ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6:: เวลาที่สามารถย้อนกลับ
สิบปีต่อมาวันนี้ ราชวังแห่งราชวงศ์ฮอกเฟร์ก็ขัดแน่นไปด้วย ผู้คนเช่นเคยเนอื่งด้วยวันนี้เป็นวัน ราชสมภพครบ 16 พรรษาของเจ้าหญิง ออโรล่า ฮอกเฟร์ เจ้าหญิงที่เป้นที่รักของประชาชนแห่ง แอลเลสเทีย
ห้องรับแขกถูกปูไปด้วยพรมสีเลือดนกทุกทางเดิน เพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือนพิธี เพียงแต่ตอนนี้มี แขกขณะแรกที่กำลังก้าวเข้ามาในพระราชวังพร้อมกับ ของขวัญวันราชสมภพชิ้นโตของเจ้าหญิงคนสำคัญ
บุรูษร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเทา นัยน์ตาสีฟ้าสดใสดูคุ้นเคยกับวังแห่งนี้เป็นอย่างดีพลั้นนึกถึงครั้นเมื่อเขาเคยหลงทางในปราสาทแห่งนี้ ร่างเล็กบัดนี้กลับสูงขึ้นตามอายุ ไหล่นั้นกว้างขึ้นสมกับ ตำแหน่งที่เพิ่งได้รับสถาปนาแทนบิดาที่เพิ่งเสียไป
‘อิลเล็กทีส ราอูล เดอะ เกรท เมจิกเชี่ยน ออฟ เมริลิน’
“ข้าเป็นตัวแทนถวายของขวัญวันราชสมภพให้เจ้าหญิงออโรล่าแทน คิง อเล็ก เวล เดอะคิงออฟ เมริลิน เนอื่งด้วย คิง อเล็ก แห่งเมริลิน ติดงานราชทูต กับ คิง เบนนิส แห่ง ธันด้า”
“เจ้าหญิงอยุ่ ณ สวนดอกไม้หลังหวัง และงานจะถูกจัดขึ้น ณ เย็นนี้ เชิญ”
บ่าวรับใช้เอ่ยพร้อมกับผ่ายมือออกเพื่อแสดงทิศทางไปยังสวนที่ว่า
“ขอบคุณ”
บุรุษร่างสูงยิ้มอย่างอารมดี สะบัดผ้าคลุมไหล่ เดินควงคู่ไปกับคฑาคู่ใจที่เดิมที่เป็นของบิดาของตนไปยังหลังราชวังแห่งราชวงศ์ ฮอกเฟร์ อย่างคุ้นเคยเนื่องด้วย เคยเดินสำรวจจนหลงเมื่อครั้นยังเด็ก เมื่อสาวเท้ามาถึง ทุ่งดอกไม้ กลิ่นเกสรหอมที่คุ้นเคยก็พัดส่งกลิ่นหอมมาแตะจมูกจอมเวช นัยน์ตาที่ฟ้านั้นเหมือนกำลังคิดถึงความหลังเมื่อครั้นตนเจอรักครั้งแรก ณ ที่นี้ พลันเหลือบไปเห็น ร่างหญิงสาววันเดียวกันกำลังนั่งท่ามกลางวงดอก กุหลาบ
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากการสารดอกไม้ให้เป็นวงมงกุฎสำหรับสวมหัว ใบหน้ารูปไข่แย้มรอยยิ้มที่คุ้นเคยมาที่ชายหนุ่มชายหนุ่มยิ้มตอบพร้อมสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อจะได้มอบของขวัญที่ถือมาให้ ร่างสูงกระชับมือที่ถือคฑาแน่น สูดหายใจลึกๆเพื่อนเตอืนสติตัวเอง ก่อนเอ่ย
“สวัดดี ครับ”
“สวัดดีค่ะ จะมาเล่นกับฉันไหม?”
เสียงของหญิงสาวนั้นหวานจับใจเต็มโสตประสาททั้งหมดของชายหนุ่ม ทั้งสองยิ้มให้กันอยู่เป็นเวลานาน เรือนผมสีชมพูอ่อนบัดนี้ยาวสยายถึงเอวของเจ้าหญิงคนสำคัญ เข้ากับนัยน์ตากลมโตคู่งามสีทัมทิมที่คุ้นเคยนั่น ใบหน้ารูปไข่ได้รูปเรียวสวยรับกับริ่มฝีปากอวบอิ่มดั่งสี ของกลีบกุหลาบ เจ้าหญิงออโรล่า นางในดวงใจเพียงหนึ่งเดียวของ จอมเวช อย่าง อิลเล็กทิส ราอูล ตลอดมา ชายหนุ่มอยากเก็บภาพนี้ไว้ให้เนินนานและตลอดไป
“ผมมามอบของขวัญวันราชสมภาพครบรอบ16พรรษาให้เจ้าหญิงครับ”
หญิงสาวไม่ตอบแต่ สวมช่อมงกุฎที่ทำจากดอกกุหลาบให้ ตาของทั้งสองนั้นจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย ราวจะสื่อแทนคำพูดในใจที่เก็บไว้เป็นเวลานาน คำพูดที่สรรหามาเกือบทั้ง พิภพนี้แท[ไม่มีคำพูดไหนสามารถพรรณนาถึงความรุ้สึกระหว่างคนสองคนนี้ได้ ว่าเธอและเขามีความรู้สึกเล็กๆที่สำคัญ ที่สามารถจะสื่อถึงกันได้โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากออกมาเป็นวาจา เป็นความรู้สึกที่มองตาก็รู้ใจสำหรับคนทั้งสอง ความรู้สึกที่พวกเราเรียกกันว่า
‘ความรัก’
“ขอบใจจ้ะ อิล…”
