ยูอิจิตาโตร้องโวยวายและรีบแกะมือฉันออก ส่วนพวกที่เหลือได้แต่อึ้งมองเราสองคนตาปริบๆ
"หนอย!ไอ้หน้าหม้อ!!! วันนี้ฉันจะฆ่านายหมกสวนหลังโรงเรียนนี่แหละ!!"
"อ่อกๆ แค่กๆๆ >0< ยัยบ๊อง เธอเอาจริงรึเนี้ย แอ่ก!!"
"ก็ใช่เด่ะ!! บอกคุณน้าเตรียมโลงไว้ได้เลย" ฉันว่าแล้วบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ
"เอ้ย! แค่กๆๆ...ไอ้พวกเวรเอ้ย! ฉันจะตายอยู่แล้วนะรีบมาห้ามยัยนี่ที!! แค่กๆๆ" ยูอิจิหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของเขา ฮานาบิเป็นคนแรกที่ได้สติ เขาเข้ามาดึงตัวฉันไว้แต่ก็โดนลุกหลงเข้าไปหลายหมัด
"เฮ้ย!อากิระ มาช่วยกันทีเด่ะ ยัยนี่แรงควายชะมัด!" ฮานาบิล็อคตัวฉันไว้ด้านหลังแล้วพยายามดึงมือฉันออกจากคอยูอิจิ อากิระที่เห็นท่าไม่ดีรีบมาช่วยแกะมือฉันออกในที่สุด ยูอิจิไอแค่กๆพลางลูบคอตัวเอง ยูสะกับโยชิโระยังอ้าปากค้างไม่เลิก -_-;;;
"แค่กๆ โอย~ ยัยบ้า!! กะจะฆ่าฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย แค่กๆๆๆ"
"เออสิ! ใครใช้ให้นายมาว่าฉันเตี้ยล่ะ!! แล้วนี่นายมาอุ้มฉันทำไมล่ะเนี่ย! >o< ปล่อยฉันนะ ไอ้ขี้เมา!!!" ฉันเริ่มโวยวายเพราะตอนนี้ฉันถูกฮานาบิยกตัวสูงขึ้นจากด้านหลัง ยูอิจิมองมาที่เราสองคนแล้วขมวดคิ้ว
"ใครใช้ให้เธออาละวาดล่ะ =_= ตัวเธอหนักกี่โลกันเนี่ย เบาชะมัด" ฮานาบิว่า
"เฮ้ย! ฮานาบิ ปล่อยยัยนั่นลงซะ!!" ยูอิจิทำหน้ามุ่ยแล้วเดินมากระชากแขนฮานาบิออกจากเอวฉันจนฉันหล่นตุ้บไปกองกับพื้น -_- เจ็บตูดอีกแล้วกรู
"แกเป็นอะไรของแกวะยูอิจิ" ฮานาบิที่ไม่รู้ว่าหมอนี่เป็นบ้าอะไรถามขึ้นงงๆ นั่นสิ อย่าว่าแต่แกงงเลย -_-;; ฉันก็งง ไม่งงเปล่าเจ็บตัวเจ็บตูดอีกตะหาก
"ใครใช้ให้แกอุ้มยัยนี่วะ" ยูอิจิมองหน้าฮานาบิอย่างไม่พอใจ
"ก็แกเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ฉันช่วยห้ามยูอินะจังน่ะ=_=;;"
"ก็เออสิ แต่ฉันไม่ได้ให้แกอุ้มนิหว่า...เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้แกเรียกยัยนี่ว่ายูอินะจังเหรอ"
"ใช่สิ -o- มีอะไรเหรอวะ"
"ใครใช้ให้แกเรียกยัยนั่นยังงั้น!"
