ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chord#5::This Love??
ผ่านไปห้าวันโดยที่ไอไอไม่ได้กินข้าวเท่าไหร่ วง The Neutral ก็ซ้อมตามปกติ เว้นแต่ว่าไอไอจะหมดแรง
‘หิวจัง’
‘โครกคราก!!!!!!!!!!!!!!!’
เสียงท้องร้องของหญิงสาวดังขึ้นอย่างไร้มารยาทของที่กุลสตรีพึงจะมี ถึงจะเล่นดนตรีอยู่ แม้แต่เรนซึเกะก็ยังได้ยินจึงหลุดหัวเราะก๊าก ออกมา พร้อมสีหน้าที่แสดงอาการกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่ของนาโอยะ
“ไอ เล่นเบาไปแล้ว”นาโอยะพูดทีเล่นทีจริง ไม่ทันขาดคำไอไอก็เป็นลม
“ไอไอจัง!”
‘ไม่มีแรงเลย ทำไมเบสหนักกว่าปกติหรือเปล่า ทำไมตาลายจังเลย’
“ไอไอทำใจดีๆไว้” ไดจิตะโกนพร้อมเข้ามาประคองไอไอ แต่ นาโอยะก็อุ้มไอไอขึ้นซะก่อน “จะเอาไปไหนนะ?”
“ห้องพยาบาลซิ ถามแปลก แบบนี้พวกเราดูแลไม่ไหวหรอก”
ณ ห้องพยาบาล โรงเรียนเซ็นเรียว ที่ตอนนี้มีแต่ไดจิกับไอไอสองคนเท่านั้น
“ยัยบ้า!รู้ป่าวคนอื่นเป็นห่วงขนาดไหน อาหารเที่ยงวันนี้ฉันยกให้เธอหมดเลย!!!”
“ขอโทษ… ก็ตอนไปสมัครมีแต่ผู้หญิงน่ารักๆทั้งนั้นฉันก็…. อุ้บ!” มือเบสตัวดีรีบปิดปากตัวเองเพราะรู้ว่าตัวเองเผลอพูดเหตุผลอันแสนงี่เง่าออกไปพร้อมหันไปมองไดจิเป็นเชิงรอคำต่อว่า ร่างสูงหลังจากที่ได้ยินก็ไม่พูดอะไรซักคำยิ่งทำหน้าเครียดขึ้นไปอีก
“เธอคิดว่าเธอไม่น่ารักหรอ ทำไมผู้หญิงห่วงเรื่องนี้กันทุกคนหรอ”
“ก็วันนั้นมีแต่เด็กผู้หญิงน่ารักๆทั้งนั้นนิ”ไอไอเถียงแทบทันทีทันใด ไดจินิ่งเงียบ ไปนานมากเหมือนตัดสินใจจะพูดอะไรที่สำคัญออกมา
“แต่ว่า เธอก็น่ารักในสายตาฉันนะ” ไดจิพูดแทบจะเรียกได้ว่า กระซิบ แล้วหน้าแดง ทำให้ไอไอหน้าแดงไปด้วย
‘ทะทำไมเราต้องหน้าแดงละ ไดจิเป็นเพื่อนเรานะ’
“ขะ ขอบใจนะ”
สาวน้อยกล่าวคำขอบคุณ อย่างตะกุกตะกักอย่างไม่สบสายตาคนที่เพิ่งชมไปหมาดๆด้วยความเขิน
ณ ชิบุยะ ไอไอกับโทโมะเดินซื้อของขวัญวันเกิดให้โซราตะ แต่สภาพไอไอก็เหม่อตั้งแต่ไดจิบอกว่าตัวเธอน่ารักแล้ว
“ไอจังใกล้ถึงวันเกิดโซราตะแล้วนะ อย่าเหม่อสิมาช่วยกันเลือกหน่อย”
“โทโมะ? โทโมะชอบโซราตะหรอ”
“จะบ้าหรอ! เอ่อ…. ไอ ..ไอจังรู้ได้ เอ้ย ไม่ใช่ซะหน่อย”
“ชอบโซราตะตรงไหนหรอ?”