และดูเหมือนว่าเวลาของทั้งสองสามารถย้อนกลับไปเมื่อครั้นความทรงจำสีจาง และดูเหมือนจะได้หยุดลง ณ ที่ตรงนั้น….ตลอดไป
ห้องรับแขกถูกปูไปด้วยพรมสีเลือดนกทุกทางเดิน เพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือนพิธี เพียงแต่ตอนนี้มี แขกขณะแรกที่กำลังก้าวเข้ามาในพระราชวังพร้อมกับ ของขวัญวันราชสมภพชิ้นโตของเจ้าหญิงคนสำคัญ
บุรูษร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเทา นัยน์ตาสีฟ้าสดใสดูคุ้นเคยกับวังแห่งนี้เป็นอย่างดีพลั้นนึกถึงครั้นเมื่อเขาเคยหลงทางในปราสาทแห่งนี้ ร่างเล็กบัดนี้กลับสูงขึ้นตามอายุ ไหล่นั้นกว้างขึ้นสมกับ ตำแหน่งที่เพิ่งได้รับสถาปนาแทนบิดาที่เพิ่งเสียไป
‘อิลเล็กทีส ราอูล เดอะ เกรท เมจิกเชี่ยน ออฟ เมริลิน’
“ข้าเป็นตัวแทนถวายของขวัญวันราชสมภพให้เจ้าหญิงออโรล่าแทน คิง อเล็ก เวล เดอะคิงออฟ เมริลิน เนอื่งด้วย คิง อเล็ก แห่งเมริลิน ติดงานราชทูต กับ คิง เบนนิส แห่ง ธันด้า”
“เจ้าหญิงอยุ่ ณ สวนดอกไม้หลังหวัง และงานจะถูกจัดขึ้น ณ เย็นนี้ เชิญ”
บ่าวรับใช้เอ่ยพร้อมกับผ่ายมือออกเพื่อแสดงทิศทางไปยังสวนที่ว่า
“ขอบคุณ”
บุรุษร่างสูงยิ้มอย่างอารมดี สะบัดผ้าคลุมไหล่ เดินควงคู่ไปกับคฑาคู่ใจที่เดิมที่เป็นของบิดาของตนไปยังหลังราชวังแห่งราชวงศ์ ฮอกเฟร์ อย่างคุ้นเคยเนื่องด้วย เคยเดินสำรวจจนหลงเมื่อครั้นยังเด็ก เมื่อสาวเท้ามาถึง ทุ่งดอกไม้ กลิ่นเกสรหอมที่คุ้นเคยก็พัดส่งกลิ่นหอมมาแตะจมูกจอมเวช นัยน์ตาที่ฟ้านั้นเหมือนกำลังคิดถึงความหลังเมื่อครั้นตนเจอรักครั้งแรก ณ ที่นี้ พลันเหลือบไปเห็น ร่างหญิงสาววันเดียวกันกำลังนั่งท่ามกลางวงดอก กุหลาบ
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากการสารดอกไม้ให้เป็นวงมงกุฎสำหรับสวมหัว ใบหน้ารูปไข่แย้มรอยยิ้มที่คุ้นเคยมาที่ชายหนุ่มชายหนุ่มยิ้มตอบพร้อมสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อจะได้มอบของขวัญที่ถือมาให้ ร่างสูงกระชับมือที่ถือคฑาแน่น สูดหายใจลึกๆเพื่อนเตอืนสติตัวเอง ก่อนเอ่ย
“สวัดดี ครับ”
“สวัดดีค่ะ จะมาเล่นกับฉันไหม?”
เสียงของหญิงสาวนั้นหวานจับใจเต็มโสตประสาททั้งหมดของชายหนุ่ม ทั้งสองยิ้มให้กันอยู่เป็นเวลานาน เรือนผมสีชมพูอ่อนบัดนี้ยาวสยายถึงเอวของเจ้าหญิงคนสำคัญ เข้ากับนัยน์ตากลมโตคู่งามสีทัมทิมที่คุ้นเคยนั่น ใบหน้ารูปไข่ได้รูปเรียวสวยรับกับริ่มฝีปากอวบอิ่มดั่งสี ของกลีบกุหลาบ เจ้าหญิงออโรล่า นางในดวงใจเพียงหนึ่งเดียวของ จอมเวช อย่าง อิลเล็กทิส ราอูล ตลอดมา ชายหนุ่มอยากเก็บภาพนี้ไว้ให้เนินนานและตลอดไป
“ผมมามอบของขวัญวันราชสมภาพครบรอบ16พรรษาให้เจ้าหญิงครับ”
หญิงสาวไม่ตอบแต่ สวมช่อมงกุฎที่ทำจากดอกกุหลาบให้ ตาของทั้งสองนั้นจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย ราวจะสื่อแทนคำพูดในใจที่เก็บไว้เป็นเวลานาน คำพูดที่สรรหามาเกือบทั้ง พิภพนี้แท[ไม่มีคำพูดไหนสามารถพรรณนาถึงความรุ้สึกระหว่างคนสองคนนี้ได้ ว่าเธอและเขามีความรู้สึกเล็กๆที่สำคัญ ที่สามารถจะสื่อถึงกันได้โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากออกมาเป็นวาจา เป็นความรู้สึกที่มองตาก็รู้ใจสำหรับคนทั้งสอง ความรู้สึกที่พวกเราเรียกกันว่า
‘ความรัก’
“ขอบใจจ้ะ อิล…”
และดูเหมือนว่าเวลาของทั้งสองสามารถย้อนกลับไปเมื่อครั้นความทรงจำสีจาง และดูเหมือนจะได้หยุดลง ณ ที่ตรงนั้น….ตลอดไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น