คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ในรถ
..Love Japanese..
ในรถ
ตอนนี้ฉันกับนายเฮงซวยกำลังเดินไปขึ้นรถที่ลานจอดรถ -_- ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายยูอิจินี่เป็นลูกชายของคุณยามาโมโตะ นั่นเท่ากับว่าฉันต้องอยู่ร่วมบ้านกับเขาด้วยน่ะสิ -_-^^ พูดได้คำเดียวว่าซวย ซวยโครต ซวยโครตๆ >0< แล้วตาบ้านี่จะเอาเรื่องที่ฉันทั้งตบ ตี ต่อย ทุบ ทึ้ง ดึงผมเขาไปบอกคุณยามาโมโตะรึเปล่าเนี่ย T.T ถ้าเขาทำงั้นล่ะก็ฉันอาจจะไม่มีที่ซุกหัวนอนก็ได้นะ T_T ฮือ........
แต่นายนี่ก็ใช่จะเฮงซวยไปซะทุกอย่างหรอกนะ เพราะเขาก็ยังมีน้ำใจช่วยลากกระเป๋าเดินทางใบเบ้อเริ่มของฉันให้ อิอิ -o- ถ้าไม่นับเรื่องปากเน่าๆนั่นนายนี่ก็ใช้ได้เหมือนกันแฮะ
"เอ้า! ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ มาช่วยกันขนของขึ้นรถสิ ของๆตัวเองแท้ๆ"
ยังไงๆนายก็ยังเป็นนายหล่อเฮงซวยในสายตาฉันอยู่ดีแหละนะ -__-^^
"นายช่วยใช้คำพูดที่มันน่าช่วยหน่อยได้มั๊ยหะ"
ฉันว่าแล้วเดินเข้าไปช่วยนายยูอิจิขนกระเป๋าใส่ท้ายรถ เขามองฉันด้วยสายตาดุๆแล้วปิดท้ายรถเสียงดังลั่นลานจอด ประเดี๋ยวโชกก็พังหรอกนั่น -__-;; และก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นรถก็หันมามองหน้าฉันและบริหารลูกๆ(สี่ขา)ในปากของเขา
"แล้วจะยืนเป็นตอไม้ทำไมน่ะ! มาขึ้นรถสิ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้นี่ซะหรอก" มันน่าจับถอนฟันมาเรียงไว้ข้างนอกจริงๆ -_-;;
"เดี๋ยวนี้ที่ญี่ปุ่นเขาให้เด็กม.ต้นมีใบขับขี่ได้แล้วเหรอ?"
หน้าละอ่อนเป็นเด็กม.ต้นอย่างนายน่ะแค่สตาร์ทรถได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
"เธอพูดอะไรน่ะ?"
"นายขับรถมาเองเหรอ -__-^^"
"ใช่สิ!! ทำไมล่ะ"
"แน่ใจนะว่าจะถึงบ้านโดยสวัสดิภาพน่ะ ฉันไม่มีประกันชีวิตซะด้วย -__-;;"
"เธอนี่ยังไง!! ไม่อยากขึ้นก็ไม่ต้องขึ้น เดินไปเองก็แล้วกัน" ยูอิจิว่าแล้วสะบัดหน้าหนีเข้ารถ ฉันจึงรีบยัดร่างตัวเองไปนั่งเบาะข้างคนขับแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะโดนทิ้งให้ฉันเดินไปจริงๆ
"โอ๋ๆๆๆ -o- เค้าแค่ล้อเล่นหรอกน่า อย่างอนเลยนะ"
จากนั้นนายยูอิจิก็สตาร์ทรถแล้วขับออกมา ฉันต้องตาฝาดแน่ๆที่เห็นนายนี่หน้าแดงหน่อยๆ
"ใครว่าฉันงอน เธออย่ามั่ว"
"เอาน่า เดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติมนายแล้วกัน ดีมะ"
"ฉันไม่ใช่เด็กๆที่จะมาหลอกด้วยขนมแล้วนะ -__-^"
"ก็นายอยู่ม.ต้นไม่ใช่เหรอ?"
"เธออยากตายใช่มั๊ยเนี่ย!"
"เปล่านะ ก็ฉันนึกว่านายจะเหมือนฉันนี่"
"ฉันไม่เหมือนเธอหรอกนะ"
"นี่นายหาว่าฉันเห็นแก่กินงั้นเหรอ!!"