“ทุกอย่าง…ที่…ที่..เป็นโซราตะ”
ไอไอขำกับหน้าเพื่อนสาวที่ตอนนี้ แดงยิ่งกว่าลูกสตอเบอรี่ซะอีก
‘แล้ว..เราชอบคางุระคุงตรงไหนนะ แล้วไดจิละ บ้า!’
“บ้าๆๆ”ไอไอพูดออกมา ทำให้ โทโมะงงว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือไงนะ
ณ ที่บ้านของไอไอ ไอไอเดินกลับมาอย่างเหนื่อย เพราะเดินมาจากชิบุยะ
“จริงสิ ใบสมัครต้องให้ผู้ปกครองเซ็นนี่นะ แม่ค่ะช่วยเซ็นใบสมัครให้หนูหน่อย”
“ใบสมัคร? ใบสมัครอะไร”ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น
“แข่งวงดนตรีนะค่ะ” ไอไอตอบ แล้วแม่ของไอไอก้อฉีกใบสมัครทันทีที่ยังไม่สิ้นเสียง
“แม่!!!!”
“ทำไมไม่ตั้งใจเรียน ลืมมันซะเถอะแล้วไปอ่านหนังสือซะ”
ผู้เป็นแม่พูดจบก็กลับไปสาระวนกับงานในครัว ปล่อยให้ ไอไอยืนนิ่งแข็งเหมือนหินอยู่หน้าประตูบ้าน หัวสมองไอไอตอนนี้ขาวโพลน และว่างเปล่า เพราะคิดอะไรไม่ออกหลังจากที่เหตุการณ์สะเทือนใจเมื่อครู่ เกิดขึ้น
‘ขอโทษนะ…ไดจิ ชั้นคงไปแข่งไม่ได้แล้วละ…แต่ทำไมน้ำตา มันถึงไหลนะ..’
น้ำใสๆพลันไหลอาบแก้มมือเบสคนสำคัญอย่างห้ามไม่อยู่ พร้อมกับร่างบางที่ลงไปนั่งแหมะอยู่กับพื้น หยิบเสร็จใบสมัครขึ้นมาดู พร้อมทวีความเศร้าให้กับเธออีก
‘จะไม่ได้ร้องแล้ว จะไม่ได้ร้องแล้ว…..จะไม่ได้ร้องเพลงต่อหน้าผู้คนอีกแล้ว’
พลันภาพของไดจิก็เข้ามาในโสตประสาทของเธอ
‘ไดจิ…ชั้นควรทำอย่างไรดี ชั้น…’
ณ โรงเรียนเซ็นเรียว ปี1ห้อง D ไอไอนั่งซึม หมดกะจิตกะใจทำอะไร เพราะสิ่งที่เธอหวังคือการร้องเพลงได้ถูกฉีกขาดไปพร้อมกับกระดาษใบสมัครที่โดนแม่ของเธอฉีก ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสี น้ำตาลก็มาขอใบสมัครในทันทีที่เข้าห้องเรียนได้
“ไอไอเอาใบสมัครมาให้ฉันได้แล้ว”ไดจิทวงใบสมัคร พร้อมเลิกคิ้วเป็นการเร่ง
“แม่ฉัน ไม่เซ็นให้ละ แถมใบสมัครก้อโดนฉีกไปแล้ว”
“ว่าไงนะ!” เรนซึเกะตะโกนเพราะสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ แทบไม่น่าเชื่อ ขณะที่ไดจิหน้าซีดแทบจะทันที ช๊อกรับประทานไปเรียบร้อยแล้ว
“ใจเย็นๆ เรน” คาซึกิพูดพลางมองดูไดจิที่ช็อกค้าง หน้าซีดเหมือนศพ
“ขอโทษนะ ฉันรักดนตรีนะ ไม่อยากเลิกเล่นอยากอยู่ในวง The Neutral”ไอไอพูดอย่างรู้สึกผิดในขณะที่น้ำตาของเธอเองอยากจะไหลออกมาเป็นที่สุด
‘แล้วก็ไม่อยากให้ไดจิผิดหวัง เสียใจหรือเศร้า ไม่อยากห่างกับไดจิตอนนี้เราเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว ว่าเราคิดยังไงกับไดจิ…..’
