Waiting::การรอคอยของรอยยิ้ม

ลำดับตอนที่ #5 : Scene5:: ตอนจบ...และการรอคอย

ฉันหวังว่าจะเจอกับซากิในงาน meeting ของค่าย แต่รอจนแล้วจนรอดซากิก็ไม่มาของขวัญที่จะให้กลับเป็นว่าไม่มีคนรับ ความจริงของขวัญที่ฉันจะมอบให้ซากิก็คือคำว่า “รัก” แต่นั้นคงเป็นคำพูดที่ซากิคงไม่มีวันรู้และซากิก็คงไม่เข้าใจว่าฉันเองก็รักเขาเช่นกัน เหมือนกันที่เขารักฉัน



พอฉันกลับบ้านก็ได้รับโทศัพท์จากไดแทบจะในทันที



“พี่เมื่อกี้ ซากิมันโทหาผมบอกว่าตอนนี้อยู่ที่อังกฤษ มันจะเรียนต่ออยู่ที่โน้น เพราะงั้นมันถึงฝากพี่ไว้กับผม มันฝากมาบอกว่ามันไปหาพี่แน่ที่วิดวะการบิน”



แค่คำพูดของได ในไม่กี่นาทีมานี้ทำให้ฉันแทบไม่มีแรง ไม่มีแรงแม้จะถือโทศัพท์ หรือแม้แต่จะหายใจ สมองของฉันหยุดทำงาน แทนที่ด้วยความว่างเปล่า อย่าง ช้าๆ ช้า



    “พี่คิคุเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”



ฉันมีสติอีกทีตอนที่ไดถาม



    “เปล่าจ๊ะ ถ้าซากิโทมาเมอื่ไหร่ให้รีบโทมากลับมาหาพี่เลยนะ”



ฉันพูดด้วยเสียงสั่นเครือแล้ววางสายพร้อมกับร้องไห้ ฉันไม่ต้องการให้ใครเห็นน้ำตาของฉันถึงแม้จะแค่เสียงก็ตามขอให้ซากิเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายที่เห็นน้ำตาของฉันในคืนที่ฝนตกนั่น ฉันร้องไห้อยุ่นานมากเพียงเพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอกับซากิ  แล้วฉันก็นึกถึงคำพูดที่ซากิพูดกับไดก่อนไป



    ‘ไดต่อไปนี้ฉันของฝากพี่คิคุกะไว้กับนาย นายห้ามทำเขาร้องไห้ละต้องทำให้เขายิ้มเยอะๆ’



    “บ้าน่ะ.. ซากิอยากให้เรายิ้มนะ”



ฉันปาดน้ำตา พร้อมยิ้มให้ตัวเอง



    ‘พี่รักซากิ’



คำพูดที่ออกมาจากใจ ของขวัญที่ไม่มีผู้รับ อีกสามปีฉันคิด ถ้าได้เจอซากิที่มหาลัยเมือ่นั้น ฉันจะมอบคำนี้ให้กับเขาเป็นของขวัญวันเกิดอายุ14 ของเขา ฉันจะรอเธอ..ซากิ





    ขอบใจนะที่สร้างรอยยิ้มให้กับฉัน ขอบคุณที่ทำให้ฉันเชื่อใจใครได้อีก เด็กผู้ชายท่าทางเก้งก้างที่มอบเสียงหัวเราะให้กับทุกคน เด็กชายที่สอนให้ฉันยิ้มได้อีกครั้ง คนที่ช่วยให้โลกของฉันได้สดใสอีกครั้งนั้น จะคงอยูในความทรงจำของฉันเสมอ ถึงมันจะจางลงแต่ก็ไม่มีวันได้หายไป ตั้งแต่วันแรกที่เจอจนวันจากของสองเรา เธอจะยังคงจาลึกในใจของฉัน ว่า เธอ...คือคนที่ฉันรัก และห่วงใยเสมอมา