"เธอพูดเองนะ -__-"
"-__-;;;;;"
ยูอิจิแค่ส่งยิ้มกวนๆมาให้ฉันแล้วหันไปขับรถต่อ =_= เฮอะ!! ต่อไปนี้อย่าได้หวังความใจดีจากฉันคนนี้อีกเลยนะ ฉันแยกเขี้ยวใส่เขา(?)แล้วหันหน้าไปทางกระจกรถมองวิวสองข้างทางอย่างสนใจโดยไม่พูดอะไรต่อ
"เธองอนเหรอเนี่ย" ยูอิจิทำเสียงล้อๆใส่หลังจากที่ฉันเงียบไปนาน
"ไม่มีคำนั้นในพจนานุกรมของฉัน" ฉันพูดทั้งที่ไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง โอ๊ะ! ร้านนั้นเสื้อผ้าสวยๆเยอะจังเลย >_< วันหลังถ้าชินทางแล้วนั่งรถมาดูดีไหมนะ
"แต่ฉันว่าเธองอนอยู่นะ"
"ฉันไม่ได้งอน" ร้านราเม็งนั่นกูดูน่าอร่อย คนต่อแถวกันเยอะแยะเลยแหะ
"งอนสิ"
"ไม่ได้งอนโว๊ยยยย!!" คนกำลังมองนู่นนี่เพลินๆเลิกชวนคุยซะทีได้ไหมเนี่ย!!
"โอเค ไม่งอนก็ไม่งอน" ยูอิจิยักไหล่อย่างยอมแพ้แต่ก็ยังไม่เลิกชวนฉันคุย
"ไม่งอนเธอก็พูดหน่อยสิ"
"พูดๆๆๆๆ พอใจรึยัง"
"น่านะ เดี๋ยวฉันเลี้ยง'หนม"
"ขะ..ขนมงั้นเหรอO_O" ฉันตาโตทันทีที่ได้ยินคำว่าขนมแล้วหันหน้ากลับมาสนใจทางฝั่งคนขับ ทำให้รอยยิ้มนิดๆผุดขึ้นมาบนริมฝีปากยูอิจิ
"อืม...รึจะเอาไอติมก็ได้นะ"
"ไอติมเหรอO_O"
"ใช่ ^__^ เดี๋ยวฉันพาไปกิน"
"เอาพิซซ่าด้วยได้ไหมอ่ะ"
"-__-^ก็ได้ เดี๋ยวสั่งมาให้"
"ถ้าโกหกนายตายนะ!!-o-"
"ฉันสัญญา"
"อือ ฮึ นายก็ไม่ได้เฮงซวยไปซะหมดนี่นะ"
"เธอหมายความว่ายังไง -__-^^" เขาเริ่มมองฉันด้วยสายตาเป็นประกายวิบวับ -__-;; ประกายของความโกรธ
"เอ้อ! ขอถามอะไรนายอย่างนึงสิ"
"ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ" เขาหันหน้ามายักคิ้วใส่ฉัน
"อย่ากวนได้มะ -_-"
"โอเคๆ อยากถามอะไรล่ะ"
"ฉันอยากรู้ว่าทำไมนายมารับฉันช้าขนาดนั้น นายกะจะให้ฉันฟักไข่รอรึไง"
"…….."
"ทำไมไม่ตอบล่ะ -_-"
"คือว่า..มันพูดยากน่ะ"
ยูอิจิทำสีหน้ากังวลหน่อยๆแล้วเหลือบมองฉัน แสดงว่าคงจะมีธุระสำคัญจริงๆสินะ ตอนแรกกะจะวีนซะหน่อย แต่คราวนี้ยกให้แล้วกัน
"พูดมาเหอะ ฉันไม่โกรธหรอก"
"จริงนะ! ^___^ คือตอนนั้นฉันกำลังนัดเดทกับสาวๆอยู่น่ะ ^O^ แล้วพ่อก็มาบอกว่าให้ช่วยไปรับเธอหน่อยเพราะติดธุระ แต่ผู้หญิงคนนั้นหุ่นดีมากจนฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยเดทต่อไปจนเลยเวลาอย่างที่เห็นน่ะแหละ"
"-_____-^^^^^^^"
"แฮะๆๆ -o- เธอไม่โกรธใช่มะ"
"ย้ากกกกกกกก!!! "
ฉันเอามือไปทึ้งผมเขาแล้วดึงไปมาโดยไม่สนว่าเขาจะร้องแค่ไหน นี่น่ะรึเหตุผลที่ทำให้ฉันรอเป็นชั่วโมงๆ -__-;;;; เพราะเดทกะสาวหุ่นดีเนี่ยนะ ไอ้เฮงซวยเอ้ย!!!! ฉันจะฆ่านาย!!!>O<
"โอ๊ย! เธอดึงผมฉันทำไมเนี่ย"
"นายมันเฮงซวยชะมัด ฉันนึกอยู่แล้วว่าอย่างนายน่ะต้องเป็นแบบนี้"
"ถ้ารู้อยู่แล้วเธอจะโกรธทำไมล่ะ โอ๊ย!!T_T หยุดนะ ผมฉันจะร่วงหมดหัวแล้ว โธ่เอ๊ย!!"