‘หิวจัง’
‘โครกคราก!!!!!!!!!!!!!!!’
เสียงท้องร้องของหญิงสาวดังขึ้นอย่างไร้มารยาทของที่กุลสตรีพึงจะมี ถึงจะเล่นดนตรีอยู่ แม้แต่เรนซึเกะก็ยังได้ยินจึงหลุดหัวเราะก๊าก ออกมา พร้อมสีหน้าที่แสดงอาการกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่ของนาโอยะ
“ไอ เล่นเบาไปแล้ว”นาโอยะพูดทีเล่นทีจริง ไม่ทันขาดคำไอไอก็เป็นลม
“ไอไอจัง!”
‘ไม่มีแรงเลย ทำไมเบสหนักกว่าปกติหรือเปล่า ทำไมตาลายจังเลย’
“ไอไอทำใจดีๆไว้” ไดจิตะโกนพร้อมเข้ามาประคองไอไอ แต่ นาโอยะก็อุ้มไอไอขึ้นซะก่อน “จะเอาไปไหนนะ?”
“ห้องพยาบาลซิ ถามแปลก แบบนี้พวกเราดูแลไม่ไหวหรอก”
ณ ห้องพยาบาล โรงเรียนเซ็นเรียว ที่ตอนนี้มีแต่ไดจิกับไอไอสองคนเท่านั้น
“ยัยบ้า!รู้ป่าวคนอื่นเป็นห่วงขนาดไหน อาหารเที่ยงวันนี้ฉันยกให้เธอหมดเลย!!!”
“ขอโทษ… ก็ตอนไปสมัครมีแต่ผู้หญิงน่ารักๆทั้งนั้นฉันก็…. อุ้บ!” มือเบสตัวดีรีบปิดปากตัวเองเพราะรู้ว่าตัวเองเผลอพูดเหตุผลอันแสนงี่เง่าออกไปพร้อมหันไปมองไดจิเป็นเชิงรอคำต่อว่า ร่างสูงหลังจากที่ได้ยินก็ไม่พูดอะไรซักคำยิ่งทำหน้าเครียดขึ้นไปอีก
“เธอคิดว่าเธอไม่น่ารักหรอ ทำไมผู้หญิงห่วงเรื่องนี้กันทุกคนหรอ”
“ก็วันนั้นมีแต่เด็กผู้หญิงน่ารักๆทั้งนั้นนิ”ไอไอเถียงแทบทันทีทันใด ไดจินิ่งเงียบ ไปนานมากเหมือนตัดสินใจจะพูดอะไรที่สำคัญออกมา
“แต่ว่า เธอก็น่ารักในสายตาฉันนะ” ไดจิพูดแทบจะเรียกได้ว่า กระซิบ แล้วหน้าแดง ทำให้ไอไอหน้าแดงไปด้วย
‘ทะทำไมเราต้องหน้าแดงละ ไดจิเป็นเพื่อนเรานะ’
“ขะ ขอบใจนะ”
สาวน้อยกล่าวคำขอบคุณ อย่างตะกุกตะกักอย่างไม่สบสายตาคนที่เพิ่งชมไปหมาดๆด้วยความเขิน
ณ ชิบุยะ ไอไอกับโทโมะเดินซื้อของขวัญวันเกิดให้โซราตะ แต่สภาพไอไอก็เหม่อตั้งแต่ไดจิบอกว่าตัวเธอน่ารักแล้ว
“ไอจังใกล้ถึงวันเกิดโซราตะแล้วนะ อย่าเหม่อสิมาช่วยกันเลือกหน่อย”
“โทโมะ? โทโมะชอบโซราตะหรอ”
“จะบ้าหรอ! เอ่อ…. ไอ ..ไอจังรู้ได้ เอ้ย ไม่ใช่ซะหน่อย”
“ชอบโซราตะตรงไหนหรอ?”