"ทำไมแกต้องใส่อารมณ์กับเรื่องแค่นี้ด้วยวะ" พออากิระถาม ยูอิจิก็อึกอักทำท่าอ้าปากจะพูดแต่ก็หุบลงอย่างรวดเร็ว
"จะพูดก็พูดสิ =_=" ฮานาบิว่า
"ไม่รู้โว๊ย! อย่าถามมากได้ไหม แล้วเธอจะลงไปนั่งอย่างงั้นอีกนานไหม ลุกขึ้นมาเซ่ะ!" ยูอิจิตะหวาดแล้วปรายตามามองฉันซึ่งนั่งจุ้มปุ๊กอยู่กะพื้น เออ จริงด้วยแหะ -o-
"นายไม่ใช่เหรอไงที่ทำให้ฉันต้องลงมากองกับพื้นน่ะ! แล้วทำไมต้องโมโหอะไรนักหนาด้วยเล่า!!!" ฉันตะโกนหลับไปแล้วพยุงตัวลุกขึ้น แต่เอ๊ะ! ทำไมมันรู้สึกแสบๆล่ะ พอฉันก้มลงไปดูก็พบว่าเลือดอุ่นๆกำลังไหลเป็นทางยาวตรงแผลที่ขาของฉัน ว่าสิทำไมมันแสบๆ -.,-
"อ้าว เฮ้ย! O_O นั่นเลือดนิน่า!" โยชิโระที่เลิกอ้าปากค้างชี้มือมาทางขาของฉัน -_-;; ก็เลือดน่ะสิ เห็นเป็นมายองเนสรึไง
"เฮ้ย!! เธอเลือดออกเหรอ" ยูอิจิที่หันมาเห็นตาโตแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า เอาล่ะ ฉันเริ่มเซ็งแล้วนะ -o- คนญี่ปุ่นไม่เคยเห็นเลือดกันรึไง
"ใช่ ฉันเลือดออก ตกใจอะไรกันหนักหนา -_-^^ ไม่เคยเห็นก็ไหว้ซะสิ"
"อย่ามาทำตลก เธอเลือดออกเยอะเลยนะ! ไปทำแผลก่อนเถอะ"
"ไม่!! ฉันไม่ไป!!"
"เอ่อ..ฉันว่าเธอไปห้องพยาบาลดีกว่าไหม...นะ" ยูสะมองอย่างกลัวๆมาที่แผลของฉัน
"เนี่ยเหรอ ปล่อยทิ้งไว้ก็หาย" ฉันหันไปบอกให้ยูสะ
"เธอจะบ้าเหรอ! ทิ้งไว้อย่างนี้เชื้อโรคก็เข้าแผลกันพอดี ไปห้องพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้เลย" ยูอิจิว่าแล้วมาดึงมือฉันพลางลากๆฉันไป
"ไม่เอา!! ฉันไม่ไป!!!" ฉันรีบชักมือกลับทันทีแต่ยูอิจิก็คว้าไว้ได้ทัน
"ต้องไป! เธอต้องทำแผล!!"
"ใช่ๆ รีบไปห้องพยาบาลเถอะ" ฮานาบิเสริมทำหน้ากลัวๆกับแผลของฉันที่ตอนนี้เลือดเริ่มทะลักออกมาไม่หยุด
"ไปห้องพยาบาลกัน" ยูอิจิว่าแล้วเริ่มลากฉันไป
อ้าก!!!!!>O<ไม่ไปนะโว๊ย!!!! และระหว่างทางไม่ว่าฉันจะตบตี เตะ ต่อยไอ้หมอนี่สักเท่าใด มันก็ยังคงลากๆฉันจนมาถึงห้องพยาบาลหน้าตาเฉย(แม้ตามใบหน้าของเขาจะมีรอยขีดข่วนมากมายก็ตาม -__-;;) ฉันล่ะนับถือในความอึดของไอ้เด็กนี่จริงๆ
"อ้าว อาจารย์ห้องพยาบาลไม่อยู่หรอกเหรอ"
"ไม่อยู่ก็ดี กลับเหอะ -o- ช่างหัวแผลมัน"
"ไม่ได้! เธอนั่งรอตรงนี้ก่อน...ห้ามหนี!!!" ยูอิจิว่าแล้วลากฉันไปนั่งที่เตียงคนไข้ จากนั้นก็ไปรื้อๆแถวตู้ใส่ยาจนได้กล่องปฐมพยาบาลมากล่องหนี่ง เขาเดินมาคุกเข่าตรงหน้าฉันพลางเปิดกล่องเลือกหยิบน้ำยาฆ่าเชื้อกับสำลีออกมา
"จะทำอะไรน่ะ!" ฉันถามทันทีที่เขาเอื้อมมือที่ถือสำลีมาตรงแผลฉัน
"ถามได้ ฉันก็จะใส่ยาฆ่าเชื้อให้เธอไงล่ะ" ยูอิจิเงยหน้าขึ้นตอบ
"แน่ใจเหรอว่ายาฆ่าเชื้อ ฉันว่าไอ้ยานั่นมันจะฆ่าฉันมากกว่า ไม่เอา!! ฉันไม่ทำ!" ฉันรีบชักขากลับทันที เรื่องอะไรฉันต้องทำล่ะ ToT ฆ่าฉันให้ตายยังดีซะกว่าเอาไอ้น้ำยาแสบสะท้านโลกัลนั่นมาถูกตัวฉัน
"เธอต้องทำ!"