"ฉันจะดึงให้มันไม่เหลือเลยล่ะ ไอ้กะล่อยเอ้ย!!!"
"ปล่อยฉันนะ!! ฉันขับรถอยู่เดี๋ยวก็ชนกันพอดี!!!"
"ช่างปะไร -o- เรามาตายด้วยกันเถอะนะ รถสิบล้อจะช่วยฝังพวกเราเอง"
"เธอจะบ้าเหรอ! ปล่อยนะ! เดี๋ยวก็จับปล้ำบนรถซะหรอก!!!!"
ยูอิจิตะโกนขึ้นมาทำให้ฉันตกใจและหยุดดึงผมเขาทันที เขาเอามือข้างหนึ่งจัดผมให้เข้าที่แล้วหันมาดุฉัน
"เธอนี่...."
พลั๊วะ!!!! ยังไม่ทันที่เขาพูดจบฉันก็ตบหัวเขาไปฉาดหนึ่ง ยูอิจิหันมามองฉันด้วยแววตาโมโหปนสงสัย
"เธอตบหัวฉันทำไม!!-__-;;; "
"ใครสั่งใครสอนให้นายพูดจาแบบนั้น>0<"
"หะ..!?"
"ถ้าใครมาได้ยินเข้าจะคิดว่านายเป็นคนยังไง ห้ามไปพูดแบบนี้กับใครอีกนะ"
"เธอหมายความว่าฉันพูดกับเธอได้คนเดียวเหรอ"
"ไม่ใช่อย่างงั้น!!" ดูมัน คิดไปได้เนอะ -__-
"แล้วอะไรล่ะ?? "
"เป็นเด็กเป็นเล็กพูดยังงั้นได้ไง -__-^.ใครเค้าชอบให้พูดแบบนั้นกันหะ"
"ใครว่าฉันเป็นเด็ก!! แล้วอีกอย่างพวกผู้หญิงไง -o- พอฉันพูดแบบนี้นะแถบจะถวายตัวเลย"
"-__-แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงยังงั้น เพราะงั้นอย่าพูดแบบนั้น ไม่งั้นฉันตบนายแน่!"
"งั้นฉันจะตบเธอคืนมั่ง แต่ด้วยปากนะ"
"ถ้าทำได้ก็เรื่องของนาย -__-;; แต่ตอนนี้ช่วยดูทางก่อนได้มั๊ย นายขับผิดเลนอยู่นะ"
"หะ...!? เฮ้ย!!!!!"
ยูอิจิร้องพลางหันหน้ากลับไปที่ถนนและหักพวงมาลัยหลบรถที่ขับตรงมา จากนั้นก็ขับกลับมาเลนที่ถูก
"ฉันง่วงอ่ะ ขอนอนก่อนนะ" ฉันว่าแล้วเอนหัวพิงกับเบาะรถ ปิดเปลือกตาทันที อืมมมม นุ่มดีแหะ
"เธอพูดแล้วนะ จำคำเธอเอาไว้ด้วย" ยูอิจิส่งเสียงมางุงงิ้งๆ ฉันจึงได้แต่ครางรับเบาๆเพื่อตัดความรำคาญ
"นี่ๆ"
"อืมมมมม อะไรอ่ะ ฉันจะนอน!" ฉันหันไปตวาดใส่จนยูอิจิผงะ
"ฉันจะถามว่าเธอชื่ออะไร"
"ณราธร" ฉันหันหน้าไปตอบยูอิจิ
"เรียกยากจังแฮะ ชื่อญี่ปุ่นล่ะ?"
"ไม่มีอ่ะ ตั้งให้หน่อยสิ เอาชื่อที่นายอยากเรียก....อะไรก็ได้ ฮ้าววววว"
"จริงนะ"
"อืมๆๆ นอนได้ยังอ่ะ =O="
"อืม"
และฉันก็หลับไปทั้งๆอย่างงั้น
_____________
ความคิดเห็น