“ทุกอย่าง…ที่…ที่..เป็นโซราตะ”
ไอไอขำกับหน้าเพื่อนสาวที่ตอนนี้ แดงยิ่งกว่าลูกสตอเบอรี่ซะอีก
‘แล้ว..เราชอบคางุระคุงตรงไหนนะ แล้วไดจิละ บ้า!’
“บ้าๆๆ”ไอไอพูดออกมา ทำให้ โทโมะงงว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือไงนะ
ณ ที่บ้านของไอไอ ไอไอเดินกลับมาอย่างเหนื่อย เพราะเดินมาจากชิบุยะ
“จริงสิ ใบสมัครต้องให้ผู้ปกครองเซ็นนี่นะ แม่ค่ะช่วยเซ็นใบสมัครให้หนูหน่อย”
“ใบสมัคร? ใบสมัครอะไร”ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น
“แข่งวงดนตรีนะค่ะ” ไอไอตอบ แล้วแม่ของไอไอก้อฉีกใบสมัครทันทีที่ยังไม่สิ้นเสียง
“แม่!!!!”
“ทำไมไม่ตั้งใจเรียน ลืมมันซะเถอะแล้วไปอ่านหนังสือซะ”
ผู้เป็นแม่พูดจบก็กลับไปสาระวนกับงานในครัว ปล่อยให้ ไอไอยืนนิ่งแข็งเหมือนหินอยู่หน้าประตูบ้าน หัวสมองไอไอตอนนี้ขาวโพลน และว่างเปล่า เพราะคิดอะไรไม่ออกหลังจากที่เหตุการณ์สะเทือนใจเมื่อครู่ เกิดขึ้น
‘ขอโทษนะ…ไดจิ ชั้นคงไปแข่งไม่ได้แล้วละ…แต่ทำไมน้ำตา มันถึงไหลนะ..’
น้ำใสๆพลันไหลอาบแก้มมือเบสคนสำคัญอย่างห้ามไม่อยู่ พร้อมกับร่างบางที่ลงไปนั่งแหมะอยู่กับพื้น หยิบเสร็จใบสมัครขึ้นมาดู พร้อมทวีความเศร้าให้กับเธออีก
‘จะไม่ได้ร้องแล้ว จะไม่ได้ร้องแล้ว…..จะไม่ได้ร้องเพลงต่อหน้าผู้คนอีกแล้ว’
พลันภาพของไดจิก็เข้ามาในโสตประสาทของเธอ
‘ไดจิ…ชั้นควรทำอย่างไรดี ชั้น…’
ณ โรงเรียนเซ็นเรียว ปี1ห้อง D ไอไอนั่งซึม หมดกะจิตกะใจทำอะไร เพราะสิ่งที่เธอหวังคือการร้องเพลงได้ถูกฉีกขาดไปพร้อมกับกระดาษใบสมัครที่โดนแม่ของเธอฉีก ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสี น้ำตาลก็มาขอใบสมัครในทันทีที่เข้าห้องเรียนได้
“ไอไอเอาใบสมัครมาให้ฉันได้แล้ว”ไดจิทวงใบสมัคร พร้อมเลิกคิ้วเป็นการเร่ง
“แม่ฉัน ไม่เซ็นให้ละ แถมใบสมัครก้อโดนฉีกไปแล้ว”
“ว่าไงนะ!” เรนซึเกะตะโกนเพราะสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ แทบไม่น่าเชื่อ ขณะที่ไดจิหน้าซีดแทบจะทันที ช๊อกรับประทานไปเรียบร้อยแล้ว
“ใจเย็นๆ เรน” คาซึกิพูดพลางมองดูไดจิที่ช็อกค้าง หน้าซีดเหมือนศพ
“ขอโทษนะ ฉันรักดนตรีนะ ไม่อยากเลิกเล่นอยากอยู่ในวง The Neutral”ไอไอพูดอย่างรู้สึกผิดในขณะที่น้ำตาของเธอเองอยากจะไหลออกมาเป็นที่สุด
‘แล้วก็ไม่อยากให้ไดจิผิดหวัง เสียใจหรือเศร้า ไม่อยากห่างกับไดจิตอนนี้เราเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว ว่าเราคิดยังไงกับไดจิ…..’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น