"ฉันไม่อยากทำ!" อย่ามาบังคับซะให้ยาก ฉันดื้อนะจะบอกให้!
"แต่เธอต้องอยาก!" หมอนี่มันดื้อเหมือนกันแหะ -_- มาดูกันว่าใครจะชนะ
"ฉันไม่อยาก!"
"ต้องอยาก!"
"ไม่!"
"ต้อง!"
"ฉันไม่อยากจริงๆนะT^T" เสียงฉันเริ่มอ่อยแล้ว ไม่ไหวๆ ก็ยูอิจิไม่ยอมอ่อนให้เลยนิ
"แต่เธอต้องทำ ไม่งั้นแผลจะเป็นหนองนะ"
"...แต่ฉันกลัวแสบอ่ะ T_T"
"ไม่แสบหรอกน่า แป๊ปเดียวเอง...นะ"
"ก...ก็ได้" ฉันว่าพลางยื่นขาไปข้างหน้า ยูอิจิจับขาฉันไว้และเอาสำลีกดมาที่แผลฉัน
"จ๊าก!!!" ฉันร้องแล้วชักขากลับแทบจะทันที ไม่แสบกะบรรพบุรุษนายน่ะสิ T^T แสบลากไส้เลยล่ะ นี่มือคนรึมือควายกันแน่นะ -_-^^
"เจ็บเหรอ" ยังมีหน้ามาถาม -_-;;
"ใช่น่ะสิ! นายทำแผลเป็นรึเปล่าเนี่ย!!"
"ไม่เป็น -o-" กรรม! แล้วเจือกจะมาทำแผลให้ฉัน เกิดมันเน่าขึ้นมาว่าไง =_=
"โทษทีล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะทำให้เบาลง ยื่นขามาสิ"
"ไม่เอาอ่ะ เลิกเหอะนะ"
"ไม่ได้ ยื่นขามา!!" ทำไมอยู่ๆต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า ฮือออ T_T ฉันลังเลใจอยู่ซักพักจึงยื่นขาออกมาข้างหน้า ยูอิจิจับขาฉันไว้แน่นและทำแผลจนเสร็จ หลังจากที่เดินไปเก็บกล่องยาเขาก็หย่อนตัวนั่งลงข้างๆฉัน
"ยังเจ็บอยู่ไหม"
"เจ็บเด่ะ!! นายทำแผลภาษาพม่ารึไง มือหนักยังกะสาก"
"แล้วใครใช่ให้เธอดึงหัวฉันตอนทำแผลล่ะ -_- หัวฉันเละไปหมดแล้ว เจ็บอีกตะหาก ดูสิเนี่ย" ยูอิจิว่าพลางลูบหัวตัวเองปลอยๆ ทำเป็นสำออยเชียวทีนี้ -_-;;
"ถ้ายังไม่เลิกทำท่ายังงั้นนายได้เจ็บหัวอีกแน่"
"ฮะๆๆ ใครจะไปคิดว่าคนอย่างเธอจะกลัวการทำแผลขนาดนั้น อยากให้พวกนั้นมันเห็นจัง ฮะๆๆๆ"
"นายมีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายมะ -_-"
"ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง ทำโมโหไปได้"
"ฉันมันหงุดหงิดง่ายยังงี้ล่ะ ใครจะทำไม แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ย"
"จะ10โมงแล้ว ถามทำไม"
"ตายๆ สายขนาดนี้แล้วเหรอ" ฉันลุกขึ้นยืนจะเดินไปทางประตูแต่ยูอิจิก็จับมือฉันดึงให้นั่งลงที่เดิม สักวันฉันจะตัดมือนายทิ้ง -_-^^
"จะไปไหน" ถามไม่คิด -_-;;
"จะไปเรียนน่ะสิ"
"อยู่กับฉันแป๊ปนึงสิ"
"ไม่อ่ะ ฉันจะไปเรียน แล้วนายจะไม่ไปเรียนเหรอ"
"ฉันไม่อยากเรียน" เจริญล่ะ -o- นี่นายไม่คิดจะหาอะไรประดับสมองบ้างเลยรึไง
"ไม่อยากเรียนงั้นอยากตายงั้นสิ ไปเรียนเลยนะ ฉันก็จะไปเรียนแล้วเหมือนกัน"
"เธอไม่อยากอยู่กับฉันขนาดนั้นเลย?"
ยูอิจิพูดออกมาตอนที่ฉันทำท่าจะลุกขึ้นยืนทำให้ฉันต้องหย่อนตูดนั่งลงอีกครั้งอย่างจำใจ -_- ทำไมต้องทำน้ำเสียงเหมือนน้อยใจอย่างงั้นด้วยฟะ คนยิ่งใจอ่อนง่ายๆอยู่
"ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากอยู่กับนาย แต่เวลาเรียนก็ต้องเรียนสิ"
"งั้นแสดงว่าเธออยากอยู่กับฉันงั้นสิ" -_-^^ นิสัยหลงตัวเองของหมอนี่คงแก้ไม่หายง่ายๆแน่นอน
"ใครพูดยังงั้นกัน ไปเรียนกันเหอะ" ฉันลุกขึ้นยืนแต่ยูอิจิกลับนั่งนิ่ง
"เอ๊ะ! นายนี่!! ไปเรียนได้แล้ว" ฉันฉุดแขนยูอิจิให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล
"......."
"ฉันไม่เข้าใจ นายจะอยากอยู่ในห้องพยาบาลทำไมกันหนักกันหนา ไปเรียนเหอะน่า แล้วกลางวันค่อยมากินข้าวด้วยกัน ป่ะ" คราวนี้ยูอิจิยอมลุกขึ้นแต่โดยดี เราสองคนก็เดินออกจากห้องพยาบาล แต่ด้วยเหตุผลที่กลัวว่าฉันจะเจ็บแผลจนเดินไม่ไหว ไอ้เด็กบ้านี่เลยจะเดินไปส่งฉันที่ห้องเรียน -_-;;;
"จะเดินตามมาทำไม"
"ฉันจะไปส่ง^o^" ฉันไม่ใช่เด็กอนุบาลนะโว๊ย!!ไอ้บ้านิ!!
"ไม่ต้อง นายกลับไปห้องเรียนนายเหอะ ฉันเดินไปเองได้"
"แต่ฉันอยากไปส่ง" ดื้อด้านชะมัด
"พูดไม่ฟังรึไง นายรีบไปเรียนได้แล้ว -o-"
"ตามใจฉันหน่อยสิ"
"ฉันไม่ชอบคนที่พูดไม่รู้เรื่อง"
"......."
"ไปได้แล้ว"
"ก็ได้!!! ฉันไปก็ได้!!!!" ยูอิจิตวาดแล้วหันหลังเดินตึงตังหายไป ทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่ตรงระเบียงคนเดียว
-___-;;; ไอ้เด็กนี่ท่าจะมีรอบเดือน
_____________________________________
ความคิดเห็น